Documento
***
Πως υπάρχει ηλίου φαεινότερη κομματική εργαλειοποίηση της απόφασης του δικαστηρίου για τους “βιασμούς Λιγνάδη” που έκρινε το “καφενείο” ως τέτοιους ,αλλά διαφώνησαν οι θεσμικοί δικαστές , μόνο αν είσαι “Βαξεβάνης” και “Ψαρρά” επιτρέπεται να την αγνοείς. Και οι τοιούτοι, ως μέλη της γκεμπελικής συντεχνίας και μάλιστα του πυρήνα της , δεν συγχωρούνται μεν, κατανοούνται (ερμηνεύονται), δε. Δοθέντος πως το χρήμα είναι το ισχυρότερο νυστέρι για μια βαθιά λοβοτομή στην οποία οδηγεί απαραίτητα η λατρεία του Μαμωνά. Για το ψωμάκι των παιδιών μας ,ρε γαμώτο!
Και η πολυαμαρτωλή αυτή συντεχνία …εξ ευωνύμων (τρομάρα της!)τούτη τη φορά, εργαλειοποιεί την τέχνη, μέσω κάποιων εκπροσώπων της που λειτουργούν ως ευεπίφορα κανάλια ευρύτερης κυκλοφορίας της γκεμπελικής προπαγάνδας. Καλλιτέχνες με η χωρίς εισαγωγικά, βγαίνουν φουριόζοι , με σκληρές ανακοινώσεις και καταγγελίες, βάζουν στο ίδιο μπλέντερ τις δολοφονίες Αλέξη Γηργορόπουλου και Ζακ Κωστόπουλου, τον αργό και επώδυνο θάνατο του απεργού πείνας Γ. Μιχαηλίδη, την αποφυλάκιση του Φιλιππίδη, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας , αλέθουν μετά μανίας το ανομοιόμορφο υλικό και ό,τι εξέρασμα προκύψει, δεν τους πολυνοιάζει, το πλασάρουν ως έδεσμα γευστικότητας, αλλά αποκλειστικά για κάποια γούστα.
Για παράδειγμα. Ο ,εκτός των άλλων και Σταλίνας, τραγουδοποιός Σταμάτης Κραουνάκης , επίθεται και μάλιστα με «ιαμβική” ρίμα, σφοδρότατα στο Λιγνάδη, τον οποίο κατηγορεί για νοσηρότητα ,ιδιαίτερης σεξουαλικής επιλογής . ΄Ομως, φορέας και θιασώτης της ίδιας ευαρέσκειας, βοά το πανελλήνιο, πως είναι και ο ίδιος. Κι ακόμα. Διοργανωτές και κοινό υψώνουν πανό και γροθιές στα στάδια, ακριβώς, όπως κάναμε κάτι χρόνια πριν όταν διαδηλώναμε στους δρόμους, κραυγάζοντας … «φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ» ΄Ιδια κι όμοια!
Τέτοια. Και “Κύριος οίδεν” πόσα ακόμα θα δουν τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αφτιά μας. ΄Ισως και χειρότερα. Π.χ μια “κατά μέτωπο” επίθεση στον κυκλοφορούντα ελεύθερο “βιαστή” από τραμπουκοειδή μπαχαλάκια που ενδημούν συνήθως σε ποδοσφαιρικές “Θύρες”, αλλά με την ίδια άνεση και χωρίς φέις κοντρόλ , περνάνε και μια βόλτα για μπυρόνια στη Βοξ.
Και είναι γεγονός πως η εξουσία ,όπως είναι η…Τέταρτη, πιο εύκολα μπορεί να μεταχειριστεί κάποιους καλλιτέχνες ως φερέφωνα ,αν θέλει να περάσει παντός είδους προπαγάνδα , παρά ένα γιατρό, ένα δικαστή, ένα δάσκαλο. Κι αυτό, κυρίως, από μια χαρακτηριστική ελαφρότητα, γενικώς, που αναγνωρίζεται πως διακρίνει τους καλλιτέχνες, ως ανήκοντες σε sui generis…συνομοταξία.
Πολλούς απ αυτούς, μάλιστα, δεν τους διακρίνει απλά ,και μόνο μικροπρέπεια και (ξε)κατινιασμός, αλλά βαρύνονται και με παντός είδους βαριά αμαρτήματα. Να το δούμε μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας.
Παροιμιώδεις είναι οι διενέξεις, οι ζήλειες και ο αλληλοσπαραγμός των αρχαίων Αθηναίων ποιητών για το ποιος θα στεφθεί στους …ποιητικούς αγώνες νικητής και θα ξεκοκαλίσει τις χορηγίες των έχηδων.΄Ιδια και όμοια, όπως πρόσφατα με την υπόθεση Λιγνάδη, που, όπως είπαμε , μόνο ο Βαξεβάνης και η Ψαρρά, για να μην ανακατέψουμε κι άλλους, ως κήνσορες και τιμητές τούτοι της τρέχουσας κοινωνικής ηθικής, δε διακρίνουν ουδενός είδους αντιζηλία , γιατί η Μενδώνη διάλεξε Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου τον Λιγνάδη και όχι τον ημέτερο Χατζάκη. Οπότε, σου κατασκευάζει το αντίπαλο συνάφι δυο βιασμούς, η επαγγελμτική-κομματική αντιπαλότητα εξαφανίζεται ως δια μαγείας και και τράβα… φυλάκα μπορεί και 12 χρόνια, γιατί έτσι αποφάσισε ο ομοφοβικός και γίγαντας της συστημικής ηθικής ένορκος. ΄Ετσι σε αυτούς τους χώρους γινόταν ανέκαθεν.
Τουλάχιστον, οι 3 αρχαίοι τραγικοί ποιητές που κατάφεραν να ξεχωρίσουν, όχι πάντα γιατί τα έργα τους ,ήταν τα καλύτερα, είχαν και μια ούτως ειπείν δυσώδη προσωπική ζωή. Ο Σοφοκλής, μια άρρωστη εξάρτηση από το χρήμα σε σημείο να τρέχει στα δικαστήρια τους γιους για να μην του φάνε την περιουσία Ο Αισχύλος υπήρξε κολλητός τυράννων και τα μάλα εξυπηρετηθείς και φιλοξενηθείς πολυσχιδώς από τον Ιέρωνα . Για να δέσει η τριανδρία με τον Ευριπίδη που ο μισογυνισμός του έμεινε παροιμιώδης πια, αφού πέρασε φανερά μέσα από πολλούς στίχους των τραγωδιών του.
Ο περίφημος Μιχαήλ ΄Αγγελος, ήταν φοβερός τσιγκούνης, αλλά και απάνθρωπος με την ίδια του την οικογένεια ,αν και πέθανε πάμπλουτος (το 1546) με μια τεράστια περιουσία, υποστηρίζει ερευνητής, αντίστοιχη σημερινών, δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Και όμως, ο ίδιος συνεχώς στέναζε
για τις στερήσεις και την ανέχεια του. Τα μεγάλα αυτά ποσά χρημάτων, μάλιστα δεν τα κέρδισε στο τέλος της ζωής του. Μάζευε και αποθήκευε άχρηστο χρήμα ως τα 89 του που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο «Οι αμοιβές του ήταν τεράστιες. Φαινόμενο… Στα 30 του ο Μιχαήλ Άγγελος είχε ήδη κάνει την Πιετά και τον Δαβίδ και οι αμοιβές για την εποχή ήταν απίστευτες. Μάλιστα ο ιστορικός βιογράφος του Χάτφιλντ υποστηρίζει ότι ο καλλιτέχνης απέκρυβε τα λεφτα τους , συχνά παραπονιόταν στα μέλη τηςοικογένειάς του για οικονομική στενότητα και αρνιόταν να τα βοηθήσει όταν του το ζητούσαν!
Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια ο κατάλογος των καλλιτεχνών με “ιδιόμορφες, “αποκλίνουσες και κατακριτέες κοινωνικά συμπεριφορές είναι το ίδιο φορτωμένος από βαριά ονόματα: Σαίξπηρ, Μαρκήσιος ντε Σαντ, Ντοστογιέφσκι, Όσκαρ Ουάιλντ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ΄Αλφρεντ Χίτσκοκ , ο πιος νέος Μάικλ Τζάκσον για να μείνουμε σε λίγα και μεγάλα ονόματα.
Στην Ελλάδα, στη λίστα με … αποκλίνουσες κοινωνικές συμπεριφορές και σοβαρή επιρρέπεια σε λογής, κάποτε αβυσσαλέα, για τα “πλήθη”, πάθη να ξεχωρίσουμε το Σολωμό, τον Καφάβη, τον Παλαμά, τον Καραγάτση, τον Ελύτη, τον Χατζηδάκι, τον Ταχτσή, τον Τσαρούχη και ένα σωρός άλλους ζώντες και περιλειπόμενους σήμερα , που αν έπεφταν για οποιοδήποτε λόγο και «διάφορο» στην γκεμπελική μαφία, θα τους είχαν οι “Βαξεβάνηδες” ξεσκίσει. (Το επιχείρησε μια εποχή ο ανεκδιήγητος Κουρής της “Αυριανής”, που κρέμασε στα μανταλάκια τη σεξουαλικη επιλογή του Χατζηδάκι). Και όλα αυτά για το …κοινό περί δικαίου αίσθημα! ΄Αντε στα κομμάτια, παλιολωποδύτες, Γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί!
Για το μεγάλο ζωγράφο και διανοητή Γιάννη Τσαρούχη ,έχω μια προσωπική εμπειρία που την κατέθεσα εδώ στις 27/1/2020. Την ξαναβάζω:
“ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΗΡΟΥΣ
Το υπέροχο, νεοκλασικό σπίτι του ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη, στο Μαρούσι
«Φτάνοντας στην Αθήνα ήμουν πανευτυχής, παρ’όλη την κούραση. Αμέσως έτρεξα στο Μαρούσι να αγοράσω ένα οικόπεδο που βρισκόταν κοντά στην Πεύκη (…) Τώρα έπρεπε να βρω με ποιες μηχανές θα ‘βρισκα τα λεφτά να χτίσω ατελιέ. Δεν ήταν από ματαιοδοξία αλλά από ανάγκη τεχνική. Αισθανόμουν την ανάγκη να κάνω μεγάλου μεγέθους έργα». Ο Γιάννης Τσαρούχης, ο κορυφαίος ζωγράφος, έγραψε αυτά τα λόγια στα σημειωματάριά του.
Κι εν μέρει εξηγεί πώς αγόρασε (χάρη στα έργα που πούλησε στο Παρίσι το 1961) το κτήμα στην οδό Πλουτάρχου 28, στο Μαρούσι, όπου το 1965 έχτισε το νεοκλασικό, που φιλοξένησε την κατοικία, το ατελιέ και το μουσείο του. Ένα κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού που άνοιξε τις πόρτες του ξανά για το κοινό, το 2018, χάρη στα χρήματα που έδωσε η Documenta 14 για να επισκευαστεί η οικοδομή, που είχε σοβαρά προβλήματα, ενώ οικονομική ενίσχυση έδωσε και το υπουργείο Πολιτισμού.
Το 1965 ο Γιάννης Τσαρούχης έχτισε το σπίτι και εργαστήριο του, στην οδό Πλουτάρχου 28, στο Μαρούσι. Στο ισόγειο ήταν οι προσωπικοί του χώροι, στον πρώτο όροφο και στο δώμα, το εργαστήριό του. Το 1981 ιδρύει το ομώνυμο Ίδρυμα και μετατρέπει τον πρώτο όροφο και το δώμα σε εκθεσιακούς χώρους για τα έργα του. Ο ίδιος το ονόμασε Μουσείο Αμαρουσίου και εκεί διοργάνωνε τις εκθέσεις του.
Άφησε ένα πλούσιο και σημαντικό φωτογραφικό αρχείο και βασισμένο σ΄αυτό, το Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη παρουσιάζει μια αναβίωση του εργαστηρίου του.
Πρόκειται για πιστά αντίγραφα, σε φυσικό μέγεθος, πλούσιο φωτογραφικό υλικό για το πώς χειριζόταν τις συνθέσεις του, προσωπικά του αντικείμενα, αφημένα ελεύθερα στο χώρο, όλα με μια διάθεση ο θεατής να νιώσει το πώς ζούσε και δημιουργούσε ο Γιάννης Τσαρούχης, από το 1966 ως το 1989, στο σπίτι του στο Μαρούσι.
To υπέροχο, νεοκλασικό σπίτι του Γιάννη Τσαρούχη που σήμερα στεγάζει το Μουσείο Τσαρούχη
Τελικά η πολεοδομία δεν άφησε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. «Αναγκάστηκα όλους τους χρήσιμους χώρους να τους βάλω τον ένα πάνω στον άλλο και βγήκε ένας κύβος αντιαισθητικός. Για να σωθεί η κατάστασις του έδωσα μορφή νεοκλασσική», προσθέτει στα σημειωματάριά του. Στο παράθυρο του πρώτου ορόφου μια ανδρική μορφή κοιτάζει, ανάμεσα από τα πεύκα του κήπου, στην Πλουτάρχου. Είναι μια ψευδαίσθηση, ένα απολύτως ρεαλιστικό ζωγραφικό έργο του Τσαρούχη που είχε εξαπατήσει πολλές φορές ταχυδρόμους και μουσαφίρηδες ότι υπάρχει άνθρωπος στο σπίτι…
Τα σωληνάρια, τα πινέλα του , τα γιαλιά με το χοντρό σκελετό, το ψάθινο καπέλο του, η φωτογραφική του μηχανή εκτίθενται στο σπίτι-Μουσείο Τσαρούχη
Φωτογραφίες: facebook/YannisTsarouchisFoundation
*****
Εκτός από εξαιρετικός ζωγράφος,υπήρξε και ευφυολόγος και βαθυστόχαστος στον (ελάχιστο) γραπτό του λόγο. ΄Οσο αξίζει να βλέπει κανείς τους πίνακες με το “Ναύτη που διαβάζει” ή τις “4 εποχές”, το ίδιο αξιόλογα είναι τα δημοσιεύματά του “Ανάμεσα σε ανατολή και δύση” αλλά και τα Ποιήματα ,1934-1937. Μια από τις σπάνιες, αξιόλογος μορφές του 20 ου αιώνα, που σημάδεψε τη σκέψη των “ψαγμένων” της εποχής του.
Το 1993 που ιδρύθηκε το Πολυκλαδικό Αμαρουσίου,πολύ κοντά στο σπίτι του Γιάννη Τσαρούχη, ως Διευθυντής της εκπαιδευτικού αυτού ιδρύματος, πρότεινα στο ΥΠΕΠΘ και το Δήμο να τιμήσουμε τον, εκτός των άλλων ,και “Μαρουσιώτη” καλλιτέχνη, λίγα χρόνια μετά το θάνατό του (1989), δίνοντας το όνομά του στο σχολείο.
Πράγματι μια όμορφη βραδιά στην αίθουσα τελετών και σε μια υπέροχη καλλιτεχνική ατμόσφαιρα με πλήθος κόσμου και προσκεκλημένο τον Μίκη Θεοδωράκη (στα… ιδεολογικά του χάι τότε),που μίλησε για το Γιάννη Τσαρούχη και την προσωπικότητά του, “βαπτίσαμε” το Πολυκλαδικό ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ. Και έτσι το ήξερε για πολύ καιρό ο κόσμος.
Λίγα χρόνια μετά,που έφυγα από το σχολείο, ο νέος διευθυντής κατέβασε την επιγραφή, έσκισε τους φακέλους και τα χαρτιά αλληλογραφίας που ήταν τυπωμένο το όνομα “Γιάννης Τσαρούχης ” και απαγόρευσε στους μαθητές να αποκαλούν έτσι το Λύκειο (πήρε κι αυτό ένα από τα…νούμερα με τα οποία χαρακτηρίζουν τις σχολικές μονάδες).
΄Οταν γύρισα αργότερα στη Ελλάδα και έμαθα για την αναίσχυντη πράξη του Διευθυντή , του τηλεφώνησα μια μέρα και του ζήτησα να μου εξηγήσει το λόγο της “αποκαθήλωσης” της ταμπέλας. Και η απάντηση ποια ήταν; …Ελληνικότατα βάρβαρη και …πώς το έλεγε ο Νίκος Δήμου στο “Η δυστυχία του να είσαι Έλλην”; “Την ελληνική παιδεία κινούν αμόρφωτοι, άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί” . “Μα, τί λες”, μου κάνει, “θα τιμάμε στα σχολεία μας και τους πο@στηδες τώρα;”!
“Μπουρλότο “,γαμώτο. Βάλτε “μπόμπα” σε αυτό το έκτρωμα που λέγεται ελληνοχριστιανικός πολιτισμός και ελληνική καφρίλα!
Μας κρατάτε χρόνια τώρα “ομήρους”. “Προμηθείς Δεσμώτες”!”
Σήμερα, με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη και τον ξεπεσμό μιας υστερόβουλης και ιδιοτελούς “Αριστεράς” σε μόρια έσχατης εξαθλίωσης , συμπληρώνω: Βάλτε “μπόμπες”, γαμώτο στο ετοιμόρροπο αυτό ερείπιο του γκεμπελικού αληταριού να ισοπεδωθεί. Ακόμα, τόσα χρόνια μετά, συνεχίζουν να κρατούν σε ομηρία τις λαϊκές μάζες, να τις ταϊζουν σκουπίδια κάθε είδους και να τους πετούν να κολυμπούν σε στέρνες με δυσώδη ιδεοληπτικά βοθρολύματα.
Σιχτίρ!