Ο Κυριάκος  Μητσοτάκης “ξεπλένει” την Πύλο:

“Η  Ελλάδα θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να αποτρέπει παράνομες εισόδους από τη θάλασσα”.

Καραμανλής για Τέμπη . Προκλητική εμφάνιση με ψέματα:

«Η θεωρία συνομωσίας πρέπει να τελειώσει”.

****

Οι γιαγιάδες  μας (και οι μανάδες  των μεγαλύτερων)  στη δεκαετία του ΄60, που μας στούμπωναν παιδιά  με  αρνίσια μυαλά  ή τηγανητά συκώτια, για να… ψηλώσουμε  και οι πλέον έχηδες με  πρωινό  από ζαχαρούχο Βλάχας ,βούτυρο Κερκύρας,  μπισκότα Παπαδοπούλου , σοκολάτα ΙΟΝ και πορτοκαλάδα Ήβη, στη βιασύνη   τη δικιά μας να ξεχυθούμε στο προαύλιο του σχολείου και τις αλάνες για  μπάλα, αλλά στη φούρκα τη δικιά τους  για το πείσμα μας να μην  περιδρομιάζουμε , ξεσπούσαν με τη δημοφιλέστατη  «κατάρα» , ως απειλή , τότε : «Α, ρε, βρωμόπαιδα   μια Κατοχή που σας χρειάζεται…”!

Και κείνες,  το άκουσμα ,η ανάμνηση και μόνο  της τραγωδίας, που έζησαν  ,τις στοίχειωνε.   Σε αντίθεση με μας ,που μας άφηνε παντελώς αδιάφορους η πείνα τους στην Κατοχή.  Ασυγκίνητους  και    με τους πιο θρασείς από μας ακόμα και σκληρούς και  ασεβείς στο βιωμένο, αλλά περασμένο πια  δράμα τους.

Ο Αριστοτέλης ορίζει την τραγωδία  ως «μίμηση  πράξεως». Η (ανα)παράσταση ενός δρώμενου, μυθικού ή πραγματικού, δεν είναι παρά μια   αντιγραφή του, ένα  θέατρο,  μια προσποίηση.

Υποδύεται ο ηθοποιός το  «δρήστη». Δεν είναι ο ίδιος . Και όσο να θέλει να πείσει, και μπορεί ο ταλαντούχος να το πετύχει με μια τέλεια μίμηση-αντιγραφή,  στην πραγματικότητα είναι και ο ίδιος θεατής.  Πρωταγωνιστής της «πράξης», του δρώμενου εκείνου, δεν υπήρξε ούτε θα γίνει,  υποδυόμενος το ρόλο του “ομώνυμου”, του πραγματικού  «δράστη».

Οι  λέξεις και οι εικόνες  στις συνώνυμες και συγγενικές  έννοιες των πράξεων  της φρίκης, της κτηνωδίας, της ανθρώπινης βαρβαρότητας είναι τις περισσότερες φορές οι θύτες της αλήθειας   τους!     Ωχριούν  οι νοηματικές αποδόσεις, οι επιθετικοί   προσδιορισμοί   τους  και η θεαματική τους πληρότητα, μπροστά σε εκείνα που πράγματι  συνέβησαν και  «τώρα» έγιναν πια «εξιστορούμενα», «αναπαριστώμενα».

Ο Θουκυδίδης  θέλει  τον Περικλή να ξεκινάει τον επιτάφιό του, το έπαινο-μνημόσυνο  στους πρώτους νεκρούς του πολέμου , έξυπνα και σοφά: Λέει:

Οἱ μὲν πολλοὶ τῶν ἐνθάδε ἤδη εἰρηκότων ἐπαινοῦσι τὸν προσθέντα τῷ νόμῳ τὸν λόγον τόνδε, ὡς καλὸν ἐπὶ τοῖς ἐκ τῶν πολέμων θαπτομένοις ἀγορεύεσθαι αὐτόν. ἐμοὶ δὲ ἀρκοῦν ἂν ἐδόκει εἶναι ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς, οἷα καὶ νῦν περὶ τὸν τάφον τόνδε δημοσίᾳ παρασκευασθέντα ὁρᾶτε, καὶ μὴ ἐν ἑνὶ ἀνδρὶ πολλῶν ἀρετὰς κινδυνεύεσθαι εὖ τε καὶ χεῖρον εἰπόντι πιστευθῆναι. χαλεπὸν γὰρ τὸ μετρίως εἰπεῖν ἐν ᾧ μόλις καὶ ἡ δόκησις τῆς ἀληθείας βεβαιοῦται. ὅ τε γὰρ ξυνειδὼς καὶ εὔνους ἀκροατὴς τάχ᾿ ἄν τι ἐνδεεστέρως πρὸς ἃ βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται νομίσειε δηλοῦσθαι, ὅ τε ἄπειρος ἔστιν ἃ καὶ πλεονάζεσθαι, διὰ φθόνον, εἴ τι ὑπὲρ τὴν αὑτοῦ φύσιν ἀκούοι. μέχρι γὰρ τοῦδε ἀνεκτοὶ οἱ ἔπαινοί εἰσι περὶ ἑτέρων λεγόμενοι, ἐς ὅσον ἂν καὶ αὐτὸς ἕκαστος οἴηται ἱκανὸς εἶναι δρᾶσαί τι ὧν ἤκουσεν· τῷ δὲ ὑπερβάλλοντι αὐτῶν φθονοῦντες ἤδη καὶ ἀπιστοῦσιν.

(Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ὅσους ὡς τώρα ἔχουν μιλήσει ἀπὸ τὸ βῆμα αὐτὸ συνηθίζουν νὰ ἐπαινοῦν ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος στὸν νόμο ποὺ διέπει τὴν ταφὴ τῶν νεκρῶν πρόσθεσε τὴν διάταξη αὐτὴ περὶ ἐπιταφίου λόγου, γιατὶ θεωροῦν ὅτι ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἀπονέμεται μιὰ τέτοια τιμὴ στοὺς νεκροὺς τῶν πολέμων κατὰ τὸν ἐνταφιασμό τους. Σὲ μένα ἐν τούτοις θὰ φαινόταν ὅτι εἶναι προτιμότερο, οἱ τιμὲς ποὺ ἀπονέμονται σὲ ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἀναδείχθηκαν γενναῖοι με τὰ ἔργα τους, νὰ ἐκδηλώνονται καὶ αὐτὲς μὲ ἔργα μόνο, ὅπως εἶναι π.χ. αὐτές, τὶς ὁποῖες τώρα βλέπετε γύρω ἀπὸ τὸν ἐνταφιασμό τους, ποὺ ἔγινε δημοσίᾳ δαπάνῃ, καὶ ὄχι νὰ ἐξαρτῶνται οἱ ἀρετὲς τῶν πολλῶν ἀπὸ τὴν ἱκανότητα ἢ τὴν ἀνικανότητα ἑνὸς ἀνθρώπου, νὰ κανονίζεται δηλαδὴ ἡ περὶ αὐτῶν ἐκτίμηση τῶν ἀκροατῶν ἀπὸ τὴν εὐφράδεια ἢ μὴ εὐφράδεια τοῦ ρήτορα. Γιατὶ εἶναι δύσκολο πράγμα νὰ μιλήσει κανεὶς ἀντικειμενικὰ (χωρὶς δηλαδὴ νὰ πεῖ οὔτε λιγότερα οὔτε περισσότερα ἀπὸ ὅ,τι πρέπει) γιὰ κάποιο θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι δύσκολο νὰ ἐξακριβωθεῖ καὶ αὐτὴ ἀκόμα ἡ ἁπλὴ ἰδέα, ὅτι τὰ λεγόμενα ἀπὸ τὸν ρήτορα εἶναι ἀληθινά. Γιατὶ ὁ ἀκροατής, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τὰ πράγματα καὶ εἶναι εὐνοϊκὰ διατεθειμένος πρὸς αὐτοὺς ποὺ τὰ ἔπραξαν, θὰ σχημάτιζε ἴσως τὴν ἰδέα, ὅτι αὐτὰ ἐκτέθηκαν κάπως κατώτερα ἀπὸ ὅ,τι αὐτὸς γνωρίζει καὶ ἐπιθυμεῖ, ἐνῶ ἀντίθετα, ὅποιος τὰ ἀγνοεῖ, θὰ σκεπτόταν ὅτι μερικὰ ἐκτέθηκαν ἀρκετὰ μεγαλοποιημένα, καὶ αὐτὸ ἀπὸ φθόνο, τὸν ὁποῖο δοκιμάζει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀκούει κάτι τὸ ὁποῖο ὑπερβαίνει τὶς δικές του φυσικὲς δυνάμεις. Γιατὶ οἱ ἄνθρωποι ἀνέχονται τοὺς ἐπαίνους ποὺ λέγονται γιὰ ἄλλους μόνο ἐφόσον κάθε ἀκροατὴς ἔχει τὴ γνώμη, ὅτι καὶ αὐτὸς εἶναι ἱκανὸς νὰ πράξει κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκούει. Ἐνῶ γιὰ κάθε τί, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὶς δυνάμεις του, αἰσθάνεται διὰ μιᾶς φθόνο καὶ δυσπιστία . Περικλέους Επιτάφιος Λόγος, Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών,http://users.uoa.gr › ~nektar › history). 

Η «φρίκη» ,ως λέξη και αναφορά στα «΄Αουσβιτς»  μετά από εκείνη   στα κολαστήρια  των  θαλάμων  αερίων και των  κρεματορίων στα οποία μαρτύρησαν και ξεψύχησαν εκατομμύρια συνάνθρωποί μας, χρειάζεται απαραίτητα εισαγωγικά.  ΄Όχι ως αλληγορική έννοια ή άλλη επισήμανση για την οποία επινοήθηκε      το σημείο αυτό της στίξης.  Αν μη τι άλλο,  ως προειδοποίηση σε θεατές και αναγνώστες   πως η αναφορά σε τέτοια βαρβαρότητα και με την ανάλυσή της σε άλλες λέξεις και εικόνες ,  στη πραγματικότητα ,ένα τέτοιο εγχείρημα αποφορτίζει , αν δεν την αποδυναμώνει  εντελώς, την υποβαθμίζει  και  τελικά  την αλλοιώνει.    Και όπως, ακριβώς,  το επισήμανε  ο Περικλής παραπάνω,  είναι, αν μη τι άλλο,  ασεβές   να αφήνεται στην ικανότητα και το ταλέντο του  συγγραφέα ή του ηθοποιού και του σκηνοθέτη   να αποδώσουν στην έκτασή της την αναπαράσταση μιας τέτοιας,  πανανθρώπινης τραγωδίας.

Βεβαίως, όπως πάλι   ο Περικλής επισήμανε από  την  εμπειρία   (που ένα χρόνο μετά την εκφώνηση αυτού του λόγου,  έμελλε να γίνει προσωπική τραγωδία, όταν πέθαναν από το λοιμό τα δυο παιδιά και η γυναίκα του), αν χάσεις ό,τι αγαπάς,   ο πόνος σε τρελαίνει. Σε αντίθεση  με τη θλίψη  που μπορεί να σου προκαλέσει η  τραγωδία κάποιου άλλου, που δεν είναι δικιά σου.

΄Ισως,  μια τέτοια συναισθηματική αντίδραση του ανθρώπου  στο βιωμένο πόνο  σε σύγκριση με τον «εξ ακοής ή οράσεως» του διπλανού και το “ξένου”, να είναι ένα κομμάτι του προγράμματος που η Φύση επεξεργάστηκε και καθιέρωσε ως ένστικτο-τσιπάκι αυτοσυντήρησης.  ΄Ολος ο συναισθηματικός μας μηχανισμός, άλλωστε, είναι…χημεία!

΄Όμως, άλλη ένταση , ροή και ποσότητα  έχει η έκκριση  ορμονών στο αίμα στην έναρξη  και την εξέλιξη του προσωπικού σου δράματος (απείρως σφοδρότερη  )  και  άλλη (ηπιότερη ή και ανύπαρκτη)   στη δική μου,   που την προσλαμβάνω ,ως  πληροφορία  ή  αναπαράσταση  και όχι ως πρωταγωνιστής του.

Πάλι, χωρίς βεβαιότητα,  θα υποθέσουμε πως και η έλλειψη  δύναμης   της Ιστορίας να επηρεάσει καταλυτικά τον αναγνώστη, όταν καταγράφει, αναπαριστά  ,εν τέλει  ανασταίνει και παραδίδει το βιωμένο για κάποιους   «ιστορικό γίγνεσθαι» , ως παρελθόν ή παρόν, οφείλεται κι αυτό στην ίδια  αιτία. Στη…χημεία,  τις ορμόνες!

΄Ένα, πάντως, είναι σίγουρο. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, όταν καλείσαι ως  θεατής-ακροατής   εγκλημάτων σαν εκείνα που διέπραξε το σημερινό ελληνικό  καθεστώς στην Πύλο και τα Τέμπη και δεν είσαι γονιός του “κολασμένου της γης”, που πνίγηκε στα Μεσσηνιακά νερά ή του φοιτητή  που εξαϋλώθηκε στους  Θεσσαλικούς αιθέρες, η Φύση τοποθέτησε άλλο τσιπάκι με πρόγραμμα για να σε διαφοροποιήσει από τα άλλα ζώα,  ως άνθρωπο.  ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, που έχει έδρα το ΝΟΥ  και είναι «κτήμα εσαεί» , δικό σου.  Το κερδίζεις με την πίστη,την καλλιέργεια και  την  αφοσίωση στις  διαχρονικές, απαράγραπτες και αρχέγονες φυσικές αξίες και  αρχές.

Αυτές, όμως,  είναι επιλογή, αγώνας και κατάκτηση.  Η  διαφορά, ακριβώς,  που σε  ξεχωρίζει από τα άλογα, «αναίσθητα» και ασυνείδητα ζώα-τέρατα.

Σε αυτό το καθεστώς, που  δεινοπαθούν  σήμερα οι νουνεχείς ΄Ελληνες και  προσφέρει  μια δυνατή «γεύση» από  μελλούμενα οργουελικά καθεστώτα , βρισκόμαστε μπροστά σε μια  ξένη ,τουλάχιστον, με τα παλιά ,ελληνικά ήθη, συμπεριφορά .   ΄Οσοι  εγκαθίδρυσαν αυτό  το καθεστώς   και εκείνοι που το  συντηρούν ,  δε διαθέτουν ούτε καν τη χημεία , τα  συναισθηματικά ανακλαστικά  του συνανθρώπου,  που, ναι, μεν  ο ίδιος δε βιώνει το προσωπικό του δράμα  αλλά ,τουλάχιστον  συμπάσχει και συναγωνιά ειλικρινά μαζί του.  Ο  αλληλέγγυος ,ο σώφρων και συνετός που γνωρίζει  πως το “κακό” σήμερα χτυπά τη δικιά σου πόρτα και αύριο τη δικιά μου. Η  πανανθρώπινη ,δοκιμασμένη αλήθεια.

Για συνείδηση, ασφαλώς, ούτε λόγος.   Είναι εδώ και χρόνια  «πολυτέλεια» για όσους κυβερνούν και στηρίζουν μια παραπαίουσα,  ως κράτος δικαίου και πολιτεία,  χώρα  “Είδος” , εδώ και πέντε, τουλάχιστον χρόνια,  εξαφανισμένο!