” ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΣΑΠΟΥΛΤΖΟΥ”, ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ, ΜΑ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ!

Προφέρεται τσαπουλτζού και έγινε σε ολόκληρο τον κόσμο σύμβολο συμπαράστασης στους Τούρκους που το 2013  είχαν  κατακλύσει τις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας. Σημαίνει ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΛΟΓΟΣ  και είναι η λέξη που χρησιμοποίησε ο Ταγίπ Ερντογάν για να χαρακτηρίσει τους διαδηλωτές στο Gezi Park. Ο Νόαμ Τσόμσκι και η Πάτι Σμιθ το έκαναν σύνθημα.

“Ο Μοχάμεντου Σλάχι κρατήθηκε  στο στρατόπεδο του Γκουαντάναμο Μπέι στην Κούβα από το 2002 μέχρι το 2016. Όλα αυτά τα χρόνια, οι ΗΠΑ δεν του είχαν  απαγγείλει καμία επίσημη κατηγορία. Ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο διέταξε την αποφυλάκισή του τον Μάρτιο του 2010, όμως η κυβέρνηση Ομπάμα εναντιώθηκε σε αυτή την απόφαση και δεν τον αποφυλάκισε.
Τρία χρόνια μετά τη στέρηση της ελευθερίας του, ο Σλάχι ξεκίνησε να γράφει ημερολόγιο, αφηγούμενος τη ζωή του πριν από την εξαφάνισή του από τις αμερικανικές αρχές, «την ατέλειωτη παγκόσμια περιοδεία» φυλακίσεων και ανακρίσεων που βίωσε, και την καθημερινότητά του ως κρατούμενου του Γκουαντάναμο. Το ημερολόγιό του δεν αποτελεί απλώς γλαφυρή καταγραφή μιας εξωφρενικής περίπτωσης καταπάτησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος, αλλά και τα συγκλονιστικά απομνημονεύματα ενός ανθρώπου, γραμμένα με τρόμο, σκοτεινό χιούμορ αλλά και απαράμιλλη αξιοπρέπεια. Πρόκειται για έγγραφο μείζονος ιστορικής σημασίας αλλά και για ένα συναρπαστικό και άκρω αποκαλυπτικό ανάγνωσμα”.

*******

Σε φίλους που διαφώνησαν για την  επικριτική κριτική μας στον Αμεριανό καθηγή  Νόαμ Τσόμσκι εξ αφορμής των όσων είπε για την εισβολή του “Τσάρου”  στην Ουκρανία,  απαντάμε πως η δική μας κριτική για τον Νόαμ Τσόμσκι επικεντρώνεται και ουσιαστικά εξαντλείται  σε δυο πεδία:

α. Στην κεκτημένη ταχύτητά  του από το 1960 και εντεύθεν να επικρίνει τις ΗΠΑ  (καλώς…κάλλιστα ,πολλά γαρ τα ανομήματά τους)… “τα παίρνει όλα αμπάριζα.  Εστιάζει μόνο στα αρνητικά, κρίνει και επικρίνει τη  χώρα του και το σύστημά της (το καλύτερο εν τω μεταξύ στον κόσμο, δοθέντος πως συγκριτικά με τα υπάρχοντα , υπερέχει ).   Με την  ιδιότητα του επαγγελματία κριτικού πια ,  φαίνεται να παλεύει σχεδόν με απόγνωση  να δείξει πόσα …κακιασμένη και πολτικά διεφθαρμένη  είναι η Αμερική.  Και εξαιτίας αυτού, δε διστάζει, έστω  κι αν δεν  εξιλεώνει  αντιαμερικανούς  ηγέτες, είτε να είναι επιεικής ή ουδέτερος και  κάποτε υποστηρικτής τους  ή ,ακόμα, να βρίσκει λόγους να δικαιολογεί ή να  ερμηνεύει  τα εγκλήματά τους  . Το  έκανε πρόσφατα με τον  Πούτιν  με τον οποίο  όφειλε να είναι απείρως πιο αυστηρός απ΄όσο με τον Μπάιντεν  (αλλά δε είναι),  κάθετος και απόλυτος στην καταδίκη τέτοιων εγκληματιών και   χωρίς “αστερίσκους”.

β.  Διατυπώνει και εξαντλεί  σε ακαδημαϊκές αναλύσεις  τη σκληρή  κριτική του ,αλλά δεν «κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο» και  δε  σεμνύνεται (δε θέλει)  πως είναι ακτιβιστής της πράξης και όχι του λόγου. Δεν υπάρχουν  διώξεις και συλλήψεις εναντίον του από τέτοια δραστηριότητα.   Αφ΄ υψηλού και πάντα  εκ του ασφαλούς ,από τη θέση του συστημικού καθηγητή σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, με επιλογή του να λειτουργεί ως  άλλοθι και βιτρίνα του καπιταλισμού ο ίδιος, μέχρι σήμερα, 92 ετών, παραμένει σε αυτή τη θέση και  δεν προχώρησε σε μια συμβολική κίνηση να απαρνηθεί αυτούς τους συστημικούς τίτλους και να καταδικάσει τη βιομηχανία  και το εμπόριο της εκπαίδευσης. Είναι ένα εκπληκτικός, μοναδικός ,ίσως,  παγκόσμια,  συνδυασμός  αντίφασης ενός καλοταϊσμένου αστού  που  ναι, μεν, δε  διστάζει να  “δαγκώνει το χέρι που τον ταϊζει”,αλλά το κάνει  πάντα ατιμωρητί.  Κι αυτό, βέβαια,  ΜΟΝΟ στην Αμερική θα μπορούσε να συμβεί.

Να μείνουμε και να σχολιάσουμε το β΄ πεδίο κριτική μας στον Νόαμ Τσόμσκι και να αιτιολογήσουμε τη θέση μας  μέσα από συγκεκριμένες συμπεριφορές του:

Η  Αμερική στην είσοδο  του νέου  αιώνα έκανε ποδαρικό με δύο μεγάλα εγκλήματα:

1. Εισέβαλε στο Ιράκ, για να τιμωρήσει το Σαντάμ Χουσείν, ο οποίος   υποστήριζαν:   α. ήταν  συνεργάτης και τροφοδότη της  Αλ Κάιντα  (η τρομοκρατική αυτή οργάνωση είχε διαπράξει λίγο πριν τη θηριωδία στους  Δίδυμους Πύργους)  και β.   διέθετε  εργαστήρια παρασκευής    χημικών  όπλων. Απολύτως ψευδή και τα δύο επιχειρήματα του τότε προέδρου Τζον Μπους και των περίφημων γερακιών που τον περιστοίχιζαν. Να σημειώσουμε πως την παράλογη και εγκληματική αυτή  εισβολή, στήριξε με απόλυτη σύμπνοια ολόκληρη η αμερικάνικη    εμπορική βιομηχανία του   Τύπου.
2. Την ίδια εποχή, έστησαν το γνωστό κολαστήριο- κάτεργο στην Κούβα το περίφημο Γκουαντάναμο στο οποίο κατά παράβαση κάθε έννοιας ανθρωπισμού, σε ένα πραγματικό ντελίριο,  δεινής καταπάτησης  και των πλέον στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων , αλλά και περιφρόνησης της  διεθνούς νομιμότητας, συνέλαβαν ,απήγαγαν και  φυλάκισαν     εκατοντάδες υπόπτους  τρομοκρατίας,  για να ομολογήσουν τη συμμετοχή τους στην οργάνωση   και να προσαχθούν σε δίκη. Απ΄ αυτούς που πέταξαν στα κάτεργα ως “κιμά”,  τουλάχιστον οι  μισοί ήταν αθώοι.    “Το Ημερολόγιο ενός Κρατούμενου”  του Μοχάμεντου Σλάχι, είναι ένα μοναδικό ντοκουμέντο  για το όνειδος της Αμερικανικής  δημοκρατίας, αλλά και της ανθρωπότητας ολόκληρης με την αναβίωση παλιών βασανιστηρίων αλλά και νέας επινόησης,  κυρίως ψυχολογικών.  ΄Ισως από την εποχή  των ναζιστικών στρατοπέδων  συγκέντρωσης  είχε να δει ο κόσμος τέτοια φρίκη και προσβολή   της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ο Νόαμ Τσόμσκι ήταν ΑΠΩΝ  και από τα δύο  αυτά αμερικανικά  ανοσιουργήματα. Μπορεί, μεν, με  τη γνωστή του επικριτική πένα να κατακεραύνωσε τις ΗΠΑ, να καταδίκασε και την εισβολή στο Ιράν και τα βασανιστήρια στο Γκουαντάναμο, αλλά…μέχρι εκεί.   Σε έμπρακτη, ακτιβιστική δραστηριότητα και τούτη τη φορά δεν προχώρησε. Αρκέστηκε να στείλει συμβολικά  ένα βιβλίο  στη βιβλιοθήκη στο κολαστήριο στο νησάκι  της Κούβας, για να κάνει ντόρο,  αφού  ήξερε πως δε θα γινόταν  αποδεκτό.   Κι αυτό ήταν  όλο. Καμιά άλλη συμμετοχή.

Γιατί, αναρωτιόμαστε ,ένας τέτοιος επαναστάτης του καναπέ  με πέντε φοιτητές  του από το μέγα Χάρβαρντ δεν πήγαν  να αλυσοδεθούν συμβολικά απέναντι από το νησί της φρίκης και με τη φήμη που έχει αποκτήσει ο ακαδημαϊκός παγκόσμια να δείξει  σε όλη την ανθρωπότητα  το φοβερό  ανοσιούργημα που διέπρατταν  οι Αμερικανοί στο Γκουαντάναμο;    Γιατί δεν  προχώρησε  σε  συμβολική κατάληψη της  Ευαγγελικής Εκκλησίας που ο εγκληματίας πολέμου  Τζον Μπους εκκλησιάζεται  και ομολογεί από  του ΄Αμβωνος  πως είναι αναγεννημένος  Χριστιανός   και βαπτισμένος  με το… Πνεύμα το ΄Αγιο;

Πως δικαιολογούνται     τέτοιες εκκωφαντικές απουσίες πρακτικής δράσης από  έναν ακτιβιστή που βάζει φωτιά με όσα γράφει, αλλά μόνο στις σελίδες των βιβλίων του και στους ιστότοπους  που δημοσιεύονται τα κείμενα, του εκτός των άλλων και αγαπημένου παιδιού του παγκόσμιου εμπορικού Τύπου;  Τί είναι η σκληρή κριτική; ΄Ένα από τα χόμπι ακαδημαϊκών που τους βγάζει από τη ρουτίνα ,αλλά και  μια καλή πλατφόρμα  αναγνωρισιμότητας  και δημοσιότητας;

«Και τούτο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι»  Το ένα προϋποθέτει το άλλο. Ακαδημαϊκός ακτιβισμός  δεν υπάρχει. Επανάσταση στα λόγια δεν έχουν να μας δείξουν οι  ιστορικές σελίδες.  Είναι άλλοθι και βιτρίνα.

Ειδικά ο Νόαμ Τσόμσκι, που έχει καταντήσει  να είναι το καλύτερο  Μασκότ  της απέραντης ,κερδοφόρας  βιομηχανίας της Εκπαίδευσης, έχει χάσει το τρένο εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό που δεν έχασε ως ακαδημαϊκός ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ από τους λίγους διανοούμενος που  τον επαναστατικό το λόγο τον περιφρούρησε  και τον δοκίμασε στο πετσί του στα πεζοδρόμια και τις συγκρούσεις του με το σύστημα που πολεμούσε.

Αυτά φίλοι…επικριτές . Φαν της αγωνιστικότητας της πυζάμας δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε εκτιμώ όσους την προτάσσουν αντί του “πεζοδρομίου “.