ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ “ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΛΑϊΚΗΣ ΒΙΑΣ”.

Με αφορμή την πρόσφατη, επεισοδιακή σύλληψη του Ν. Μαζιώτη και τον τραυματισμό ανύποπτων πολιτών από τις σφαίρες του “αντάρτη πόλεων”, που έριχνε σωρηδόν στο πλήθος ως… κοινός Ράμπο, γράφαμε εδώ προ ημερών:

«…Επίσης, όπως ανακοινώθηκε από την αστυνομία, από τους χώρους της συμπλοκής που προκάλεσε μέσα σε δεκάδες κόσμου ο Μαζιώτης, αδιαφορώντας για τυχόν θύματα, περισυνελλέγησαν εννέα κάλυκες από σφαίρες, οι οποίες, όπως διαπιστώθηκε κατά τη βαλλιστική εξέταση, οι οκτώ ρίχτηκαν από το όπλο του Μαζιώτη και η μία από τον ειδικό φρουρό που τον συνέλαβε.»

Aν είναι αλήθεια αυτό,Μαζιώτη,τότε να πας να κρεμαστείς ανάποδα κι εμείς να πάρουμε πίσω, όσα είπαμε για τους «μπάτσους». Μάλλον εκείνοι κάνανε καλά τη δουλειά τους τελικά και εσύ το έπαιξες… Ράμπο.

Οι «αντάρτες των πόλεων» δε συμπεριφέρονται έτσι.  Και θα σου πω  μια σχετική ιστορία,αφού πάρω πρώτα την άδεια του πρωταγωνιστή, για να την ανεβάσω. Είναι ένα από τα ιστορικά ντοκουμέντα της 17Ν (εν καιρώ θα δημοσιευτούν ολοκληρωμένα,ως Ιστορικό κείμενο), που κρατώ «ως κόρην οφθαλμού» και παρακαταθήκη).

Να προχωρήσουμε, λοιπόν, στη δημοσίευση  ενός ιστορικού ντοκουμέντου από τη δράση μελών   οργανώσεων “λαϊκής βίας” και συγκεκριμένα  ένοπλης, αντιστασιακής οργάνωσης που έδρασε στα χρόνια της δικτατορίας και αργότερα στη “Μεταπολίτευση”, μέλη της αποτέλεσαν τον πυρήνα άλλων οργανώσεων ΄Ενοπλης Λαϊκής Βίας.

“Τύχη αγαθή” (που λέγανε και οι αρχαίοι), ήρθαν στα χέρια μας σπάνια ιστορικά ντοκουμέντα και από τη δράση μελών αντιστασιακών οργανώσεων της δικτατορίας των συνταγματαρχών,αλλά και από τη δραστηριότητα μελών διαφόρων  Οργανώσεων, όπως του Ε.Λ.Α και της 17Νοέμβρη στην πρώτη φάση της  ένοπλης δράσης της (Α΄17Ν,”Γέροι” στη συνωμοτική γλώσσα τους, πριν παραδώσουν τη “σφραγίδα” και το 45αρι στη Β΄17Ν, “πιτσιρικάδες”).

Πώς και από ποιους αυτά τα ιστορικά ντοκουμέντα  έφτασαν στα χέρια μας, δε θα το αποκαλύψουμε σήμερα. Θα έρθει, όμως, η στιγμή, (το… “πλήρωμα του χρόνου”), που θα ειπωθούν ΟΛΑ. Και θα ειπωθούν με τη δέουσα ιστορική συνέπεια, χωρίς να αδικηθεί στο ελάχιστο η ιστορική αλήθεια  που οφείλουμε να παραδώσουμε στις ερχόμενες γενιές.

(Με την ευκαιρία, επειδή γωρίζουμε πως οι αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες (ελληνικές και ξένες) θα επιδιώξουν να μελετήσουν αυτά τα ντοκουμέντα,πριν τα δημοσιεύσουμε, τους πληροφορούμε πως αυτό είναι ανέφικτο, μια και το συγκεκριμένο ιστορικό αρχείο δε βρίσκεται σε ηλεκτρονική μορφή, ούτε καν είναι καταγραμμένο με το χέρι. Η καλή μνήμη που διαθέτουμε (ακόμα), αλλά και ο εύκολος τρόπος απομνημόνευσης στοιχείων, ειδικά ονομάτων και ημερομηνιών, που έχουμε επινοήσει, μας διευκολύνουν να διατηρούμε όλα αυτά τα ντοκουμέντα από τις διηγήσεις των πρωταγωνιστών τους στο “αρχείο” της μνήμης μας. Και, όπως είπαμε, όταν έρθει η στιγμή,ΟΛΑ τα ιστορικά ντοκουμέντα θα δημοσιευτούν, χωρίς “φόβο και πάθος”,με μοναδικό γνώμονα τη διάσωση της ιστορικής αλήθειας).

        ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΡΙΘ. 1

         (αφιερωμένο στο Νίκο Μαζιώτη)

 “Στόχος” της ένοπλης (“ακροαριστερής”) αντιστασιακής οργάνωσης στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ήταν ένα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο της εποχής εκείνης (ξένος) ,που είχε επίσημα επισκεφτεί τη χώρα μετά από πρόσκληση των συνταγματαρχών.(Το όνομά του δεν το δημοσιεύουμε προς το παρόν).

Ο λόγος αυτής της επίσκεψης του πολιτικού εκείνου προσώπου, μεσούσης της δικτατορίας,ήταν προφανής: Να  προσφέρει στήριξη και αναγνώριση  στη δικτατορική κυβέρνηση των στρατιωτικών στην Αθήνα. Και αυτή ήταν η αιτία που η παραπάνω αντιστασιακή  οργάνωση με έδρα το εξωτερικό, σχεδίασε τη δολοφονία του .

΄Ολα ήταν έτοιμα την ημέρα που ο επίσημος ξένος έφτασε στην Αθήνα.  Είχε επιλεγεί από τα μέλη της οργάνωσης να χτυπηθεί ο “στόχος” με μικρή βόμβα, ενώ θα έβγαινε από το ξενοδοχείο του. Η βόμβα τοποθετήθηκε σε κρυφό σημείο κοντά στην είσοδο του ξενοδοχείου και τα μέλη που συμμετείχαν σ΄αυτή την “επιχείρηση” είχαν πάρει το καθένα τη θέση του στη γύρω περιοχή, σύμφωνα με το σχέδιο.

Κάποια στιγμή, ο ξένος επισκέπτης εμφανίστηκε στην έξοδο  περιστοιχισμένος από τους άνδρες της ασφάλειας  και προχωρούσε, βαδίζοντας με γοργό βήμα στο πεζοδρόμιο, για να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο που περίμενε στην άσφαλτο. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, η χούντα είχε τοποθετήσει πλήθος από κλακαδόρους, για να χειροκροτούν τον επίσημο ξένο, αλλά παράλληλα, μαζί μ΄αυτούς και πολλοί περαστικοί και περίεργοι περίμεναν να “χαζέψουν” τον υψηλό επισκέπτη.

Μόλις  ο “στόχος”  έφτασε στο σημείο εκείνο που βρισκόταν κρυμμένη η βόμβα και ο χειριστής ήταν έτοιμος να την πυροδοτήσει, ξαφνικά, ένα μικρό κοριτσάκι από απέναντι, ξεφεύγει από το χέρι του πατέρα του, κατεβαίνει στην άσφαλτο και κατευθύνεται βολίδα προς το μέρος της “πομπής”, προφανώς εντυπωσιασμένο από την… απαστράπτουσα λιμουζίνα που περίμενε, τις φανταχτερές στολές  και το όλο λαμπερό σκηνικό της “παρλάτας”.

Τα μέλη της οργάνωσης γύρω, που είχαν μεταμφιεσθεί και είχε καθένας το  ρόλο του, πάγωσαν. (Ο αστάθμητος παράγοντας πάντα παίζει σημαίνοντα ρόλο σε τέτοιες ενέργειες). ΄Οσο το παιδί πλησίαζε στο σημείο που είχε τοποθετηθεί η βόμβα, ο κίνδυνος ήταν άμεσος να διαμελισθεί και το ίδιο, αν προχωρούσαν στην πυροδότηση της βόμβας.

Κι εκείνη την ώρα, ένα από τα μέλη της οργάνωσης, ο ρόλος του οποίου ήταν να εμποδίσει πάση θυσία την προσέγγιση άλλου ατόμου στο πεδίο της εμβέλειας της βόμβας, ξεκόβει από το πλήθος, τρέχει προς το μέρος του μικρού κοριτσιού, το αρπάζει στην αγκαλιά του και πάλι τρέχοντας το απομακρύνει από το φονικό σημείο. Οι πιθανότητες φυσικά ή να διαμελισθεί και ο ίδιος ή να αποκαλυφθεί ο ρόλος του (μια και ήταν μεταμφιεσμένος) και να ξεσκεπαστεί παράλληλα το όλο εγχείρημα, ήταν οπωσδήποτε μεγάλες. ΄Ομως, μπροστά στον κίνδυνο να σκοτωθεί ένα αθώο παιδί ,εκείνος ο “αντάρτης πόλεων”λειτούργησε αυθόρμητα και με πραγματική αυτοθυσία.

Περιττό να αναφέρουμε, βέβαια, πως ο υπεύθυνος πυροδότησης της βόμβας δεν προχώρησε ποτέ στην έκρηξη και το όλο εγχείρημα ματαιώθηκε,χωρίς κανείς απο τους παρευρισκομένους να αντιληφθεί τίποτα. Παράλληλα, σώθηκε και ο υψηλός ξένος, η δολοφονία του οποίου τότε, θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στη χώρα (κατά τη δική μας ιστορική άποψη).

Σωρηδόν συλλαμβάνονται πια οι τελευταίοι πρωταγωνιστές-Μοϊκανοί  της «΄Ενοπλης Λαϊκής Πάλης» στην Ελλάδα. “Επαναστατικός Αγώνας,” “Σέχτα Επαναστατών”, “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς”, οι σημαντικότερες «επαναστατικές ομάδες τρίτης γενιάς”, που δρούσαν, ως «συγκοινωνούντα δοχεία», κυρίως στην Αθήνα, φαίνεται πως  έχασαν πια τόσο το ανθρώπινο υλικό τους, όσο και το πλούσιο οπλοστάσιό  τους και όλα δείχνουν πως σ’αυτό το χρονικό σημείο  «εξεμέτρησαν το ζην».

Στις 19-2-209  στο κείμενο που ανεβάσαμε στο HOMO NATURALIS με τίτλο “Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ «ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ» γράφαμε:

 « ΄Οσο και αν φαίνεται, όμως, εντυπωσιακή η επιχειρησιακή τους ικανότητα και όσο κι αν τα ΜΜΕ προσπαθούν για τους δικούς τους λόγους, να καλλιεργήσουν πάλι το μύθο των πάνοπλων και αδίστακτων ομάδων, με διασυνδέσεις στο εξωτερικό και ειδικά στη Μ.Ανατολή, ομάδες που θα αποβούν στο μέλλον ο φόβος και ο τρόμος, εξαιτίας της τυφλής βίας που υιοθετούν, στην ουσία τίποτα δε διαθέτουν από όλα αυτά Τα όπλα που έχουν, μπορεί και ο τελευταίος Ζωνιανός να τα προμηθευτεί από την “αγορά”. Να έχουν σχέση και συνεργασία με ξένες οργανώσεις ούτε κατά διάνοια. Οργάνωση, αυτοέλεγχο και συνωμοτικότητα τα μέλη τους δε διαθέτουν. Λάθη και μάλιστα πολύ μεγάλα, δείξανε πως κάνουν σε όλες σχεδόν τις ενέργειές τους.

΄Ολα αυτά και άλλα πολλά, που δεν είναι συνετό να λέγονται αυτή την ώρα, καθιστούν τους “μπαχαλάκηδες” εντελώς “ευδιάκριτους”, και γι αυτό “εκτεθειμένους” και “εύκολους”. ΄Οσο και αν προσπαθήσουν με θεαματικές ενέργειες να καταπλήξουν, το βέβαιο είναι πως, είτε με τη βοήθεια ξανά των ξένων μυστικών υπηρεσιών, είτε με μια αναβαθμισμένη ελληνική αντιτρομοκρατική, πολύ σύντομα θα συλληφθούν και τα όπλα τους θα σιγήσουν».

 «Αμ’έπος αμ’έργον». Οι “μπαχαλάκηδες» τελικά συνελήφθησαν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, και  συνεπώς τα όπλα τους θα σιγήσουν. Η κατάληξη αυτή, όπως γράφαμε, ήταν προδιαγεγραμμένη για τους λόγους που μνημονεύουμε στο ίδιο κείμενο.

Μετά το τέλος και της τρίτης φάσης της “΄Ενοπλης Λαϊκής Πάλης”  στην Ελλάδα («Α΄17Ν-ΕΛΑ/Β΄17Ν-ΕΛΑ/Ε.Α- ΣΕΧΤΑ- ΠΥΡΗΝΕΣ ΦΩΤΙΑΣ ), θα είναι δύσκολο, αν δε δοθεί άλλη, μεγάλου βάρους  αφορμή στο μέλλον (όσο εκείνη της δολοφονίας του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου),να συγκροτηθούν νέες τέτοιες ομάδες και να αναπτύξουν σοβαρή ένοπλη δράση. Το πιθανότερο είναι ,η αυριανή συσσωρευμένη «επαναστατική ενέργεια» κάποιων, να εκτονώνεται  σε βομβιστικές ενέργειες, εύκολων στόχων και «σημειολογικού» χαρακτήρα.

Η προσέγγιση της ιδεολογίας των τελευταίων φορέων της “΄Ενοπλης Λαϊκής Δράσης”, ιδιαίτερα της πολιτικής και πολύ περισσότερο η περιγραφή της σε λεπτομέρειες,  δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, όπως εκείνης των προηγούμενων φάσεων. Αφελείς και απλουστευτικές δημοσιογραφικές προσεγγίσεις για την “τρομοκρατία” στην Ελλάδα τύπου «Πρετεντέρη, Παπαχελά-Τέλλογλου”, υπάρχουν βέβαια, αλλά θα είναι και θα παραμένουν  αβαθείς και υπαγορευμένες.

Η πολιτική ιδεολογία, ας πούμε, της 17Ν και ειδικά της πρώτης γενιάς, που την ίδρυσε, έχει  συγκεκριμένο χαρακτήρα (μαρξιστικό,  λενινιστικό κυρίως)  και ο πολιτικός της λόγος αρθρώνεται καθαρός. Η πρώτη γενιά των «αναρτών πόλεων» (οι «γέροι»), δεν ήταν, παρά η συνέχεια των  παλιότερων ανταρτών του βουνού, του «καθαρού» ιδεολογικά ΚΚΕ που διεξήγαγε τον «υπέρ πάντων» εκείνον αγώνα  έτσι, όπως τον βίωσαν και τον υπηρέτησαν οι Βελουχιώτηδες, οι Πουλόπουλοι, οι Μπελογιάννηδες. Ακόμα και οι αφορμές της ίδρυσής της ήταν περισσότερο κατανοητές και ερμηνεύσιμες την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε: Να τιμωρήσει τους φορείς της στρατιωτικής δικτατορίας και ειδικά τους βασανιστές του καθεστώτος ,που η τότε δικαιοσύνη τους είχε ρίξει στα «μαλακά». Η «ομάδα» εκείνη, μάλιστα, δε χρειάστηκε ιδιαίτερη ζύμωση για να συσταθεί. ΄Ηταν ήδη έτοιμη από πριν και τα μέλη της δραστηριοποιούνταν στη διάρκεια της δικτατορίας μέσα από αντιστασιακές οργανώσεις, ειδικά του εξωτερικού. Γι΄αυτό και η δράση των πρώτων μελών  της 17 Νοέμβρη μέχρι και την «άλωσή» της από τους «πιτσιρικάδες» (Κουφοντίνα, Ξηρούς κ. ά), έθρεψε τα επαναστατικά όνειρα ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και ήταν σιωπηρά αποδεκτή , όχι μόνο από το παραπάνω πληθυσμιακό κομμάτι, αλλά και από πολλούς διανοητές της εποχής, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Στα ιδεολογικά «αχνάρια» της Α΄17Ν περπάτησε, βέβαια και η Β΄17Ν,αλλά διαφοροποιήθηκε στη συνέχεια και στην ουσία «ατύχησε» στις επιλογές των «στόχων» της και ειδικά με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, που λειτούργησε ως ο «από μηχανής θεός» -μηχανισμός κάθαρσης των πολιτικών εγκλημάτων του Κ.Μητσοτάκη και ανάδειξης της νέας εποχής “Μητσοτάκη” και της δυναστείας του. Αυτή η ενέργεια ήταν και η αρχή του τέλους  της Β΄17Ν, ιδεολογικά περισσότερο, αφού αμαυρώθηκε εν πολλοίς το επαναστατικό της προφίλ, και  το «λαϊκό» της έρεισμα γινόταν συνεχώς όλο και πιο ανίσχυρο.

Η άλλη, αξιόλογη επίσης, οργάνωση του ΕΛΑ, συμπορευόταν ιδεολογικά με τη 17Ν της πρώτης φάσης και κάποια από τα μέλη της «γνωρίζονταν” μεταξύ τους από τις αντιστασιακές οργανώσεις της δικτατορίας  ή  ανήκαν και στις δυο οργανώσεις και  συνεργάζονταν .Το ίδιο και με τις άλλες, τις μικρότερες «ομάδες» (π.χ 1^η Μάη), που σε αντίθεση με τις δύο μεγάλες, αυτές ήταν  ολιγομελείς, συστάθηκαν για συγκεκριμένα «χτυπήματα» και γι΄αυτό ήταν και θνησιγενείς. Η θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων», αφορούσε όλες τις οργανώσεις εκείνης της εποχής, αφού τα μέλη της ήταν πάντα τα ίδια σε όλο το φάσμα της “΄Ενοπλης Λαϊκής Βίας”.

Γι΄ αυτή, όμως, την τελευταία φάση της και τους “αντάρτες” των οργανώσεων που εξαρθρώθηκαν πρόσφατα, υποστηρίζεται πως  πέρα από τη χρήση της «βίας» και μάλιστα «τυφλής», ελάχιστη, ως καθόλου, ιδεολογική συγγένεια ,είχαν με τα μέλη των οργανώσεων των δύο παλιότερων φάσεων. Πολλοί τη θεώρησαν μια «κακέκτυπη» έκδοση εκείνων και τα μέλη της, αν είχαν κάποια ιδεολογική συνοχή, ήταν η «φιλοσοφία»  των λεγόμενων «μπαχαλάκηδων», όπως εκφράστηκε ειδικά μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Γι΄αυτό, παρ΄όλες τις  εκκλήσεις τους να τους «υιοθετήσουν»-καλύψουν ιδεολογικά οι φυλακισμένοι της 17Ν, δεν κατάφεραν να αποσπάσουν ούτε έναν ουσιαστικό έπαινο απ΄αυτούς (Δες και κείμενά μας στο HOMO NATURALIS  “Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ “ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ” (19-2-2009) και “ΠΡΟΣ ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ»(9-6-2009).

Στην πολιτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα και  την επικρατούσα τότε  ιδεολογία υπερίσχυαν τα κόμματα της Αριστεράς με τα παρακλάδια τους, λενινιστές-μαρξιστές, τροτσκιστές,  μαοϊκούς και λοιπά κομμάτια της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς .Τέτοια ήταν και  η κυρίαρχη ιδεολογία στα χρόνια της δράσης της 17Ν και του ΕΛΑ, όπως  εκφράστηκε μέσα από τις προκηρύξεις τους. Η  αναρχική ιδεολογία ακολουθούσε δεύτερη και με περιορισμένη εμβέλεια και αυτό οφειλόταν σε ιστορικές αιτίες, αλλά κυρίως είχε να κάνει με το «ασαφές» του  περιεχομένου της και την έλλειψη αυστηρής συνοχής και  οργάνωσης. (Λέγοντας «ιδεολογία» αναφερόμαστε στην ευρύτερη ιδεολογία της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του ΠΑΚ και του μετέπειτα ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα του αποκαλούμενου αριστερού.  Κομματικές «συμπεριφορές» και πελατειακές σχέσεις, όπως εκείνες που χαρακτηρίζουν πάντα το κεντροδεξιό  ελληνικό πληθυσμιακό κομμάτι,  δεν είναι ιδεολογίες).

 Αλλά και τα χρόνια  της «μεταπολίτευσης» ήταν  «πέτρινα» για το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.  Γι΄αυτό και  η σύσταση και η δράση ομάδων «Λαϊκής Βίας» ήταν περισσότερο κατανοητές τότε, απ΄ όσο σήμερα και τα μέλη τους είναι η αλήθεια πως είχαν πιο καθαρό ιδεολογικό προσανατολισμό.

Ποιος, όμως, θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως κάθε εποχή έχει τις δικές της αιτίες να εκκολάψει επαναστάτες, ακόμα και αν υπάρξει εποχή «χωρίς αιτία»; Η δολοφονία Καλτεζά το 1986, για παράδειγμα, δεν ήταν περισσότερο απεχθής από εκείνη του Γρηγορόπουλου το 2008. Για να μην αναφερθούμε στις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές συνθήκες που όχι μόνο δεν άλλαξαν «μεταπολιτευτικά», αλλά κάποιες απ΄αυτές χειροτέρεψαν, με πρώτη τη δεινή οικονομική κρίση που πλήττει κυρίως τους νεότερους στις ημέρες μας.

Με αυτή την προσέγγιση-θεώρηση, επομένως, κάθε εποχή, κάθε γενιά έχει τους δικούς της λόγους να επαναστατήσει. Δεν είναι τόσο η εκτίμηση και η αποδοχή της βαρύτητας των  όποιων αναγκών για επανάσταση, όσο η ίδια η ανάγκη της επανάστασης, της αντίδρασης, της διαφοροποίησης από το «κοινώς συμβαίνον», που είναι χαρακτηριστικό όλων των γενεών.

Υπ΄αυτή την έννοια, το νέο «κίνημα» της  βίας, που εκφράστηκε με τις σημερινές οργανώσεις και τα μέλη τους που συνελήφθηκαν, δεν είναι ιστορικά ανεξήγητο. Εκείνο που διαφοροποιεί κυρίως αυτές τις οργανώσεις είναι η ικανότητα  άρθρωσης ή μη καθαρού (ή καθαρότερου) πολιτικού λόγου.

 Γι΄αυτό και  οι φορείς της τελευταίας «επαναστατικής άνοιξης»,  δεν είναι λιγότερο δικαιολογημένοι ως επαναστάτες από τους προηγούμενους. Ο ιδεολογικός τους λόγος όμως, όπως εκφράστηκε μέσα από τα κείμενά τους, δίχασε, γιατί είναι «περίεργος»  (και από πολλούς κατακριτέος), όχι τόσο επειδή δεν είναι διαυγής, όσο των παλιότερων, αλλά γιατί: α. δεν είχε ως βάση την καθιερωμένη και αποδεκτή  ιδεολογία της Αριστεράς (παρουσιάζεται ως ένα συμπίλημα  απόψεων, ένα κράμα θεωριών, με  κυρίαρχες κάποιες αναρχικές-αντιεξουσιαστικές θέσεις) και β. είναι ασυνήθιστα βίαιος, σκληρός, ωμός.