Μια επιστολή από “Κληρικό”, όπως υπογράφει , διαλέξαμε για την πρωτομαγιάτικη χαλάρωση (μετά στοχασμού) του χωρίς “δικαίωμα στην τεμπελιά”, εργαζόμενου, φίλου και “συνοδοιπόρου”.
Παπάς, συνήθως δε γράφει έτσι. Και όταν μας κάνουν την τιμή οι κληρικοί και τα ποίμνιά τους να μας στολίζουν με υβριστικά μέιλ, χαιρόμαστε για το ίδιο λόγο που ο Νίκος Δήμου είχε πει παλιότερα εκείνο το ωραίο: «Έχω την τιμή να με έχει αφορίσει η εκκλησία».
Τούτος ο «ιερωμένος» , όμως , που μας έστειλε το μέιλ, διαφέρει. Γράφει λίγα, κατανοητά απολύτως και με πένα που αστράφτει, χωρίς να γίνεται φοβιστική βροντή κι αστροπελέκι. Γι΄ αυτό και απαντάμε στα σχόλιά του.
Λέει:
«.. Μεγάλη Εβδομάδα διανύουμε και είναι ή πρέπει να είναι η επικαιρότητα μια τέτοια συζήτηση με αφορμή το Μαρτύριο του Ιησού, το Θείο Πάθος και την Ανάστασή Του…»
«΄Οσο για τη ζωή μετά θάνατο ας μην το αποκλείουμε πως υπάρχει, επειδή ποτέ δεν την είδαμε ή δε γύρισε ποτέ άνθρωπος, για να μας διαβεβαιώσει. Την Αμερική για αιώνες δεν ήξεραν την ύπαρξή της οι άνθρωποι στην Ευρώπη, αλλά δε σήμαινε πως δεν υπήρχε. Αν θέλεις, επειδή διαπιστώνω στα γραφόμενά σου πως πιστεύεις σε μορφές ζωής εκτός του δικού μας πλανήτη, είναι αυτή την ώρα εκεί πέρα αυτές οι μορφές ζωής, αν υπάρχουν και δεν αναιρούνται, γιατί δεν τις συναντήσαμε ακόμα.»
“…΄Οσο για το Θεό, πολλές αναφορές σου συνάντησα στα θέματά σου. Απορρίπτεις το Θεό, μόνο και μόνο με εργαλείο του Νου. Δε διαφωνώ. Ο Νους είναι δυνατό εργαλείο. Αλλά, το Θεό δεν θα τον βρεις με το μυαλό. Τον βρίσκεις με την ΠΙΣΤΗ. Η πίστη είναι η βάση της χριστιανικής θρησκείας. Χωρίς πίστη δεν υπάρχει ελπίδα, αγάπη και έλεος. Αυτά που χάνει ο άπιστος, γιατί δεν έχει το Θεό στη ζωή του».
Αγαπητέ, οι απόψεις μας δεν είναι ποτέ δογματικές για όλα τα ζητήματα. Αν επισκέπτεσαι συχνά το σάιτ, θα το διαπιστώσεις . Και πολύ περισσότερο δεν είμαστε ποτέ κατηγορηματικοί για ζητήματα δύσκολα ,όπως ο θεός και η “μετά θάνατο ζωή”. Κανένας σε αυτό τον κόσμο ,ακόμα και με τεράστιο εκτόπισμα φιλοσοφικής διανόησης , δεν κατάφερε να τα λύσει. Για τέτοια ζητήματα δηλώνουμε ΑΓΝΩΣΤΙΚΙΣΤΕΣ. Τί πιο έντιμο να λες δεν ξέρω; Και πώς να γνωρίζεις πράγματα που όπως παραδέχεσαι, μόνο με την πίστη μπορείς να τα προσεγγίσεις. ΄Όπως, έξοχα, το λέει και ο δικός σας ο Παύλος. “Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων”. Εγώ, όμως, τέτοια πίστη, θρησκευτική πίστη, ούτε έχω, ούτε τη θέλω. Η πίστη μου είναι το…μυαλό μου. Και δεν είναι καθόλου αλαζονική αυτή η θέση, ή όπως αλλιώς συνώνυμα θα τη χαρακτηρίσεις.
Στα δύο θέματα, λοιπόν, που έβαλες για ζωή μετά το θάνατο και την ύπαρξη θεού στα δικά σου επιχειρήματα, θα αντιτάξω τα δικά μου. Αλλά, εδραιωμένα, όπως τονίσαμε ,ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΝΟΥ. Αυτόν που εσύ, όπως γράφεις, τον τοποθετείς μετά την πίστη. Εμείς αντίθετα.
1.Μετά θάνατο ζωή:
Για τίποτα δεν είμαστε σίγουροι στη ζωή, πλην των δύο αναπόφευκτων: Θάνατος και Αλλαγή. Από την ώρα που έγινε η σύλληψή σου μέχρι την ώρα της εξαφάνισή σου στην πορεία προς το θάνατο , αλλάζεις. “Μέσα κι έξω”.
Τώρα. Αν αυτό ισχύει για τη ζωή και αν δεχτούμε πως τούτη , η γήινη δεν είναι τίποτα περισσότερο από δοκιμή στην περίπτωση που υπάρχει και άλλη, ΛΟΓΙΚΑ, θα ισχύει το ίδιο και μετά. Θάνατος και αλλαγή. Και τα δύο ως…ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ.
Σε άλλα τέτοια επίπεδα ζωής, αν υπάρχουν, ο νέος θάνατος και οι νέες αλλαγές θα είναι τα μόνα σίγουρα και αναπόφευκτα, όπως εδώ. ΄Ισως, όμως, με τέτοιους «θανάτους» και τέτοιες «αλλαγές» από επίπεδο σε επίπεδο, καταχτάς μια νέα ζωή. Και κάθε τέτοια ζωή σε ανώτερα κάθε φορά επίπεδα, να σε οδηγήσει στην προσέγγιση, αν όχι στην κατάκτηση , της ονειρικής τελειότητας του ανθρώπου. Αυτή που τώρα, μόνο μέσα από τη φαντασία μπορούμε να την προσδιορίσουμε αμυδρά.
Για το «Θείο Πάθος» και την «Ανάσταση του Ιησού», που λες, ιστορικά δεν τα δέχομαι, επειδή ουδέποτε συνέβησαν με τον τρόπο που τα περιγράφουν τα Ευαγγέλια. Η εκκλησιαστική Ιστορία, μπορεί να γράφει ό,τι θέλει. Η επιστήμη του Θουκυδίδη, έχει διαφορετικό αντικείμενο .Και ο ο έλεγχος της αλήθειας, στηρίζεται στην έρευνα, την παρατήρηση, τη σύγκριση, τη λογική επιφορά και ποτέ στην πίστη και τη φαντασία.
2.Για το Θεό.
α Αν ψάξω το Θεό, μέσα στην ξεραϊλα της θρησκείας (και συμπάθαμε για το χαρακτηρισμό) το μυαλό , η λογική μου, αρνείται να δεχτεί και να συναντήσει τέτοιο θεό. Η διανοητική μου αντοχή , η συνειδησιακή και ηθική μου θωράκιση είναι απείρως ισχυρότερα από εκείνα ενός θρησκευτικού θεού. Και τον απορρίπτω ασυζητητί.
Είναι μια λογική κατάφαση. ΄Όχι δόγμα.
β. Με την ίδια λογική, αν κατευθύνω την αναζήτηση μέσα στα καταπράσινα λιβάδια της Φύσης και της λειτουργίας των νόμων της, με φιλοσοφικά εργαλεία, ο ΝΟΥΣ με δεσμεύει απολύτως , αν καταλήξω στην αποδοχή ενός Θεού, αυτός να είναι ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΣ με την ανθρώπινη διανοητική ικανότητα και τον ηθικό εξοπλισμό ενός ανθρώπου. Τέτοιος Θεός, δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να έχει σχέση με «μικρούς, ανθρωπόμορφους θεούς», όπως ο χριστιανικός Γιαχβέ ή ο Αλλάχ του Ισλάμ. Αν τους δεχτώ, διαπράττω ΄Υβριν με την αρχαία ελληνική σημασία του όρου.
Ωσαύτως, αν δεχτώ μια ακατανόητη , με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, ΣΥΜΠΤΩΣΗ, ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ ΑΛΛΗΛΟΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ, για να ερμηνεύσω τη «Φύση» και τους νόμους της, με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξω στην άρνηση της λογικής. Και πάλι διαπράττω ΄Υβριν!
Εδώ πάλι πρόκειται για δεύτερη λογική κατάφαση.
Οπότε (για να χαλαρώσουμε λίγο, ημέρα που είναι) γνωρίζουμε πως δυο καταφάσεις δε δίνουν άρνηση. Αλλά, δυο αρνήσεις, δίνουν μια κατάφαση. Εκτός αν θέλουμε να έχουμε παιχνίδια γλωσσικά. Σαν εκείνο με το ανέκδοτο:
Ο καθηγητής σε ένα ξένο πανεπιστήμιο λέει:
Σε πολλές γλώσσες δύο αρνήσεις μας κάνουν μια κατάφαση. Σε άλλες γλώσσες δύο αρνήσεις δίνουν άρνηση. Δεν υπάρχουν, όμως γλώσσες, που δύο καταφάσεις να δίνουν άρνηση.
Οπότε ακούγεται από το ακροατήριο μια φωνή στα …ελληνικά:
«Ναι, καλά…»!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!