Η Ελλάδα καμώνεται πως είναι ευρωπαϊκό κράτος δικαίου. Στην πραγματικότητα, όμως, οι θεσμοί της μοιάζουν με ερείπια, φτιασιδωμένα πρόχειρα για τα μάτια των ξένων. Μετά την απαξίωση της Δικαιοσύνης, τρεις ακόμη πυλώνες της Δημοκρατίας –Υγεία, Οικονομία, Ενημέρωση– καταρρέουν. Και μαζί τους γκρεμίζεται η ίδια η ελπίδα του πολίτη.
1. Υγεία: το δικαίωμα που έγινε πολυτέλεια
Τα δημόσια νοσοκομεία θυμίζουν πλέον εμπόλεμη ζώνη: ελλείψεις σε γιατρούς, νοσηλευτές, φάρμακα, υλικά πρώτης ανάγκης. Ασθενείς στοιβάζονται σε ράντζα, χειρουργεία ακυρώνονται, ΜΕΘ δεν υπάρχουν. Οι γιατροί μεταναστεύουν, οι πολίτες βυθίζονται στην αγωνία και οι ιδιωτικές κλινικές θησαυρίζουν.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η ζωή του φτωχού κοστολογείται λιγότερο. Το Σύνταγμα μιλά για ίση πρόσβαση στην Υγεία. Η πραγματικότητα το διαψεύδει κάθε μέρα.
2. Οικονομία: η φυλακή της λιτότητας
Οι μνημονιακές δεσμεύσεις μπορεί να πέρασαν, αλλά οι συνέπειες έμειναν. Μισθοί πείνας, ανεργία των νέων, ακρίβεια που συνθλίβει, δάνεια που πνίγουν. Οι τράπεζες αρπάζουν σπίτια με πλειστηριασμούς, ενώ οι κυβερνήσεις υπόσχονται «ανάπτυξη» που ποτέ δεν φτάνει στον απλό πολίτη.
Μια κοινωνία όπου η εργασία δεν εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή δεν μπορεί να ονομάζεται ελεύθερη. Είναι μια κοινωνία ομήρων.
3. ΜΜΕ: η βιομηχανία της σιωπής
Η Ελλάδα βρίσκεται τελευταία στην Ευρώπη στην ελευθερία του Τύπου. Δεν είναι τυχαίο: η ενημέρωση ελέγχεται από λίγους καναλάρχες, οι οποίοι τρέφονται με κρατικές επιχορηγήσεις και διαφημίσεις. Οι φωνές που ενοχλούν φιμώνονται, δημοσιογράφοι διώκονται ή περιθωριοποιούνται, οι πολίτες βομβαρδίζονται από προπαγάνδα και fake news.
Η λογοκρισία δεν είναι πια φανερή· είναι ύπουλη, ντυμένη με μανδύα «πλουραλισμού», ενώ στην ουσία επιβάλλεται η μία και μόνη «επίσημη αλήθεια».
4. Συμπέρασμα: η Δημοκρατία ως κενό κέλυφος
Χωρίς Υγεία για όλους, χωρίς Οικονομία δίκαιη και χωρίς Ενημέρωση ελεύθερη, η Δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια βιτρίνα. Ένα ψευδώνυμο για να σκεπάζει την πραγματική εξουσία: τη διαπλοκή πολιτικών, επιχειρηματιών και μέσων ενημέρωσης.
Κι όμως, η ελπίδα δεν έχει πεθάνει. Η ιστορία διδάσκει πως οι λαοί ανατρέπουν το άδικο μόνο όταν πάψουν να το θεωρούν φυσικό. Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα φωνές που να σπάνε τη σιωπή, πολίτες που να απαιτούν λογοδοσία, δημοσιογράφους που να υπηρετούν την αλήθεια, γιατρούς και δασκάλους που να υπερασπίζονται το δικαίωμα στη ζωή και στη γνώση.
Γιατί χωρίς αυτά, Δημοκρατία δεν υπάρχει – μόνο μια σκιά της.
Διοτίμα
;