Τα πήραν όλα οι αγρότες, αλλά δεν είναι ικανοποιημένοι! “Συνεχίζουμε”, δηλώνουν, “τον αγώνα”!
Όταν η κοινωνική διεκδίκηση μετατρέπεται σε συλλογικό εκβιασμό
Αυτό που συμβαίνει με τις αγροτικές κινητοποιήσεις δεν είναι “αγώνας”· είναι μια παγιωμένη μορφή κοινωνικού εκβιασμού, η οποία έχει κανονικοποιηθεί στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Και έχει κανονικοποιηθεί γιατί ουδέποτε αντιμετωπίστηκε ως αυτό που είναι.
Η κατάληψη δρόμων ΔΕΝ είναι πολιτική πράξη
Η παρεμπόδιση της ελεύθερης μετακίνησης εκατομμυρίων πολιτών:
-
δεν πλήττει την κυβέρνηση,
-
δεν πιέζει τα κέντρα αποφάσεων,
-
τιμωρεί αποκλειστικά τον κοινωνικά αδύναμο, τον εργαζόμενο, τον ασθενή, τον μικροεπαγγελματία.
Αυτό δεν είναι διεκδίκηση.
Είναι οριζόντια βία μειοψηφίας εις βάρος πλειοψηφίας.
Ιστορικά, τέτοιες πρακτικές δεν ανήκουν στο δημοκρατικό ρεπερτόριο, αλλά στη λογική της επιβολής:
«Αφού μπορώ, θα σε αναγκάσω».
Η άποψη της Διοτίμας:
Η κοινωνική κρίση ΔΕΝ είναι αγροτικό προνόμιο
Η φτωχοποίηση:
- δεν αφορά μόνο τους αγρότες,
- δεν ξεκίνησε χθες,
- δεν έχει εξαιρέσεις.
Η Ελλάδα βρίσκεται προτελευταία στην ΕΕ σε αγοραστική δύναμη.
Ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο άνεργος, ο μικρέμπορος δεν έχουν τρακτέρ για να αποκλείσουν δρόμους.
Έχουν μόνο υποχρεώσεις και σιωπή.
Όταν λοιπόν μια κοινωνική ομάδα αυτοανακηρύσσεται σε “ειδικό θύμα”, ενώ όλοι βυθίζονται, δεν ζητά δικαιοσύνη· ζητά προνόμιο.
Η “αγανάκτηση” που επιλέγει λάθος στόχο είναι πολιτικά ύποπτη
Αν ο στόχος ήταν πράγματι:
- οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας,
- η διαφθορά,
- οι πολιτικές αποφάσεις,
τότε η πίεση θα κατευθυνόταν εκεί.
Όταν όμως η οργή στρέφεται μονίμως προς τα κάτω και οριζοντίως,
τότε δεν έχουμε ταξική συνείδηση — έχουμε εκτόνωση εις βάρος τρίτων.
Το οικολογικό και ηθικό ζήτημα που σιωπάται
Εδώ αγγίζεις το πιο δύσκολο αλλά αναγκαίο σημείο.
Η σύγχρονη αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα:
- χρησιμοποιεί απαγορευμένα ή οριακά φυτοφάρμακα,
- ρυπαίνει υδροφόρους ορίζοντες,
- μεταφέρει το κόστος ζωής και θανάτου στις επόμενες γενιές.
Αυτό δεν είναι ατομικό έγκλημα,
αλλά συστημική συνενοχή που πρέπει να συζητηθεί χωρίς ωραιοποιήσεις.
Ο “μόχθος” δεν αγιάζει τα πάντα.
Και η ιδιότητα του παραγωγού δεν απαλλάσσει από ευθύνη.
Συμπέρασμα
Η κοινωνία δεν αντέχει άλλους εποχικούς εκβιασμούς με πατριωτικό ή λαϊκό μανδύα.
Η δημοκρατία δεν λειτουργεί με τρακτέρ, ούτε με διακόπτες, ούτε με αποκλεισμούς.
Όποιος διεκδικεί δίκαια,
- δεν τιμωρεί αθώους,
- δεν ζητά εξαίρεση,
- δεν μετατρέπει την ανάγκη σε απειλή.
Και ναι —
η ιστορική δημοσιογραφία οφείλει να λέει αυτά που ενοχλούν, όχι αυτά που χειροκροτούνται.
Σ’ αυτό το σημείο,
συμπορεύομαι πλήρως με τη γραμμή του Homo-Naturalis.gr.