1. Ο συνδικαλιστής της ΕΛ.ΑΣ Στ. Μπαλάσκας για τους Τσιγγάνους : «Χτίστε κι άλλες φυλακές»!
2. iefimerida.gr:
ΣΟΦΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΑ
“…Πριν από αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ έκλαψε για τον Πακιστανό που βρέθηκε νεκρός στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα. Ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης έσπασε τη σιωπή του και προσήλθε αυτοπροσώπως στο αστυνομικό τμήμα, όπου κατήγγειλε θεούς και δαίμονες. Μαζί του ξεσηκώθηκαν μεμιάς και όλα τα αριστερά πληκτρολόγια. Τι συνέβη στην πραγματικότητα; Όπως μάθαμε από ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Πακιστανός ήταν «άτομο εμφανώς χτυπημένο, σε κατάσταση αμόκ, υπό προφανή επήρεια ουσιών ή αλκοόλ», χωρίς χαρτιά, ο οποίος επιχείρησε να βιάσει κοπέλα στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, ενώ «τις προηγούμενες ημέρες είχε συλληφθεί για περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας». Τζάμπα τα τόσα δάκρυα για «ισότητα», «διαφάνεια», «ανθρώπινη ζωή». Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να στηρίζει μια εξόφθαλμη περίπτωση παραβατικότητας και έκανε μια ατεκμηρίωτη τοποθέτηση εναντίον της Αστυνομίας”
****
” Τζάμπα τα τόσα δάκρυα για «ισότητα», «διαφάνεια», «ανθρώπινη ζωή».
Ο δεξιός δεν μπορεί να αλλάξει. Μόνο να υποκριθεί. Είναι το μεγάλο ατού και το επιχείρημα του συνειδητοποιημένου αντιδεξιού. Η συμπεριφορά κάνει τη διαφορά. «Ο δρόμος της αρετής και της κακίας» και ποιος ακολουθεί ποιον από τους δυο δρόμους.
Ο δεξιός ιδεασμός ,δεν είναι ιδεολογία. Είναι το φάντασμα και ο εφιάλτης της. Δεν πρόκειται καν για επιλογή. Για απόφαση να είναι κανείς δεξιός. ΄Ομοια, όπως δεν μπορεί κανείς να διαλέξει το φύλο το παιδιού. Η διαφορά του με όποιον δηλώνει αντιδεξιός και ακολουθεί συνειδητή αντιδεξιά πορεία (καμιά σχέση, επίσης, με τα ιδεολογήματα του «αριστερού» οπαδού) , έχει να κάνει με το αιώνια πάλη του καλού και του κακού.
Η Φύση ξεκαθάρισε τις δύο έννοιες με νόμους και επιφορές. Από τη μια, σφράγισε τη δύναμη των ενστίκτων με κυρίαρχα εκείνα της επιβίωσης και της διαιώνισης του είδους .Από την άλλη, όμως , δεν (καθ) όρισε τη δύναμή τους και ως κυρίαρχη . Αντίθετα. Δώρισε στον άνθρωπο το ΝΟΥ, αφέντη και εξουσιαστή των ενστίκτων. Νους δεν είναι απλώς η λογική. Είναι η έδρα της συνείδησης, που διαμορφώνει τις ηθικές αξίες και τις αρχές.
Ο Δεξιός δε διαλέγει να είναι Δεξιός. Υπακούει στα πρωτόγονα ένστικτα. Δε θέλει, δεν μπορεί, δεν καταφέρνει ποτέ να απαλλαγεί από την επιρροή τους. Δούλος και υπηρέτης μια ζωή στα «χαμερπή, που έχει, όμως, το θράσος να τα αναδεικνύει σε…υψιπετή, λόγω ανικανότητας του σκοτισμένου (διάβαζε άρρωστου) πια Νου του, να αντιληφθεί αν υπάρχει και ποια , διαφορά.
Το γνωστό απλοϊκό τρίπτυχο «σήμα κατατεθέν» της παγκόσμιας φιλελεύθερης βαρβαρότητας , «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσκόλληση στα ένστικτα και τις παρενέργειές τους.
ΠΑΤΡΊΔΑ =ιδιοκτησία, σύνορα, ράτσα, διαχωρισμός, εχθρότητα, απανθρωπιά
ΘΡΗΣΚΕΙΑ= εγγυητής της αιώνιας στήριξης και της ανταμοιβής του πιστού . Αποδέκτης της ανοχής και της συγχώρησης των παρενεργειών των ενστίκτων (διάβαζε λοβοτομή της συνείδησης, άρα του Νου)
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ=η στρεβλή επιτομή και συνοδοιπορία των δύο βασικών ενστίκτων, της αυτοσυντήρησης και της διαιώνισης τους είδους
΄Ο, τι ακριβώς απορρίπτει ο Νους και η φυσική ηθική του με τις διαχρονικές και απαράγραπτες αξίες, ως μοναδικές, αποκλειστικές και κυρίαρχες συμπεριφορές και ενασχολήσεις του ατόμου. Οι παρενέργειες, η άρρωστη εκδοχή των ενστίκτων, όταν δεν καταφέρνουν να αποστασιοποιηθούν από την πρωτόγονη εκδήλωσή τους.
Είναι «φυσικές», επομένως και κατανοητές (με την έννοια του ερμηνεύσιμου), οι «εφετμές» του συνδικαλιστή της αστυνομίας για τους Ρομά. Αποφάνθηκε ως …πατριώτης, χριστιανός και νοικοκύρης . Και της Γκεμπελίνας παραπάνω στη φυλλάδα του Χρ. Ράπτη για τους Πακιστανούς. Το αντίθετο θα ήταν περίεργο και ακατανόητο.
Δεν μπορείς να είσαι Δεξιός (διάβαζε «βάρβαρος», αφημένος στα αχαλιναγώγητα ένστικτα) και να μη ομνύεις σε διακηρύξεις και συμπεριφορές σαν τους δύο πατεντάτους. παραπάνω, οπαδούς και πελάτες του καθεστώτος της Δεξιάς. Και μάλιστα στην Μητσοτακική του σκληρότητα ,ι απανθρωπιά και πρόκληση.
Δεν ήταν διαφορετικός ο Χίτης, παλουκωτής των κεφαλιών των Ανταρτών από τους απογόνους του σήμερα. Το παραδέχτηκε, ,άλλωστε, σε μια έκρηξη κυνικής ειλικρίνειας ο επίσημος τελάλης των αξιών της σημερινής κυβέρνησης: «Αν ήταν σήμερα εκείνοι οι καιροί, ο Τσίπρας από μένα θα πήγαινε»!
Λέμε, δηλαδή, πως ο οπαδός που δηλώνει αριστερός διαθέτει εξ ορισμού αντιδεξιό ήθος και κατακτά με μόνη τη διακήρυξη της αριστερής του ταυτότητας το «δρόμο της αρετής», ως άλλος Ηρακλής; Αλλοίμονο!
Αν ήταν οι «ταυτότητες» ζήτημα «τσιτάτων», που αντικαθιστούν τις «εφετμές», τότε τα θύματα εκτός ΜΕΘ στην πανδημία, οι «κολασμένοι της γης» που έγιναν τροφή ψαριών στην Πύλο, οι νεκροί στα Τέμπη, που εξαερώθηκαν, να μείνουμε στα πλέον ειδεχθή εγκλήματα των ημερών μας, δε θα υπήρχαν. Ούτε ασφαλώς νεκροί από βασανισμό ως…παραβατικοί «Πακιστανοί» και λαθρεπιβάτες στα αστυνομικά τμήματα και τα γιουρούσια της Χρυσής Αυγής.
Για να υπάρχουν, σημαίνει πως η αντιδεξιά στην Ελλάδα υφίσταται μόνο στα χαρτιά, τα καταστατικά και τον ξύλινο, δημαγωγικό λόγο. Και όσοι δηλώνουν αριστεροί , δεν ανήκουν παρά στη Δεξιά της… Αριστεράς. Είναι και τούτη, ως ιδεολόγημα ,όμοια.
Η αντιδεξιά, δεν είναι παράταξη. Δεν έχει κόμματα και συνασπισμούς. Είναι ,πρωτίστως ήθος, ιδεολογία στην πράξη της καθημερινής ζωής. Είναι επιλογή του αγώνα για κατανίκηση των άρρωστων ενστίκτων. Αυτή, ακριβώς, η κάτακτηση, που διαφοροποιεί το έλλογο ζώο “΄Ανθρωπος” από το άλογο στην ίδια βιολογική αλυσίδα .
“Ως χαρίεν εστ‘ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η (=πόσο ωραίο πράγμα είναι ο άνθρωπος, όταν πράγματι είναι άνθρωπος ! Τί όμορφη και σοφή η ατάκα του Μένανδρου !