Λακόπουλος κατά Σκουρλέτη: Εγωπαθής, με νοοτροπία νεοσταλινικού μικροαστού
Mε βαρύτατους χαρακτηρισμούς επιτέθηκε στον Πάνο Σκουρλέτη ο αρθρογράφος και συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα, Γιώργος Λακόπουλος, ο οποίος στο παρελθόν μάλιστα δεν είχε διστάσει να ρίξει τα «βέλη» του και εναντίον του Παύλου Πολάκη”.
*****
“Repetitio mater studiorum est” λέγανε οι Ρωμαίοι. Η επανάληψη είναι μητέρα των σπουδών”. Αλλά, εν ταυτώ, κακή συνήθεια και βαρετή εν πολλοίς, ειδικά όταν λες συχνά-πυκνά τα ίδια πράγματα. ΄Οπως το κάνουμε εμείς, πολλές φορές εδώ . Κι ανεξάρτητα από το στόχο , η επανάληψη, αυτού τους είδους τουλάχιστον , και όχι εκείνη της μάθησης, δεν είναι αρετή. Κουράζει ,εκτός των άλλων.
Πάντως, για άλλη μια φορά , θα το διακινδυνεύσουμε και θα επαναλάβουμε σήμερα αλήθειες που χρόνια τις τονίζουμε, αλλά είναι πάντα φρέσκες, επειδή, ακριβώς, πρόκειται για αλήθειες διαχρονικές. Κι ας τις δείχνει ο χρόνος μπαγιάτικες. Το χρυσάφι μπορεί του αλλάξεις την όψη, αλλά ποτέ τη λάμψη του, που είναι πάντα δυνατή και ίδια ακόμα και κάτω από εκείνο που την κάλυψε, μόλις το απαλείψεις .
Συγκεκριμένα:
Ο δημοσιογράφος, όποιο χαρακτηρισμό κι αν δώσει σε πρόσωπο, ακόμα και καλό, μη απαξιωτικό, διαπράττει αδίκημα. Ποινικά κολάσιμο. ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ. Ακόμα και οι κρίσεις του για τα καθημερινά, την επικαιρότητα , είναι ανυπόστατες και επιβλαβείς. (Για τα ιστορικά δρώμενα , π.χ σήμερα Ρωσο- Ουκρανικός Πόλεμος, δε συζητάμε. Είναι ακόμα μεγαλύτερο το έγκλημά του, όταν δε διστάζει να καταπιάνεται και με ιστορικές κρίσεις).
Κι αυτό, επειδή, ακριβώς, ο δημοσιογράφος είναι ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ, έχει ΑΦΕΝΤΙΚΟ .Ανήκει σε ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ και πλασάρει για να πουλήσει συγκεκριμένο προϊόν με τις διαδικασίες και τους νόμους του εμπορίου και της αγοράς. Και μέσα απ΄αυτή τη διαδικασία, (δια)κινείται χρήμα, υπάρχει κέρδος και υπεραξία, τα οποίο καρπούται ο ιδιοκτήτης και απ΄αυτά μισθοδοτούνται οι υπάλληλοι της επιχείρησής του.
Κι ας αφήσουμε τη ζωή με τα συγκεκριμένα παραδείγματά της να μιλήσει και να αποδείξει του λόγου του αληθές :
Δημοσιογραφικές επιχειρήσεις που εκθειάζουν το πρόσωπο και την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκης, ανήκουν ιδιοκτησιακά και ελέγχονται από σκληρούς εφοπλιστές-επιχειρηματίες, όπως είναι ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος και ο Ράπτης, για να μείνουμε μόνο σε αυτούς από τις δεκάδες άλλες όμοιες επιχειρήσεις της εν λόγω αγοράς. Ανάμεσα στους υπαλλήλους με σχέσεις εργασίας που έχουν προσλάβει οι ιδιοκτήτες και οι προϊστάμενοι, είναι και οι γνωστοί από το συνάφι της δημοσιογραφίας Παπαχρήστος ,Πορτοσάλτε και Γιαννακά. Οι συγκεκριμένοι αυτοί δημοσιογράφοι έχουν προσληφθεί για ένα και μοναδικό λόγο. Να τηρούν ευλαβικά τις αρχές και το στόχο της επιχείρησης και να προωθούν τα προϊόντα της. Και πληρώνονται γι αυτό.
Να φανταστεί ,λοιπόν, προ στιγμή , κανείς πως μια ωραία πρωία, βγαίνει στο ΣΚΑΪ ο Πορτοσάλτε και αντί για ύμνους και διθυράμβους , στολίζει πατόκορφα τον Κυριάκο και την κυβέρνησή του. Αντίστοιχα στα ΝΕΑ ο Παπαχρήστος και στην η Γιαννακά , προλαβαίνουν να δημοσιεύουν στις φυλλάδες των αφεντικών τους, ανάλογα κείμενα εμπάθειας και απαξίωσης του έργου και των προσώπων της κυβέρνησης. Η αντίδραση των εργοδοτών τους είναι ασφαλώς απολύτως προβλέψιμη, αναμενόμενη και εμπορικά ερμηνεύσιμη και κατανοητή. Και προπαντός ΝΟΜΙΜΗ. Θα διώξουν και μάλιστα κλοτσηδόν (και χωρίς αποζημίωση) τους τρεις παραβάτες της συμφωνίας πρόσληψης ( μπορεί και εξωνημένους από άλλη επιχείρηση) υπαλλήλους τους. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως οι ανεύθυνα, αντιεπαγγελματικά και ΠΑΡΑΝΟΜΑ συμπεριφερόμενοι δημοσιογράφοι, αν δε βρεθεί άλλος εργοδότης ανταγωνιστής των εν λόγω, να τους προσφέρει θέση, θα… πούνε το ψωμί ψωμάκι.
Με απλό, επομένως ,κατανοητό και καθόλου περίπλοκο συλλογισμό ,αυτονόητο και πασιφανές είναι πως σε καμιά περίπτωση οι τρεις Γκεμπελίσκοι τούτοι δεν μπορούν, χωρίς κόστος να “φτύνουν εκεί που γλείφουν”. Ούτε να “δαγκώνουν χέρι που τους ταϊζει”.Κανόνας της αγοράς. Και φυσικά πρώτος και σοβαρότερος , απολύτως ισχύων και στην εμπορική δημοσιογραφία.
Και εξ αυτού και μόνο του λόγου, οι χαρακτηρισμοί που διατυπώνουν οι τρεις δημοσιογράφοι στα συγκεκριμένα Μέσα, εφ όσον συνεχίζουν να μισθοδοτούνται απ΄αυτά, ως έργο και προϊόν της επιχείρησης, διέπονται από τους εμπορικούς κανόνες. Και ο βασικός όρος είναι πως δεν εκθειάζεις τα προϊόντα του ανταγωνιστή σου και θάβεις τη δικής σου επιχείρηση. Αντιεμπορικό, ,ακατανόητο, ανορθόδοξο , καταδικαστέο.
Πιο απλά, αν κάποια Γιαννακά, χαρακτηρίσει ΑΞΙΟΛΟΓΟ τον Πολάκη και ΑΙΣΧΡΟ τον Πέτσα και με τους δύο αυτούς χαρακτηρισμούς επιδεικνύει ασυμβίβαστη με τα καθήκοντά της και ανάρμοστη, αντιεπαγγελματική συμπεριφορά που ζημιώνει εμφανώς τον εργοδότη της. Διότι και οι δυο κρίσεις που διατυπώνονται ,όπως παραπάνω, είναι ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ της επιχείρησης, οι υπάλληλοι της οποίας έχουν ως έργο (και γι αυτό πληρώνονται) την απόδοση ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΩΝ στους δυο αυτούς πολιτικούς από εκείνους που τους προσήψαν.
Τώρα, όσα απλά και κατανοητά κι από μικρά παιδιά, είπαμε , θα βγουν φουριόζοι, ο με 50δυό φουσκάλες ,ως μερακλής, τον “ελληνικό” του παραγγέλλων , Βαξεβάνης και από πίσω ο πολλά βαρύς Παππάς, σε ανταγωνιστικές μεν επιχειρήσεις με τους ανωτέρω προσφέροντες έργο, αλλά στην ίδια αγορά δραστηριοποιούμενοι και θα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους , ισχυριζόμενοι πως η δημοσιογραφία δεν είναι Βαρβάκειος Αγορά με χασάπικα, αλλά …ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ . Και φυσικά θα γέλαγε ο κάθε πικραμένος, μια και τούτη η διακήρυξη, δε συνοδεύεται ούτε υλοποιείται με συγκεκριμένη πράξη. Κι αυτή είναι μία. Η αυτονομία της κρίσης τους από τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Αλλιώς δικαίως … γελά και το παρδαλό κατσίκι ,αν και όποτε τσαμπουνάνε τέτοια.
Η Δημοσιογραφία είναι επάγγελμα, όχι αμισθί προσφορά έργου. Βεβαίως και ο δάσκαλος προσφέρει έργο επί μισθώ .Κι αυτός είναι ο λόγος που θα τον ανακαλέσουν οι προϊστάμενοι σε τάξη ή και θα τον απολύσουν, αν στην… τάξη μέσα τα βάζει με τον εργοδότη του το κράτος ή απαξιοί να διδάξει την εθνικιστική Ιστορία του εγχειριδίου που προβλέπει το πρόγραμμα διδασκαλίας. Και, ομοίως, ο αριστεροφρονών χειρουργός του ΕΣΥ , αν επιλέγει να χειρουργεί καθώς πρέπει μόνο συντρόφους του και στέλνει στον αγύριστο κάθε ακροδεξιό φασίστα. Ο καθείς αμείβεται και υποχρεούται να προσφέρει το έργο για το οποίο υπογράφει ΣΥΜΒΑΣΗ. Αλλιώς, ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ.΄Η, πάει και φυλακή.
Ως επαγγελματίας αμειβόμενος ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα να περιγράφει και να παρουσιάζει στην κοινωνία το έργο, ας πούμε, μιας κυβέρνησης ή να μεταφέρει παράλληλα την άποψη της αντιπολίτευσης γι αυτό το έργο, όχι όμως και να διατυπώνει δικούς τους χαρακτηρισμούς και κρίσεις επί όσων μεταδίδει και περιγράφει. Ακόμα και η δημοσιοποίηση ενός κοινωνικού θέματος, π.χ η πρόσφατη σύλληψη της μητέρας για παιδοκτονία, δεν μπορεί να συνοδεύεται από κρίσεις προσωπικές του δημοσιογράφου. ΠΟΛΛΩ ΜΑΛΛΟΝ να αποφαίνεται ατιμωρητί περί της ενοχής ή μη της κατηγορουμένης και να υποκαθιστά έτσι το φυσικό της δικαστή.
Λέμε, δηλαδή ,πως η εμπορική δημοσιογραφία στερείται παντελώς του δικαιώματος της κρίσης; Ναι, το στερείται. Σε τέτοια ζητήματα δεν της επιτρέπεται να έχει άποψη. Επειδή ,ακριβώς, διαμορφώνει μονομερώς και σε εξάρτηση από τα συμφέροντά της την κοινή γνώμη, η οποία μόνο την αλήθεια οφείλει να διδάσκεται και να γνωρίζει, ως προϊόν αντικειμενικής αλήθειας και όχι οποιασδήποτε μορφής προπαγάνδας.
Αν κάπου έχει δικαίωμα να χαρακτηρίσει και να κρίνει , ο δημοσιογράφος είναι αν ο Ρολάντο και ο Μέσι στο ποδόσφαιρο είναι οι καλύτεροι όλων των εποχών ή υπερέχουν οι παλιότεροι Πελέ και ο Μαραντόνα. Κι ακόμα ,να αποφαίνονται αν κακώς ή καλώς ο χολυγουντιανός ηθοποιός Ντε Νιρο πληρώνει εκατομμύρια διατροφή στην πρώην του για μια… αρπαχτή μοιχεία.
Για τέτοια, ναι, να αποφαίνεται ο δημοσιογράφος. Αλλά να αποφασίζει αν ο Λόρδος Βύρων ήταν φιλέλληνας ήρωας ή όχι, κι αν το Αντάρτικο κίνημα στην Ελλάδα ήταν εμφύλιος ή επανάσταση ,όχι δεν έχει ούτε θεσμική ιδιότητα ούτε δικαίωμα να τα κρίνει η εμπορική δημοσιογραφία.
Αλλά ούτε, αν το ύφος του Πολάκη, απάδει στην πολιτική…ευπρέπεια, έστω κι αν γνωρίζει ο ίδιος ο κοντυλοφόρος που το αναφέρει πως ο Εθνάρχης σε κάθε κυβερνητικό έργο που προγραμμάτιζαν οι συνεργάτες του, οι μισές από τις υποδείξεις του ήταν…σταυροπαναγίες. Κι ούτε ακόμα καμιά ψωνισμένη Νικολούλη και ουδείς παρλαπίπας Κατερινο-Λαμπρό-πουλος έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν, αν είναι ή όχι ένοχη η Πισπιρίγκου για παιδοκτονία. Αυτό είναι ευθύνη του δικαστή, όχι των εμπόρων της οδύνης και του ανθρώπινου πόνου!
Το έργο των χαρακτηρισμών και των κρίσεων είναι ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ . Ακόμα και η κρίση των δρώμενων που επηρεάζουν την ευρύτερη, κοινή γνώμη , είναι δικαίωμα και ευθύνη ΜΟΝΟ της Ιστορικής δημοσιογραφίας. Σε καμιά περίπτωση της εμπορικής.
Γι αυτό ο ιστορικός και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις , πέρα από τη θεσμική του ιδιότητα , είναι υποχρεωμένος ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΒΙΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΡΟΣΠΟΡΙΣΜΟΥ. Απαγορευτική είναι επίσης η ένταξή του σε πολιτικά, ιδεολογικά ή ιδεοληπτικά στρατόπεδα και η εξυπηρέτηση ιδεασμών, κάθε είδους.
Αφαλώς, ακόμα και ο θιγόμενος εδώ πολιτικός Σκουρλέτης για τους χαρακτηρισμούς που του προσήψε ο εμποράκος της δημοσιογραφίας Λακόπουλος , θα διαφωνήσει… κάθετα και οριζόντια με τις απόψεις που εκθέσαμε Και τούτος , ως πολιτικός, διαμαρτύρεται πως οι χαρακτηρισμοί του δημοσιογράφου είναι συκοφαντίες. Και φταίει τούτος, ως Λακόπουλος, όχι ως αναρμόδιος για κρίσεις δημοσιογράφος.
Να μην ξεχνάμε. Με πρόσωπα και συμπεριφορές τα βάζουν και οι δυο συντεχνίες. Πολιτική και δημοσιογραφική. Δεν ευθύνεται το ΣΫΣΤΗΜΑ .΄ Αλλωστε, αυτό ευλαβώς υπηρετούν αμφότερες γιατί απ΄αυτές βγάζουν το ψωμί τους. Και όχι μόνο.
Υ.Γ Οσο για τον τύπο αυτό, το Λακόπουλο, είναι όντως μούτρο. Τον είχαμε κράξει παλιότερα εδώ σε κείμενό μας στις 18 Γενάρη 2022 στο παρακάτω κείμενο:
ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ, ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ. ΔΕ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΕΣΥ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ”!
Του Χρήστου Χωμενίδη
2. Ο Πολάκης στην ταβέρνα
“Πώς θα αντιδρούσες εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, άμα βρισκόσουν εκεί; Ενδεχομένως να επιδοκίμαζες σιωπηλά τη στάση τής αστυνομίας; Τι έκανε ο μυστακόφορος γίγας; Πετάχτηκε όρθιος. “Ελεεινή και απαράδεκτη η συμπεριφορά σας!” ανέκραξε. “Αυταρχισμός το χαράτσι στον εργαζόμενο!
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο Ντόναλντ Τραμπ -θα μού θυμίσετε πιο πρόσφατα φρούτα- δεν διατηρούσαν πιο στενές σχέσεις με τη σοβαρότητα. Υπάρχει -το πιστεύω ακράδαντα- μια κρίσιμη διαφορά. Ο μυστακοφόρος γίγας μας δεν διαθέτει σχέδιο, στρατηγική. Φορτώνει, εκτονώνεται, ξεθυμαίνει. Ξαναφορτώνει και δώστου πάλι από την αρχή. Αυτοθαυμάζεται. Διάγει ευτυχής. Εγκάρδιος και αγαπητότατος στους γύρω του.
Στη γκρίζα εποχή που ζούμε, της σοβαροφάνειας, του νεοπουριτανισμού, των ψυχοφαρμάκων, τύποι σαν τον Παύλο Πολάκη είναι παραπάνω από καλοδεχούμενοι. Αρκεί στιγμή να μην ξεχνάμε τι ακριβώς χαρίζουν με την ύπαρξή τους στην κοινωνία”.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας”
.
2. Λακόπουλος κατά Πολάκη: Τι δουλειά είχε να ελέγχει αστυνομικούς;
Από υμνητής του Καραμανλή, γενίτσαρος του Τσίπρα, (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ)
iefimerida.gr
“Με αφορμή το επεισόδιο στην ψαροταβέρνα, όπου ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να… ελέγξει και να απειλήσει αστυνομικούς που έκαναν έλεγχο τήρησης των μέτρων για την πανδημία, σύμφωνα με την κατάθεση του ίδιου του επικεφαλής του κλιμακίου, ο Γιώργος Λακόπουλος δεν μασά τα λόγια του.
Υπάρχει η Βουλή για να ζητήσουν εξηγήσεις από την κυβέρνηση, αν νομίζουν ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. Δεν νοείται ο αγώνας για να φύγει η ΝΔ να ανατινάζεται κάθε τόσο από τον ”τρελό του χωριού”»: Τι δουλειά είχε να ελέγχει αστυνομικούς; Βοά η δημοκρατική παράταξη.
Αλλιώς όσοι τον στηρίζουν στον αγώνα κατά της πολιτικής Μητσοτάκη βλέπουν ότι ματαιοπονούν και οργίζονται. Ήδη στη Δημοκρατική Παράταξη όλο και περισσότεροι παίρνουν τις αποφάσεις τους: ”’Η ο Πολάκης ή εμείς”».
***
Χωμενίδης-Λακόπουλος. Τι δηλώνουν αμφότεροι οι Καπαδόκες; Συγγραφεύς, λέει, ο ένας, δημοσιογράφος ο έτερος. Δηλαδή…πάπαλα!
Ούτε αγρότες, μπολντοζιέρηδες, γιατροί, νοσκόμοι. Πάπαλα, ξαναλέμε. Επειδή, ακριβώς, ο συγγραφεύς και ο δημοσιογράφος δεν είναι δουλειά, είναι αέρας κοπανιστός ,πάρεργο με υπεραξία που δίνει ψωμί και παντεσπάνι σε γραφιάδες και κοντυλοφόρους, που δεν δικαιούνται να το τρώνε ,φυσικά.
Ο πρώτος ο… Χομεϊνί-δης εκθέτει τη ροζοπεριπετειώδη πραμάτεια του σε συσκευασία βιβλίου στους πάγκους του σουπερμάρκετ Βασιλόπουλος ΑΒ, ακριβώς απέναντι από ρέγκες και τα σαλάμια, για να μη λερώνονται και τα μπερδεύουν οι πελάτες . Ο άλλος , ανάλογα. Γυρίστρας,. Εξ ου και Λακό-πουλος, προφανώς από το “λακάω(=την κάνω στα δύσκολα) το έτυμο του επωνύμου του. Περιφέρει την κατάντια του από ακροδεξιά και καραμανλικά, σε …δημοκρατικά έντυπα και κανάλια. Και τούμπαλιν. Και πουλάνε τα δυο καλόπαιδα μια χαρά και μια ζωή αδούλευτοι, φύκια για μεταξωτές κορδέλες
Παραπάνω σε δυο πολύ σοβαρές… φυλλάδες, άριστης σκουπιδοπαραγωγής και ποιότητας και οι δυο χαραμοφάηδες πένες τα βάζουν με τον Παύλο Πολάκη. Χειρουργός τούτος. Με ουσιαστική , άκρως υπεύθυνη και απαραίτητη δουλειά στην κοινωνία. ΄Οχι φούμαρα. ΄Αξια το βγάζει και το τρώει το ψωμάκι του.
Συμβαίνει, όμως ,να είναι και βουλευτής .Και με τούτη την ιδιότητα ,προσπάθησε να υπερασπιστεί ένα εργαζόμενο στη ταβέρνα από το μένος εντολοδόχου οργάνου της τάξης, που του έκοψε εντελώς παράλογα και αψίκορα πρόστιμο 300 ευρώ για το κατέβασμα της μάσκας! Και μάλιστα τον παραμόνευε έξω από το μαγαζί ,πότε θα την κατεβάσει. Του την είχε, εν άλλοις, στημένη! Και του επιτίθενται του Πολάκη λυσσαλέα , ξετσίπωτα και με παραληρηματικό, Μιχαλολιακικής παράνοιας λόγο, γιατί, λέει, σκίστηκε ο βουλευτής για τον εργαζόμενο.΄Ενα κωλογκαρσόνι!
Δεν επρόκειτο, δα, για κανένα τριψήφιο αριθμός εργατών που θα έχαναν τη δουλειά τους ή θα τους έκαναν περικοπή μεροκάματου , για να πουν οι δυο ισοβίως άεργοι αστέρες, “ας πάει στα κομμάτια, ας παρέμβαινε και ας μίλαγε ο Πολάκης”. ΄Ενας και ο κούκος ήταν το θύμα, χεστήκανε. Οι αριθμοί ευημερούν και έχουν μπούγιο. Τέτοιο χρυσάφι κυνηγάνε τούτοι.
Αυτή δεν είναι δουλειά του ευπρεπούς και κόσμιου βουλευτή . Να βάζει τις φωνές στην ταβέρνα για τα μάτια της εργατικής τάξης, το ψωμάκι ενός γκαρσονιού. Πού ακούστηκε! Δουλειά του είναι να κρεμάει το λαιμοδέτη , να ανεβαίνει στην έδρα της Βουλής και ανάλογα τα έδρανα που κάθεται, να τρίζει το ταβάνι, να χύνει δάκρυ κορόμηλο, να χτυπιέται πατόκορφα για την πατρίδα, την εργατιά, τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας. Αυτό είναι το έργο του. Και η αμοιβή του χειροκρότημα και ψήφος.
“Να κοιτάζεις τη δουλειά σου. Δε θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα εσύ”.
Αυτή η φράση με στοιχειώνει από τα μικράτα μου. Και μια ζωή τη βρίσκω την άτιμη μπροστά μου. Καληώρα, όπως ο Πολάκης. Από τότε που την άκουσα για πρώτη φορά στο κρατητήριο της χωροφυλακής Ανδρίτσαινας από τη γιαγιά, που μου έφερε στην καρό πετσέτα το ψωμοτύρι , για να την βγάλω στην κράτηση.
Είχαμε πιει “βερμούτια” και κρασί, ανάκατα, μαθητές Λυκείου , ένα Σαββατόβραδο στου Γιαννούλη την ταβέρνα. Σχολιαρόπαιδα όλα. Τα μεσάνυχτα που μας πέταξε ο ταβερνιάρης στο δρόμο σκνίπα άπαντες οι συνδαιτημόνες, βρεθήκαμε στο βενζινάδικο του Μαστραγγελή. Δίπλα στις αντλίες , κάτι βαρέλια πετρελαίου . Και πιάσε, ένα – ένα τα κυλάγαμε στην άσφαλτο και τα προσγειώναμε στον πάτο στο ρέμα κάτω από την Αγιά Μαρίνα. Θα πετάξαμε και 20 βαρέλια, άλλα αδειανά άλλα μισογεμάτα, μέχρι να έρθουν και να μας συλλάβουν τα… όργανα.
2-3 χωροφύλακες ήταν όλοι κι όλοι, αλλά έτσι όπως είμαστε η παρέα κουρούμπελο , μας μπαγλαρώνουν στο λεπτό και ντουγρού στο κρατητήριο. Το πρωί που ξεμεθύσαμε και πήραμε είδηση πως είμαστε κρατούμενοι, πάθαμε.
Ξυπνήσαμε από τις φωνές δίπλα. Οι χωροφυλάκοι είχαν μπουζουριάσει πάλι τον Μπόκα τον μπεκρή και του κάνανε φάλαγγα, για να συνετιστεί, να μην πίνει και δεν ξέρει τί κάνει και λέει στην αγορά. Ούρλιαζε ο μαύρος από τον πόνο και την προσβολή. Γίναμε Τούρκοι με τον Κώστα Θωμόπουλο, που τον ακούγαμε να τους ικετεύει να σταματήσουν το ξύλο. Αρχίσαμε να χτυπάμε πόρτες, κλωτσιές στο πάτωμα, να ουρλιάζουμε -τι κάνετε ρε μπασκίνες στον άνθρωπο, ντροπή, ρε φασίστες. ΄ Ανοιξε, ρε Δακουρά (ο διοικητής),τί τον χτυπάτε, δεν ντρέπεσαι, έχεις παιδί στην ηλικία μας και φίλο.
Αυτό ήταν . Για πότε μπούκαραν στο κελί 3 ντιλάρια , μας κάνουν κι εμάς μαύρους στο ξύλο .Μουγκρίζαμε χειρότερα από τον Μπόκα . Κι ο καψερός ο Μπάρμπα Γιάννης, ο πατέρας μου , να παρακαλεί το Δακουρά να σταματήσουν να μας κοπανάνε με το βούρδουλα .Και η γιαγιά η Σημούλα από πίσω να κλαίει και να μοιρολογεί μέσα στο παράπονό της . “Γιατί, παιδάκι μου, τα κάνεις αυτά; Δεν κοιτάς τη δουλειά σου; Εσύ θα σώσεις τον Μπόκα και τον κάθε Μπόκα;”
Στοίχειωσε αυτή η φράση, από τότε. Και έκτοτε την άκουσα ένα εκατομμύριο φορές. Και συνεχίζω. Στις διαδηλώσεις, τις πορείες, στο χώρο εργασίας. Αλλά και στο δρόμο, στο εντελώς άγνωστο. Ακόμα και στη μέση του πουθενά. ΄Οπου έβλεπα τα στραβά, την απάτη, τη διαπλοκή ,την αδικία και έπεφτα στη φωτιά.
Και οι άλλοι, προκλητικοί, ουδέτεροι, απαθείς, να νουθετούν. Μαζί και οι δικοί σου άνθρωποι, σαν τότε η γιαγιά με παράπονο και ορμήνεια: “Εσύ θα βγάλεις παιδάκι μου το φίδι από την τρύπα;” ΄Η “κοίτα τη δουλειά σου, ρε φίλε και μην ανακατεύεσαι” . Α, ρε γιαγιά! Πόσο δίκιο και πόσο άδικο είχες. Άργησα, αλλά…το κατάλαβα.
Αλά Πολάκης. Δεν κοίταζα τη δουλειά μου. Να φυτρώνω μια ζωή εκεί που δε με σπέρνουν ,να φωνάζω ,να διαμαρτύρομαι, να απειλώ. Να τις αρπάζω κιόλας, να με κλείνουν, μέσα, να χάνω δουλειές, να βάζω τη ζωή μου σε κίνδυνο.
Και μια ζωή οι ρεμπεσκέδες οι άκαπνοι, οι μπουχέσες από κοντά . Οι Χομεϊνί-δες και οι Λακήσαντες. Να σηκώνουν το δάχτυλο. Να παίρνουν λίθο να σε πετροβολάνε. Να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τους “τρελούς του χωριού” που χαλάνε την πιάτσα. Οι Πολάκηδες.
Μια ζωή τα ίδια. Οι μη έχοντες δικαίωμα ,δια να ομιλούν, να κραυγάζουν. ΄Οσοι γίνονται λαγοί την ώρα της αναμπουμπούλας και της πυρκαγιάς , που συ πέφτεις στη φωτιά , να στέκονται μίλα μακριά από την ασφάλεια των πάγκων του σουπερμάρκετ που λέγαμε και της απασχόλησης στο άδειασμα των σπερματοδοχείων στις φυλάδες, να σου βγάζουν τη γλώσσα, ζωσμένη τη λεοντή μέσα σε μουτσούνα Ηρακλή!
Σιχτίρ για ζωή πια με δαύτους τους Καραγκιόζηδες!
.