Ένα “μπουκέτο λουλούδια” στο «γελαστό παιδί»,που εκτέλεσαν οι Νεο-Ναζί σαν σήμερα, ας είναι τούτα τα αποσπάσματα κειμένων, που γράψαμε κατά καιρούς από την ημέρα της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου μέχρι σήμερα.

 

1.ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ. ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ.

………………………………………………………………………………………

α. Προηγουμένως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως το δικαστήριο προσπάθησε να προσεγγίσει την αλήθεια και τα κατάφερε ως ένα σημείο.  ΄Οσο, βέβαια, του επέτρεψαν οι συνθήκες και οι παράγοντες της δίκης, η ιδιαιτερότητα (πολιτική ) αυτής της υπόθεσης, αλλά και  τα διάφορα «βαρίδια» που κουβαλούν σε αυτές τις περιπτώσεις οι δικαστές.

Να μείνουμε, λοιπόν,  στις εξής  επισημάνσεις της απόφασης:

1. Οι δολοφόνοι πήγαν εκεί για να προκαλέσουν καυγά με ο ζόρι. “Από την ακατάσχετη επιθυμία του να προκαλέσει με κάθε τρόπο τα άοπλα νεαρά άτομα “.

2. Κανένας από τους συγκεντρωμένους δεν τους προκάλεσε και οι περισσότεροι αδιαφόρησαν εντελώς για την παρουσία τους, την οποία πιθανόν ούτε καν αντελήφθησαν στην αρχή.

3. Οι δύο απρόσκλητοι επισκέπτες αστυνομικοί άρχισαν να βρίζουν απρόκλητα, επιδιώκοντας πάση θυσία να εμπλακούν σε καυγά ( «από τις προηγηθείσες σχετικές απειλές με τις οποίες εξέφρασε ρητώς ότι είχε ανθρωποκτόνο πρόθεση, καθόσον απηύθυνε στα νεαρά άτομα τις φράσεις »ελάτε τώρα ρε …», «ελάτε να σας δείξουμε», »ελάτε αν σας τολμάει».

Τελικά, αποφαίνεται  το δικαστήριο, οι αστυνομικοί  πήγαν αποφασισμένοι να σκοτώσουν και σκότωσαν , αφού ο φυσικός αυτουργός Κορκονέας δεν πυροβόλησε στον αέρα, στο έδαφος ή όπου αλλού ισχυρίζονται, αλλά κατευθείαν στο πλήθος και μάλιστα (προσοχή) στην ομήγυρη που ήταν ο Γρηγορόπουλος και ο  Ρωμανός.  Σαν, δηλαδή, να είχαν επιλέξει το θύμα τους.

Είναι πολύ σημαντικές αυτές οι επισημάνσεις του δικαστηρίου. Σχεδόν, όπως είπαμε, περιέγραψαν στο σκεπτικό τους  επακριβώς τα γεγονότα από την ώρα που οι δύο ειδικοί φρουροί  πήγαν εκεί αποφασισμένοι  να σκοτώσουν, μέχρι την ώρα που έφυγαν μετά τη δολοφονία  με τα πόδια από την οδό  Ζ. Πηγής , για να τους μεταφέρουν στη ΓΑΔΑ οι συνάδελφοί τους (τους είχαν ειδοποιήσει για τα συμβάντα οι ίδιοι οι δολοφόνοι).

Μέχρις εδώ , αν δε δει κανείς τις λεπτομέρειες , «καλά  τα είπαν»  οι δικαστές. Δημιουργούνται, όμως, από την ίδια την απόφαση τα επόμενα εύλογα ερωτήματα:

1.Οι δύο ειδικοί φρουροί πήγαν αποφασισμένοι να σκοτώσουν αναρχικούς. ΄Όμως, για ποιο λόγο; Ξαφνικά είπαν μεταξύ τους, «δεν πάμε μια βόλτα να σκάσουμε πλάκα ,να βρούμε κανένα αναρχικό στα Εξάρχεια να τον τελειώσουμε;

1. Η προκλητική απόφασή τους να βολτάρουν, σχεδόν δίπλα στην πλατεία Εξαρχείων (απροσπέλαστη περιοχή σε αστυνομικούς)  ήταν δική τους επιλογή ή τους έστειλαν  εκεί και ποιοί , με ποιο σκοπό;

2. Είχαν συναποφασίσει τη δολοφονία οι δύο αστυνομικοί ή ο Σαραλιώτης δε γνώριζε τί θα επακολουθήσει;  Είχε, μήπως,  κι αυτός, όπως και  ο φυσικός αυτουργός, εντολή   να   «λειτουργήσει», όπως λειτούργησε;

Σ αυτά τα  κρίσιμα ερωτήματα ούτε θέλησε, ούτε μπόρεσε να απαντήσει το δικαστήριο. Αλλά, αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης. Ποιος λογικός (μέσος με την έννοια του νόμου)  άνθρωπος θα μπορούσε να δεχτεί τέτοια παρανοϊκή συμπεριφορά; Να ξεκινήσουν  ένα βράδυ δύο άνθρωποι και μάλιστα αστυνομικοί (!)  να πάνε να σκοτώσουν ένα παιδί στα… καλά καθούμενα ,που δεν τους έχει κάνει απολύτως τίποτα, δεν έχουν προσωπικό μίσος, ούτε κάτι ιδιωτικό να τους χωρίζει με την οικογένειά του, επειδή απλά υποπτεύονται πως είναι αναρχικός; Να μας υποδείξουν ένα, τουλάχιστον, όμοιο ή παρόμοιο περιστατικό στην Ελλάδα.

Η έρευνά μας θα διαφωτίσει αυτήν ακριβώς τη θεοσκότεινη «πλευρά της σελήνης», που η δίκη  δεν τόλμησε να την αντικρίσει, πόσο μάλλον να τη δια- φωτίσει.  ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 15ΧΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΙΣ 6/12/2008; ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΚΑΝΑΝ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ ΟΙ ΔΥΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ  ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ (ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ) ΠΗΡΑΝ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ  ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ;

 ………………………………………………………………………………

β. Τα ερωτήματα αυτά με τις απαντήσεις τους είναι τα ακόλουθα:

1.Ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης υπηρετούσαν στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων κατά το χρόνο που διέπραξαν τη δολοφονία; Ο Κορκονέας ήταν πολλά χρόνια σ΄αυτό το τμήμα; ΄Εδινε και πληροφορίες στην Ε.ΥΠ ,επειδή γνώριζε καλά το «χώρο»  των Εξαρχείων;

1. Πήγαινε πολλές φορές πεζός με πολιτικά, μισο-μεταμφιεσμένος, ακόμα και μέσα στην Πλατεία Εξαρχείων και παρακολουθούσε από κοντά πρόσωπα και τόπους συγκέντρωσης αναρχικών;

3.Κορκονέας και Σαραλιώτης, αν και απλοί αστυνομικοί , είχαν φιλικές σχέσεις με το Διοικητή του τμήματος Β. Μπαρμπαρούση; Πώς δικαιολογείται αυτό ; ΄Ολοι οι αστυνομικοί είναι «κολλητοί» με το διοικητή τους ή οι ίδιοι είχαν τις ίδιες σχέσεις και με άλλους διοικητές τους;

4.Ευθέως: Κορκονέας και Σαραλιώτης ήταν οπαδοί της Χ.Α και του Μιχαλολιάκου και μερικούς μήνες πριν τη δολοφονία, είχαν  φανερές σχέσεις-συναντήσεις με μέλη της εγκληματικής-ναζιστικής οργάνωσης; Γιατί απότομα διακόπησαν οι συναντήσεις, οι επαφές, ακόμα και οι τηλεφωνικές, των ίδιων με «υψηλόβαθμα» στελέχη, αλλά και απλά μέλη της Χ.Α; Ο Κορκονέας περισσότερο,(αλλά και ο Σαραλιώτης) είχαν ναζιστικές -εθνικιστικές απόψεις ήδη από την εποχή που εκπαιδεύονταν ως καταδρομείς και δε δίσταζαν να τις αποκαλύπτουν σε συναδέλφους τους ;

5.Ο Διοικητής Β. Μπαρμπαρούσης του Τμήματος των Εξαρχείων είχε μένος κατά των αναρχικών-αντιεξουσιαστών; Συζητούσαν συνέχεια και ενώπιον άλλων αστυνομικών για τους αναρχικούς πόσο καθάρματα είναι ,αδίστακτοι, κωλόπαιδα κλ.π; Οι Κορκονέας κα Σαραλιώτης υπερθεμάτιζαν πάντα σ΄αυτές τις συζητήσεις υπέρ του Διοικητή; Αμέσως μετά τη δολοφονία του Γρηγορούπουλου έδιωξαν τον Μπαρμπαρούση από το συγκεκριμένο τμήμα .Γιατί;

1. Τί ήταν εκείνο που έκανε το Βασίλη Καπερνάρο, ο οποίος μαζί με τους Γ. Μαρή και Χ. Σαλαβράκου ήταν αρχικά οι δικηγόροι των δολοφόνων, να παραιτηθεί;

Οι δικές μας πηγές δίνουν τις ακόλουθες (διασταυρωμένες) απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα (αν υπάρχουν διαψεύσεις, όπως είπαμε, ας μας τις στείλουν και θα τις ανεβάσουμε):

1.Ο Κορκονέας υπηρετούσε συνέχεια στα Εξάρχεια. ΄Ηταν εκεί 8 ολόκληρα χρόνια. Κανένας δεν τον «κουνούσε». Είχε γίνει «θρύλος» στο Τμήμα. Οι άλλοι αστυνομικοί τον αποκαλούσαν «Εξαρχάκεια”, «τρελαμένο», φόβο και τρόμο των «άπλυτων”. Είχε σχέσεις με την Ε.ΥΠ και ενημέρωνε την υπηρεσία αυτή με στοιχεία από τους ιδιωτικούς του φακέλους.

2.Κρατούσε ειδικούς φακέλους για πολλούς αναρχικούς-αντιεξουσιαστές (ή που νόμιζε πως ήταν)  με φωτογραφίες τους τις οποίες, κατά δήλωσή του, έπαιρνε με κρυφές κάμερες στην πλατεία και στις καφετέριες της Κωλέτη και των γύρω δρόμων, όταν τάχα έκανε περίπατο με ή χωρίς παρέα. Κάτω από τις φωτογραφίες σημείωνε όνομα ή παρατσούκλι, αν ήξερε, τις συμπεριφορές , τα σημεία, τα μπαρ, τις καφετέριες που είχαν στέκια οι εικονιζόμενοι.

1. Ο Κορκονέας είχε ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τον διοικητή του Μπαρμπαρούση ,ο οποίος μάλιστα τον είχε για “παιδί” του, και πάντα σ΄αυτόν ανέθετε τις πιο δύσκολες και μυστικές αποστολές. Πολλοί αστυνομικοί του Τμήματος δεν ήθελαν πολλά-πολλά με τους δύο ,ειδικά με τον Κορκονέα, όχι μόνο γιατί δήλωνε Χρυσαυγίτης, φανατικός οπαδός του Μιχαλολιάκου, αλλά γιατί τον θεωρούσαν και «καρφί” του  Μπαρμπαρούση. Κάθονταν οι δυο τους στο γραφείο του Διοικητή και κουβέντιαζαν ατέλειωτες ώρες. Με κανέναν προηγούμενο Διοικητή δεν είχε τόσο στενές σχέσεις.

2. Ο Κορκονέας ένιωθε υπερήφανος που ήταν εθνικιστής. Μάλιστα, έδειχνε να τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση στο Μιχαλολιάκο (τον αποκαλούσε το “πατριωτάκι» ή “αρχηγό”) και συνήθιζε να λέει πως “όλοι οι καλοί ΄Ελληνες είναι τελικά Μανιάτες, όπως οι αρχαίοι Σπαρτιάτες”. Κι ακόμα πως “όταν έρθει η ώρα θα στηθούν πολλές κρεμάλες στο Σύνταγμα για τους προδότες”. Κι ενώ διαλαλούσε τις απόψεις του αυτές  πάντα και έκανε φανερή παρέα με Χρυσαυγίτες, απότομα, λίγους μήνες πριν τη δολοφονία, διέκοψε εντελώς τις επαφές του με αυτό το χώρο, ακόμα και μέσα στο τμήμα, που υπηρετούσαν τότε γύρω στους 5, “βαμμένοι” Ναζί, μόνιμοι θαμώνες στα γραφεία της Χ.Α  με τους οποίους παλιότερα έκαναν στενή παρέα. Δε μιλούσε πολύ πια, Ούτε πέταγε εθνικιστικές κορώνες. Γενικά, ήταν νευρικός και μελαγχολικός.΄Ελεγε πως αιτία ήταν που  είχε 3 παιδιά να μεγαλώσει και δεν έβγαινε πουθενά οικονομικά.

3. Ο Β. Μπαρμπαρούση έτρεφε όντως μένος κατά των αναρχικών. Τους «άντρες” του, τους ξεχώριζε σε «χέστες” και σε “παλικάρια» που πέφτανε στη φωτιά, όπως ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης. (Αν και λένε, πως κάποιες φορές είχε επιπλήξει τον Κορκονέα για τη θυμική του συμπεριφορά σε κάποια περιστατικά). Οι δύο ειδικοί φρουροί συμπεριφέρονταν σαν “ορντινάτσες” του Μπαρμπαρούση .Τους έλεγχε απόλυτα και εκτελούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα τις εντολές του. Μετά τη δολοφονία ,τον έθεσαν αμέσως σε διαθεσιμότητα από το Τμήμα των Εξαρχείων, για να μη συνδεθεί η δολοφονία με εκείνον, αφού όλοι γνώριζαν τις σχέσεις του με τους δολοφόνους.

4. Ο δικηγόρος Β. Καπερνάρος έγινε έξαλλος με τους πελάτες του από τις αντιφάσεις, τις ανακρίβειες και τις αφέλειες  που επικαλέστηκαν ως λόγους οι δύο δολοφόνοι, για να δικαιολογήσουν την πράξη τους. Γι΄αυτό και παραιτήθηκε. Στην αρχή, ισχυρίστηκαν ενώπιον των συνηγόρων τους πως τους επιτέθηκαν 30 αναρχικοί, για να φτάσουν σ το τέλος να παραδεχτούν πως δεν έγινε καμιά επίθεση, δεν πέταξε κανείς μολότοφ ή άλλα αντικείμενα, ούτε απάντησαν στις απειλές τους τα άτομα που βρίσκονταν μαζεμένα στη Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Ο Καπερνάρος, μάλιστα, επέμενε να του δοθεί απάντηση, γιατί ο Κορκονέας επέλεξε  από το πλήθος να πυροβολήσει ένα παιδί, του οποίου η ηλικία ήταν έκδηλη και όχι κάποιον μεγαλύτερο. Οι αντιφάσεις, τα ψεύδη, οι απλοϊκές δικαιολογίες των δολοφόνων εξόργισαν το δικηγόρο, ο οποίος την ίδια στιγμή παραιτήθηκε. Λίγο μετά ακολούθησαν και οι δύο άλλοι συνήγοροι και την υπεράσπιση των δολοφόνων ανέλαβε ο Αλέξης Κούγιας

2.ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ Α.ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ. Ο ΒΑΘΜΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ     (6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014)

Σήμερα, επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου (6 χρόνια από τις 6/12/2008)  και με 1.Τη συναισθηματική ασφάλεια που μας εξασφαλίζει η χρονική απόσταση από το δραματικά γεγονότα εκείνης της νύχτας.2. Τα νέα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας (θα δημοσιευτούν σύντομα εδώ)  και ταυτοποιούν πέρα από κάθε αμφιβολία και τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας  Γρηγορόπουλου, θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη του νεκρού παιδιού  μ΄αυτό το «ψυχρό» νομικό κείμενο, που δημοσιεύσαμε  στις 14/10/2010 .

Υ.Γ Για όσους παραξενευτούν  για τη σύνταξη του νομικού αυτού κειμένου, διευκρινίζουμε πως η νομική ανάλυσή μας δεν έγινε με την ιδιότητα του ιστορικού. Το πέρασμά μας και από τη Νομική  Σχολή  μας επιτρέπει να έχουμε  τις απαραίτητες-στοιχειώδεις  νομικές γνώσεις ,ώστε να τολμήσουμε να μιλήσουμε και νομικά ,κρίνοντας την απόφαση του δικαστηρίου που δίκασε τους δύο δολοφόνους ειδικούς φρουρούς Κορκονέα και Σαραλιώτη. Σήμερα, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως  οι δύο δολοφόνοι  την περίοδο που διέπραξαν τη δολοφονία ήταν Ναζί.  Αυτή τους την ιδιότητα δεν την είχαμε υπόψη μας την περίοδο που γράφαμε το παρακάτω κείμενο. Αυτό και μόνο το γεγονός, ενισχύει   όσα υποστηρίζουμε στο κείμενό μας αυτό για την ενοχή Σαραλιώτη και επαυξάνει την πεποίθησή μας πως το συγκεκριμένο άτομο   ενήργησε  με δόλο στη δολοφονία Γρηγορόπουλου.

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
14.10.10

Δίκαιη η απόφαση του δικαστηρίου για τον Κορκονέα, η επιβολή, δηλαδή, των ισοβίων για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.΄Ομως, ο δεύτερος κατηγορούμενος Βασίλης Σαραλιώτης τελικά «έπεσε στα μαλακά, αφού το δικαστήριο τον θεώρησε απλό συνεργό στη δολοφονία. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι.

Κατ΄αρχήν, δε θα πρέπει να μας διαφεύγει πως ο Σαραλιώτης ήταν και αυτός αστυνομικός, όπως και ο Κορκονέας. Ως αστυνομικός, στα καθήκοντά του ήταν και η αποτροπή της αξιόποινης πράξης και μάλιστα, όταν αυτή ακόμα βρισκόταν στο στάδιο της ανολοκλήρωτης τέλεσης. Ο συγκεκριμένος αστυνομικός δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στη διάρκεια τέλεσης του εγκλήματος, οπότε πιθανόν και να μην μπορούσε να το αποτρέψει, αλλά ήταν από την αρχή μαζί με το συνάδελφό του και παρακολούθησε (για να μην πούμε από τώρα προετοίμασε) «καρέ-καρέ» την εξέλιξη της εγκληματικής πράξης μέχρι την ολοκλήρωσή της, που σημαίνει πως συνηγορούσε στην τέλεσή της.

Αν ήθελε να την αποτρέψει, όταν είδε πως ο Κορκονέας τράβηξε πιστόλι και ήταν αποφασισμένος να σκοτώσει είτε τον Αλέξη είτε οποιονδήποτε άλλον από τους συγκεντρωμένους, θα έπρεπε να πέσει πάνω του, να του στρέψει το χέρι στο έδαφος και στη συνέχεια να τον συλλάβει μόνος ή με τη βοήθεια άλλων. Αυτό ήταν και το αστυνομικό και το ανθρώπινο καθήκον του. Δεν ήθελε, όμως, να τον σταματήσει. Αντίθετα, η παντελής έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους του που ισοδυναμεί εδώ με εγκληματική αδράνεια, ενίσχυσε τη θέληση του δολοφόνου, ο οποίος διασφαλίζοντας τη συναίνεση του συναδέλφου του, προχώρησε ευκολότερα στο έγκλημα .

Ο Σαραλιώτης επιθυμούσε διακαώς να σκοτώσει ο Κορκονέας. Επομένως, μόνο απλός συνεργός δεν ήταν. Πολύ περισσότερο, επειδή, όπως τονίστηκε, ήταν αστυνομικός και είχε, ως εκ της ιδιότητάς του αυτής, υποχρέωση να επέμβει και να αποτρέψει το έγκλημα. Και αφού δεν είναι απλός συνεργός ,είναι έμμεσος. Ο έμμεσος συνεργός επιδιώκει την τέλεση της εγκληματικής πράξης, αλλά επειδή θέλει να αποφύγει τις συνέπειες του άμεσου συνεργού, χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται έναν, κατά την άποψή του, ποινικά ανεύθυνο και τον αφήνει να τελέσει την αξιόποινη πράξη. Συγκεκριμένα: Ο Σαραλιώτης μόλις είδε τον Κορκονέα σε έξαλλη κατάσταση και έτοιμο να σκοτώσει, υπέθεσε πως ο δολοφόνος είχε πολλά ελαφρυντικά, για να την σκαπουλάρει (κατάσταση άμυνας, βρασμό ψυχής κ.α).΄Ετσι, τον κατέστησε στο μυαλό και τη θέλησή του ποινικά ανεύθυνο και εκπληρώνοντας το δικό του διακαή πόθο «να φάμε έναν αναρχικό», όχι μόνο δεν απέτρεψε τον Κορκονέα,αλλά τον εξώθησε στο έγκλημα με την ανοχή, την αδράνεια, πιθανότατα και με λεκτική παρότρυνση της μορφής «φάτο το κωλόπαιδο». Τέτοια στάση, τέτοια βούληση χαρακτηρίζει τον έμμεσο συνεργό.

Κακώς, επομένως, το δικαστήριο επεφύλαξε τέτοια μεταχείριση στον Σαραλιώτη,ο οποίος, θα τολμούσε κανείς να πει, είναι χειρότερος και από τον Κορκονέα, γιατί, αν καταλογίσουμε στο δεύτερο ασυγκράτητο θυμικό και ανικανότητα στη σωστή διαχείριση των συναισθημάτων του, ο Σαραλιώτης είναι ύπουλος, ψυχρός και υπολογιστής. Δεν εκτίθεται μεν άμεσα, επειδή φοβάται τις συνέπειες, όμως έχει την ψυχραιμία να αποφασίσει και να πραγματώσει την καταδίκη και του θύματος και του θύτη. Κουτοπόνηρος, σατανικός, μπαμπέσης, αλλά προπαντός άτιμος.

Γι αυτό και πιστεύουμε πως δεν ενήργησε απλά με συγκατάβαση, αλλά με εγκληματικό δόλο. ΄Αρα, μια τέτοια στάση δεν μπορεί να τιμωρείται με μια ποινή, που θα εισέπραττε ένας συνηθισμένος ληστής τράπεζας, αν είχε συλληφθεί.

3. ΑΣ ΤΡΑΒΗΞΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ «ΜΑΣΚΕΣ»                         (13 Δεκέμβρη 2008)

Στις 6-12-08,ένα παιδί 15 μόλις χρόνων, δολοφονήθηκε άγρια, εν μέση οδώ, από έναν ειδικό φρουρό- στυγερό φονιά, ο οποίος σε όλη την άθλια ζωή του, ήταν εν δυνάμει φονιάς (προετοιμαζόταν από παντού γι΄αυτό), όπως ακριβώς  είναι όλοι οι εθνοκάπηλοι  (πατριωταράδες-Ελληνάρες). Θύματα, φυσικά κι αυτοί, αλλά καθόλου συγχωρητέοι, του παρανοϊκού,- αφύσικου αξιακού καθεστωτικού συστήματος (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), που τους επέβαλαν και της στρεβλής εθνικιστικής ιστορίας, που τους δίδαξαν.

Ο Αλέξης ήθελε να μη μεγαλώσει, όπως μεγάλωσε ο δολοφόνος και να μην καταντήσει σαν κι αυτόν. Είχε, αν και μικρούλης, αντιληφθεί πως, όσο πιο γρήγορα αποστασιοποιηθεί από πρότυπα σαν εκείνου, που επέπρωτο να τον δολοφονήσει, τόσο καλύτερα και γι αυτόν και για τη χώρα που μεγάλωσε και στην οποία, ίσως, ήθελε για πάντα να ζήσει. Ο  δολοφόνος από την άλλη, που  ήθελε να  απο-δείξει πως, αν επιλέξεις  να είσαι αλλιώτικος από εκείνον και τολμήσεις να αποποιηθείς την κατεστημένη εθνική αξιακή κλίμακα, είσαι επικίνδυνος σε αυτό τον τόπο (οπότε, ή περιθωριοποιείσαι, ή πας φυλακή, ή σε σκοτώνουν ), τον πρόφτασε και του έκοψε το δρόμο .

΄Ηταν ζήτημα χρόνου και τόπου να συναντηθούν οι «αυτοί » με  τους «τέτοιους». Κάποια  στιγμή, η μοιραία συνάντηση δεν απεφεύχθη και  μια σφαίρα στην καρδιά ενός αθώου παιδιού,  άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου». Μια χώρα (και δεν εννοούμε την κυβερνητική της εκπροσώπηση μόνο), η οποία από συστάσεώς της σε έθνος-κράτος μέχρι και σήμερα,  δολοφονεί μεταφορικά και  κυριολεκτικά τα παιδιά της ,που στη  σύντομη εθνική –ιστορική της πορεία,  φαίνεται να «σπέρνει ανέμους και να θερίζει θύελλες»), με αυτή την αναπόφευκτη για τέτοια  χώρα δολοφονία ,και για μια ακόμα φορά, βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα» .

Για σχεδόν τέσσερις ημέρες «κάηκε το σύμπαν». Ένα εξεγερμένο πλήθος, γνωστής, αλλά και άγνωστης  σύστασης, κινούμενο με μια πραγματική και  πρωτόγνωρη τα τελευταία χρόνια αφοβία νόμου, ισοπέδωσε τα πάντα, νίκησε  και κατέλυσε την περίφημη τάξη, που επιβάλλουν οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους και σχεδόν το εξουθένωσε και το ταπείνωσε.

Η κυβέρνηση-κράτος τουλάχιστον τις δύο πρώτες ημέρες  έχει χάσει την  «αίσθηση καθήκοντος», που επιβάλει άμεση δράση σε έκτατες ανάγκες και είναι εξαφανισμένη από προσώπου χώρας. Από τις λίγες  σπασμωδικές της κινήσεις, δείχνει να είναι ή υποκρίνεται την αποσβολωμένη . Στέλνει, συλλυπητήρια   στους οικείους του αδικοχαμένου παιδιού και ζητάει συγγνώμες από δω κι από κει. ΄Ενας «λίγος» πρωθυπουργός πανικόβλητος κρύβεται, όπως πάντα, και  απολογείται  ακόμα και σε εκείνους που είναι συνυπεύθυνοι για όσα έγιναν.

Λίγο μετά  δείχνουν να παίρνουν ανάκαρα και ως γνήσιοι πολιτικάντηδες, αρχίζουν τα γνωστά κόλπα: Μοιράζουν δεκαχίλιαρα στους  οργισμένους από τις καταστροφές καταστηματάρχες. Προφυλακίζουν το μισθοφόρο τους δολοφόνο,  αφού, έτσι, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα δεν μπορεί (δε συμφέρει, δηλαδή) να τον αφήσουν «έξω». (Δεν προφυλακίζει, όμως,  τον ανεκδιήγητο συνήγορό του, που δολοφονεί για δεύτερη φορά ηθικά το νεκρό παιδί).  Υπόσχονται παραδειγματική τιμωρία του δράστη (σα να πρόκειται να μας κάνουν χάρη με την αυτονόητη παραδειγματική τιμωρία του)  και απόλυτη αποκατάσταση της διασαλευθείσας τάξης .

Αλλά, ας δούμε  ποιοι ήταν εκείνοι που πραγματικά έστησαν στον τοίχο την κυβέρνηση, παρέλυσαν και ανέτρεψαν το παραδοσιακά και εξ ορισμού ισχυρό κατασταλτικό σύστημα του κράτους και εξευτέλισαν  τόσο γρήγορα και για τόσο πολύ θεσμούς, που έδειχναν άτρωτοι και δυνάμεις (κρατικές και παρακρατικές) που φαίνονταν ανίκητες; (Θα μείνουμε στην Αθήνα περισσότερο, αν και στην περιφέρεια πάνω-κάτω ίδια ήταν η σύσταση των εξεγερμένων

……………………………………………………………………………………

2.Οι χιλιάδες νεολαίοι, που έμαθαν, όσοι δεν το ήξεραν ή δεν το είχαν νιώσει στο πετσί τους, ότι τα πράγματα δεν είναι αστεία. Ο 15χρονος έφηβος και στην πόλη και στο χωριό ωρίμασε  απότομα με αυτό το ηχηρό σκαμπίλι και συνειδητοποίησε ζαλισμένος ότι:

-Ο γονιός του,  θύμα κι αυτός των ίδιων θυτών, αν και θέλει να αλλάξει η κατάσταση, ούτε  ξέρει πώς μπορεί να το κάνει, αλλά ούτε και ελπίζει πως είναι εφικτό  να αλλάξει κάτι πια  Γι αυτό και από συναισθηματική και ηθική υποχρέωση περισσότερο, αρκείται στις άνευρες (τετριμμένες) συμβουλές της μορφής : «Μάθε παιδί μου γράμματα, αλλιώς βγάλε το ρώ» και άλλες  τέτοιες  συνώνυμες και συγγενείς    ατάκες .   ΄Ετσι, αν και έχει όλη την καλή πρόθεση να κάνει τη ζωή του παιδιού του καλύτερη, του συσκοτίζει  περισσότερο τον ορίζοντα, περιπλέκει ακόμα πιο πολύ  τα ήδη μπλεγμένα στο μυαλό του πράγματα, αφού η «καλή ζωή», που ευαγγελίζεται  είναι    εκείνη τελικά, που και ο ίδιος κυνηγάει και εμπερικλείεται στη φιλοσοφία του «αμερικάνικου (και τελειωμένου τώρα πια) «ονείρου».

-Ο στρατευμένος δάσκαλος, είναι ο πρώτος μέχρι εκείνη τη στιγμή πραγματικός  αστυνόμος της μικρής του ζωής  και το σχολείο η πρώτη φυλακή από τις χιλιάδες που του έχουν ετοιμάσει να μπει. Αυτός  τον προετοιμάζει «εξ απαλών ονύχων» να είναι υπάκουος, αλλά και παρτάκιας, κοινωνικά ενταγμένος και παραγωγικός αστός. Κι ακόμα, γιατί όχι, καλός ΄Ελληνας και «πολίτης». (Με το τελευταίο υπονοεί, φυσικά, τον οπαδό κάποιου καθεστωτικού  κόμματος και ποτέ πολίτη κάποιον έξω απ΄αυτά). . Εκείνος, όχι μόνο με τη διδαχή του, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής του, είναι ο πρώτος και ο πιο στέρεος κρίκος της  εξουσιαστικής αλυσίδας, που θα τον δέσει πισθάγκωνα για την επόμενη ζωή του. Εν τέλει, αυτός ο ΄Ελληνας δάσκαλος «έμαθε γράμματα» και στο δολοφόνο «ειδικό φρουρό»,  γι΄αυτό  είναι ο κατ΄εξοχήν ηθικός αυτουργός της δολοφονίας  του συνομηλίκου του Αλέξη. Αλλά θα είναι ταυτόχρονα και φονιάς της δικιάς τους μίζερης ζωής, αν επιλέξει να ζει, όπως εκείνος και ο γονιός  του.

-Τα στρατευμένα στην υπηρεσία του κέρδους και της προπαγάνδας ΜΜΕ, , οι καλοπληρωμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι, πλαισιωμένοι από τους μικρότερης εμβέλειας μισθοσυντήρητους  συναδέλφου τους ,θα πάρουν τη σκυτάλη από το γονιό και το δάσκαλο, για να του δια-μορφώσουν (διάβαζε παραμορφώσουν) την προσωπικότητα του. Λειτουργούν με βασικό γνώμονα τη γνωστή  παροιμία  «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». ΟΦΑ (Οπου Πνέει Ανεμος) κατά το δη λεγόμενο, ανάλογα με το τι συμφέρει το «μαγαζί», πιο κατανοητά. Αναπαράγουν  μέχρι εμετικού χορτασμού την καθημερινή, γνώριμη μιζέρια του νεοέλληνα, τη ροζ παιδεία του, τη μυθομανία του, το ψώνιο του, τον εγωκεντρισμό του, την κουτοπονηριά του, τον εθνικισμούλη του και όλα τα λοιπά ελαττώματα της φυλής, τα οποία καλλιεργούν, επαυξάνουν , αναπαλαιώνουν και ,σε αγαστή συνεργασία με το λοιπό κατεστημένο, προωθούν για εμπέδωση το ήδη γνωστό  μάθημα, «όλα για την πάρτη σου, αρκεί αν παίζεις με τους κανόνες του παιχνιδιού, έστω κι αν ξέρεις ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη από πριν».

-Η Κυβέρνηση και τα υπόλοιπα  κοινοβουλευτικά κόμματα, που έσπευσαν, η μεν κυβέρνηση να αποποιηθεί την ευθύνη της δολοφονίας και να απαλύνει το πολιτικό κόστος από την «απαράδεκτη και καταδικαστέα συμπεριφορά  ενός αστυνομικού οργάνου» (όπως τη χαρακτήρισε συνδικαλιστής αστυνομικός!)  ,τα δε άλλα κόμματα, έπεσαν πιο πρώτο πιο μετά,  να σκυλέψουν το άψυχο κορμί του  τραγικού έφηβου και να καρπωθούν μεγαλο-μικροκομματικά οφέλη. ΄Απαντες, σε επίπεδο ηγεσίας και κομματικών γραφείων, μηδενός εξαιρουμένου ,έδωσαν  ρεσιτάλ υποκρισίας και αμοραλισμού. Η γνωστή τακτική των καθεστωτικών κομμάτων που δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα, αν είναι να προσθέσει ένα όνομα-κουκί στο πελατολόγιό της

Αυτός, λοιπόν, ο έφηβος, με αυτή τη δολοφονία, έπαθε το σοκ της ζωής του. Του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, μόλις κατάλαβε πως μπορεί αύριο να είναι αυτός το θύμα, πως δεν είναι καθόλου δύσκολο να είναι ο επόμενος «Αλέξης». Το σύστημα που με όλα τα «μεγάφωνά» του ,μέχρι τώρα του χάιδευε τα αυτιά,  πως, δηλαδή, ως παιδί, αυτός είναι προστατευμένος και  δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον κόσμο των μεγάλων, έδειξε το πραγματικό του απαίσιο   πρόσωπο. Γιατί, κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο για το σύστημα κι αυτούς που το εκπροσωπούν ,το στηρίζουν και το διαιωνίζουν, ούτε μικρός ούτε μεγάλος. Και αν δε  σκοτώνει κάθε φορά  με σφαίρες, δολοφονεί σιγά-σιγά και πιο ύπουλα με τον τρόπο ζωής, που σου προετοίμασε να σε εντάξει. Μια ζωή α-φύσικη, εξαθλιωμένη, εξαρτημένη, με άχαρες…χαρές και πλαστικές απολαύσεις. ΄Ετσι, όπως έζησαν (δηλαδή, δεν έζησαν) οι γονείς  και οι παππούδες,  αντάμ παπαντάμ.

Τα είδε όλα αυτά και πανικοβλήθηκε. Μετά αηδίασε. Και ήρθε η απόγνωση, που  γέννησε την ΟΡΓΗ και το ΔΙΚΙΟ (οι γονείς  της επανάστασης) και…έγινε το απίστευτο. Αυτό το δειλό 15χρονο, τον εγκλωβισμένο, δίκην μαϊμούς, στο κομματικό κλουβί φοιτητή, το  χιλιοταλαιπωρημένο από τα αδιέξοδα νέο, ξαφνικά, η ΟΡΓΗ και το ΔΙΚΙΟ τον μεταμόρφωσαν σε «εκτός εαυτού» ήρωα, σε ,»σαν έτοιμο από καιρό», εξεγερμένο επαναστάτη, τέτοιον που νόμιζε πως μόνο στις σκονισμένες σελίδες της ιστορίας μπορούσε να συναντήσει. Πήρε όπλα τις πέτρες  και τα ρόπαλα και εν ριπή οφθαλμού τα έκανε όλα «γης Μαδιάμ».

Σήμερα, πήγε πάλι σπίτι του αυτός ο έφηβος. Αλλά, τώρα πια είναι αλλιώς, εντελώς διαφορετικός και θα μείνει έτσι για πάντα. Κοιτάζει τους γονείς του  και δεν τους σιχτιρίζει άλλο. Τους διδάσκει σιωπηλός ήθος , αξιοπρέπεια και δύναμη. Μετά τις γιορτές θα πάει και πάλι στο άθλιο σχολείο του. Και εκεί θα είναι αλλιώς. ΄Εχει να μοιράζεται   τα «μαθήματα» που έμαθε στη «μάχη» του πεζοδρομίου με τους άλλους συμμαθητές, που  εκείνοι για τους δικούς τους λόγους, δεν «κατέβηκαν». Αλλά, οι δάσκαλοί τους τώρα πια δεν θα είναι και τόσο λαλίστατοι, όπως πριν. Το δράμα τους θα είναι το μεγαλύτερο απ όλων των άλλων, που θα υποστούν τις συνέπειες αυτής της εξέγερσης  του χειμωνιάτικου ΜΑΗ του 2008,ανήμερα «τ’ Αγιου Νικόλα του ΄παναστάτη».

Μια νέα εποχή έχει ανατείλει. Η κοινωνία των  συνειδητοποιημένων πολιτών  αυγαταίνει. Εδώ το τονίζαμε καιρό. Τώρα, η δολοφονία του Αλέξη και ο ξεσηκωμός των 15χρονων, πήγαν το κίνημα βήματα μπροστά. Είναι η πιο κρίσιμη ώρα, η ώρα της  μαζικής συσπείρωσης και της δυναμικής οργάνωσης .Θα γεννηθεί  ένα πραγματικά μεγάλο ΚΙΝΗΜΑ-ΠΟΤΑΜΙ με συγκεκριμένη ταυτότητα, με ξεκαθαρισμένους στόχους και πλάνα δράσης. Πλησιάζει πολύ γρήγορα κι αυτή η ΗΜΕΡΑ.