Αν η Δημοκρατία στην καλύτερη εκδοχή και παρουσία της ,όπως υπερηφανεύεται η Αμερική, απέτυχε τις τελευταίες ημέρες να αποδείξει πως είναι εκείνο το πολίτευμα για το οποίο οφείλουμε να είμαστε ευτυχείς, τότε “ήγγικεν η ώρα” να ψάχνουμε για αντικαταστάτη. Κι αυτό έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν. Πάντως, άλλο δεν πάει. Το κοντέρ ξεψύχησε. Μέχρις εδώ πήγαινε το όχημα.
Να διευκρινίσουμε κάτι. Αν λέμε πως απέτυχε η Δημοκρατία στο έργο της στα τελευταία γεγονότα της Αμερικής, δεν είναι, όπως οι Γκεμπελίσκοι παγκοσμίως προπαγανδίζουν, γιατί κάποιοι θερμόαιμοι “έκαναν ντου” στο Καπιτώλιο κι αυτό ήταν έγκλημα Καθοσίωσης! Δεν είναι ούτε ιερά, ούτε άβατα οι…ναοί της Δημοκρατίας.
Eισβολη ανίερη, ανεπίτρεπτη και εγκληματική ήταν εκείνη στο Ιράκ. Της οποίας μάλιστα θιασώτης και επικεφαλής ήταν ο άρτι ανανήψας και αποχωρήσας χτες από το στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων, εξαιτίας του …ανοσιουργήματος της κατάληψης του Καπιτωλίου, ο περίφημος Κόλιν Πάουελ. Να θυμίσουμε για την Ιστορία πως ήταν εκείνος που δήλωσε στην ομιλία του στα ΗΕ : «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διαθέτει βιολογικά όπλα»!
Γνώριζε πως ήταν…πάπαλα τα βιολογικά όπλα του Σαντάμ. Και πως το αφεντικό του ο Τζορτζ Μπους χρησιμοποίησε αυτό το μύθο ως πρόσχημα, για να διαπράξει τα εγκλήματα που διέπραξαν μαζί με τον Πάουελ. Ας απολογηθούν και ας δικαστούν πρώτα οι δυο αυτοί εγκληματίες πολέμου και ύστερα να βάλουμε στη σειρά και τον Τραμπ για δίκη. Ως τότε, ας περιμένει. Προηγούνται άλλοι και πολλοί. Πραγματικοί εγκληματίες.
Επομένως, αν εξαιρέσουμε τις απώλειες ζωής, που δεν έπρεπε να υπάρξουν, κατά τα άλλα, μια χαρά εισβολή ήταν εκείνη στο Καπιτώλιο.΄ Εστω κι αν έγινε από τα.. Δεξιά. Μακάρι, όταν ο Τραμπ απειλούσε να φτιάξει ” τείχος” στα σύνορα με το Μεξικό, σαν αυτό που έστησε ο Χρυσοχοϊδης στον ΄Εβρο, να είχαν κάνει ντου στο Λευκό Οίκο, ειρηνικά και όμορφα, οι ακτιβιστές και οι Δημοκρατικοί. Δεν το έκαναν ποτέ. Και τους “έβαλαν τα γυαλιά” οι Ρεπουμπλικάνοι καταληψίες στο Καπιτώλιο. Ας είναι. Τουλάχιστον έγινε η απομυθοποίηση.
Δεν έπαθε απολύτως τίποτα η Δημοκρατία στην Αμερική από την εισβολή. Αντίθετα ήταν μια ισχυρή ένδειξη πως ακόμα σε αυτή τη χώρα “περπατάει”, έστω και με “πατερίτσες”. Κι αν δεν υπήρχαν οι απώλειες ζωής, αυτές οι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, θα είχαμε άλλη μια σπουδαία ένδειξη πως η αμερικανική δημοκρατία στο μέτρο που μπορεί, λειτουργεί ικανοποιητικά. Σε άλλες χώρες, αν συνέβαινε αυτό, θα επακολουθούσε μακελειό, εκατόμβες νεκρών.
Αν η Δημοκρατία απέτυχε τούτη την ώρα στην Αμερική είναι επειδή, ακριβώς, αυτοαναιρέθηκε, ως πολίτευμα των “πολλών”, Πόσο μάλλον που απέδειξε για άλλη μια φορά πως δεν υπήρξε, ούτε είναι το πολίτευμα… ΟΛΩΝ.
Κατασπαράσσει σήμερα τα σπλάχνα της. Απέβαλε από το σώμα της Αμερικάνικης κοινωνίας, ούτε λίγο ούτε πολύ…75.000.000 ανθρώπους. Το μισό, δηλαδή, ενήλικο πληθυσμό της χώρας! Τους πετάει σε “Καιάδα”. Και συνελήφθη να μην μπορούν οι αρχές και οι φορείς της να διαχειριστούν ούτε μια διαμαρτυρία. Σωστή ή λάθος , δεν έχει σημασία.
Η μισή Αμερική παραπονείται πως την “έκλεψαν”. Και φτάνει η αγανάκτηση στα άκρα. Κι αντί για λύση, οι άλλοι μισοί με τα παγκόσμια σούργελα των κοντυλφόρων στην πρώτη γραμμή, τους ξεγράφουν , τους βρίζουν, τους αποκαλούν τραμπούκους, τρομοκράτες. Νεο-Ναζί, κάτι σαν τους δικού μας εδώ Χρυσαυγίτες . Μιλάμε και επαναλαμβάνουμε πως η μισή Αμερική τα έχει βάλει με την άλλη μισή!
Τα 75 εκατομμύρια είναι σίγουρο πως με την αγανάκτηση ,την πικρία και την αδικία που βιώνουν , βρίσκονται στο πλευρό των καταληψιών, επικροτούν την εισβολή και τις ενέργειές τους. Και ξαφνικά, όλο τούτο το μέγα πλήθος, έγιναν εχθροί, αλήτες, παράνομοι, υπονομευτές της τάξης και της ευνομίας. Κι έτσι ήταν πάντα και το έκρυβαν ή έγιναν τέτοιο εν μια στιγμή;
Και από την άλλη, ένας Τραμπ κατάφερε να καθοδηγεί σαν κοπάδι ζώων τόσους πολλούς; Ποιος, τέλος πάντων, είναι Τραμπ; Κανένας χαρισματικός Σαμάνος ή Μεσσίας; Κι αν αυτό είναι παράλογο, αν δεν υπάκουσαν στον Τραμπ, αλλά στα δικά τους αισθήματα και εκφράζουν τη δική τους άποψη, όπως, άλλωστε το απαιτεί και η δημοκρατία, τότε γιατί η αυτοκρατορία του Τύπου τα βάζει με τον “τρελό” Τραμπ μόνο και όχι με τα εκατομμύρια των “τρελών” Αμερικανών; Γιατί η βρώμικη επίσης βιομηχανίας του FB και Τwitter (άλλοι Γκέμπελς τούτοι) ,λογοκρίνουν το λογαριασμό του Τραμπ και όχι όλων των Ρεπουμπλικάνων συλλήβδην, που σκέφτονται και λειτουργούν όπως ο Τραμπ και το επίσημο κόμμα τους; (Τι λέμε ,τώρα! “Είναι πολλά τα λεφτά,΄Αρη!)
Δεν είναι ζήτημα μεγαλοψυχίας. Είναι καθαρά πρακτικό. Και ταυτόχρονα θέμα “ζωής και θανάτου” της ίδια της Δημοκρατίας, Με τα δικαστήρια, την αστυνομία, τους άλλους θεσμούς στα οποία στηρίζεται ως πολίτευμα και η λειτουργία τους, σωστή ή όχι, την καθιερώνουν ως καλή ή την απαξιώνουν, δεν μπόρεσε αυτό το πολίτευμα να προτείνει λύση στη διαμαρτυρία εκατομμυρίων ανθρώπων για την κλοπή ψήφων, που έγινε η νόμισαν πως έγινε. Και βρέθηκε σε τρομερό αδιέξοδο, όταν οι ίδιοι οι θιασώτες της επαίρονται πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!
Κι αφού δεν μπόρεσε , τι κάνει; Διαγράφει τους μισούς Αμερικανούς και τους αναγορεύει σε άσπονδους εχθρούς της. Αυτό λέγεται Δημοκρατία, ισότητα, αδερφοσύνη, πυλώνες ισχυροί αυτού το πολιτεύματος, όπως το η ίδια ισχυρίζεται (αλλά δεν είναι);
Στις Δημοκρατίες, όπως είναι σήμερα, πρέπει να αποφασίσουμε. ΄Η δεχόμαστε μόνο τους δικούς μας, τους ομοϊδεάτες μας, τους συντρόφους μας, τους κομματικά συγγενείς μας ή τους δεχόμαστε όλους. Αλλιώς, τα ίδια κάνουν , ανέκαθεν, όλα τα καθεστώτα. Οι ημέτεροι, οι “ήσυχοι” απολαμβάνουν τα “αγαθά” της όποιας εξουσίας. Οι υπόλοιποι στην… “πυρά”.
Δεν είναι καινούριες αυτές οι συμπεριφορές. Συνέβαιναν πάντα σε όλα τα πολιτεύματα. Συμβαίνουν και σήμερα στις Δημοκρατίες. Κι αν μια τέτοια ισχυρή Δημοκρατία, όπως είναι η Αμερικάνικη “απέβαλε” το μισό πληθυσμό της, τους θεωρεί εχθρούς, τρομοκράτες, δεύτερης “κατηγορίας πολίτες”, τότε σήμερα στην Αμερικανική κοινωνία έχουμε μια δεύτερη κατάρρευση ΔΙΔΥΜΩΝ ΠΥΡΓΩΝ. Αυτήν του Συντάγματος, από το ίδιο το…ΣΥΝΤΑΓΜΑ(!), που πλέον καταχρηστικά και κατ΄ επίφαση αποκαλείται τέτοιο.
Και ύστερα απ΄ αυτές τις “μαύρες” διαπιστώσεις παραμένει το ερώτημα αμείλικτο και κρίσιμο. Υπάρχει, τέλος πάντων, κάποιο πολίτευμα ή άλλος τρόπος άσκησης της εξουσίας που να εγγυώνται την προστασία, την ευδοκίμηση το δίκιο ΟΛΩΝ, όχι μόνο των δικών του; Στην πράξη, την ουσία, την απλή καθημερινότητα. Κι όχι στους “δεκάρικους” των…προέδρων της Δημοκρατίας.