Αφροδίτη Λατινοπούλου: “…Αυτή είναι η εποχή των σπηλαίων. Γιατί τότε ήταν η τελευταία φορά που μια γυναίκα δεν ξύριζε τις μασχάλες της”.
(Ζεύγος Νεάντερταλ . Δεξιά η σύζυγος μετά την αλλαγή κατοικίας από σπήλαιο σε καλύβα, πάει στο “μέρος” για κόντρα ξύρισμα με τα μαραφέτια αποτρίχωσης που κρατάει στα χέρια. Διακρίνεται ανεπαίσθητα, αν προσέξετε και η αξύριστη μασχάλη της κυρίας )
(Σπέσιαλ αφιερωμένο στην Αφροδίτη Σαλόνικας και πάσης λοιπής , Νέο -Σκυλάδικης, Ελλάδος.)
***
Πράγα. Κανένα χρόνο μετά τη “Βελούδινη επανάσταση”. ΄Ηταν το δεύτερο ταξίδι μου από τα φοιτητικά μου χρόνια στη πρωτεύουσα της τότε Τσεχοσλοβακίας. Αλλά τούτη τη φορά πολυήμερο.
Η ρεσεψιόν και το “καφέ” του παλιού, ιστορικού ξενοδοχείου Ambassador Zlata Husa,στην πλατεία Wenceslas, που σύχναζα τα απογεύματα για καλό, τούρκικο καφέ και τζέρτζελο, τίγκα από πεντάμορφες ,δίμετρες Τσέχες, αλλά και κομψές, αριστοκρατικές κυρίες. Και κάποιες απ΄αυτές, οι νεότερες, το έμπειρο μάτι καταλάβαινε πως “εκδίδονταν” , κρυφίως…φανερώς. Τίγκα η αίθουσα επίσης και από Γερμαναράδες που έφταναν τα γουίκεντ στις μεγάλες πόλεις της Τσεχοσλοβακίας και ειδικά στην Πράγα και Μπρατισλάβα για καλή μπύρα και νόστιμο Γκούλας ,αλλά και πληρωμένο σεξ. (Ο Χάβελ είχε πει πως τα κορίτσια μας είναι εθνικό προϊόν!)
Μου έκανε εντύπωση πως σχεδόν σε όλες οι κυρίες μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και πολλές μικρότερης, που κάθονταν στα τραπέζια με τις φούστες τραβηγμένες λίγο πάνω από το γόνατο, φύτρωνε στα γυμνά πόδια ολόκληρο δάσος από τρίχες! Και φυσικά η απάντηση στην αφελή ερώτησή μου στο μεσήλικα γκαρσόνι, μόνο αναμενόμενη δεν ήταν από ένα νεαρό και μάλιστα ΄Ελληνα : “Εδώ ,φίλε, το τριχωτό γυναικείο πόδι μας “φτιάχνει”, έτσι έχουμε μάθει. Αν θέλω ξυρισμένο δέρμα, πιάνω το μούτρο μου και ξενερώνω, όχι το πόδι της γυναίκας μου”! ΄Εμεινα.
Στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή και πολύ περισσότερο στην υπόλοιπη Ευρώπη, το πόδι, κυρίως των νεαρών γυναικών ήταν σαν αντρικό μάγουλο, κόντρα ξυρισμένο. Ούτε υποψία τρίχας. Αυτό μας “έφτιαχνε” εμάς. Και με την αποτρίχωση , έκαναν και τότε χρυσές δουλειές οι αισθητικοί. Στις “Ανατολικές” λεγόμενες χώρες, όμως, τους εξίταρε, λέει, η… τρίχα κάγκελο στα πόδια και …αλλαχού!
Διαβάζω και τις Αφροδίτης τις… ιστορικές της παρατηρήσεις και γνωματεύσεις και παθαίνω. Ειδικά τούτο το κομμάτι της:
“Από την άλλη οι γυναίκες γέρνουν προς τους άνδρες. Μένουν αξύριστες κα όλο αυτό θέλουν να δείξουν ότι είναι φυσικολογικό (!). Δεν είναι. Και δεν είναι όχι μόνο φυσιολογικό, είναι αποκρουστικό. Και για τις γυναίκες, και για τους άνδρες. Ε λοιπόν, μια νοσηρή μειοψηφία δεν θα καταφέρει να αλλάξει στην πλειοψηφία τα πρότυπα ομορφιάς. Ούτε το φυσιολογικό που έχουμε μάθει έως τώρα. Όλοι μας. Εμείς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε αυτά που πιστεύαμε. Και αυτοί οι άνθρωποι που μιλούν για υποτιθέμενη εξέλιξη, ας κάτσουν να σκεφτούν τι σημαίνει εξέλιξη, γιατί σε καμία περίπτωση, αυτό το οποίο αναδεικνύουν δεν είναι εξέλιξη. Αυτή είναι η εποχή των σπηλαίων. Γιατί τότε ήταν η τελευταία φορά που μια γυναίκα δεν ξύριζε τις μασχάλες της”.
Αυτά ισχυρίζεται και σε (προ)ιστορική, μάλιστα βάση ,η Αφροδιτούλα μας, κυρίως ως γυναίκα -γκόμενα. Και λιγότερο ως .. Εθνομητέρα, που είναι και τέτοια.
Λέγαμε χτες πως ο ηλίθιος δεν παλεύεται. Δε νικιέται. Κι αν πρόκειται και για “αναλφάβητο” , σε βάζει κάτω με την πρώτη. “΄Ο,τι πεις, μεγάλε”, αμύνεσαι για να γλιτώσεις από την κορυφαία ατάκα των σούργελων “και σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε”.
Οπότε, γιατί να χαλάσεις τα νεύρα σου, αλλά και την καρδιά της βουλευτίνας του Κούλη τους ; ΄Ασ΄ την να πιστεύει πως αμέσως μετά την εποχή του Νεάντερταλ, μόλις οι άνθρωποι πέταξαν από πάνω τους τη ρετσινιά της σπηλαιοκατοίκησης και πήγαν σε καλύβες, γυναίκες και άντρες, οι έχηδες πάντα, συνωστίζονταν στα μαγαζιά της μόδας, ανάμεσα στα οποία σε πρώτη εμπορική ζήτηση ήταν τα μπαρπέρικα που κάνανε χρυσές δουλειές με τους πελάτες που ζητούσαν “κορμί γλόμπο”. ΄Ηταν από τα πρώτα τους μετασπηλαιικά απωθημένα. Μισούσαν την τρίχα τόσους αιώνες, σαν τις αμαρτίες τους. Κυρίως, για λόγους αντιαισθητικούς οι γυναίκες και λιγότερο, γιατί έκαναν στο τρίχινο δασάκι τους , φωλιές οι ψείρες. Γνωστά αυτά στην Αφροδίτη από την… (προ)Ιστορία.
Να δούμε από άλλη οπτική, όμως, τα “πράγματα” μια και με τη σεξολάγνα, αιδοιοκράτισα και Νεοδημοκράτισα βουλευτίνα και τους ακολουθούντες φαν αυτών των παλιομοδίτικων τερατολογιών , δεν έχουμε ελπίδα να προκόψουμε. Αλλά σήμερα, δεν μπορείς και δε σε παίρνει να τα βάλεις με δαύτους: “Πέτσα ξυρισμένη και ξερό ψωμί”, σου λένε και σε στέλνουν αδιάβαστο!
Τα είπαμε χιλιάδες φορές, βέβαια. Αλλά, κι άλλη μια φορά ακόμα, δε βλάπτει με τέτοια αφορμή, αφού και το θέμα είναι κορυφαίο ,γιατί έχει να κάνει με τις μελλοντικές κοινωνίες, όπως τις οραματιζόμαστε πως θα είναι. Και φυσικά, εντελώς διαφορετικές από τούτες, στις οποίες υπάρχει ακόμα θέση για τη Λατινοπούλου.
Εκεί ,σε εκείνες τις εποχές, τέτοια “ζόμπι” θα έχουν εκβραστεί. Ούτε για δείγμα δε θα τα βρίσκεις, έξω από τα μουσεία. Μόνο εκεί στις ημισκότεινες αίθουσες, θα εκθέτουν σε μεγέθυνση τη φωτό της ” Αφροδίτης της Σαλονικιάς”, όπως σεμνύνεται να αυτοπροσδιορίζεται η ίδια (πέρα από παραδοσιακό, “βαρβάτο θηλυκό”). Θα τη θωρούν οι επισκέπτες με ξυρισμένα πόδια, γουλί το “όρος της Αφροδίτης” της, χέρια και μασκάλες το ίδιο, να κάθεται “αγαθή, σεμνή και μακαρία” στο γαλαζιορόζ παγκάκι και να ποζάρει ως υποψήφια βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας.
΄Εχουμε, λοιπόν, και λέμε πάλι:
- Οι κοινωνίες του μέλλοντος θα είναι άφυλες. Δε θα διακρίνονται τα μέλη τους με βάση τα ανατομικά και σεξουαλικά τους γνωρίσματα, αλλά με εκείνη της ιδιότητας του Ανθρώπου.
- Λογικό να έχουν καταργηθεί και οι προσφωνήσεις στις επίσημες μαζώξεις τους “Κυρίες και Κύριοι” ή “Ελληνίδες ,΄Ελληνες, που έλεγε ο …αείμνηστος Εθνάρχης και γαλαντόμος με τις γυναίκες Κωνσταντίνος Καραμανλής (“Αμαλία, εσύ σκάσε”!). Επίσης, αναμενόμενο να ξαναγραφεί-αναδιαρθρωθεί η Γραμματική της μια κοινής γλώσσας ,που θα επικρατεί, όπου αναφέρεται στα γένη σε ουσιαστικά, επίθετα-μετοχές και αντωνυμίες .
- Οι μισθοί και τα μεροκάματα (ευχόμαστε να μην υπάρχουν τότε), θα είναι εξομοιωμένα σε όλους τους εργαζόμενους. Ούτε θα υπάρχει επίσης διάκριση , όπως και αμοιβή εργασίας με βάση το φύλο. Ουδείς επίσης θα δυσκολεύεται να δώσει απάντηση στο ενδεικτικό, όχι τόσο γλωσσικό ,όσο νοοτροπίας και αντίληψης, δύσκολο (!) σήμερα τεστ : “Γιατρό, ρε, παιδιά, γιατρό”(*).
- Οι χειρωνακτικές εργασίες θα είναι δουλειά των ρομπότ. Κι αυτό, πλην των άλλων, θα σημαίνει πως δε θα σπεύδουν οι άνθρωποι να χτίζουν τεχνητά “ποντίκια”, κοιλιακούς σε φέτες και σώμα μοντέλων. Η εκγύμναση του σώματος θα είναι άλλο πράγμα και για άλλους λόγους, εντελώς διαφορετικούς από τους δικούς μας σήμερα.
- Ελπίζουμε τότε να μη έχουν στρατούς. Και θα είναι το πιθανότερο, μια και η στρατόκαυλη κοινωνία συμβαδίζεις με χαμηλού iq και μόρφωσης μέλη. Αλλά, αν υπάρχει κάτι παρόμοιο και για άλλες αιτίες, πλην της συμπλοκής και της αλληλοεξόντωσης ,”Στρατό” θα πηγαίνουν ΟΛΟΙ.
- Η εξωτερική κα ενδυματολογική εμφάνιση των ανθρώπων θα είναι απλή και απέριττη, προσαρμοσμένη κυρίως στις κλιματολογικές συνθήκες και άλλες ανάγκες άνεσης και ευκολίας. Αν θα φοράνε όλοι παντελόνια ή φουστάνια, όχι ως επιλογή φύλου, αλλά αισθητικής η άλλης προτίμησης, δε γνωρίζουμε από σήμερα. Ούτε επίσης, αν οι…τρίχες στο σώμα τους θα είναι επιθυμητές και τότε ή εξοβελιστέες , όπως σήμερα, αλλά για διαφορετικούς , άγνωστους σε μας λόγους.
- Θα ξεκαρδίζονται στα γέλια, ειδικά τα κορίτσια και δε θα πιστεύουν στ΄ αυτιά τους με το Μανιατικο-Κρητικό ανέκδοτο του πατέρα που αυτοσυστήνεται στη νέα παρέα του, ως έχων “3 παιδιά και με…συγχωρείται και 3 κορίτσια”. Και φυσικά, θα απορούν, που δε θα βρίσκουν εξήγηση, γιατί σήμερα οι φαλλο-αιδοιο-κράτες βολεύουν πολλές αφροσύνες τους και παθογένειες με την προσφιλή τους ατάκα “το μ’ νί σέρνει καράβι”.
- Ρόλοι “εξ απαλών ονύχων” με βάση το φύλο, δε θα μοιράζονται, αφού ο αφύσικός θεσμός του γάμου, της μονογαμίας και του “ροζ ονείρου” θα έχουν συντριβεί. Μπλε για τα αγοράκια και ρόζ για τα κοριτσάκια ταμπελίτσες στα νεογέννητα , δε θα τους ξαναφορέσουν στα χεράκια.
- Το σεξ ως “πείνα” θα έχει κορεστεί και ο σεξισμός καταποντιστεί με τον τρόπο που θα έχουν καταπολεμήσει και το πρόβλημα της διατροφής με το “χάπι”. Αλλά, παράλληλα και με την αποδόμηση των πάση φύσεως βιομηχανιών πορνογραφίας με σκληρή πολυγαμική ή μονογαμική τσόντα ή ρομαντικό σεξισμό . Κι αυτό, αυτόματα, θα σημαίνει πως όροι όπως σεξομανία-σεξισμός, παιδεραστία , σεξουαλική παρενόχληση, μπανιστήρι, βιασμός θα υπάρχουν μόνο στα παλιά,δικά μας λεξικά, που θα τα κρατούν τότε, ως μουσειακό είδος.
Οπότε:
Τα καλά και τα ωραία, έρχονται, Αφροδίτης μας. Εν τάξει, εμείς δε θα ζήσουμε να τα γευτούμε. ΄Ισως, ούτε και τα δισέγγονά μας.
Δουλειά μας, όμως, σήμερα είναι να πολεμάμε τις ανοησίες σου για τη συντήρηση της επαίσχυντης παράδοσης , το θηλυκό , άτριχο κορμί στο παζάρι , ως προϊόν αγοραπωλησίας. Για να έρθουν πιο γρήγορα οι κοινωνίες τους Μέλλοντος προς άφατον και σήμερα χαρά , όσων ανήκουμε σε διαφορετικούς από τους δικού σου κόσμους . Και απέραντη, φυσικά, θλίψη σού της ιδίας και των ομοίων σου.
(*) Το τεστ: ΄Ενας πατέρας και ο γιος του ταξιδεύουν στο ίδιο αμάξι. Από ένα κακό χειρισμό του οδηγού, το αυτοκίνητο πέφτει σε γκρεμό. Σκοτώνεται επί τόπου ο πατέρας και τραυματίζεται ο γιος. Λίγη ώρα μετά, βλέπουν το δυστύχημα περαστικοί, ειδοποιούν, έρχονται ασθενοφόρα, παίρνουν το νεκρό και τον τραυματία και πάνε στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Βγάζουν τον τραυματισμένο γιο οι συνοδοί, βλέπουν οι νοσοκόμοι την άσχημη κατάστασή του και φωνάζουν, “γιατρό, γρήγορα, ρε παιδιά να έρθει γιατρός, χειρουργός”. ΄Ερχεται χειρουργός, κοιτάζει τον τραυματία και βάζει τα κλάματα. “Ο γιος μου, αυτός είναι ο γιος μου, ρε παιδιά”, τον ακούνε οι άλλοι να φωνάζει!
Το ερώτημα είναι: Δεν είπαμε πως είχε σκοτωθεί επί τόπου ο πατέρας; Τί μας λες τώρα; (Για όσος θέλουν να “ακονίσουν” λίγο το μυαλό τους, δε θα δώσουμε την καθόλου τρελή εξήγηση τώρα. “Ες αύριον τα σπουδαία”.