“Ο tempora ο mores” !
- Λαγός: “Εγώ εκλεγμένος από 120.000 δεν μπορώ να μιλήσω ενώ βιαστές μιλάνε και μιλάμε για δημοκρατία στην Ελλάδα; Εσείς της Αριστεράς (δείχνει προς την πολιτική αγωγή) τι λέτε για όλα αυτά;”
2. “Βλέπει παντού «ηθικούς αυτουργούς»
εφσυν
Στα χρόνια της εφηβείας μου, οι σερνικοί, στενοί συγγενείς των αγοριών, συνήθως με κοντινή ,όχι μεγάλη διαφορά ηλικίας, στις χαμηλόφωνες συζητήσεις, έδιναν μια και κυρίαρχη συμβουλή: “Kαι κοίτα, ρε, στη ζωή μη γίνεις πούστης και κομμουνιστής”. Και για πολλές γενιές μετά (θαρρώ και σήμερα), η ίδια η συμβουλή ακολουθούσε τους έφηβους, κάθε εποχής.
Στη δικιά μου ,πάντως, ήταν εντελώς αποκλεισμένο να γίνεις και τα δυο μαζί. Και “πούστης” και κομμουνιστής. Τουλάχιστον, οργανωμένος στο ΚΚΕ. Ούτε καν στο ΠΑΣΟΚ. “Πούστης- πούστης, ναι, αλλά μακριά από μας” ήταν η αριστερή κουλτούρα εκείνων των καιρών της Μεταπολίτευσης. ΄Οσοι είμαστε οργανωμένοι ή…στιγματισμένοι από Αριστερά και πέρα, μπορεί ,μεν, να μην υπήρξαμε ομοφοβικοί, αλλά πάντα τηρούσαμε τις αποστάσεις μας. “Και τί θα λένε οι σύντροφοι να είσαι κολλητός με μια αδερφή”!
Για τη Δεξιά του “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” ήταν έγκλημα καθοσίωσης να είσαι ΦΑΝΕΡΑ “πούστης”. Το όνειδος της οικογένειας και της παράταξης! Η μια ιδιότητα , απέκλειε την άλλη, ως αφύσικες ,οξύμωρες και αντιφατικές μεταξύ τους έννοιες.
Με μια υπενθύμιση. Απαγορευόταν δια ροπάλου να είσαι “τοιούτος” φανερά και ξετσίπωτα . Αλλιώς, ιδιαίτερα στη Δεξιοκρατούμενη Εκκλησία, δεν ήταν λίγοι στο ιερατείο, που την “κουνούσαν την αχλαδιά” στα άδυτα και τα σκοτεινά. Μάλιστα , ο αλήστου εκείνος μνήμης αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ,αν και επίσημα χαρακτήριζε την ομοφυλοφιλία ΚΟΥΣΟΥΡΙ, εν τούτοις , στο στενό του περιβάλλον κυκλοφορούσαν πολλοί και γνωστοί ομοφυλόφιλοι ιερωμένοι, ως συνεργάτες του, ή υπήρξαν οι επιλογές του για επισκοπικούς θρόνους και άλλους υψηλούς, εκκλησιαστικούς θώκους.
Εκείνα τα χρόνια, κυρίως, μόνο επώνυμοι καλλιτέχνες, δεν έκρυβαν τις ομοφυλοφιλικές, σεξουαλικές τους επιλογές. Χατζηδάκις, Ιόλας, Τσαρούχης, Ταχτσής ,μερικά από τα “βαριά ονόματα στο δίχτυ”.
Ο Μάνος Χατζηδάκις, η ιδεολογική συγκρότηση του οποίου υπήρξε καθαρά προδευτική, δήλωνε Δεξιός, επειδή, ακριβώς , γνώριζε τί τον περίμενε, ως καλλιτέχνη ειδικά, αν έμενε κομματικά άστεγος. Ο Κων. Καραμανλής ήταν για χρόνια η ασπίδα του μεγάλου μουσικοσυνθέτη. Και μάλιστα σε μια εποχή που οι “αριστεροί αυριανιστές», τον κρεμούσαν με τις φυλλάδες τους στα μανταλάκια των περιπτέρων.
Σήμερα, έχουν εντελώς αντιστραφεί τα πράγματα. Πλην της Χρυσής Αυγής και της Ακροδεξιάς , που δεν έκρυβαν ποτέ την απέχθειά τους για τους «κουνιστούς» (παραπάνω δηλώσεις Λαγού , Χίου), η Αριστερά με την υπόθεση Λιγνάδη , πέταξε κι αυτή εντελώς τη μάσκα που τόσα χρόνια της ήταν βάρος.
Οι απόγονοι των Ναζί, βέβαια, έχουν προϊστορία. Καίγανε τους Ομοφυλόφιλους μαζί με τους Εβραίους και τους Τσιγγάνους στους ίδιους φούρνους. Στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, μόνο και μόνο, γιατί δεν ήθελαν να ταυτιστούν με το συντηρητισμό κι αργότερα με τις Ναζιστικές επιλογές-τακτικές απέναντι σε τέτοιες κοινότητες, δεν τους έστελναν μεν σε φούρνους, αλλά οι διώξεις ήταν δεδομένες και ο εγκλεισμός σίγουρος σε κάποιο άσυλο για ..ιδεολογική αναμόρφωση.
Στις ίδιες ράγες κινήθηκε και η ελληνική κομμουνιστική αριστερά και οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στις ημέρες μας, ως….νόμιμος κληρονόμος του παλιού ΠΑΣΟΚ, έμεινε ως κόμμα στα ίδια εσκαμμένα. Και δεν τόλμησε ποτέ να τα περάσει.
«Ναι, μεν, αλλά». Ουκ ολίγα τα ομοφοβικά σύνδρομα στα κόμματα της Αριστεράς. Και μόνο στα μπαλκόνια και τις συνεντεύξεις των στελεχών, αν προκαλούνταν, έδειχαν τη… μεγαλοψυχία τους ( δεν την έλεγαν ποτέ ανοχή) για τις “κατατρεγμένες αυτές …δύστυχες μειοψηφίες».
Στο χώρο των αναρχικών, χασικλής, χαπάκιας, μπεκρόβιος, ακόμα και χρήστης σκληρών ναρκωτικών, επιβιώνεις . Ως “πούστης” ΠΟΤΕ. Ακόμα πιο αυστηρή ήταν η είσοδος στο λεγόμενο χώρο της ΄Ενοπλης Λαϊκής Βίας. “Πούστης” δεν εισχωρούσε ΠΟΤΕ στην “Οργάνωση” για χίλιους λόγους. ΄Ενας, από τους βασικούς, γιατί « ο πούστης δεν έχει μπέσα, είναι καρφί».
Και, ω του παραδόξου! ‘ Επρεπε να σκάσει στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη η μπόμπα Λιγνάδη, για να πάει κάθε…αριστερός, κυρίως, ομοφοβικός στον πάγκο του. Η κομματική αντιπαλότητα, που δε διστάζει να καταλήγει σε χτυπήματα και «κάτω από τη μέση»… χτύπησε φλέβα!
Επιασε στα πράσα τον κολλητό της Μενδώνη και μέλος της στενής ομάδας του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, να κάνει, όχι τίποτα περίεργο, ασυνήθιστο και διαφορετικό απ΄ ό,τι έκαναν για δεκάδες χρόνια, άλλοι καλλιτεχνες, όπως ο Τσαρούχης , ο Χατζηδάκις,ο Ιόλας, ως ομοφυλόφιλοι. Διάλεγαν, δηλαδή, πιπίνια να… κάνουν τη δουλειά τους. Ειδικά, όσα ήταν “ξεβγαλμένα” από την εφηβεία τους κιόλας .΄Οπως, ακριβώς και η ετεροφυλόφιλη Ελλάδα, αφού οι μισοί τουλάχιστον συμπατριώτες μας , σεμνύνονται πως την έχουν καταβρεί με 16χρονα και 17χρονα ..,μανούλια. Ποσώς, όμως, τέτοιες επιδόσεις (δεν) πείραξαν ποτέ το «κοινό περί δικαίου αίσθημα»!
Οι έφηβοι εραστές όμως , του Λιγνάδη, κορυφαίος στον καλλιτεχνικό χώρο, Δεξιός -Μητσοτακικός και με κυβερνητική ανάθεση κρατικής εξουσίας, ξαφνικά , αναγνωρίστηκαν ως « ανήλικα» και στη κατάμαυρη (φασιστική λέμε εμείς) γραφίδα του Κώστα Βαξεβάνη, του Στέφανου Χίου, των περισσότερων “Συντακτών της Κολεκτίβας” και… ου μόνον (έχουμε πει πως “από σεβασμό προς την αρχαιότητα”, δε μιλάμε για τα ιστορικά έντυπα της Αριστεράς) , μεταμορφώθηκαν σε μικρά … παιδιά. Μπορεί και βρέφη! Και οι ποικιλώνυμοι «Τσαρούχηδες του 2022» σε… παιδοβιαστές!
΄Ετσι, όπως διαβάζει κανείς τα πύρινα άρθρα της κομματικής τύφλας, αλλά και της ομοφοβικής παράνοιας της κοινότητας των αριστερών αυτών κοντυλοφόρων ,που επιστράτευσε καλλιτέχνες με ελεύθερη διαφημιστική και λοιπή πρόσβαση στα δικά τους μίντια (άρα, ένα ελεγχόμενο, παρδαλό πλήθος), νόμιζε κανείς πως επρόκειτο για πραγματικό παιδεραστή Λιγνάδη, που κουβάλαγε από το δρόμο με τη βία στο σπίτι του και κακοποιούσε … ανύποπτα παιδάκια! Αυτό είχαμε για καιρό καταλάβει κι εμείς εδώ. ΄Οπως, βέβαια, την ίδια εντύπωση αποκόμισε, πρώτη και καλύτερη, η “κουτσή Μαριώ” στα καφενεία. Κι εν τέλει, ήταν αυτή που δίκασε, ως βιαστή, τον κολλητό της Μενδώνη.
΄Ομοιες περιπτώσεις, σαν του Λιγνάδη, αλλά για άλλους, μη κομματικούς λόγους, έχουμε και με τη βιομηχανία κατασκευής ενόχων από την γκεμπελική βιομηχανία τα τελευταία 2 χρόνια. Μιλάμε για τους κατηγορούμενους που κατασπαράχτηκαν στην κυριολεξία από κοντυλοφόρους και μικρόφωνα (ανθρωποφαγία, μικρή λέξη να την πούμε) . Και αποστερημένους, παντελώς, ακόμα και του βασικού δικαιώματος του “τεκμηρίου αθωότητας”. Πισπιρίγκου , Κιμούλης, Φιλιππίδης, Χαϊκάλης, κ.α ρίχτηκαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα στην πυρά, ως οι Μάγισσες του Μεσαίωνα από τους ιεροεξεταστές τους.
Συμπέρασμα:
΄Ολα τα παράξενα και πρωτόγνωρα, τελικά, σε αυτή τη χώρα θα τα βρει κανείς. Πουθενά αλλού. Γι΄αυτό , ξένοι και ντόπιοι ,και ως “Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλιάς” την αναγνωρίζουν. Τί εννοούμε;
Αυτή την ώρα η Δεξιά ,η παράταξη, πλην των άλλων , των “Νοικοκυραίων”, και μάλιστα, ως κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δε δίστασε, σημειολογικά, να αναδείξει στελέχη της, ακόμα και σε κυβερνητικά ,προβεβλημένα πόστα, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ, όπως ο Γιατρωμανωλάκης και ο Πατέλης, που παραδέχονται ανοιχτά τη σεξουαλική τους επιλογή. Για να μη μιλήσουμε για βουλευτές και π. υπουργούς της Ν.Δ που το πανελλήνιο γνωρίζει πως είναι ομοφυλόφιλοι, αλλά χαμηλών τόνων , χωρίς τυμπανοκρουσίες και δακτυλοδεικτούμενες συμπεριφορές.
Και η Αριστερά; ΄Ασε. Το ΚΚΕ, αν είχε τέτοια στελέχη, θα τους πέταγε, όπως πρόσφατα, οι Τζιχαντιστές από την ταράτσα του….Περισσού. Και ο ΣΥΡΙΖΑ; «Παλιά του τέχνη κόσκινο».
΄Οπως πριν, το 2015. Θυμήθηκε εκείνον τον… καλό εαυτό. του. Εγκαινίασε μια νέα προεκλογική περίοδο με αισχρή δημαγωγία . Και δεν έκανε απλώς “σημαία” την υπόθεση Λιγνάδη. Μετέτρεψε την στρακαστρούκα των κατασκευασμένων βιασμών του ΜΕ ΤΟΟ σε…. βαρύ κανόνι . Το οποίο, όμως, όχι μόνο έπαθε αφλογιστία, αλλά του γύρισε μπούμερανγκ. Εκπυρσοκρότησε …από πίσω και έκανε σκόνη τους πολυβολητές του!
Σημεία των καιρών!