“Δεκάδες σχόλια και οργισμένες αντιδράσεις προκάλεσε ένα tweet που έκανε ο ηθοποιός, Αντίνοος Αλμπάνης, ισχυριζόμενος ότι μια γυναίκα αρνήθηκε να μπει μαζί του σε ασανσέρ γιατί τον φοβόταν.
«Mια κυρία σήμερα αρνήθηκε να μπει στο ίδιο ασανσέρ με εμένα γιατί όπως μου δήλωσε φοβάται τους άντρες και αυτό εμένα θα μου φάει τουλάχιστον δυο συνεδρίες με τον ψυχίατρο», έγραψε ο Αντίνοος Αλμπάνης.
Λίγο αφού ο γνωστός ηθοποιός έκανε το tweet, άρχισε η… βροχή σχολίων, με τον ίδιο να απαντά.
«Έχετε σκεφτεί ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να έχει ένα τραύμα που σχετίζεται με έμφυλη βία;», του έγραψε κάποιος. «μα δεν την έκρινα, και τίποτα να μην έχει ζήσει
έχει κάθε λόγο να φοβάται και έχω κάθε λόγο να επηρεάζομαι από τον φόβο που της προκαλώ», απάντησε.
«Το “Δεν μπαίνουμε ποτέ στο ασανσέρ με κάποιον άγνωστο” είναι Ασφάλεια 101 και δεν θα ρισκάρουμε τη ζωή μας, για να μην τύχει και πληγωθούν τα συναισθήματα κανενός νοτολμενάκια», ήταν άλλο σχόλιο.
«Το γεγονός ότι δεν αφορούσε καν εσένα και ούτε εσύ συγκεκριμένα της προκάλεσες φόβο απλώς αποτελούσες έναν ακόμη άγνωστο για εκείνη που ενδεχομένως να ήθελε να της κάνει κακό το σκέφτηκες;», σχολίασε κάποιος άλλος.
«Το ότι ένα τέτοιο περιστατικό σου δημιουργεί την ανάγκη -έστω και χιουμοριστικά- να πας σε ψυχίατρο, σημαίνει πως έπρεπε να είχες πάει ήδη πολύ καιρό πριν» έγραψε ένας άλλος χρήστης του twitter, με τον ηθοποιό να απαντά: «πηγαίνω εδώ και 6 χρόνια. Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον».
«Συγγνώμη, αλλά θέλω να μάθω γιατί δυο συνεδρίες; Γιατί δεν σε αναγνώρισε ή γιατί φοβήθηκε; Εγώ ποτέ δεν μπαίνω σε ασανσέρ με άλλον» σημείωσε μια γυναίκα, με τον Αντίνοο Αλμπάνη να απαντά: «γιατί δεν είναι φυσιολογικό για έναν άνθρωπο να ξέρει ότι προκαλεί φόβο χωρίς ο ίδιος να έχει κάνει κάτι».
Σε άλλο σχόλιο πως «εσείς δεν λέτε συνέχεια να “προσέχουν” οι γυναίκες; Ε, αυτό έκανε λοιπόν. Πρόσεχε. Αν το παίρνεις προσωπικά πρόβλημά σου», ο Αντίνοος Αλμπάνης απάντησε: «μα ακριβώς επειδή είναι δικό μου το πρόβλημα θα προσπαθήσω να το λύσω, γιατί μου γράφετε σα να υπονόησα ότι είναι πρόβλημα της γυναίκας;».
Ο Αντίνοος Αλμπάνης επισήμανε με νέο tweet: «είμαι υπεύθυνος για αυτά που γράφω όχι για αυτά που καταλαβαίνεις».
****
΄Οσοι έχουν δει ταινίες , όπως ο «Μισισιπής καίγεται» ή «δάκρυα στο Μισισιπή» ,αλλά και όποια αναφέρεται στο (τεράστιο παλιότερα, υπαρκτό και σήμερα) πρόβλημα του ρατσισμού στην Αμερική, γνωρίζουν πως η αποστροφή , η εχθρότητα που καταλήγει σε σφοδρό μίσος κατά του Αφροαμερικανού, του «Μαύρου», του «Αράπη» ξεκινά από τη διαφορετικότητα. Και τούτη έχει να κάνει κυρίως με το χρώμα της επιδερμίδας, τη ράτσα, την εθνικότητα ,τη θρησκεία. Πολύ λιγότερο με το ΦΟΒΟ.
΄Ελληνες και Ιταλοί στη μεγάλη μετανάστευση , αρχές του προηγούμενου αιώνα και τούτοι λόγω μαυριδερού χρώματος, για χρόνια αποτελούσαν στην Αμερική «ξεχωριστό είδος- δακτυλοδεικτούμενο», μη ενταγμένο σε καμιά από τις γνωστές ράτσες (μαύρη, κινέζικη, αραβική , λοιπές ). Κι ασφαλώς, δεν ήταν ο φόβος που αμερικάνικη κοινωνία αρχικά τους περιθωριοποίησε. ΄Ηταν αυτή ,ακριβώς, η απομόνωση μια βασική αιτία που οδήγησε τέτοιες μεγάλες ομάδες στην εγκληματικότητα, αλλά και την αδυναμία ομαλής ένταξης στη «λευκή» αμερικάνικη κοινωνία.
Είναι, όμως, λάθος η διαφορετικότητα ,που οδηγεί σε ρατσισμό, να χρεώνεται αποκλειστικά στο χρώμα της επιδερμίδας. Αλλιώς, ο ξανθός και γαλανομάτης Αλβανός και ο Πολωνός μετανάστης στην…ευημερούσα Ελλάδα τη δεκαετία του ’90, έπρεπε να είχαν γίνει δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες και ζήλεια από τον…Καυκάσιο ΄Ελληνα. ΄Όμως, μέτρησε πως ήταν «λαθρό», αλλοδαπός, χωρίς χαρτιά, φτωχός και ρακένδυτος. ΄Αρα, διαφορετικός από τον…ημεδαπό επαρχιώτη πού εκείνα τα χρόνια , ως οικονομημένος τούτος (!), ξημεροβραδιαζόταν με τις «Ρωσίδες» στα σκυλάδικα, που είχε μετατρέψει τους μύλους και τις γκρεμίλες του παππού του.
Για να μη σταθούμε στο ρατσισμό ή όπως αλλιώς τον λέμε κατά του έχοντος διαφορετικές από την κρατούσα αντίληψη , σεξουαλικές επιλογές,, του δηλούντος άφυλου, του αλλόθρησκου και ασφαλώς του χειρότερου όλων για τους λόγους που θα εξηγήσουμε, του έμφυλου ρατσισμού . Εδώ, ειδικά κι αν μετρά, πρωτίστως η διαφορετικότητα.
Στις πατριαρχικές- φαλλοκρατικές κοινωνίες του παρελθόντος, ειδικά της αρχαιότητας, η διαφορετικότητα των φύλων οδήγησε στο ρατσισμό κατά της γυναίκας που πολλές φορές , μάλιστα , υπήρξε σφοδρότερος όλων. Το αρσενικό δεν ήταν μόνο ανατομικά αλλιώτικο. Διέθετε, δηλαδή, πέος και όχι…κομμένο γεννητικό όργανο, όπως το θηλυκό (ο γνωστός ,ακόμα και στις ημέρες μας απαξιωτικός εξυπνακισμός για το κορίτσια « της το έφαγε η γάτα») . Ως εκ τούτου, από τη φύση του το θήλυ, κουβαλάει ένα ιδιόμορφο είδος έλλειψης, στέρησης και άρα αναπηρίας.
Από εδώ και γι΄ αυτή την αιτία, η γλώσσα που παρακολουθεί πάντα το πνεύμα της εποχής και τον πολιτισμό, ανταποκρίθηκε απόλυτα με το περιεχόμενό της σε αυτή την αντίληψη της “έλλειψης” και της «αναπηρίας» του θηλυκού, που καθιστούν ακόμα πιο εμφαντική την αντίληψη περί ισχύος του πέους, έναντι του αιδοίου. Ειρήσθω εν παρόδω, πως από το λεξιλογικό περιεχόμενο μιας γλώσσας, μπορεί κανείς να αντιληφθεί, το πολιτισμικό επίπεδο της εποχής, αλλά να μελετήσει και να συλλέξει κορυφαίες ιστορικές αλήθειες.
Μάλιστα για αιώνες (σίγουρα και πριν από τις αριστοφάνειες κωμωδίες με υλικό λεκτικό και σκηνικό , το φαλλό) η ελληνική γλώσσα με τη δική της κάθε φορά μορφολογική ιδιαιτερότητα ,είχε σύμβολα και μεταφορικές έννοιες αυτής της υπεροχής , αντικείμενα, όπως το παλούκι, το δόρυ που τρυπάνε, κατακτούν, καθιστούν «ανδράποδο». Αλλά και την ίδια την πράξη του σεξ , που εκλαμβάνεται ως «πήδημα», την εξέφραζε με άπειρες φράσεις, συνώνυμες και συγγενικές της υποταγής, της παράδοσης, της ταπείνωσης, όπως τα νεότερα «ρε μουνί», στ΄ αρχίδια μου, θα σε γαμήσω, θα σε ξεσκίσω”. ΄Ολες με υποτιμητική σημασία και πάντα ενδεικτικές της σερνικής υπεροχής και ενεργητικότητας, έναντι της παθητικής αδυναμίας του θηλυκού. Ακόμα και οι λέξεις που νοημάτιζαν το «από πάνω» , το ανώτερο, το κυρίαρχο το δυνατό ήταν αρσενικού γένους (π.χ Ο θεός- η θεά, ο ουρανός (από πάνω), η γαία (από κάτω, όπως η στάση της συνουσίας).
Χαρακτηριστική για την ελληνική αρχαιότητα είναι η η οργή του Ρωμαίου ύπατου Φλαμινίνου, ο οποίος στη συνάντησή του στο ΄Αργος με το βασιλιά της Σπάρτης Νάβη, πριν τη σύγκρουσή τους στο πεδίο της μάχης, στον έντονο διάλογό τους, του εξέφρασε την κατάπληξή του για όσα “διαφορετικά” από τον άλλο κόσμο, συμβαίνουν στη Σπάρτη. Και κατηγόρησε το Νάβη πως διέπραξε ΄Υβριν, αφού τοποθέτησε τη σύζυγό του Απήγα επικεφαλής του στρατεύματος , αλλά κατέστησε κοινωνικά και τις γυναίκες ισότιμες με τους άντρες και τους δούλους με τους ελεύθερους πολίτες. Μιλάμε για μια εποχή, που το Ρωμαϊκό Δίκαιο έχει εξελιχθεί σε θαυμαστό για εκείνους τους καιρούς εργαλείο απόδοσης δικαιοσύνης σε σχέση με αυτοκρατορίες και πολιτισμούς των προηγούμενων αιώνων. Και όμως. Η γυναίκα και σε αυτό το νομικό πολιτισμό, συνέχιζε να θεωρείται εμπράγματο είδος (res).
Η σωματική ρώμη και η εξουσία, επομένως , ταυτίστηκαν με το πέος, που διαθέτει μόνο το σερνικό. Και αυτή η αντίληψη και για πρακτικούς πλέον λόγους και όχι μόνο, ως ιδεολόγημα και παραδοσιακή αντίληψη, που παραδίδουν οι αιώνες, διατηρήθηκε ως τις ημέρες μας.
Οι εξουσίες όλων των ειδών με προεξάρχουσες την κοσμική και του ιερατείου, καλλιέργησαν κατά κόρον την ίδια αντίληψη, αφού ο άντρας είναι απαραίτητος ως στρατιώτης στον πόλεμο, αλλά και σκληρός δουλευτής στην ειρήνη. Δεν υπάρχει «έθνος» και «θρησκεία», χωρίς αυτόν. Αλλά ούτε και επιβίωση της οικογένειας, αν αρνηθεί τη σκληρή εργασία για τα μέλη της (πρβλ και σήμερα φορολογικό όροι «εξαρτώμενα μέλη».
Το φεμινιστικό, λεγόμενο, κίνημα των τελευταίων δεκαετιών, με έξαρση τη δεκαετία του ΄60, δεν απέδωσε τους προσδοκώμενους καρπούς , που δεν είναι η ισότητα (σήμερα ειδικά έχει σχεδόν κατακτηθεί από τη γυναίκα), αλλά η ΑΦΥΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Και ως άφυλη, παγκόσμια κοινωνία, όπως την περιμένουμε και οφείλουμε να αγωνιζόμαστε, για να χτιστεί, είναι αυτή ,που τα μέλη της δε διακρίνονται με σεξουαλικούς- σεξιστικούς όρους, κυρίως ως άντρας και γυναίκα, αλλά ως άνθρωποι.
Μια τέτοια «ισοπέδωση» της παγιωμένης ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, που έχει καθαρά σεξουαλικά γνωρίσματα και σεξιστικές αναφορές, δε σημαίνει επέμβαση και στην ανατομία, που έχει ορίσει η Φύση. (π.χ ο άντρας να γεννά και η γυναίκα να τίκτει). Σημαίνει, όμως και κυρίως, κατάργηση των μη φυσικών ρόλων, που θεωρούνται ανά τους αιώνες ξεχωριστοί (αλλά πάντα σεξιστικοί), ως ανδρικοί και γυναικείοι. Και αυτούς, παράδωσαν και υφίστανται ,ως στις ημέρες μας.
Η αποτυχία του φεμινιστικού κινήματος σε αυτό οφείλεται κυρίως. Οι φεμινίστριες δε ζήτησαν ΑΦΥΛΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ. Τις ήθελαν να συνεχίζουν να είναι με ρόλους αρσενικούς και θηλυκούς Αρκεί να γίνουν τα μεροκάματα και οι μισθοί ίσα, να πλένει και ο άντρας κανένα πιάτο και να πληρώνει διατροφή στο διαζύγιο, ως προσοδοφόρο πια επάγγελμα κι αυτό .
Ο άντρας, ας είναι στρατιώτης και δουλευταράς. ‘ Εχει υποχρέωση εκ φύσεως! Η θηλυκότητα δεν επιτρέπει τέτοιους ρόλους. Είναι αδύναμη, μπροστά στην αρρενωπότητα. Το σερνικό, ως πέος-δυνατό, συνεχίζει να διατηρεί τον επαίσχυντο ρόλο του υποζυγίου. Και όχι μόνο στην εργασία.
Ο Ρώσος και ο Ουκρανός αυτή την ώρα, ως παράδειγμα, γίνονται κιμάς στα πεδία των μαχών. Την ΄δια ώρα οι Ρωσο-Ουκρανές, όσες δεν μπόρεσαν να καταφύγουν στη Δύση, «πλέκουν την κάλτσα του στρατιώτη» ή… προσεύχονται να γυρίσει πίσω γερός η «κολώνα του σπιτιού».
Το φασιστικό μόρφωμα του έμφυλου ρατσισμού ΜΕ ΤΟΟ, χτίστηκε κι αυτό με ίδια σαθρά υλικά. Πάλι με γενετικά. Παντού, όπου εμφανίστηκε. Η Μπεκατώρου στην Ελλάδα, αποφάσισε να μιλήσει και μάλιστα μετά από 20 χρόνια, για να αναδείξει το ρόλο κυριαρχίας και αρρενωπότητας, έναντι στον ταπεινωτικό δικό της, που υπέστη η θηλυκότητά της και συμπαρέσυρε και την προσωπικότητά της.
Οι «Μαινάδες» είδαν μόνο στη 12χρονη από τον Κολωνό στυγνή εκμετάλλευση από άντρες, αλλά όχι της προαγωγού, επίσης, αλλά μητέρας-γυναίκας. ΄Η, άλλων , πάλι πρόσφατα, ανήλικων σε πορνεία κοριτσιών, από 26χρονη γυναίκα μαστροπό. Κι ακόμα, εντός του γάμου (πάλι με σεξιστικό περιεχόμενο ο ..θεσμός) το τσιγγανάκι , κορίτσι-αγόρι, δεν υφίσταται κακοποίηση από τα 9 του χρόνια, ικανή να ευαισθητοποιήσει το Ρουβίκωνα με τρικάκια στα τσαντίρια.
Μια γυναίκα , κατάγγειλε ένας ηθοποιός, αρνήθηκε να μπει στο ασανσέρ, γιατί τον φοβήθηκε ως σερνικό, άρα μην της επιτεθεί, ως πιο δυνατός. Αυτή , ως αδύναμη-γυναίκα , προτίμησε να φυλαχτεί ή να καλέσει την (αντρική πάλι) αστυνομία.
Αλλά, δε θα φοβόταν, βέβαια, να απομονωθεί με έναν άντρα για λίγα δευτερόλεπτα σε θάλαμο, αν ήξερε καράτε ή ένιωθε πιο δυνατή από εκείνον. Η Ισραηλινή στρατιωτίνα, δεν κακοποιείται από τους συστρατιώτες της,, ούτε λιγότερο τη φοβούνται οι άντρες της Χαμάς, μόνο και μόνο γιατί είναι κι αυτή δυνατή. Αρνήθηκε τον ΠΑΡΑΔΟΣΙΚΑΟ ΡΟΛΟ της γυναίκας, και αυτόματα, πλην των άλλων, καταργήθηκε και ο έμφυλος ρατσισμός. Αντίθετα, η Παλαιστίνια με τη «μαντήλα» πέφτει συνεχώς θύμα της σερνικάδας του Ισλαμιστή ,που κατά τα άλλα, πολεμάει για να την…ελευθερώσει και να συνεχίζει να τη σφάζει, αν βάζει την μαντήλα της στραβά.
Η διαφορετικότητα κάθε είδους, οδηγεί τον ανόητο σε ρατσισμό. Και «διαφορετικός» πάντα είναι ο πιο δυνατός από τον πιο αδύναμο. Ο άφραγκος πια Ελληνάρας ,δεν τολμάει να πει στο Ρουμάνο, φάε τη σκόνη μου, μ@λάκα. Και υποκλίνεται πια στον άξιο Αλβανό, αν έχει περισσότερα λεφτά από εκείνον.
Ο φαλλοκράτης και ως τέτοιος και ψυχωτικός (ο ρατσισμός εν γένει έχει αυτό το χαρακτηριστικό) , ο «αμόρφωτος» (δεν έχει να κάνει η δια-μόρφωση χαρακτήρα με σπουδές και ειδίκευση), χτυπάει ή δολοφονεί τη σύζυγο- σύντροφο, μόνο και μόνο γιατί ως σερνικό- (πέος-δυνατός) έχει το δικαίωμα , αν είναι «άπιστη» ή αποφάσισε να τον χωρίσει, να τη «σφάξει στο κότσι». Κι εκείνη, όταν καλεί την αστυνομία για ενδοοικογενειακή βία, το κάνει γιατί δεν είναι δυνατή η ίδια να αντιμετωπίσει τον τραμπούκο.
Η έμφυλη βία μαστίζει την ελληνική κοινωνία αυτή την ώρα. Πάντα υπήρχε. Όμως, σε άλλες εποχές ή ίδια η γυναίκα αποδεχόταν τη βία, ως συνεπακόλουθο της κατώτερης «φύσης» της, που της έδωσε «αιδοίο». Το «πέος» ήταν κυρίαρχο ως αποδεκτή ιδιότητα και από τις εξουσίες.
Σήμερα, ναι, μεν, ο «Νόμος» δε δέχεται την κατωτερότητά της γυναίκας και την υπεροχή του άντρα, αλλά στα «χαρτιά». Η διαφορετικότητα συνεχίζει να υφίσταται. Ο άντρας έχει με ελάχιστες εξαιρέσεις τους ίδιους ρόλους, ιδιαίτερα στην παραγωγή και την οικονομία της αγοράς, αλλά και σε όποιες δραστηριότητες ή αποστολές απαιτείται μυική δύναμη και αναλώσιμη σάρκα.΄
΄Ιδια, όμως, παραμένουν ακόμα και σήμερα τα τεχνητά χαρακτηριστικά της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας. Ο άντρας ξοδεύει τα μισά του λεφτά στα γυμναστήρια και τα συμπληρώματα για κοιλιακούς και οι γυναίκες στα καλλυντικά ,τα μπότοξ και τα λούσα. ΄Ιδιοι οι ρόλοι από καταβολής κόσμου. «΄Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν».
Και θα μένουν, όσο ο άντρας πάει στον «πόλεμο», αλλά η γυναίκα όχι. ΄Οσο το ρόλο του δυνατού ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ συνεχίζει να τον έχει ο άντρας. Και η γυναίκα ηδύνεται στην ανάπαυλα στου πολεμιστή.
ΟΙ ΑΦΥΛΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΑΚΡΙΑ , ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΙΔΙΟΙ. ΑΝΤΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ. ΣΕΞΙΣΤΙΚΟΙ, ΡΟΛΟΙ ΦΥΛΩΝ. ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟΤΕΡΟ, ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥΣ, ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΜΦΟΤΕΡΑ ΤΑ ΦΥΛΑ!
Η επικράτηση των άφυλων κοινωνιών θα συντρίψει πρώτα αυτούς τους ρόλους, που δεν είναι φυσικοί, αλλά φτιαχτοί. Και είναι εκείνη η εποχή που και ο έμφυλος ρατσισμός θα εξαφανιστεί δια παντός. Επειδή, ακριβώς, θα έχουν εκλείψει και οι λόγοι που τον προκαλούν και τον συντηρούν σήμερα.