ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΑ

1. Ο Ζαν Πολ Σαρτρ λάτρεψε τον Φιντέλ Κάστρο, αλλά το μετάνιωσε

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ λάτρεψε τον Φιντέλ Κάστρο, αλλά το μετάνιωσε [εικόνες]

Στις αρχές του 1960, ο Carlos Franqui, διευθυντής του κουβανέζικου περιοδικού Revolucion, προσκάλεσε τον γάλλο φιλόσοδο Ζαν Πολ Σαρτρ να ταξιδέψει στην Κούβα. Ο φιλόσοφος αρχικά δίστασε.

Είχε διατηρήσει μια πικρή γεύση της Κούβας, όταν την επισκέφθηκε για πρώτη φορά δύο χρόνια νωρίτερα, την είχε βρει «ύποπτη, πόρνη της νύχτας». Δέχτηκε, τελικά, την πρόσκληση, πιθανότατα για να μπει στο μάτι των γαλλικών αρχών.
Από αυτό το ταξίδι που κράτησε ένα μήνα, από τον Φεβρουάριο ως τον Μάρτιο του 1960, και στο οποίο ο Σαρτρ συνοδευόταν από την Σιμόν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε ένα μεγάλο ρεπορτάζ, Ouragan sur le sucre («Τυφώνας στη ζάχαρη»), το οποίο ο Σαρτρ δημοσίευσε στην εφημερίδα France-Soir, σε δεκαέξι συνέχειες, με στόχο να γνωρίσει το γαλλικό κοινό την κουβανέζικη επανάσταση. Ηταν ένας πραγματικός ύμνος στον Κάστρο και την επανάστασή του μολονότι τα καθεστωτικά της στοιχεία είχαν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται.

Αυτό το κείμενο, κρυμμένο στο ντουλάπι της ιστορίας για καιρό, αναδημοσιεύτηκε από τις εκδόσεις Les Temps modernes, συνοδευόμενο από πρωτότυπεςσημειώσεις, με αποτέλεσμα να εκδοθεί ένα βιβλίο που ο Σαρτρ ουσιαστικά ποτέ δεν έγραψε. Ισως γιατί κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… «Ο Σαρτρ γρήγορα κατάλαβε και καταδίκασε τις φρικτές όψεις του καστρισμού», γράφει ο εκδότης Claude Lanzmann στον πρόλογό του.

Η ίδια η Σιμόν ντε Μποβουάρ έγραψε πολυάριθμα άρθρα δικαιολογώντας τις εκτελέσεις αντιπάλων του Κάστρο. Μάλιστα, θα γράψει στο France Observateur: «Ο Φιντέλ Κάστρο αντέστρεψε τις έννοιες του πιθανού και του απίθανου. Είναι ένα είδος θαύματος. Γιατί τόλμησε να πιστέψει στις δυνατότητες του ανθρώπου».

Σαρτρ και Μποβουάρ στα γραφεία του κουβανέζικου περιοδικού:

Η επανάσταση ήταν 14 μηνών όταν ο Σαρτρ και η Μποβουάρ αποβιβάστηκαν στην Αβάνα. Ο Σαρτρ είχε ήδη αρθρογραφήσει για να αναλύσει την επανάσταση των νεαρών barbudos. «Πρόκειται για μια χώρα-αποικία», έγραφε, η οποία μόλις απελευθερώθηκε από την Ισπανία, έπεσε στην κυριαρχία των ΗΠΑ. Περιέγραφε την Κούβα ως μια χώρα «στραγγαλισμένη από την θεά ζάχαρη», την καλλιέργεια που φτιάχνει περιουσίες για μια μειονότητα και αφήνει στη μιζέρια την πλειοψηφία των χωρικών, έρμαια στον αναλφαβητισμό και στην πορνεία, «σε αυτή την επιδερμική αφθονία και την ύποπτη ευφορία» της Αβάνας, όπως είχε γράψει.

Ο Σαρτρ έγραψε και για την «γάγγραινα» των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν της Επανάστασης στην Κούβα. Κατά τη γνώμη του, μόνο μια βίαιη ρήξη ήταν δυνατή απέναντι στη μιζέρια, την γενικευμένη διαφθορά και «το ασταθές μείγμα κυνισμού και ντροπής», όπως έγραψε.
Επί 48 ώρες, ο Σαρτρ και η Μποβουάρ συνοδεύουν τον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος τους κάνει τον γύρο του νησιού. Ο γάλλος συγγραφέας περιέγραψε επί μακρόν αυτόν «τον σκληρό νέο», ο οποίος συμβόλιζε την ενότητα και την κυριαρχία του κουβανέζικου λαού. Του αποδίδει «μια αδίστακτη αλαζονεία» και «ένα ασυμβίβαστο κουράγιο».

«Είμαι επαναστάτης από πεποίθηση» είχε εξομολογηθεί ο Κάστρο στον γάλλο φιλόσοφο. Ο Σαρτρ διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια την τεράστια δημοτικότητα του Κάστρο. «Ο Φιντέλ σκέφτεται την ώρα που μιλάει ή μάλλον ξανασκέφτεται αυτό που θα πει αμέσως μετά: το ξέρει αλλά ωστόσο μόλις το έχει εφεύρει», γράφει. Μαγεμένοι, οι δύο γάλλοι στοχαστές, συναντούν και το δεύτερο έμβλημα της κουβανέζικης επανάστασης, τον Τσε Γκεβάρα. Απολαυστική η φωτογραφία στην οποία ο Σαρτρ, σχεδόν ευλαβικά, σκύβει για να ανάψει το πούρο που του προσφέρει ο διάσημος επαναστάτης!

Το μεγάλο θέμα των πρώτων μηνών της κουβανέζικης επανάστασης είναι η αγροτική μεταρρύθμιση. Φυσικά, μετά από δεκαετίες, έχει αποδειχθεί ότι η γεωργία είναι μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του καθεστώτος Κάστρο. Ο Σαρτρ πιστεύει εκείνη την εποχή ότι «η μεγάλη απειλή έρχεται από τους πουριτανούς του Βορρά», όπως αποκαλεί τις ΗΠΑ. «Οι Γιάνκις έχουν μια ορισμένη άποψη για τη δημοκρατία: η πολιτική υποκύπτει στην οικονομία -ε, λοιπόν, ο Κάστρο πιστεύει ακριβώς το αντίθετο», γράφει.

Ο Κάστρο των ελίτ του Παρισιού
Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τη γοητεία που ασκούσε ο Κάστρο στους γάλλους διανοούμενους και συγκεκριμένα σε μια πλούσια ελίτ του Saint-Germain-des-Prés, που σύχναζε στα ακριβά εστιατόρια και καφέ του κέντρου της γαλλικής πρωτεύουσας.

Για εκείνους, ο Lider Maximo, αντιπροσώπευε «την ελπίδα», τουλάχιστον για ένα μικρό διάστημα. Κι αυτό γιατί την 1η Ιανουαρίου 1959, στο μπαλκόνι του δημαρχείου του Σαντιάγκο της Κούβας, όταν ο Κάστρο αναγγέλλει την «αρχή της Επανάστασης», αυτή δεν είναι μαρξιστική, κομμουνιστική. Είναι προφανώς επανάσταση της Αριστεράς και εκπροσωπεί μια απίστευτη ελπίδα για ορισμένους διανοούμενους, οι οποίοι ήταν ήδη απογοητευμένοι από την σταλινική γραφειοκρατία της Σοβιετικής Ενωσης.

«Ο Κάστρο ήταν όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, αυτοί οι φοιτητές που είχαν κατορθώσει να νικήσουν μια δικτατορία, καθώς και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Υπήρχε απέναντί τους μια άμεση συμπάθεια, σχεδόν χωρίς σκέψη», θυμάται ο πρώην σοσιαλιστής υπουργός του Μιτεράν, Τζακ Λανγκ. «Τα πρώτα μέτρα που πήρε ο Κάστρο, υπέρ της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού, μιλούσαν σε όλους όσοι ονειρεύονταν να συμβούν τα ίδια στη Γαλλία ή και αλλού», προσθέτει.
«Εκείνη τη στιγμή ο Φιντέλ εκπροσωπούσε μια ουτοπία. Και ορισμένοι την πίστεψαν, σχεδόν στα τυφλά».
Το 1960, η επίσκεψη του Σαρτρ και της Μποβουάρ αρκεί για να θεοποιήσει σχεδόν την καστρική επανάσταση στα μάτια των γάλλων διανοουμένων και της αντι-αμερικανικής αριστεράς. Η πίστη τους ήταν τόσο ολοκληρωτική που ο κουβανός εξόριστος Jacobo Machover, στο βιβλίο του Cuba l’accompagnement coupable, les compagnons de la barbarie (2010), καταγγέλλει τους διανοούμενους οι οποίοι «αρνήθηκαν να επικρίνουν τη φρίκη πίσω από τις εικόνες των δήθεν επαναστατών ηγετών τους οποίους μεταμόρφωναν σε ρομαντικούς ήρωες».

Η καταδίκη του 1971

Σε ό,τι αφορά τον Ζαν Πολ Σαρτρ η έλξη και ο μαγνητισμός σταματούν το 1971, όταν συλλαμβάνεται ο ποιητής Heberto Padilla. Ο γάλλος φιλόσοφος παίρνει οριστικά διαζύγιο από την Κούβα και τον Κάστρο και συνυπογράφει ένα κείμενο διαμαρτυρίας για την σύλληψη του κουβανού ποιητή. Και δεν διστάζει να κάνει την ταπεινωτική αυτοκριτική του.
Ο Κάστρο απάντησε στον Ζαν Πολ Σαρτρ και την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Τους χαρακτήρισε, σε δήλωσή του, «πράκτορες της CIA» και τους απαγόρευσε «για πάντα» να μπουν στο έδαφος της Κούβας.

“Μεγάλοι άνθρωποι,μεγάλα λάθη”. Δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση τα δύο “ιερά τέρατα” της επανάστασης και της διανόησης. Φιντελ Κάστρο -Ζαν Πολ Σαρτρ. Ο καθένας με τα δικά του, τεράστια λάθη!

______________________________________________________________

1. Σύστημα τεχνητής νοημοσύνης προβλέπει το μέλλον από μία εικόνα

Είμαστε περισσότερο κοντά απ΄όσο νομίζαμε, τελικά. Περιμένουμε σύντομα να «σκάσει» το μεγάλο τεχνολογικό θαύμα της χρήσης της τεχνικής νοημοσύνης στην καθημερινότητα του ανθρώπου. ΄Οσο κι αν ωρύονται οι Κασσάνδρες,(ηθικολόγοι, τα ιερατεία και οι έχοντες διάφορο),δε θα μπορέσουν να ανακόψουν την πορεία του ανθρώπου στο νέο πολιτισμό, που διαγράφεται μπρος του και δε θα είναι απλά τεχνολογικός. Θα χτίσουμε πρωτίστως έναν ανθρωποκεντρικό πολιτισμό. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία απ΄όλα.

2. Πρώην σωματοφύλακας του Φιντέλ Κάστρο αποκαλύπτει τα μυστικά του: Το παραδεισένιο νησί και η αμύθητη περιουσία

Χουάν Ρεϊνάλδο Σάντσες, ο οποίος υπήρξε επί 27 χρόνια σωματοφύλακας του Φιντέλ Κάστρο, αποκαλύπτει τη μυστική μυθική περιουσία του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης.

Στο βιβλίο του με τίτλο: «Η μυστική ζωή του Φιντέλ Κάστρο» (La vida oculta de Fidel Castro), ο Σάντσες αποκαλύπτει ότι ο Κάστρο είχε ένα μυστικό παραδεισένιο νησί στην Καραϊβική, το Κάγιο Πιέδρα, όπου πήγαινε συχνά με το προσωπικό του υπερπολυτελές προσωπικό του σκάφος, Aquarama. «Στην Κούβα κανένας, ή σχεδόν κανένας δεν γνωρίζει για την ύπαρξη αυτού του γιωτ, το οποίο δένει σε ένα μυστικό λιμάνι στο Μπαϊα δε Κοτσίνος, γύρω στα 150 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Αβάνας», διηγείται ο Σάντσες, ο οποίος συνόδευε ως σωματοφύλακας αμέτρητες φορές τον «κομαντάντε» στο ιδιωτικό του νησί.

Ο Σάντσες υποστηρίζει πως κανένας άλλος από την οικογένεια του δεν πήγαινε και δεν φιλοξενούνταν στο νησί του Φιντέλ Κάστρο, εκτός από τον αδερφό του Ραούλ, ο οποίος πήγε ελάχιστες φορές. «Εκτός από τη σύζυγο του Ντάλια και τα πέντε παιδιά που απέκτησαν μαζί, ελάχιστοι μπορούν να υπερηφανευθούν ότι είδαν με τα μάτια τους το μυστηριώδες νησί», αναφέρει. Οι μοναδικοί επισκέπτες που δεν ανήκουν στην οικογένεια του αλλά επισκέφθηκαν το νησί ήταν ο Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και ο Αντόνιο Νούνιες Χιμένες.

“Ελάχιστοι μπορούν να υπερηφανευθούν ότι είδαν με τα μάτια τους το μυστηριώδες νησί».

Περίεργο! Να ζει σε μια τέτοια χλιδή ένας άνθρωπος που θυσίασε την προσωπική του ζωή για την επανάσταση (νιάτα, καριέρα, απολαύσεις, τεράστια περιουσία). Και το σημαντικότερο , «έβαλε το κεφάλι του στον τροβά» , όπως και ο σύντροφός του, εκείνο το μεγάλο σύμβολο της αντίστασης και της επανάστασης, ο Τσε Γκεβάρα.

Και όχι μόνο στη διάρκεια της επανάστασης. Ο Φιντέλ Κάστρο «έπαιζε κορώνα γράμματα» τη ζωή του, ως το τέλος. Ουδείς μπορεί να μετρήσει τις απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. «Κακά τα ψέματα»! Αν δεν έχεις ένα όραμα ,αν δεν πιστεύεις σε αρχές, δε βάζεις τη ζωή σου “αμανάτι”. Τελεία και παύλα!

Είναι επίσης εκ του πονηρού πως όσοι είδαν το… νησί του ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ούτε καν τα μέλη της οικογένειάς του! Οπότε, ο συγγραφέας του βιβλίου-λίβελος εναντίον του Φιντέλ με μια μονοκοντυλιά ξεμπερδεύει. Εξασφαλίζει τη σιωπή των (ανύπαρκτων) μαρτύρων και…μας στέλνεις αδιάβαστους. Γνωστά αυτά τα κόλπα.

Τα ίδια ακούσαμε και όταν εκτέλεσαν τους Τσαουσέσκου. «Ράβδοι χρυσοί αμύθητης αξίας του Ρουμάνου κομμουνιστή ηγέτη βρίσκονται φυλαγμένοι στα υπόγεια των ελβετικών τραπεζών και θα επιστρέψουν στη χώρα», διέδιδε ο Ιλιέσκου, που πρόδωσε τον άνθρωπο, ο οποίος τον εμπιστεύτηκε, για να πάρει την εξουσία. «Με χρυσά κουτάλια έτρωγαν η ΄Ελενα και ο Νικολάι Τσαουσέσκου”, βομβάρδιζαν συνεχώς τον κόσμο τα πρώτα χρόνια οι ρουμάνικες κυβερνήσεις.

Πέρασαν χρόνια από την εκτέλεσή τους. ΄Ενας από τους δικαστές του στρατοδικείου, που καταδίκασε με συνοπτικές διαδικασίες σε εκτέλεση το 1989 το ζευγάρι Τσαουσέσκου, αυτοκτόνησε μετά τις αποκαλύψεις για το πώς μεθόδευσαν την πτώση του ηγέτη της Ρουμανίας ο Ιλιέσκου και η παρέα της “Σεκιουριτάτε” σε αγαστή συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης. (Και …όχι! Ο πανάθλιος….σοσιαλιστής Ιλιέσκου, ακόμα δεν κρέμασε μια πέτρα στο λαιμό του να πάει να πηδήσει στα παγωμένα νερά του Δούναβη).

Στο μεταξύ Οι… αμύθητοι θησαυροί του Τσαουσέσκου δε βρέθηκαν ποτέ για να επιστρέψουν στη Ρουμανία. Και τα ρουμάνικα «παπαγαλάκια» κατάπιαν τη γλώσσα του. Η οικογένεια Τσαουσέσκου αποδείχτηκε πως δεν είχε τελικά δεκάρα τσακιστή. Τα παιδιά τους πέθαναν πάμπτωχα. ΄Ενα μάλιστα άρρωστο σε ίδρυμα πτωχοκομείου, γιατί δεν είχε ένα ευτελές ποσό σε λέι να πληρώσει για τη θεραπεία του!

Η «πέτσα» είναι είδος… υπό εξαφάνιση. Σιγά που θα περιμέναμε την πολυτέλεια της ντροπής και της συγγνώμης από έναν Ιλιέσκου και έναν εξωνημένο σωματοφύλακα του Φιντέλ Κάστρο.

3. Κοντομηνάς και κόρη: Σοβαρές καταγγελίες για φοροδιαφυγή-μαμούθ. Νέα μπλεξίματα για τον Πρόεδρο

Κοντομηνάς και κόρη: Σοβαρές καταγγελίες για φοροδιαφυγή-μαμούθ. Νέα μπλεξίματα για τον Πρόεδρο

Σοβαρές καταγγελίες που αφορούν τον “ισχυρό άνδρα” του Alpha Δημήτρη Κοντομηνά έφτασαν στη Βουλή. Σύμφωνα με αυτές, ο γνωστός επιχειρηματίας με την ανοχή υπηρεσιακών παραγόντων “δώρισε” μετοχές σε συγγενείς και φίλους με την μέθοδο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου για να φοροδιαφεύγει, καταφέρνοντας το εξής καταπληκτικό:

Για φόρο δωρεάς ύψους 77 εκατομμυρίων ευρώ, που έπρεπε να καταβληθεί πριν από 6 χρόνια, η Δ’ ΔΟΥ Αθηνών επέδωσε το σχετικό Σημείωμα Διαπιστώσεων Ελέγχου μόλις πριν από δυο εβδομάδες…

Για “επιχειρηματικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Δημήτρης Κοντομηνάς και με το οποίο έχουν ασχοληθεί πολλές φορές η Βουλή και η Δικαιοσύνη” κάνει λόγο στην ερώτηση που κατέθεσε προς τον υπουργό Οικονομικών ο ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Ελλάδος Νίκος Νικολόπουλος, ζητώντας να πληροφορηθεί ποιος είναι ο λόγος που καθυστέρησε εξοργιστικά να συνταχθεί το Σημείωμα Διαπιστώσεων Ελέγχου και επισημαίνοντας ότι πρέπει να επισπευσθούν οι διαδικασίες για να εξουδετερωθεί κάθε πιθανότητα παραγραφής.

Ο ανεξάρτητος βουλευτής υπενθυμίζει μάλιστα ότι ο Δημήτρης Κοντομηνάς κατά την διάρκεια της εξέτασης του στην επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής απάντησε ψευδώς σε πολλές ερωτήσεις σχετικά με τα δάνεια που έχει λάβει, γεγονός που υποχρέωσε τον Νίκο Νικολόπουλο να υποβάλει μήνυση για ψευδορκία και να ζητήσει την επανάκληση του επιχειρηματία ενώπιον της Εξεταστικής.

“Προ ημερών κατόπιν έρευνας, με αφορμή την κατάθεση πρότασης για την απόκτηση τηλεοπτικής άδειας του σταθμού «Άλφα» που κατέθεσε η κόρη του κ. Δημήτρη Κοντομηνά, Μαρία Κοντομηνά, διαπιστώθηκαν τα εξής:

Η κα Μαρία Κοντομηνά, μέσω της κυπριακής εταιρείας Mantelord Investments LTD, που εμφανιζόταν ως μέτοχος της Άλφα Δορυφορικής, δεν διέθετε το ανάλογο «πόθεν έσχες» για τη συμμετοχή της σε αυξήσεις του Μετοχικού Κεφαλαίου αρχικά 77,5 εκατ. ευρώ και στη συνέχεια 40 εκατ. ευρώ.

Για να αποφύγει την καταβολή φόρων δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, λόγω του «πόθεν έσχες» ο Δημήτρης Κοντομηνάς προχώρησε σε αυξήσεις Μετοχικού Κεφαλαίου υπέρ το άρτιον, με εξωπραγματικές τιμές διάθεσης των μετοχών, με αποτέλεσμα την αύξηση της αξίας των μετοχών της Μαρίας Κοντομηνά κατά 17 εκατ. ευρώ την 3η/3/2005 και κατά 9 εκατ. ευρώ την 30ή/6/2005.

Για το «δώρο» αυτό, όμως, η Μαρία Κοντομηνά δεν κατέβαλε τους αναλογούντες σύμφωνα με τον νόμο φόρους, αλλά και δεν δήλωσε το «δώρο» στην αρμόδια εφορία (Δ΄ ΔΟΥ), φοροδιαφεύγοντας για μία 10ετία σε ποσόν ύψους μεγαλύτερο των 10 εκατ. ευρώ.

Την ίδια διαδικασία ακολούθησε ο κ. Δημήτρης Κοντομηνάς «δωρίζοντας» ανάλογα ποσά σημαντικής αξίας και σε άλλα άτομα ή φορείς, όπως 1) στον κ. Γεώργιο Ψαρά, 2) στην εταιρεία Ιnterfinance, Σύμβουλοι Οικονομικών Υπηρεσιών, 3) Άλφα Entertainment A.E., ώστε με τη χρησιμοποίηση «αχυρανθρώπων» να φοροδιαφεύγει.

Η συνολική φοροδιαφυγή για το σύνολο των «δωρηθέντων» ποσών στους προαναφερόμενους «αχυράνθρωπους» έχει υπολογισθεί στο ποσόν ύψους 77.000.000 ευρώ (!!!)”, σημειώνει στην ερώτηση του ο Νίκος Νικολόπουλος.

Σύμφωνα με τον ανεξάρτητο βουλευτή “οι ανωτέρω ως φυσικά ή νομικά πρόσωπα δεν πλήρωσαν προς το Ελληνικό Δημόσιο τον απαιτούμενο φόρο Δωρεάς ύψους 77.000.000 ευρώ, διότι προφανώς ως παρένθετα πρόσωπα πίστευαν ότι ο «δωροδότης» θα κατέβαλλε εκείνος τον συγκεκριμένο φόρο ή θα φρόντιζε για την απαλλαγή τους σε κάθε αστική ή ποινική απαίτηση μέσω των γνωριμιών που διέθετε σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού.

Απόδειξη των «γνωριμιών» αυτών αποτελεί το γεγονός ότι ενώ τα παραπάνω είχαν τεθεί υπ’ όψιν των φορολογικών αρχών προ 6 ετών(!!!), μόλις πριν από 2 εβδομάδες η Δ΄ ΔΟΥ επέδωσε το σχετικό Σημείωμα Διαπιστώσεων Ελέγχου. Η καθυστέρηση αυτή πέραν της πρωτοφανούς διάρκειάς της και βεβαίως της απώλειας εσόδων του Δημοσίου σε μια εποχή χειμάζουσας οικονομίας εμπεριέχει ακόμη και τον κίνδυνο της παραγραφής λόγω καθυστέρησης στις ενέργειες των υπευθύνων της Δ΄ ΔΟΥ”.

Καταλήγοντας, ο Νίκος Νικολόπουλος ζητά να μάθει “με ποια αιτιολογία καθυστέρησε η σύνταξη του Σημειώματος Διαπιστώσεων Ελέγχου από τους αρμοδίους κυρίως από τον προϊστάμενο της Δ΄ ΔΟΥ κ. Αθανάσιο Στάμο εφοριακό ΠΕ/Β και την υποδιευθύντρια κα Δήμητρα Τριανταφύλλου εφοριακό ΠΕ/Β;

Ο ισχυρισμός των ανωτέρω εφοριακών ότι «την προτεραιότητα των ελέγχων προσδιορίζει η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ)», δεν είναι δυνατόν να ευσταθεί, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις φοροδιαφυγής ύψους 77.000.000 ευρώ για τις οποίες ο προϊστάμενος της ΓΓΔΕ επέλεξε να μην ελεγχθούν κατά προτεραιότητα.

Και αν έχει εξετασθεί από τους παραπάνω προϊσταμένους της Δ΄ ΔΟΥ ο κίνδυνος παραγραφής τόσον αστικής μορφής όσον και ποινικής τοιαύτης, εξ αιτίας της καθυστέρησής τους να περατώσουν τον έλεγχο, αν διαπιστωθεί δόλος στις παραπάνω ενέργειες του κ. Δημήτρη Κοντομηνά, ώστε με τα παραπάνω τεχνάσματα να μην αποδώσει τον αναλογούντα φόρο στο Ελληνικό Δημόσιο;”. –

Καλά ο «γνωστός και μη εξαιρετέος» Δημήτρης Κοντομηνάς. Αλλά και η κόρη του; Ζήλεψε και τούτη, ως φαίνεται, τους… τίτλους τιμής του πατέρας της και ακολουθεί τα βήματά του. «΄Ινα πληρωθή το ρηθέν» πως «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει».

Και οι εφοριακοί; Τί σου λένε πάλι και τούτοι; Δε φτάνει που οι περισσότεροι απ΄ αυτούς πήραν τις θέσεις εντελώς ρουσφετολογικά, χρηματίζονται ασύστολα και ανερυθρίαστα κι από πάνω σε σημείο που η διαφθορά σε αυτές τις δημόσιες υπηρεσίες, ειδικά στις εφορίες και τις πολεοδομίες, να έχουν χτυπήσει εδώ και χρόνια κόκινο της…φωτιάς.

Αυταπόδεικτα τα πράγματα. Η φοροδιαφυγή και οι λοιπές κομπίνες του επιχειρηματία ήθελαν εκ των έσω βοήθεια. Αλλιώς δε στεριώνανε. .Αν δεν έβαζαν το χεράκι τους οι εφοριακοί της Δ΄ΔΟΥ, πώς θα μπορούσαν οι Κοντομηνάδες να ξεφύγουν και να κλέψουν τόσα εκατομμύρια;

Για να δείτε. Θα πέσουν άπαντες οι εμπλεκόμενοι στα “μαλακά”. Θα γίνουν συμφωνίες, θα πληρωθούν κάποια εικονικά πρόστιμα και «ούτε γάτα ούτε ζημιά». Στους εφοριακούς το πιθανότερο να μην ασκηθεί κάποια σοβαρή δίωξη. Αλλά, κι αν ασκηθεί σ΄αυτούς και τιμωρηθούν, ο κανόνας πως στην Ελλάδα η διαφθορά στενάζει στα γραφεία των εφοριακών, δεν ανατρέπεται.

Πορευόμαστε για 4ο μνημόνιο. Το πιθανότερο θα το υπογράψει ο Κυριάκος, ο οποίος θα ρίξει το ανάθεμα της ευθύνης για την καινούρια “λυπητερή” στον Αλέξη. Και τούτος στους προηγούμενους. Ουδείς από δαύτους ευθύνεται για ό,τι γίνεται στη χώρα. Πάντα φταίει ο προηγούμενος. Σαν τις ατάκες των μαθητριών στο χιλοειδωμένο από γενιές Ελλήνων Βουγιουκλακικό έργο «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Για θυμηθείτε , έτσι για να γελάσει λίγο το πικραμένο σας χειλάκι:

ΦΛΩΡΑΣ: Ήσουν εδώ Ξανθοπούλου;
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Ορίστε;
ΦΛΩΡΑΣ: Λέω, ήσουν εδώ;
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Ε, πώς… Εδώ, μάλιστα, εδώ, εδώ.
ΦΛΩΡΑΣ: Για, πες μας, τι συνέβη;
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν ξέρω. Ε, δεν πρόσεχα δηλαδή. Εγώ εκείνη την ώρα μιλούσα με τη Γιαδικιάρογλου. Ε, δεν μιλάγαμε;
ΓΙΑΔΙΚΙΑΡΟΓΛΟΥ: Ναι, βέβαια, βέβαια! Μιλάγαμε.
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Και ξαφνικά είδα την Παπασταύρου να τσακώνεται με την Αλεξίου.
ΦΛΩΡΑΣ: Εσύ Γιαδικιάρογλου;
ΓΙΑΔΙΚΙΑΡΟΓΛΟΥ: Εγώ, τώρα δεν σας είπε η Ξανθοπούλου; Μιλούσαμε, δεν είδαμε τίποτα. Τίποτα. Δεν βλέπαμε.
ΦΛΩΡΑΣ: Εσύ, Πολυχρονοπούλου;
ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ορίστε; Κι εγώ δεν πρόσεξα, κύριε καθηγητά! Εκείνη την ώρα πρόσεχα την Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου. Έτσι, κορίτσια;
ΓΙΑΔΙΚΙΑΡΟΓΛΟΥ-ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ: Μας πρόσεχε, ναι, αυτό.
ΦΛΩΡΑΣ: Ούτε κι εσύ πρόσεξες, Λαζάρου;
ΛΑΖΑΡΟΥ: Ούτε κι εγώ, κύριε καθηγητά. Εγώ, εγώ πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου.

΄Ετσι γίνεται πάντα …”βεβαίως, βεβαίως” σ΄αυτή την έρμη χώρα, που είναι για γέλια και για κλάματα. Μας σώζει; Δε μας σώζει μάλλον τίποτα.

4. Εγωγήινος στόλος θα φτάσει στη Γη το Σεπτέμβιο του 2017

Inquisitr: Εξωγήινος στόλος θα φτάσει στη Γη τον Σεπτέμβριο του 2017

Σύμφωνα με μια νέα περίεργη φήμη που διακινείται στη μπλογκόσφαιρα των θεωριών συνωμοσίας, έγγραφο που διέρρευσε από το Κρεμλίνο αναφέρει μια άκρως απόρρητη συνάντηση μεταξύ του Ρώσου πρόεδρου Βλάντιμιρ Πούτιν και του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν.

Στη συνάντηση ο Μπάιντεν λέγεται ότι μετέφερε στον Πούτιν μήνυμα του Μπάρακ Ομπάμα, στο οποίο ο Αμερικανός πρόεδρος ζητούσε τη συνεργασία της Ρωσίας για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου αμυντικού πυραυλικού συστήματος.

Αυτό το παγκόσμιο αμυντικό πυραυλικό σύστημα, σύμφωνα με τη θεωρία συνωμοσίας, θα προστατεύσει τον πλανήτη μας από μια επικείμενη εξωγήινη εισβολή.

Όπως διαβάζουμε στο inquisitr, από το οποίο αναδημοσιεύουμε, η διακυβέρνηση Ομπάμα ζήτησε τη συνεργασία της Ρωσίας επειδή η NASA εντόπισε έναν εξωγήινο στόλο να πλησιάζει τη Γη.

Η εξωγήινη αρμάδα αναμένεται να φτάσει στον πλανήτη μας τον Σεπτέμβριο του 2017.

Η ίδια θεωρία συνομωσίας υποστηρίζει ότι στις 15 Ιανουαρίου 2014, το αμερικανικό Υπουργείο Αμύνης εκτόξευσε τρεις πυραύλους στο διάστημα από τις εγκαταστάσεις της NASA στο Γουάλοπς της Βιρτζίνια.

Το Πεντάγωνο δεν αποκάλυψε στην κοινή γνώμη τον λόγο των άκρως απόρρητων εκτοξεύσεων. Οι συνωμοσιολόγοι υποστηρίζουν ότι οι πύραυλοι εκτοξεύθηκαν για να ερευνήσουν τον εξωγήινο στόλο.

Λέγεται μάλιστα ότι ο στόλος είναι πλέον ορατός και σε ερασιτέχνες παρατηρητές του ουρανού αρκεί να διαθέτουν καλά τηλεσκόπια.

Ορισμένοι, που έχουν αποδεχθεί τη θεωρία ως πραγματική, πιστεύουν ότι πρόκειται για εξωγήινη εισβολή στρατιωτικής φύσεως που αποσκοπεί στην εξόντωση του είδους μας, άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι οι εξωγήινοι είναι ειρηνικοί και έρχονται να μας σώσουν από έναν πιθανό τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η συνωμοσιολογία δεν έχει όρια και φραγμούς φυσικά. ΄Οπως ακριβώς και η φαντασία. Εδώ θα κόλωναν οι παραμυθατζήδες; ΄Οποιο σενάριο θέλεις σου φτιάχνου στο λεπτό.

΄Ερχονται, λέει, οι ορδές των….βαρβάρων εξωγήινων να καταστρέψουν τον γήινο…υψηλό πολιτισμό μας. “Παραμύθια της Χαλιμάς”!

Αν έρθουν οι εξωγήινοι , για το καλό μας θα είναι και όχι για να μας εξοντώσουν. Αν και, μεταξύ μας, το χρειαζόμαστε τέτοιοι που είμαστε. Γιατί δεν πιστεύουμε στο δικό τους “κόσμο” να αφήνουν το μισό πλανήτη να πεθαίνει από την πείνα την ίδια ώρα, που, όπως λένε τα στοιχεία, εκατομμύρια τόνοι τροφίμων σαπίζουν στη γη και πάνε στα σκουπίδια.

Το μόνο σίγουρο, λοιπόν, είναι πως οι επισκέπτες μας από το “διάστημα” θα είναι χίλες φορές καλύτεροι . Πιο “φυσικοί” από μας και πιο έξυπνοι, ασυζητητί, για να καταφέρουν να φτάσουν ως εδώ “κάτω”.

Γράφαμε για το ίδιο θέμα:

ΥΠΑΡΧΕΙ “ΖΩΗ” ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΕΣ;

28.09.10

Πλησιάζει η ώρα της επικοινωνίας-επαφής μας με εξωγήινα όντα ;

Τη μαλαισινή αστροφυσικό Μαζλάν Οτμάν τοποθέτησαν τα Ηνωμένα ΄Εθνη (“Γραφείο για τις Εξωγήινες υποθέσεις”) επικεφαλής της ομάδας υποδοχής των εξωγήινων. Βεβαίως ,η ιδέα αυτή σίγουρα γεννήθηκε στα “άδυτα” της ΝΑSΑ,η οποία και την εισηγήθηκε στα Η.Ε. Οι άνθρωποι τηςΝΑSA φαίνεται να είναι πεπεισμένοι πλέον για την ύπαρξη όντων εκτός του πλανήτη μας και φροντίζουν,αν μη τι άλλο, οι γήινοι να αποδειχτούν καλοί “οικοδεσπότες”.

Πόσο κοντά ή μακριά είμαστε ακόμα από την ημέρα εκείνη που ο άνθρωπος θα λάβει σήματα εξωγήινης ζωής ή θα δεχτεί και “επίσημη”επίσκεψη τέτοιων όντων,κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, αφού τα στοιχεία που δίδονται στη δημοσιότητα από τις υπηρεσίες των κρατών,που ασχολούνται με το θέμα,είναι αυστηρά απόρρητα και όσες πληροφορίες “διαρρέουν”, είναι φειδωλές. Γι΄αυτό και δεν μπορεί κανείς να εκτιμήσει τα πράγματα μόνο με βάση αυτές τις πληροφορίες,οι οποίες όμως,δε θα λέγαμε πως απορρίπτουν τις θεωρίες για ύπαρξη εξωγήινης ζωής, ειδικά τα τελευταία χρόνια,που η ανακάλυψη περισσοτέρων από 700 νέους πλανήτες, φέρνει πιο κοντά την πιθανότητα ύπαρξης “ζωής” σε άλλους πλανήτες.

Πέρα από αυτά, όμως,έχουμε κατά διαστήματα και τις μαρτυρίες χιλιάδων ανθρώπων σε όλη τη γη, οι οποίοι διατείνονται πως απέκτησαν εμπειρίες που εκτείνονται από οπτικές-ακουστικές επαφές με εξωγήινο “υλικό” (διαστημόπλοια-ιπτάμενοι δίσκοι, θόρυβοι,ίχνη κ.α), μέχρι και συναντήσεις με εξωγήινους “face to face”.

Όσο και να μην μπορεί κανείς,πάντως, να δεχτεί ως αληθινές ΟΛΕΣ αυτές τις “μαρτυρίες”,από την άλλη, τόσες χιλιάδες ΄”μέσοι” (με τη νομική έννοια) άνθρωποι,που διαβεβαιώνουν πως βίωσαν μια τέτοια εμπειρία,είναι αδύνατο να δεχτούμε πως ούτε ένας απ΄’ αυτούς λέει αλήθεια και όλοι είναι φαντασιόπληκτοι.Μοιάζει, τουλάχστον, παράλογο και αντιφατικό.

Οι θρησκείες, όπως διαπιστώνουμε στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, αποτέλεσαν τα χειρότερα βαρίδια για την πρόοδο του ανθρώπου και αυτές κατ΄εξοχήν τροχοπέδησαν την πορεία του προς την εξέλιξη και τον πολιτισμό. Σήμερα,που επιτέλους σχεδόν όλες “πνέουν τα λοίσθια” και το μέλλον τους προδιαγράφεται ακόμα χειρότερο,η επιστήμη έμεινε ελεύθερη να πορευτεί σε νέους δρόμους,χωρίς τέτοια εμπόδια πια. Οι ταχύτητες είναι μεγάλες στις ημέρες μας. Ακόμα και εκείνες του χρόνου. Ο άνθρωπος δείχνει να βιάζεται να ξεφύγει από τα στενά όρια του κόσμου που τον εγκλώβισαν επί αιώνες οι εξουσίες σε όλες τους τις μορφές και είναι έτοιμος να δεχτεί λογικά και φυσιολογικά ακόμα και την πιο απίστευτη,αλλά συνάμα γοητευτική (για μας σήμερα) ιδέα της ύπαρξης και άλλου “κόσμου” έξω από τον δικό μας. Οι περισσότεροι πια καταλαβαίνουν, και ας μην είναι ειδικοί,πως δεν μπορεί να είμαστε “μόνοι” σε αυτό το απέραντο σύμπαν.

Η επικοινωνία αυτή, πάντως,όποτε και όπως και αν συμβεί, πιστεύουμε πως δεν ενέχει κινδύνους για την ανθρωπότητα για δύο βασικές αιτίες: 1.Αν ισχύουν οι μαρτυρίες πως ήδη έχουν επισκεφτεί τέτοια όντα τη γη,όπως διαβεβαιώνουν εκείνοι που είχαν εμπειρία τέτοιας “συνάντησης”,τότε οι εξωγήινοι είναι ΑΚΙΝΔΥΝΟΙ,γιατί αφού έχουν τέτοια εξέλιξη τεχνολογικού πολιτισμού,που τους οδήγησε μέχρι το δικό μας πλανήτη,αν ήθελαν να μας κάνουν “συλλογικό” κακό,θα ήταν ό,τι πιο εύκολο γι΄αυτούς. Για να μην το έκαναν, σημαίνει πως δεν έχουν τέτοιες προθέσεις.2. Η ικανότητά τους να φτάσουν σε μας,δηλαδή τόσο μακριά από το δικό τους “κόσμο”,αποδεικνύει πως έχουν εξελιχθεί τεχνολογικά πολύ περισσότερο από μας. Η τεχνολογική αυτή εξέλιξη, όμως, λογικά επιβεβαιώνει και τη γενικότερη πολιτισμική τους πρόοδο σε όλους τους τομείς και ειδικά σε ό,τι έχει σχέση με το σεβασμό της ΦΥΣΗΣ και της “ζωής”. Τόσο τεχνολογικά αναπτυγμένοι πολιτισμοί,δεν μπορεί να είναι πρωτόγονοι σε στοιχειώδη ζητήματα,όπως εκείνο της εναρμόνισης του τεχνολογικού τους πολιτισμού με τη φύση ή με ό,τι εμείς εδώ στη γη αποκαλούμε σεβασμό της ζωής, ατομικά δικαιώματα κ.λπ.

Ο πολιτισμός συνήθως εξελίσσεται ομοιόμορφα, ισορροπημένα στις περισσότερες ιστορικές “φάσεις” στη ζωή του ανθρώπου.΄Οταν για παράδειγμα,στην Ιωνία οι “φυσικοί” ερευνούσαν τη φύση και έθεταν τις βάσεις των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας ,παράλληλα ο νους τους όδευε και στην ανίχνευση ζωτικών φιλοσοφικών προβλημάτων. Και η ψυχή της φιλοσοφίας,ως γνωστόν,είναι η ανίχνευση ερωτημάτων της μορφής:”Ποιος είμαι,από πού ήρθα,πού πάω και πώς πρέπει να ζω;”. Η τεχνολογία και οι επιστήμες γενικότερα δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν ερήμην αυτών των αποριών,αυτών των διλημμάτων,που δείχνει ακριβώς το ανθρωποκεντρικό ενδιαφέρον και της τεχνολογίας.Και είναι πολύ δύσκολα να πιστέψει κανείς πως δεν υπάρχουν αντίστοιχες αναλογίες της δικής μας ιστορίας-πολιτισμού με εκείνη άλλων “κόσμων”.Γι αυτό είμαστε αισιόδοξοι ότι από την επικοινωνία μας με τόσο αναπτυγμένους πολιτισμούς,μόνο “καλό θα βγει” να για μας.

Ποιο ξέρει! ΄Ισως, ό τι δεν μπορέσαμε εμείς στη γή να εξασφαλίσουμε με τα δικά μας επιτεύγματα του πολιτισμού,ειδικά σε θέματα “ανθρωποκεντρικά”,η επικοινωνία μας με εξωγήινους πολιτισμούς αποτελέσει την αιτία και την απαρχή της λύσης των προβλημάτων μας.Μπορεί η προσέγγιση εκείνων των “ονειρικών” εξωγήινων πολιτισμών,να φέρει την πολυπόθυτη ευτυχία και στο γήινο άνθρωπο,ο οποίος τόσες φορές πλησιάζει την πηγή,αλλά δεν καταξιώνεται ποτέ να φτάσει ,να πιεί “νερό” και να χορτάσει.

Ο χρόνος θα δείξει.

5. Μεταθανάτια Ζωή: Ποιες ήταν οι απόψεις των Ελλήνων φιλοσόφων για το «μετά»

Του Βλάση Ρασσιά

Μεταθανάτια Ζωή: Ποιες ήταν οι απόψεις των Ελλήνων φιλοσόφων για το «μετά»

Ο λεγόμενος «Μονοθεϊσμός» έχει επικρατήσει, εκεί που έχει επικρατήσει, με κύριο εργαλείο του την ομολογουμένως υπεραποδοτική διαχείριση του ανθρώπινου φόβου.

Εκείνο που κατεξοχήν φοβούνται οι αφιλοσόφητοι άνθρωποι είναι η «απώλεια», η «ανυπαρξία» και όλοι οι ανάλογοι όροι που ωστόσο σε συμπαντικό επίπεδο στερούνται νοήματος, αφού τίποτε μέσα στο Είναι δεν μπορεί να «απωλεσθεί».

Καμία απολύτως «απώλεια» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα σε ένα δεδομένο και άφθαρτο σύνολο, το οποίο απλώς φιλοξενεί μέσα του μία ατελείωτη αλλαγή μορφών και καταστάσεων.

Ο αφιλοσόφητος άνθρωπος στην πραγματικότητα αγωνιά για το εάν ή όχι θα απωλέσει το πρόσκαιρο όσο και ασήμαντο «εγώ» του.

Ως συνέπεια αυτού, νοιώθει ανασφαλής και αναδιπλώνεται ακόμα περισσότερο προς την εξατομικευμένη προσωπικότητα, προσπαθώντας να «οχυρωθεί» πίσω από το αυθαίρετο σύμπλεγμα χαρακτηριστικών προσωπικότητας που εκλαμβάνει λανθασμένα ως εαυτό.

Ενισχυτικός σε αυτού του είδους τις «οχυρώσεις» είναι ο Χριστιανισμός, μία Θρησκεία που προσανατολίζει τον πιστό να «σώσει» αποκλειστικά την «δική του» ψυχή (1).

Όλη αυτή όμως η κολοσσιαία αγωνία για μια μεταθανάτια ζωή θα φάνταζε όχι μόνον παράλογη αλλά και αρρωστημένη στα μάτια ενός αρχαίου Έλληνα, όσο τουλάχιστον παράλογη αλλά και αρρωστημένη φαντάζει και στα μάτια ενός σύγχρονου εθνικού: το ερώτημα περί αθανασίας ή όχι της ψυχής, δηλαδή της αόρατης αρχικής αιτίας των βιοφυσιολογικών εκδηλώσεων, απαντάται δίχως δισταγμό καταφατικά, όπως ακριβώς απαντάται το ερώτημα περί αθανασίας κάθε υλικής υπόστασης (από το ρήμα «υφίστημι») ενός άναρχου και ατελεύτητου υλικού Όλου.

Η ψυχή είναι αθάνατη, αλλά και μη προσωπική και, κυρίως, δεν υπάρχει περί αυτής καμία απολύτως εκκρεμότητα για το εάν ή όχι θα… «σωθεί».

Σε όλες τις ελληνικές οντολογικές – φιλοσοφικές σχολές, εκείνο που έχει γίνει εμφανές στο επίπεδο της γήϊνης ζωής, δίνοντας την ζωή και την κίνηση στις θνητές υπάρξεις, μετά τον βιολογικό θάνατό τους περνάει στην αφάνεια, όπως το έχει όμορφα διατυπώσει ο Παρμενίδης (2), επιστρέφοντας στα Αθάνατα.

Σε αυτό εξαντλεί το ενδιαφέρον της για τα «μετά θάνατον» πράγματα η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, η οποία, αντίθετα από τους διαχειριστές των φοβιών των ανθρώπων, ασχολείται πρωτίστως με, και φυσικά τιμά, την ζωή.

Η μη προσωπική ουσία του θνητού ανθρώπου, επιστρέφει μετά το βιολογικό τέλος του εκεί που ανήκει, δηλαδή στο Αιώνιο, το Τέλειο, το Μακάριο, το Φωτεινό.

Δίχως περιφράσεις, ο θείος Ηράκλειτος το έχει πει σε όλους όσους έχουν την δυνατότητα να κατανοούν έναν στοιχειωδώς πυκνό λόγο: «ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΝΗΤΟΙ, ΘΝΗΤΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ, ΖΩΝΤΕΣ ΤΟΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΤΟΝ ΔΕ ΕΚΕΙΝΩΝ ΒΙΟΝ ΤΕΘΕΝΩΤΕΣ».

Που πάει να πει ότι το Θείο περιοδικώς «ανασταίνεται» με τον θάνατο των θνητών όντων και «πεθαίνει» κάθε φορά που κατέρχεται σε αυτά για να εμψυχώσει την βιοφυσιολογική ύπαρξή τους.

Σε αρκετούς που δεν έχουν ασχοληθεί σε βάθος με την Ελληνική Κοσμοαντίληψη, υπάρχει η εσφαλμένη εντύπωση ότι οι διάφορες οντολογικές – φιλοσοφικές σχολές των εθνικών Ελλήνων (λ.χ. η κυρίαρχη των Υλοζωϊστών και οι διαφοροποιημένες πυθαγοροπλατωνική και ατομική) είχαν αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις για την μετά τον βιολογικό θάνατο των θνητών πορεία της ψυχής.

Τουναντίον, καμία τους δεν υποβίβασε την ψυχή σε κεντρική φιγούρα μίας ηθικοθρησκευτικής εσχατολογίας και καμία τους δεν απαξίωσε την παρούσα, απτή και πραγματική ζωή των θνητών όντων προς χάριν ενός «μεταθανάτιου» ονειροπολήματος ή κανονικού εκφοβισμού.

Στους Έλληνες, όπως προείπαμε, η μη προσωπική ουσία του θνητού ανθρώπου, επιστρέφει μετά το βιολογικό τέλος του στους κόσμους των Θεών.

Σε αρκετά σημεία του υπέροχου εκείνου κειμένου του «Τα ες Εαυτόν», ο εστεμμένος φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος τονίζει αυτή την στενότατη αλλά άγνωστη για τους αφιλοσόφητους συγγένεια:

«να έχεις ασφαλή τον εσωτερικό σου δαίμονα από προσβολή και βλάβη… o Θεός που είναι μέσα σου να κυβερνά αληθινόν άνδρα, ηλικιωμένο, με διάνοια πολίτου, άρχοντα που έχει τακτοποιημένα τα δικά του και θέση πολεμιστή, που περιμένει έτοιμος το σύνθημα της αποχωρήσεως και ούτε όρκους χρειάζεται ούτε μαρτυρίες άλλων…. αν εκτελείς εκείνα που απαιτεί η κάθε στιγμή, ακολουθώντας τον ορθό λόγο με επιμέλεια, με θάρρος και καλή θέληση και χωρίς πάρεργα, τότε κρατείς τον δαίμονα του εαυτού σου διαρκώς αγνό, ωσάν να επρόκειτο άμεσα να τον επιστρέψεις… την ύπαρξή σου έλαβες ως μέρος ενός συνόλου. Θα εξαφανισθείς αργότερα μέσα σ’ εκείνο που σε γέννησε. Ή μάλλον θα μεταβληθείς και θ’ αναληφθείς στον Λόγο που σε δημιούργησε… Δεν είναι κακό ότι τα πράγματα μεταβάλλονται ούτε καλό ότι κάποια αποκτούν ύπαρξη από την μεταβολή…»

Πριν αναφερθούμε στην πλατωνική εικόνα για την αθανασία της ψυχής, θα ανοίξουμε εδώ μία σύντομη παρένθεση για ένα ακόμη λάθος που διαπράττουν όσοι δεν έχουν ασχοληθεί σε βάθος με την Ελληνική Κοσμοαντίληψη, και συγκεκριμένα για την αντίληψη της εικόνας του βασιλείου του Άδου όπως αυτό περιγράφεται στα ομηρικά έπη, αλλά και σε έργα της κλασικής εποχής, ως «παρόμοιου» με το ασαφές επέκεινα στο οποίο υποτίθεται, κατά τους χριστιανούς, ότι «ζουν» οι προσωπικές ψυχές των δικών τους νεκρών.

Η εικόνα όμως του βασιλείου του Άδου είναι χρονικά παράλληλη με τις οντολογικές – φιλοσοφικές αντιλήψεις που με σαφήνεια τηρούν απόσταση από την αυταπάτη περί προσωπικών ψυχών.

Αυτό που ζει στον Άδη δεν είναι η πραγματική ψυχή των τεθνεώτων, αλλά η «σκιά» της βιογραφίας τους, μία αποθήκευση τον «σκληρό δίσκο» του αιώνιου Όντως Όντος, που υπάρχει μόνον στο μέτρο που κάποιος θα έλθει να κάνει ένα «διπλό κλικ» επάνω της. Με μνημόνευση, με απόδοση τιμών, με τελετή…

Όπως έχει επισημάνει ο Ζαν Πιέρ Βερνάν, η αθανασία της ψυχής που απασχολεί τον Πλάτωνα, και εν γένει την πυθαγοροπλατωνική γραμμή θα συμπληρώναμε εμείς, δεν είναι παρά η αθανασία του ανώτερου τόπου της ψυχής, ως ενός αποσπάσματος της θεότητας, απαράλλακτα, έστω κι αν ο ανυποψίαστος αναγνώστης εκπλήσσεται, με τον «δαίμονα εαυτού» των, υλοζωϊστών στην βάση τους, Στωϊκών.

Δεν πρόκειται για εξατομικευμένη αθανασία, για την αθανασία κάποιου περαστικού «εγώ», αλλά για την αθανασία του πραγματικού εαυτού ως αποσπάσματος της θεότητας.

Ο ίδιος ο Πλάτων δηλώνει ότι οι ψυχές που διατηρούν δεσμούς με το σωματικό «εγώ» καταντούν φαντάσματα, και ο Βερνάν το επεξηγεί αρκετά γλαφυρά με τα ακόλουθα λόγια:

«αυτές οι ψυχές… έμειναν υπερβολικά προσωπικές, υπερβολικά εξατομικευμένες και παράλληλα σωματοποιημένες. Συνεπώς, δεν μπορούν να σμίξουν με τα άστρα με τα οποία συγγενεύουν. Με άλλα λόγια, έργο της ψυχής δεν είναι να εκφράζει την ιδιαιτερότητα του καθενός από εμάς, αλλ’ αντίθετα να φροντίζει ώστε η ιδιαιτερότητα αυτή κάποια στιγμή να ξεπερνιέται, ώστε ο καθένας μας, στο τέρμα μιας καθαρής ζωής, να παραδίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο και στο Θείον» (3).

Οι διάφορες οντολογικές – φιλοσοφικές σχολές μας λοιπόν συγκλίνουν στο ότι αυτό που ακολουθεί τον βιολογικό θάνατο είναι η ένωση του προσκαιροποιημένου αιώνιου με την πηγή του, όπως και τα σωματικά συστατικά κάνουν την δική τους επιστροφή στην κοινή ουσία που τροφοδοτεί τις επόμενες σωματικές πυκνώσεις που θα αναδείξουν νέα θνητά όντα.

Καθίσταται σαφές λοιπόν ότι στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία δεν υπάρχει χώρος για διαχειριστές του φόβου, αφού στο σχήμα που αυτή πρεσβεύει για τον κύκλο ζωή – θάνατος – ζωή δεν υπάρχει τίποτε απολύτως για να φοβηθεί κανείς.

Εκτός αν κάποιοι έχουν φθάσει σε τέτοιο βαθμό πνευματικής διάλυσης που να κυριεύονται από φόβο στην ιδέα ενός ανθρώπου που είναι συγγενής των Θεών και ενός Όλου που δεν χωράει κανέναν υπερκείμενο δικτάτορα, λογιστή ή δεσμοφύλακα.

(1) Αναλυτικά αυτή η διαδικασία περιγράφεται στο «Σημειώσεις επάνω στον Φόβο και την Αφοβία / Notizen über die Angst und die Angstlosigkeit» του γράφοντος, εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη», Αθήνα, 2006

(2) «ΚΑΙ ΤΑ ΨΥΧΑΣ ΠΕΜΠΕΙΝ (Η ΔΑΙΜΩΝ Η ΠΑΝΤΑ ΚΥΒΕΡΝΑ) ΠΟΤΕ ΜΕΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΜΦΑΝΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΕΙΔΕΣ, ΠΟΤΕ ΔΕ ΑΝΑΠΑΛΙΝ».

(3) Στο «Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και εμείς. Η επικαιρότητα του Αρχαίου Κόσμου», εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 1992, σελ. 133

΄Ομορφη, γλαφυρή και προσεκτική η προσέγγιση του λεπτού αυτού θέματος από το συγγραφέα, που,όπως γνωρίζουμε, είναι δεινός γνώστης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και γραμματείας. Και εδώ , σ΄αυτή την ανάπτυξη, όντως …τα σπάει.

Το Βλάση, όπως έχω ξαναγράψει, τον είχα μαθητή στο Θ’Λύκειο στα Πετράλωνα-Θησείο την πρώτη χρονιά που διορίστηκα στη Μ. Εκπαίδευση ως αναπληρωτής καθηγητής. “Παιδιά” σχεδόν και οι δυο, λίγα χρόνια μας χώριζαν, δεν μπορούσαμε τότε να προσδιορίσουμε τη μετέπειτα ατομική μας πορεία.

Βέβαια,ο Βλάσης ,πέρα από προβληματισμένο, ήταν και ένα έξυπνο παιδί. ” Ψαγμένος” εφηβος που έφτασε να γίνει ένας συγκροτημένος και φιλοσοφημένος ερευνητής -συγγραφέας.