Αφήσαμε πίσω όγκο από συνετές, προσηνείς, συγκινητικές επιστολές, αλλά και λίβελλους. Αναγκαστικά. Δεν προλαβαίνουμε, αφού οι μέρες είναι πονηρές, οι εποχές δύσκολες και οι καιροί ου μενετοί. Διαλέξαμε 3.
Πάμε:
1.”Δημοσιογράφος με μούρη ανθρώπου και όχι γουρουνιού”
Γράφει:
“…Επιτίθεσαι συνεχώς και αδιακρίτως στους δημοσιογράφους. Χωρίς καμιά διάκριση …. ΄Οπως σε κάθε επάγγελμα, υπάρχουν καλοί και κακοί. Δεν ξεχωρίζουν από τις άλλες συντεχνίες μόνο οι δημοσιογράφοι. Κάπως πρέπει να ζήσουν και τούτοι. Και δε ζουν ούτε έχουν όλοι περιουσίες σαν τον Τράγκα ή τον Χατζηνικολάου. Οι πιο πολλοί επιβιώνουμε…”.
***
Ενώ το ξεκίνησες ήπια στη συνέχεια φούντωσες και αραδιάζεις βρισιές και χαρακτηρισμούς σε αργκό διάλεκτο, που από το στρατό είχα να την ακούσω. Την είχα ξεχάσει και χρειάστηκα τα λεξικογραφικά πονήματα του Ηλία Πετρόπουλου για να σε μεταφράσω.
Δε θα τσιμπήσουμε ,όμως. Εμείς θα κουβεντιάσουμε «ήσυχα και απλά», όπως λέει ο Ρίτσος. ΄Εστω κι αν δεν καταλαβαινόμαστε , μια και μιλάμε άλλες γλώσσες.
Εσείς οι δημοσιογράφοι, όπως λέμε συνεχώς , μοιάζετε σαν δυο σταγόνες… αρσενικού. ΄Αντε , να το πούμε πιο κόσμια, έχετε την ίδια γουρουνίσια μούρη άπαντες. Κι ας λες εσύ πως δεν την έχεις.
Δε είπαμε πως είσαστε όλοι πλούσιοι. Αλλά, όσοι όσοι είναι, μετριούνται περισσότεροι απ΄ όλους μαζί στις άλλες διεφθαρμένες σαν τη δική σας , συντεχνίες. Σαν τον Τράγκα και τον Χατζηνικολάου μπορώ να σου αραδιάσω εκατοντάδες .
Και δεν κάνουν τούτοι μεγαλύτεροι ζημιά από σένα που παίρνεις πενταροδεκάρες. Να, γιατί. ΕΧΕΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΣ ΕΚΕΙΝΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ . ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ, ΑΥΤΑ ΠΟΥ Ο ΠΕΛΑΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ.
Να πούμε δυο απλά και απολύτως κατανοητά ,αλλά και…αποδεικτικά της ισχύος του κανόνα παραπάνω, παραδείγματα:
Μπορεί ο Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα Συντακτών να γράψει ποτέ αυτό που συνεχώς αναλύουμε εμείς εδώ πως η Αμερική, ως δημοκρατία βαθμολογείται με 7 και είναι η καλύτερη συγκριτικά με όλες τις άλλες στον κόσμο; Από την άλλη, η Σοφία Γιαννακά στην iefimerida.gr θα υπέγραφε και θα ανέβαζε στη φυλλάδα του ο Χρήστος Ράπτης την άποψη που καταθέτουμε εμείς εδώ πως η Ελλάδα σήμερα θα ήταν Ρουμανία και Τσεχία και όχι 2η στον κόσμο σε δημόσιο χρέος, αν είχε περάσει από το σχολείο του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού; (΄Εστω κι αν αυτό το μοντέλο , βρισκόταν παρασάγγες μακριά από τον ορθόδοξο μαρξισμό και τις αρχές του Κομουνισμού).
Ας είμαστε σοβαροί. Αμφότεροι, οι εν λόγω, κοντυλοφόροι θα είχαν φάει κλωτσιά από τα πόστα τους. Και το πιθανότερο, θα άλλαζαν αφεντικά ως ακόλουθοι του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ.
Δε λέμε αν είναι σωστές ή όχι οι δικές μας απόψεις παραπάνω. Ρωτάμε, αν οι δύο συνάδελφοί σου θα μπορούσαν ποτέ, αν δεν ήθελαν να κάνουν χαρακίρι, να επισημάνουν αυτές τις δύο αναφορές . Ξέρεις πως όχι. Και δικαιώνεις εμάς εδώ, που δεν έχουμε κανενός είδους αφεντικό, δεν πληρωνόμαστε γι αυτά που γράφουμε, ούτε μας δίνουν “παραγγελιές” και …εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν!
΄Εστω κι αν, όσα λέμε, δεν είναι πάντα τα σωστά (ελπίζουμε να είναι οι λιγότερες φορές). Όμως, έχουμε ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΦΩΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΙ. ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΜΗ ΕΞΑΓΟΡΑΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ.
Υ.Γ.Δεν ελπίζω να με «πιάνεις». Και ευτυχώς. Ζούμε σε άλλους κόσμους και ονειρευόμαστε να έρθουν διαφορετικοί. Εκεί είναι που οι μούρες μας διαφέρουν. Ως μη γουρουνίσιες και γκεμπελικές.
2.”ΜE TOO ΜΑΣ , τιμή μας και καμάρι μας”
Γράφεις:
«Από τη μια στηρίζεις άφυλες κοινωνίες και από την άλλη τα βάζεις με το ΜΕ ΤΟΟ και το χαρακτηρίζεις ρατσιστικό μόρφωμα….
Κάνεις επίσης το ίδιο λάθος με εκείνους που έχουν βγάλει απόφαση για το Λιγνάδη, τον Φιλιππίδη, αν βίασαν ή όχι. Ακόμα και για την Πισπιρίγου, που εσύ τη θεωρείς αθώα. Ας αφησουμε τη δικαιοσύνη να μιλήσει πρώτα και μετά κρίνουμε την απόφαση των δικαστηρίων….”
****
Το μισό γράμμα σου είναι άσχετο και τόσο επικίνδυνα φλύαρο να κατονομάζεις συγκεκριμένα πρόσωπα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Δεν πιστεύω να έχεις την απαίτηση να δημοσιεύσουμε εδώ τέτοιες καταγγελίες , εντελώς αστήρικτες. Βάλε όνομα, πάρε την ευθύνη, ξεδίπλωσε γεγονότα και αποδείξεις και ευχαρίστως να τα βάλουμε. Στο θέμα μας τώρα.
Στηρίζω τον ΄Ανθρωπο και όχι τα φύλα. Δεν υπάρχει, εκτός από τα ανατομικά χαρακτηριστικά, άντρας και γυναίκα. ΄Ολα τα άλλα που κουβαλούν τα φύλα, είναι επίκτητα, ρόλοι, δεν έχει κανένα λόγο η Φύση σε αυτά. Ακόμα και η διαφορά στη μυϊκή δύναμη είναι αποτέλεσμα «εκφυλισμού», λόγω της αποχής της γυναίκας στους αιώνες από τη σωματική άσκηση.
Το ΜΕ ΤΟΟ είναι ρατσιστικό μόρφωμα, γιατί συλλήβδην θεωρεί τους άντρες από τη φύσης τους βίαιους, βιαστές , κυνηγούς. Και επομένως ,«καλός άντρας, ο νεκρός άντρας».
Δεν αρνηθήκαμε ποτέ πως υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος για να πάψει ο άντρας να παίζει το ρόλο του κυνηγού και η γυναίκα του θηράματος. Ρόλοι που τους αρέσουν. Μάλιστα τους θεωρούν φυσικά χαρακτηριστικά!
Αρρενωπότητα και θηλυκότητα. Οι μάστιγες. Οι τροφείς του σεξισμού. Οι δολοφονίες συντρόφων και συζύγων γυναικών δεν είναι απόδειξη της βιαιότητας του άντρα αλλά της ηλιθιότητας κάποιων. Αν ήταν έτσι, τότε πια δε θα έμενε γυναίκα για γυναίκα στην υφήλιο. Οι δολοφόνοι αυτού του είδους δεν είναι μόνο θύτες, αλλά και θύματα των κοινωνικών και θρησκευτικών αντιλήψεων περί ιδιοκτησίας σώματος, πίστης στο γάμο και της αφύσικης μονογαμίας.
Ο βιασμός είναι άλλο. Κι αυτός, συνέπεια του σεξισμού. Και ασφαλώς άρρωστη επιρρέπεια . Λογικός άνθρωπος δεν ασκεί βία στο σεξ. Δεν δίνουμε κατά τη σεξουαλική πράξη εξετάσεις εξουσίας. Ουδείς εξουσιάζει, ούτε και την ώρα της συνεύρεσης τον άλλο. Ούτε υπάρχουν αυταρχικοί και άλλοι ,όμοιοι ρόλοι σκλαβιάς και υποταγής στο σεξ. Είναι νοσηρό και αφύσικο φαινόμενο , η τέτοιου είδους βία είτε στον απρόκλητο βιασμό, είτε με τη συναίνεση.
΄Οσο για τις κρίσεις μας στις υποθέσεις Λιγνάδη, Φιλιππίδη Πισπιρίγγου, έχουμε αναλύσει εδώ πως η ιστορική κρίση δεν περιμένει τη δικανική. Ούτε επηρεάζεται από αυτή. Αλλιώς, να πούμε ένα παράδειγμα, ο Ντρέιφους ή τα θύματα στις στημένες δίκες-θέατρο του Στάλιν, θα ήταν ένοχοι και για την Ιστορία.
Το δικαστήριο της Ιστορίας είναι ανεξάρτητο από το συστημικό. Και αδέκαστο, ανάλογα με τον ιστορικό που δικάζει. Βγάζει και αρχειοθετεί δικές του αποφάσεις.
Αλλά, δεν ισχύει το ίδιο για την εμπορική δημοσιογραφία για τους λόγους που αναλύσαμε στην πρώτη επιστολή. Εδώ οι κρίσεις είναι εξαγορασμένες. Θα μπορούσε για παράδειγμα δημοσιογράφος από το κανάλι που αποπατεί η Νικολούλη, να στηρίξει την αθωότητα Πισπιρίγγου και να δηλώσει πως οι κατασκευές ενόχων είναι το χόμπι και το ψωμί αυτής της κυρίας για την εξασφάλιση τηλεθέασης και το μοίρασμα της διαφημιστικής πίτας; Μην αναλύουμε τα αυτονόητα.
3. “‘«Ακόμα έφηβος και μαθητής σου”
Ωχ,
“Α ,ρε δάσκαλε. Α, ρε φίλε! Σε συναντάω χρόνια μετά εδώ.
Σε είδα ένα Σεπτέμβρη στο Λύκειο του Θησείου. ΄Εφηβος εγώ, νεαρός εσύ, πρώτη φορά έμπαινες, αναπληρωτής σε τάξη. Να σου θυμίσω πράγματα, λοιπόν…
Μη μας αφήσεις ποτέ, δάσκαλε. Να μας προδώσεις, δεν πρόκειται.
Κι ας λες πως δεν υπάρχουν “Μεσσίες, διδάσκαλοι και Σαμάνοι”. Μείνε, όπως σε ξέραμε και σε βρίσκω τόσα χρόνια μετά, ίδιον. Κι ας μην πιστεύεις στα δασκαλίκια. Να είσαι γερός να διαλαλείς πως δεν υπάρχουν αυθεντίες, έδρες και αρχηγοί, Μόνο καθαρό μυαλό και γενναία ψυχή.
Σ΄ αγαπώ, δάσκαλε!”
Μη μου γράφεις τέτοια, αδερφέ. Συγκινούμαι. Και δεν είμαι πια με τα χρόνια, όπως με ήξερες, για τέτοιες δονήσεις συναισθημάτων. Και δώσε την αγάπη μου σε όσους παλιούς από το “ΕΝΑΤΟ” συναντάς και “μένουν ακόμα έφηβοι ,με καθαρό μυαλό και γενναία ψυχή”!
΄Ερρωσο!