Νίκος Βουρλιώτης για το ξύλο στα Mad Video Music Awards: «Αισθάνθηκα ντροπή, σηκώθηκα και έφυγα αηδιασμένος»
“Ήθελα να δω φίλους, ήθελα να ζήσω τη μαγεία των βραβείων που τόσο έχει λείψει απ’ όλους μας… Είχα μάλιστα προετοιμαστεί καλά. Θα μιλούσα για τους FFC, για TXC, για Ημίζ, για Razastarr αποδίδοντας τα εύσημα στα ιστορικά hip hop ονόματα της χώρας και θα ένιωθα χαρά και υπερηφάνεια λέγοντας ότι ”σήμερα το hip hop είναι η πιο δημοφιλής μουσική στην Ελλάδα” δίνοντας τη σκυτάλη σε όλα αυτά τα νέα παιδιά με τα εκατομμύρια streams και views”.
Πολλά απ΄αυτά τα “παιδιά” που ασχολούνται με το είδος της hip hop μουσικής είναι καλά. Εννοώ έχουν σωστό κοινωνικό- ιδεολογικό προσανατολισμό και με ολίγα γνήσια ψήγματα πραγματικού αναρχισμού. Μουσικά ,όμως εκφράζονται…άμουσα, εύκολα και ευκαιριακά.
Η Μουσική είναι νότες σε αρμονική συνύπαρξη, εναλλαγή και χρήση ως κύρια χαρακτηριστικά, πλην των άλλων. Εκείνο που μισεί η μουσική είναι η ΑΝΕΜΠΝΕΥΣΤΗ ΕΥΚΟΛΙΑ. Η μονοτονία, η επανάληψη ίδιων ρυθμών , η στασιμότητα και η μη εναλλαγή στην γκάμπα της νότας είναι ο τάφος της μουσικής.
Ανεξάρτητα από το είδος που σου αρέσει. Κάποιες παραδοσιακές και λαϊκές μουσικές από Λατινική Αμερική και Αφρική, ας πούμε, είναι τρέλα. Και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις δικές μας. Με το άκουσμά τους, αντιλαμβάνεσαι το χάρισμα, το θείο δώρο της αρμονίας, του “ξεσαλώματος” που ξεχύνεται από το διάφραγμα και το λαρύγγι , το πνευστό ή το έγχορδο. Είναι σαν τη ζωγραφική. ΄Εχουν μια γλώσσα κοινή, απ΄όλους κατανοητή και ερμηνεύσιμη.
Βάλαμε παραπάνω δυο ενδεικτικά του είδους της ελληνικής παραδοσιακής και λαϊκής μουσική. Κάντε τη σύγκριση με το κομμάτι που διαλέξαμε του Νίκου Βουρλιώτη.
Και δε λέω να συγκρίνετε μόνο την αρμονία, την εναλλαγή της νότας, τους “λαρυγγισμούς” των τραγουδιστών, αλλά και τους στίχους. Απλότητα, αμεσότητα, κοινωνικός και συναισθηματικός προβληματισμός σε φορτισμένη συνύπαρξη ,όλα τα υλικά που απαιτούνται για να σε «εξιτάρει” ένα μουσικό κομμάτι, όπως στα δύο “παραδοσιακολαϊκά” που διαλέξαμε. Δεν είναι θέμα μουσικής παιδείας, κατάρτισης, ακούσματος που σου δίδαξαν ή και σου επέβαλαν παιδιόθεν.
Η μουσική είναι αίσθηση. “Θυμική αδρεναλίνη” πρωτίστως. Και μπορεί ο μουσικός και ο ακροατής να μη γνωρίζουν νότες μουσικής, αλλά η μουσική με τις νότες της , τους… γνωρίζει! Περνάει μέσα τους και σκορπάει απλόχερα τα καλούδια της στο αίμα, μαζί με τις ορμόνες! ΄Οχι μόνο στο μυαλό.