… Ελάχιστους απ΄αυτούς που αναφέρει ο αρθρογράφος δεν γνωρίζω. ΄Ηξερα, μάλιστα, πολύ καλά (από… πρώτο χέρι) τους Ανδρέα Μπελεζίνη, Κώστα Ανδρακάκο, Ορφέα Μυτιληναίο, Σταύρο Πάντο (όλοι τους “εκείνα τα χρόνια” φροντιστηριακοί φιλόλογοι). Για αυτούς τους συγκεκριμένους έχω τις διαφωνίες μου, αν και κατά πόσο ήταν “Δάσκαλοι”. Λοιπόν.
Οι εν λόγο, είχαν το “Θεωρητικό” φροντιστήριο στην Κωλέττη.΄Ηταν συνέταιροι. Ο Μπελεζίνης δούλευε παλιότερα στον “Ηράκλειτο” του Μανωλκίδη (σπουδαίο θετικό φροντιστήριο), αλλά, μια ωραία πρωία,την “έκανε”. Πήρε…πραξικοπηματικά κάποια τμήματα του “Ηράκλειτου” και έκανε του δικό του “μαγαζί” πιο πάνω, το “Θεωρητικό”. (“Δόλιο και αχάριστο” τον έλεγε ο Κώστας Μανωλκίδης). Τις δεκαετίες ’60 και ’70 ήταν, μαζί με το Φροντιστήριο “Τζουγανάτου” (ο Τζουγανάτος χωρίς συνέταιρο) τα δυο πιο φημισμένα αθηναϊκά φροντιστήρια υποψηφίων για θεωρητικές σχολές.
Σεπτέμβρης της σχολικής χρονιάς 1975-76. Λίγους μήνες πριν, είχα απολυθεί από το στρατό και έψαχνα δουλειά. Ο δρόμος με έφερε και στου Μπελεζίνη. Μου έκανε ο ίδιος το “ιντερβιού”, είπε πως του άρεσα και την ίδια στιγμή με προσέλαβε. Στις αίθουσες τις δικές του, πήρα το “βάπτισμα του πυρός” στη διδασκαλία. ΄Εκανα ΄Εκθεση και Ιστορία. Φαίνεται, δούλευα καλά, αν και αρχάριος, οι μαθητές με “πήγαιναν” και ο Μπελεζίνης, που “έβλεπε και άκουγε” τα πάντα μέσα στο φροντιστήριο (αυτός έκανε κουμάντο) ,το πληροφορήθηκε και λίγο μετά ,μου αύξησε τις ώρες (είχα καμιά 30αριά την εβδομάδα).΄Ομως, λεφτά “καλά” δεν πλήρωνε, αν και τα δίδακτρα που έπαιρνε ήταν τσουχτερά. Κάτι “ψίχουλα” μας έδινε και χωρίς ΙΚΑ. Εκεί, κοντά στα Χριστούγεννα,που πληρωθήκαμε, δε μας έδωσε ούτε δώρο! Τα “πήρα κρανίο”κι εγώ, πιάνω έναν -έναν τους συναδέλφους, τους είπα πως είναι απαράδεκτο ένα τόσο πλούσιο φροντιστήριο να δίνει στους καθηγητές του “πενταροδεκάρες”, οι περισσότεροι συμφώνησαν, πιάνουμε και ιδρύουμε ένα υποτυπώδες συνδικαλιστικό όργανο (ούτε γραφείο δεν είχαμε), του δώσαμε και την…επωνυμία “Σύλλογος Καθηγητών Εργαζομένων στα Φροντιστήρια” και μια και δυο, κατεβαίνουμε σε απεργία και μάλιστα πριν πάρουμε έγκριση για την ίδρυση του Συλλόγου. ΄Αφρισαν οι συνέταιροι. -Πάει, σου λένε,θα μας πάρουν τα παιδιά και θα φύγουν (όπως έκανε κι ο Μπελεζίνης του Μανωλκίδη), θα φτιάξουν κι αυτοί με τη “μαγιά” δικό τους “μαγαζί”. Ο Μπελεζίνης έξαλλος,να ωρύεται,να βλαστημάει σαν ναύτης λιμανιού .
Τη δεύτερη ημέρα της απεργίας, μου τηλεφωνεί ο ίδιος στο σπίτι,να πάω,λέει, επειγόντως στο φροντιστήριο να συζητήσουμε, ως εκπρόσωπος των απεργών. “Τσακίζομαι”, φτάνω ,ήταν όλα τα “φιλαράκια” μαζεμένα. Μπελεζίνης, Πάντος, Μυτιληναίος, Ανδρακάκος, όλοι. Με βάζουν στη μέση, λέω θα με λιντσάρουν τώρα, “πού με πονεί και πού με σφάζει” με κάνανε οι τρεις. Ο Μπελεζίνης,το έπαιζε ο μαλακός, συγκαταβατικός. Κάποια στιγμή, προστάζει τους άλλους να βγούν από το γραφείο, μείναμε οι δυο μας. ΄Αρχισε τα “γλειψίματα” και… “τί καλός και προσοντούχος καθηγητής … από την πρώτη στιγμή το κατάλαβα…”,τέτοια ,και μου πετάει την πρόταση: Σταματάς την απεργία, γίνεσαι συνέταιρος με 5% και διπλασιάζεται η ωριαία αποζημίωσή σου. Του λέω “μέσα”, δέχομαι. Τα άλλα “παιδιά” τί θα πάρουν; “..χίδια”,μου λέει, “θα πάρουν. Γι΄αυτό σε πληρώνω εσένα,να σπάσεις την απεργία και να τους βάλεις στις τάξεις”. Εφριξα. Μέσα δεκαετίας ΄70 μιλάμε, αριστεροί οι περισσότεροι από εμάς, βγαλμένοι από “Νομικές” και“Πολυτεχνεία” ,τί μου έλεγε το άτομο; “Θεό δεν καταλαβαίναμε” τότε”.-Ευχαριστώ,δε θα πάρω ,του λέω, ένας καθικαράς είσαι”. Τον αφήνω σύξυλο και φεύγω. Την άλλη μέρα,παίρνανε τηλέφωνα τους απεργούς στα σπίτια τους, τους υποσχέθηκαν κάτι ψίχουλα παραπάνω και μισό δώρο και τη μεθεπόμενη τους έβαλαν ΟΛΟΥΣ στις αίθουσες. Δεν πήγαμε μόνο ο Κώστας ο Παπαγεωργίου κι εγώ. Την ίδια μέρα, μας απέλυσε και τους δυο ο Μπελεζίνης. Εμένα ,λίγο αργότερα, με πήρε ο Τζουγανάτος και έφαγα “ψωμί”.Ο Κώστας ο Παπαγεωργίου δε βρήκε δουλειά για πολύ καιρό, θυμάμαι.
Αυτοί,λοιπόν ήταν οι …Δάσκαλοι,αγαπητέ …Δάσκαλε. Προσωπικά ποτέ δε θα τους προσφωνούσα έτσι.
|
