Επιλογές κατακραυγής και διαμαρτυρίας για εγκλήματα, γενοκτονίες και λιμοκτονίες; Ποιος αξίζει τη συμπόνια μας και ποιος περνά στη λήθη;
1. ΟΑΣΕ: “Εγκλήματα πολέμου” από τη Ρωσία στη Μαριούπολη – «Σκηνή εγκλήματος» η Ουκρανία, λέει ο εισαγγελέας του ΔΠΔ
Ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ), ο Βρετανός Καρίμ Καν, χαρακτήρισε την Ουκρανία «σκηνή εγκλήματος» στη διάρκεια επίσκεψής του στην Μπούτσα.
2.Το μεγαλύτερο έγκλημα του 21ου αιώνα
Τα γεγονότα στη Γάζα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπραχθεί τον 21ο αιώνα. Από άποψη κλίμακας, γυμνών αριθμών, αριθμού νεκρών. Και μαζί από την άποψη του επιχειρήματος, των στόχων της ισραηλινής κυβέρνησης, του τρόπου με τον οποίο καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι διεθνείς συνθήκες, το ίδιο το ανθρώπινο όριο. Είναι ένα έγκλημα το οποίο συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας σε ζωντανή σύνδεση. Σε αντίθεση με τα εγκλήματα του 20ού αιώνα εδώ όλα είναι ορατά.
*****
Σε εποχές που η πληροφορία είναι άμεση και παγκόσμια, εκπλήσσει το γεγονός ότι κάποιες ανθρώπινες τραγωδίες κινητοποιούν πλήθη και κυβερνήσεις, ενώ άλλες — εξίσου ή και πιο αποτρόπαιες — μένουν στη σιωπή. Σήμερα, ο κόσμος έχει στραμμένο το βλέμμα του στη Γάζα και στην Ουκρανία. Και καλά κάνει. Όμως, το ερώτημα επιμένει: γιατί η Αφρική σπάνια συγκινεί με τον ίδιο τρόπο;
Η αφρικανική ήπειρος αιμορραγεί επί δεκαετίες. Πολέμοι, λιμοί, επιδημίες, γενοκτονίες — όλα παρόντα, καθημερινά. Η γενοκτονία της Ρουάντα το 1994 ήταν ένα από τα φρικιαστικότερα εγκλήματα του 20ού αιώνα, με 850.000 νεκρούς μέσα σε 100 μέρες, με δυτική αδιαφορία και διεθνή εγκατάλειψη. Παρόμοιες σφαγές συνέβησαν στο Νταρφούρ, στο Κονγκό, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στη Σομαλία. Και οι πεινασμένοι; Τα 30 εκατομμύρια παιδιά που υποσιτίζονται σοβαρά σήμερα στην υποσαχάρια Αφρική, σκοτώνονται σιωπηρά — χωρίς βόμβες, χωρίς πυραύλους, αλλά με την ίδια απόγνωση.
Γιατί δεν προκαλούν τις ίδιες πορείες, τις ίδιες σημαίες, τις ίδιες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα;
Επειδή η καταγωγή του πάσχοντα δεν μας αφορά; Επειδή οι εικόνες της Αφρικής δεν ενοχλούν πια — μοιάζουν με “τοπίο συνηθισμένο”; Ή μήπως επειδή οι ένοχοι είναι σύμμαχοι, εταιρείες, μεγάλες δυνάμεις με συμφέροντα, και όχι ένας εύκολος “κακός” όπως ο Πούτιν ή ο Νετανιάχου;
Η απάντηση ίσως είναι πιο σκληρή απ’ ό,τι θα θέλαμε να παραδεχθούμε: η παγκόσμια κατακραυγή, η επιλεκτική αλληλεγγύη και η παγκόσμια ενοχή διανέμονται όχι με γνώμονα την έκταση της τραγωδίας, αλλά με βάση το ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Η Γάζα είναι πιο “οικεία”, η Ουκρανία “ευρωπαϊκή”, ο εχθρός “γνωστός”. Η Αφρική, όμως, παραμένει μακριά, αθέατη, και διαχρονικά χρήσιμη ως αποικιοκρατικό υποζύγιο.
Όμως η ζωή ενός παιδιού στο Νίγηρα ή στο Σουδάν δεν αξίζει λιγότερο από ενός παιδιού στη Χαμάς ή στο Κίεβο. Η σιωπή μας είναι συνενοχή. Κι αν θέλουμε η λέξη «ανθρωπισμός» να σημαίνει ακόμη κάτι, οφείλουμε να τη φωνάζουμε για όλους.
Διοτίμα
_________________
Να θυμίσουμε με την ευκαιρία της σημερινής επισήμανσης μιας μεγάλης αλήθειας από τη Διοτίμα (τη ζούμε στη χώρα μας τα 3 τελευταία χρόνια) που δε θέλουν να τη βλέπουν ούτε ζωγραφιστή η επαιρόμενη και για τις αντιρατσιστικές κορώνες της, «πέτσινη Αριστερά» και η τάχα μου… προοδευτική, ελληνική κοινωνία.
Πολύ περισσότεροι από 600 είναι οι πνιγμένοι Αφρικανοί Μετανάστες στην Πύλο τον Ιούνιο του 2023. Και αυτό το έγκλημα το χρεώνεται εξ ολοκλήρου, η έχουσα μπόλικο (και όχι μόνο αυτό) αίμα στα χέρια της, κυβερνητική συμμορία . Λίγους μήνες πριν, το Φλεβάρη του ίδιου χρόνου, η διεφθαρμένη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε δολοφονήσει άλλους 57 ανθρώπους στη σύγκρουση των Τρένων στα Τέμπη.
Και εδώ είναι η τραγικότητα, για να μην πούμε η βαρβαρότητα και ο υφέρπων ,αλλά καλά κρυπτόμενος, ρατσισμός-φασισμός-εθνικισμός της ελληνικής, τάχα μου ευαίσθητης και προοδευτικής, ελληνικής κοινωνίας ,που οργίστηκε σφόδρα και βγήκε στους δρόμους , για να διαδηλώσει για τους 57 ΕΛΛΗΝΕΣ νεκρούς του εγκλήματος στα Τέμπη. Αλλά η ίδια έμεινε παγερά αδιάφορη για τους έχουσα μαύρη επιδερμίδα , ΑΦΡΙΚΑΝΟΥΣ νεκρούς στο αποτρόπαιο έγκλημα της Πύλου.
Παραμένουν επίκαιρα ,αλλά όχι και αναπάντητα από τους νουν και πέτσα έχοντας, τα ερωτήματα: Γιατί οι επιλογές κατακραυγής και διαμαρτυρίας και με ποια κριτήρια για εγκλήματα, γενοκτονίες και λιμοκτονίες; Ποιος αξίζει τη συμπόνια μας και ποιος περνά στη λήθη;
Homo