Αριστερά του Εφοπλιστή: Όταν η αξιοπρέπεια ξεπουλιέται με το κιβώτιο
Εδώ και χρόνια, η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, θεσμική ή πολιτική. Είναι –και πάνω απ’ όλα– κρίση αξιών. Και η δημοσιογραφία, αντί να μείνει στο ύψος της αποστολής της, σύρθηκε κι αυτή στο βούρκο της συναλλαγής και της ιδιοτέλειας, φορώντας μάλιστα τα ρούχα της προόδου.
Η φήμη πως ο Δημήτρης Μελισσανίδης, γνωστός εφοπλιστής, επιχειρηματίας και για χρόνια παράγοντας της ΑΕΚ, απέκτησε την efsyn.gr, ίσως σύντομα πάψει να είναι φήμη. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που μια υποτιθέμενη «ανεξάρτητη» και «συνεταιριστική» φωνή βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών. Πολλοί πίστεψαν –και επένδυσαν– στο όραμα μιας εφημερίδας «από τα κάτω». Ώσπου τα «από τα κάτω», έγιναν ιδιοκτησία των «από τα πολύ πάνω».
Και δεν τελειώνει εδώ το αστείο: από την ίδια εφημερίδα αποχώρησαν βασικά στελέχη της, όχι για να τιμήσουν την ελευθεροτυπία ή να χτίσουν ένα νέο συνεταιριστικό όραμα, αλλά για να πάνε να συνεργαστούν με τον Ευάγγελο Μαρινάκη ,ιδοκτήτη πια και του τίτλου της παλιάς “Ελευθεροτυπίας” – έναν άνθρωπο που έχει κατά καιρούς βρεθεί στο επίκεντρο καταγγελιών για εμπόριο ναρκωτικών και παρακρατικές μεθόδους επιρροής. Αντί να τον ερευνήσουν, του γράφουν τίτλους. Αντί να τον κρίνουν, του προσφέρουν τα ταλέντα τους. Αντί να φεύγουν από τη διαπλοκή, της δίνουν το χέρι.
Την ίδια στιγμή, στα δημόσια fora και τα social media, δηλώνουν αγωνιστές, αριστεροί, έντιμοι, αδέκαστοι. Με ύφος ανακριτή, κατηγορούν άλλους για ξεπουλήματα και εξαγορές. Ποιος όμως θα τους ρωτήσει: ποιος εξαγόρασε εσάς; Ποιος θα αναρωτηθεί πόσο κοστίζει τελικά μια «αριστερή» συνείδηση, όταν τη δίνουν χωρίς απόδειξη, αρκεί να πληρωθεί σε δολάρια εφοπλιστών;
Μα αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα: Η ψευδοαριστερά, η αριστερά των επιδοτήσεων, των ΜΚΟ, των golden boys και των media deals. Η αριστερά που το παίζει επαναστατική από τη μια και από την άλλη δίνει λευκή επιταγή στους πιο αμφιλεγόμενους επιχειρηματίες της χώρας. Η αριστερά των λογαριασμών εξωτερικού, των ονομάτων στα Panama Papers, της ανέξοδης ρητορικής και της πλήρους ηθικής αποσύνθεσης.
Η κοινωνία βλέπει. Και ο κόσμος που πίστεψε σε αυτή την αριστερά –που πλήρωσε, στήριξε, αγόρασε, διάβασε, ψήφισε– προδομένος, σιωπά. Όχι γιατί δε γνωρίζει. Αλλά γιατί έχει πια κουραστεί. Γιατί τον δίδαξαν πως όποιος φωνάζει για την αξιοπρέπεια, είναι «γραφικός». Γιατί έμαθε πως στη δημοκρατία των εφοπλιστών, η αριστερά είναι μια ετικέτα. Όχι μια στάση ζωής.
Αν είναι αλήθεια –κι όλα δείχνουν πως είναι– ότι αυτοί που έστησαν ένα συνεταιριστικό όραμα το πούλησαν στον εφοπλισμό, τότε δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίμε όλοι που κάποτε τους πιστέψαμε. Κι αν θέλουμε να ξαναμιλήσουμε για αξιοπρέπεια και αλήθεια στα ΜΜΕ, πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε από μια παραδοχή:
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σάπιο από τη φτηνιάρικη ηθικολογία εκείνου που πληρώνεται για να κάνει πως είναι καθαρός.
Ας αφήσουμε επιτέλους τους «προοδευτικούς» υπαλλήλους των ναρκεμπόρων να διαφημίζουν την τιμιότητά τους. Έχουν άλλωστε αναλάβει εργολαβικά να θάβουν κάθε φωνή που δεν εξαγοράζεται. Δεν θα τους εμποδίσουμε. Ούτε όμως και θα τους χειροκροτήσουμε.
Διοτίμα
______________________
Αν είναι αλήθεια, λοιπόν, αναρωτιέται η Διοτίμα. Εμείς, όχι. Γιατί δεν έχει καμιά σημασία, αν ο «Παππάς» και οι «Ψαρράδες», ως «Μύριοι» (=Μισθοφόροι του Πέρση) θα πάνε ή όχι, να υπηρετήσουν τους εφοπλιστές, προέδρους της ποδοσφαιρικής μπίζνας σε κουρυφαίες, οικονομικές, και όχι μόνο, αποδόσεις ομού με αυτή της βιομηχανίας των ΜΜΠΠ (Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και Παραραπλάνησης), που κατέχουν ως ιδοκτήτες,
Δεν αλλάζει η αλήθεια πως «δεν υπάρχει τίποτα πιο σάπιο από τη φτηνιάρικη ηθικολογία εκείνου που πληρώνεται για να παριστάνει τον καθαρό» και τον Αριστερό. Δεν παρίσταναν τις καθαρές γραφίδες μέσα από της σελίδες των εντύπων του Λαμπράκη-Ψυχάρη-Μαρινάκη, κάτι γραφικοί πια τύποι σαν το Γιώργο Παπαχρήστο, την ΄Ελενα Ακρίτα, τον Μιχάλη Τσιντσίνη, τον πολλά βαρύ Πρετεντέρη …Ι.Μ; (Και άλλοι, αλλού,φυσικά), Μη μείνουμε σε ονόματα και χαλάσουμε την ουσία της αιχμηρής και έγκυρης γραφής και στο σημερινό της θέμα, Διοτίμας.
Homo