Μέχρι σήμερα και μετά την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης και την απειλή της χρεοκοπίας της χώρας μας ,που επισημάναμε εδώ ήδη από το 2008, διαλέξαμε να στηρίξουμε το υφιστάμενο στη χώρα (και στον κόσμο ολόκληρο) οικονομικό μοντέλο που αποκαλούμε “οικονομίας της αγοράς”. Αυτή η επιλογή, κατά την εκτίμησή μας, ήταν μονόδρομος στην περίπτωση της δικής μας χώρας για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος υπήρξε η αποτροπή του κινδύνου ενός απρόβλεπτου “εμφυλίου” πολέμου στον οποίο μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα μια άτακτη χρεοκοπία.
Οι παθογένειες του ΄Ελληνα κομματικού οπαδού-ψηφοφόρου,ειδικά από την εποχή της πασοκικής λαίλαπας, που ενέσκηψε στη χώρα από το 1981 και μετά ,ενισχύθηκαν υπερτροφικά ,κυρίως από τη δημαγωγική εμμονή του Ανδρέα Παπανδρέου να στηρίζει και να προπαγανδίζει τη σημασία και την αναγκαιότητα του κράτους-πατερούλη . Μια αντίληψη για την ανάγκη ενίσχυσης του κράτους, που τελικά ως γάγγραινα ξαπλώθηκε στον κοινωνικό ιστό και μόλυνε κάθε ακμαία και υγιή ίνα και της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας ,αλλά και του ατόμου ξεχωριστά.
Το “κοινωνικό”, όμως, κράτος που έκτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε τον οπαδό ως άτομο ΑΜΕΑ (΄Ατομα Με Ειδικές Ανάγκες). ΄Εναν ανάπηρο υπήκοο που είχε ανάγκη παντού και πάντα την παρουσία του “πατερούλη”. Αυτός τον… γέννησε και ήταν υποχρεωμένος να το μεταφέρει, να τον ντύνει-ποδένει, να τον ταϊζει, να το νταντεύει. Κι αυτή η τεχνητή “αναπηρία”, η παντελής έλλειψη εξωκρατικής άσκησης, καλλιέργησε φυσικά έναν παράλογο, παραμορφωμένο κρατικό προστατευτισμό-πατερναλισμό. Και το χειρότερο, αυτή η μάσκα του κοινωνικού κράτους, αυτόματα έκρυβε και εξαφάνιζε τις άλλες απαραίτητες ,έστω και ακαδημαϊκά, μορφές-ιδότητες, όπως την κυρίαρχη, εκείνης του κράτους δικαίου.
Φυσικά, μια τέτοια νοοτροπία και συναίσθηση για το κράτος, ευνούχιζε συνειδητά και σε βάθος κάθε κίνηση-προσπάθεια του ατόμου να απεγκλωβιστεί από το ασφυκτικό αυτό σφικταγκάλιασμα και να αναπτύξει τις δικές τους πρωτοβουλίες για τη συντήρησή του.΄Εξω από το κράτος, ο ΄Ελληνας νιώθει και …”έξω από τα νερά “του. Δεν μπορεί να εννοήσει την ύπαρξή του αποκομμένος από τον ομφάλιο κρατικό λώρο. Η ζωή του κρέμεται και εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνο. ΄Εχει μια σχέση αμοιβαίας εξάρτησης, που εκδηλώνεται κι από τις δυο μεριές με αισθήματα μίσους και λατρείας. ΄
Το μετα-ιστορικό ΚΚΕ, σταλινικό στον πυρήνα του, αποδεχόταν ανέκαθεν (και σήμερα) τη συγκεκριμένη φιλοσοφία κράτους και υπηκόου, όπως τη δοκίμασε ο Στάλιν και οι επίγονοί του, αλλά και οι άλλες σοβιετικές εξουσίες στα πρώην ανατολικά κράτη. Και, πολύ περισσσότερο, ενίσχυε αυτή την παρτεναλιστική τακτική τις εποχές που κυβερνούσε το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ , το οποίο με τις θέσεις και τις διακηρύξεις του περί του απόλυτου προστατευτικού καθήκοντος του κράτους, άδειαζε το ΚΚΕ και τραβούσε απότομα το χαλί κάτω από τα πόδια του. Μέχρι εκείνη την ώρα, μέσα σε μια εχθρική καραμανλική εξουσία, το ΚΚΕ διέθετε την αποκλειστκότητα τέτοιων εξαγγελιών περί του παρεμβατικού και κοινωνικού κράτους σε όλο το εύρος της ζωής του ατόμου.
Στο ίδιο, ακριβώς, δρόμο περπατούσαν στην Ελλάδα της Μεταπλίτευσης και οι κομματικό σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αλλά, και το ένοπλο τμήμα της που εκπροσωπούσαν εκείνα τα χρόνια οργανώσεις λαϊκής βίας , όπως ο ΕΛΑ και η 17 Ν .
Και το επίσης περίεργο είναι πως ακόμα και οι μικρές αναρχικές κοινότητες εκείνα τα χρόνια, την ίδια πατερναλιστική και οικονομίστικη αντίληψη του κράτους υποστήριζαν. Το γκρέμισμά του έμενε σε θεωρητικό κυρίως επίπεδο. Στην καθημερινότητα υπερίσχυε η ανάγκη βελτίωσής του περισσότερο. Και αυτό δεν είχε να κάνει τόσο και μόνο με τον αυταρχικό του χαρακτήρα , τη βιαιότητα των κατασταλτικών του μηχανισμών, τις κραυγαλέες απουσίες από τον κορμό του των ιδοτήτων του κράτους δικαίου, αλλά, προπαντός, επειδή βύθιζε τις μάζες στην πενία.
Η αντιφατική εκείνη τότε (και σήμερα) αντίληψη και εικόνα του αναρχισμού στην Ελλάδα περί κράτους, δεν πάει πιο πέρα από εκείνη του ΠΑΜΕ! Μια μεγάλη γκάμα αναρχικών στηρίζουν και συμμετέχουν στις οικονομίστικες διαδηλώσεις ,τις πορείες, τις απεργίες. Συμπαρατάσσονται με τον προλετάριο εργάτη, αγρότη, υπάλληλο στις κλαδικές, συντεχνιακές και μισθολογικές απαιτήσεις του. Στις λοιπές εκδηλώσεις, όμως, για το μετανάστη τον πρόσφυγα,την παγκόσμια ειρήνη ο αναρχικός μένει παντελώς μόνος και έρημος. “Τρεις και ο κούκος”. Οι συνδικαλιστοπατέρες, οι συντεχνίες, οι απεργοί, οι διαδηλωτές για τα “όβολα” δεν έχουν θέσει σε τέτοιες εκδηλώσεις αιθεροβαμόνων.
Τα άλλα, τώρα, τα λεγόμενα (αδόκιμα σήμερα) “αστικά” κόμματα, και φυσικά η φιλελεύθερη Ν.Δ,όσο κι αν ασφυκτιούσε “ιδεολογικά”, περιχαρακωμένη από τέτοιες σοσιαλιστικές απόψεις περί απόλυτα παρεμβατικού και όχι φιλελεύθερου κράτους, αποδέχτηκαν τελικά την παγιωμένη αυτή αντίληψη στη συνείδηση του ΄Ελληνα ,κυρίως στην κοινωνική του διάσταση. Και όχι απλά, υποτάχτηκαν, αλλά έδωσαν συνεχείς και με άριστα αποτελέσματα εξετάσεις-εξαγγελίες στο λαϊκίστικο -δημαγωγικό μοντέλο τέτοιου κράτους.
Αργότερα, επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή , το κόμμα του, ως κυβέρνηση, τα έδωσε όλα προς αυτή την κατεύθυνση, αφού αποδείχτηκε… βασιλικότερο του βασιλέως. Οι σύμβουλοι του κόμματος που ίδρυσε ο Κωσναντίνος Καραμανλής,πρόσεξαν και σύγκριναν την πορεία ΕΡΕ και ΠΑΣΟΚ ως κυβερνήσεις και κατέληξαν πως η ασφαλέστερη μέθοδος συγκράτησης της αποκαλούμενης “κινούμενης άμμου των ψηφοφόρων για στέρεη (αυτοδύναμη) και πολύχρονη παραμονή στην εξουσία ενός κόμματος, ήταν εκείνη του πρώτου διδάξαντος Ανδρέα Παπανδρέου και εξασφάλισαν στον ίδιο και τους επιγόνους του μια διάρκεια πασοκικής διακυβέρνησης της χώρας , σχεδόν 20 χρόνων.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξασφάλιζε άνετη παραμονή στην εξουσία μέσω των εκλογών με την εκδίωξη από τη χώρα της συντριπτικής πλειοψηφίας των αντιδεξιών ψηφοφόρων (πολιτικοί πρόσφυγες και μετανάστες) και από την άλλη με την απειλή του χωροφύλακα,αλλά και τις εκλογικές λαθροχειρίες και απάτες (συμμετοχή …πεθαμένων στις εκλογές και δικαίωμα ψήφου στα…δέντρα!). Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε πιο εφευρημαατικός. Δημιούργησε μια τεράστια δεξαμενή οπαδών στην οποία είχαν θέση όχι μόνο οι “ιδεολογικά” προσκείμενοι στο κόμμα,αλλά και οι περιφερόμενοι ψηφοφόροι (κινούμενη άμμος) . Και οι τελευταίοι συνήθως στην Ελλάδα έχουν και την τελευταία λέξη στα εκλογικά αποτελέσματα όχι μόνο για τη νίκη ενός κόμματος ,αλλά και για την αυτοδυναμία της κυβέρνησής του.
΄Ετσι, η πασοκική δεξαμενή των πρασινοφρουρών, ανακατασκευάστηκε και ανακαταλήφτηκε κάποια χρόνια μετά από τη γαλάζια ακρίδα. Μια ομοιόμορφη με την πασοκική, αρραγής, ψηφοθηρική βάση, που όχι μόνο απέσπασε από το ΠΑΣΟΚ τα σερί των εκλογικών επιτυχιών (πλην της παρένθεσης Κ. Μητσοτάκη το 1990), αλλά προσέφερε στη Ν.Δ και δύο θητείες με κυβερνητική αυτοδυναμία.
Το παπανδρεϊκό μυστικό είχε διαρρεύσει και κοπιαριστεί. Οι επιτελείς και λοιποί “φέης μέικερ” του “ανιψιού”, δεν ακολούθησε μόνο τη συνταγή της νίκης “γερή κομματική βάση”, αλλά και της συγκράτησή της με παχυλές οικονομικές παροχές για τις οποίες άλλωστε οι οπαδοί-ψηφοφότοι εμπορεύονταν την ψήφος τους.
Και επειδή η μοναδική… πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας είναι ο ανηλεής, ξετσίπωτος και επαχθής δανεισμός, που πρόσφερε εύκολο και ζεστό χρήμα στις κυβερνήσεις, η …τήρηση της παράδοσης, συνεχίστηκε και επί ημερών της “επάρατης” του Κώστα Καραμανλή. Με μια διαφορά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήξερε, ως οικονομολόγος, τα όρια του. Αλλά και τα τερτίπα της οικονομίας της αγοράς. Γι αυτό με όπλο αυτή την ακαδημαϊκή γνώση, αλλά και τις διευκολύνσεις των υποτιμήσεων του εθνικού νομίσματος, δεν κατέστησε ποτέ το χρέος μη βιώσιμο.
Αντίθετα, ο “ανιψιός” αποδείχτηκε εντελώς ανίκανος σε όλα τα επίπεδα. Σε δύο θητείες κατάφερε να διπλασιάσει το χρέος, αλλά και να εκτοξεύσει το έλλειμμα πάνω από 15%. Κι αυτό σήμαινε,φυσικά από τότε “μη βιώσιμο” χρέος. ΄Ετσι, ήταν φανερό πως η χώρα χρεοκόπησε ήδη από τις αρχές το 2008.
Από εκείνη την εποχή ζητούσαμε επίμονα με δημοσιεύσεις εδώ και κοινοποιήσεις στα γραφεία των μεγαλοδημοσιογράφων την ενημέρωση του ελληνικού λαού για την επερχόμενη άτακτη χρεοκοπία της χώρας και τη συστράτευση για την αποτροπή τέτοιας εξέλιξης. Ουδείς, όμως, από τους ιδιοκτήτες ή του υπαλλήλους της βιομηχανίας παραπληροφόρησης φιλοτιμήθηκε να πει ή να γράψει μια λέξη για το κακό που ζύγωνε. Στη ζυγαριά της επιλογής τους βάρυναν οι οικονομικές απώλειες, που θα είχε μια τέτοια “σταυροφορία” ενημέρωσης και η αποκοπή τους από το γαλακτοφόρο βυζί της τότε τεχνητής σκουπιδοεπικαιρότητας ( Βαβίλης, Εφραίμ, Ζαχόπουλος κ.α).
Παράλληλα, ο Νίκος Μιχαλολιάκος επικεφαλής της εγκληματικής οργάνωσης της Χ.Α, “έτριβε τα χέρια” του για την επερχόμενη συμφορά της άτακτης χροκοπίας, αφού μόνο μέσα από μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσαν να ευοδοθούν τα σχέδιά του. ΄Αλλη, δυνατότητα ,ούτε καν μιας ευπρεπούς αντιπολίτευσης, δεν μπορούσε να του παρέχει η εκλογική του βάση, η οποία από την εποχή της Μεταπολίτευσης ως σήμερα (με εκλογικό σώμα στα 10 εκατομμύρια ), κυμαίνεται από 250 μέχρι 450.000 οπαδούς (χουντικοί, Ναζί, φασίστες, βασιλικοί, παρακρατικοί, λούμπεν).
΄Οπως έχουμε αναλύσει αλλού, τα σχέδια εκείνα του αρχηγού των Ναζί συμπεριλάμβαναν: α. τη δημιουργία έκρυθμης κατάσταση στη χώρα και την καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος . β. Δολοφονίες πολιτών, Ελλήνων και αλλοδαπών, που θα τροφοδοτούσαν το πολεμικό κλίμα και θα επιτάχυναν τη γενίκευση του εμφυλίου. γ. επιμήκυνση της οικονομικής κρίσης και αδυναμία άμεσης διεξόδου από τη χρεοκοπία. δ. αίτημα για επέμβαση του στρατού που, όπως πάντα, ήταν …εγγύηση για την επιβολή και διατήρηση τάξης και ασφάλειας. Αλλά, παράλληλα και μοχλός εξόδου της χώρας κι από την κοινωνική ταραχή και την οικονομική κρίση.
΄Εχοντας υπόψη μας αυτά τα σχέδια και τις οδυνηρές επιπτώσεις από μια άτακτη χρεοκοπία, από τη πρώτη στιγμή επιλέξαμε στο σάιτ αυτό την πεπατημένη και την παραμονή στα “εσκαμμένα” . Σταθήκαμε με άλλα λόγια , εκόντες άκοντες, στη μεριά της κατεστημένης αντίληψης, του υφιστάμενου μοντέλου της οικονομίας της Αγοράς. Στηρίξαμε την ανάγκη για εξεύρεση λύσης μέσα από τις διαδικασίες και με τους όρους αυτής της αγοράς.
Είναι κατανοητό πως δυσκολότερα θα μπορούσε κανείς να μιλήσει και να ακουστεί σε μια κοινωνία σπαρασσσόμενη από εμφύλια διένεξη και δεινή οικονομική χρεοκοπία ,παρά σε μια κοινότητα που ναι, μεν, υφίσταται το μέγα βάρος της οικονομικής κρίσης, δε έχει, όμως, να σηκώσει επιπλέον και το βάρος μιας εμφύλιας σύρραξης. Η επιλογή ήταν μονόδρομος. Συστράτευση, δηλαδή, με τον…εχθρό μας.
Κι αυτή η επιλογή αποδείχτηκε τώρα σωτήρια. Η μεν άτακτη χρεοκοπία δεν έγινε ποτέ και οι Ναζί στη χώρα είναι σήμερα υπόδικοι με βαριές κατηγορίες, που θα τους κρατήσουν ισοβίως στη φυλακή. Εκεί θα έχουν όσο καιρό χρειάζονται για να καταλάβουν τί δεν πήγε τελικά καλά και ο κόσμος δεν ακόνισε τα σπαθιά του στα πεζοδρόμια, όπως περίμενε και είχε εξαγγείλει από τις Θερμοπύλες ο ίδιος ο αρχηγός τους.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί. Η ίδια η οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της τόσο από τις ντόπιες κυβερνήσεις, όσο κι από την Ευρώπη και τους δανειστές,έδειξαν πως αυτή η επιλογή, και η στήριξη της παραμονής μας σε αυτό το αφύσικο και καταδικασμένο μοντέλο της οικονομίας της αγοράς, σε βάρος του κυρίαρχου, φυσικού και ιστορικα καταξιωμένου “καταναλώνω, ό,τι παράγω”, δε συνεχιζει να είναι και η συμφερότερη και έχει ημερομηνία λήξης.
Το βασικό και αναντικατάστατο, βέβαια, κέρδος φαίνεται να ήταν η αποτροπή του χειρότερου, της αιματοχυσίας. Οικονομικά, όμως, η χώρα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, φορτωμένη με 4 μνημόνια και ένα σωρό αδιέξοδες άλλες δεσμεύσεις.
Διέξοδος δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Τουλάχιστον για τα επόμενα 30 χρόνια, η οικονομία θα καρκινοβατεί και ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του θα ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί δεμένο πάνω από μια χάσκουσα χαράδρα. Ακόμα και η λύση του κουρέματος του χρέους έστω και με την “ψιλή” και η μετάθεση της εξόφλησης του υπολειπόμενου σε βάθος χρόνου και με διευκολύνσεις, (αν και δεν πρόκειται να το επιτρέψουν οι δανειστές) και πάλι θα έδιναν προσωρινές λύσεις. Η κρίση θα έμενε .Και όχι μόνο στην οικονομία.
Μέχρι σήμερα και μετά την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης και την απειλή της χρεοκοπίας της χώρας μας ,που επισημάναμε εδώ ήδη από το 2008, διαλέξαμε να στηρίξουμε το υφιστάμενο στη χώρα (και στον κόσμο ολόκληρο) οικονομικό μοντέλο που αποκαλούμε “οικονομίας της αγοράς”. Αυτή η επιλογή, κατά την εκτίμησή μας, ήταν μονόδρομος στην περίπτωση της δικής μας χώρας για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος υπήρξε η αποτροπή του κινδύνου ενός απρόβλεπτου “εμφυλίου” πολέμου στον οποίο μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα μια άτακτη χρεοκοπία.
Οι παθογένειες του ΄Ελληνα κομματικού οπαδού-ψηφοφόρου,ειδικά από την εποχή της πασοκικής λαίλαπας, που ενέσκηψε στη χώρα από το 1981 και μετά ,ενισχύθηκαν υπερτροφικά ,κυρίως από τη δημαγωγική εμμονή του Ανδρέα Παπανδρέου να στηρίζει και να προπαγανδίζει τη σημασία και την αναγκαιότητα του κράτους-πατερούλη . Μια αντίληψη για την ανάγκη ενίσχυσης του κράτους, που τελικά ως γάγγραινα ξαπλώθηκε στον κοινωνικό ιστό και μόλυνε κάθε ακμαία και υγιή ίνα και της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας ,αλλά και του ατόμου ξεχωριστά.
Το “κοινωνικό”, όμως, κράτος που έκτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε τον οπαδό ως άτομο ΑΜΕΑ (΄Ατομα Με Ειδικές Ανάγκες). ΄Εναν ανάπηρο υπήκοο που είχε ανάγκη παντού και πάντα την παρουσία του “πατερούλη”. Αυτός τον… γέννησε και ήταν υποχρεωμένος να το μεταφέρει, να τον ντύνει-ποδένει, να τον ταϊζει, να το νταντεύει. Κι αυτή η τεχνητή “αναπηρία”, η παντελής έλλειψη εξωκρατικής άσκησης, καλλιέργησε φυσικά έναν παράλογο, παραμορφωμένο κρατικό προστατευτισμό-πατερναλισμό. Και το χειρότερο, αυτή η μάσκα του κοινωνικού κράτους, αυτόματα έκρυβε και εξαφάνιζε τις άλλες απαραίτητες ,έστω και ακαδημαϊκά, μορφές-ιδότητες, όπως την κυρίαρχη, εκείνης του κράτους δικαίου.
Φυσικά, μια τέτοια νοοτροπία και συναίσθηση για το κράτος, ευνούχιζε συνειδητά και σε βάθος κάθε κίνηση-προσπάθεια του ατόμου να απεγκλωβιστεί από το ασφυκτικό αυτό σφικταγκάλιασμα και να αναπτύξει τις δικές τους πρωτοβουλίες για τη συντήρησή του.΄Εξω από το κράτος, ο ΄Ελληνας νιώθει και …”έξω από τα νερά “του. Δεν μπορεί να εννοήσει την ύπαρξή του αποκομμένος από τον ομφάλιο κρατικό λώρο. Η ζωή του κρέμεται και εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνο. ΄Εχει μια σχέση αμοιβαίας εξάρτησης, που εκδηλώνεται κι από τις δυο μεριές με αισθήματα μίσους και λατρείας. ΄
Το μετα-ιστορικό ΚΚΕ, σταλινικό στον πυρήνα του, αποδεχόταν ανέκαθεν (και σήμερα) τη συγκεκριμένη φιλοσοφία κράτους και υπηκόου, όπως τη δοκίμασε ο Στάλιν και οι επίγονοί του, αλλά και οι άλλες σοβιετικές εξουσίες στα πρώην ανατολικά κράτη. Και, πολύ περισσσότερο, ενίσχυε αυτή την παρτεναλιστική τακτική τις εποχές που κυβερνούσε το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ , το οποίο με τις θέσεις και τις διακηρύξεις του περί του απόλυτου προστατευτικού καθήκοντος του κράτους, άδειαζε το ΚΚΕ και τραβούσε απότομα το χαλί κάτω από τα πόδια του. Μέχρι εκείνη την ώρα, μέσα σε μια εχθρική καραμανλική εξουσία, το ΚΚΕ διέθετε την αποκλειστκότητα τέτοιων εξαγγελιών περί του παρεμβατικού και κοινωνικού κράτους σε όλο το εύρος της ζωής του ατόμου.
Στο ίδιο, ακριβώς, δρόμο περπατούσαν στην Ελλάδα της Μεταπλίτευσης και οι κομματικό σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αλλά, και το ένοπλο τμήμα της που εκπροσωπούσαν εκείνα τα χρόνια οργανώσεις λαϊκής βίας , όπως ο ΕΛΑ και η 17 Ν .
Και το επίσης περίεργο είναι πως ακόμα και οι μικρές αναρχικές κοινότητες εκείνα τα χρόνια, την ίδια πατερναλιστική και οικονομίστικη αντίληψη του κράτους υποστήριζαν. Το γκρέμισμά του έμενε σε θεωρητικό κυρίως επίπεδο. Στην καθημερινότητα υπερίσχυε η ανάγκη βελτίωσής του περισσότερο. Και αυτό δεν είχε να κάνει τόσο και μόνο με τον αυταρχικό του χαρακτήρα , τη βιαιότητα των κατασταλτικών του μηχανισμών, τις κραυγαλέες απουσίες από τον κορμό του των ιδοτήτων του κράτους δικαίου, αλλά, προπαντός, επειδή βύθιζε τις μάζες στην πενία.
Η αντιφατική εκείνη τότε (και σήμερα) αντίληψη και εικόνα του αναρχισμού στην Ελλάδα περί κράτους, δεν πάει πιο πέρα από εκείνη του ΠΑΜΕ! Μια μεγάλη γκάμα αναρχικών στηρίζουν και συμμετέχουν στις οικονομίστικες διαδηλώσεις ,τις πορείες, τις απεργίες. Συμπαρατάσσονται με τον προλετάριο εργάτη, αγρότη, υπάλληλο στις κλαδικές, συντεχνιακές και μισθολογικές απαιτήσεις του. Στις λοιπές εκδηλώσεις, όμως, για το μετανάστη τον πρόσφυγα,την παγκόσμια ειρήνη ο αναρχικός μένει παντελώς μόνος και έρημος. “Τρεις και ο κούκος”. Οι συνδικαλιστοπατέρες, οι συντεχνίες, οι απεργοί, οι διαδηλωτές για τα “όβολα” δεν έχουν θέσει σε τέτοιες εκδηλώσεις αιθεροβαμόνων.
Τα άλλα, τώρα, τα λεγόμενα (αδόκιμα σήμερα) “αστικά” κόμματα, και φυσικά η φιλελεύθερη Ν.Δ,όσο κι αν ασφυκτιούσε “ιδεολογικά”, περιχαρακωμένη από τέτοιες σοσιαλιστικές απόψεις περί απόλυτα παρεμβατικού και όχι φιλελεύθερου κράτους, αποδέχτηκαν τελικά την παγιωμένη αυτή αντίληψη στη συνείδηση του ΄Ελληνα ,κυρίως στην κοινωνική του διάσταση. Και όχι απλά, υποτάχτηκαν, αλλά έδωσαν συνεχείς και με άριστα αποτελέσματα εξετάσεις-εξαγγελίες στο λαϊκίστικο -δημαγωγικό μοντέλο τέτοιου κράτους.
Αργότερα, επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή , το κόμμα του, ως κυβέρνηση, τα έδωσε όλα προς αυτή την κατεύθυνση, αφού αποδείχτηκε… βασιλικότερο του βασιλέως. Οι σύμβουλοι του κόμματος που ίδρυσε ο Κωσναντίνος Καραμανλής,πρόσεξαν και σύγκριναν την πορεία ΕΡΕ και ΠΑΣΟΚ ως κυβερνήσεις και κατέληξαν πως η ασφαλέστερη μέθοδος συγκράτησης της αποκαλούμενης “κινούμενης άμμου των ψηφοφόρων για στέρεη (αυτοδύναμη) και πολύχρονη παραμονή στην εξουσία ενός κόμματος, ήταν εκείνη του πρώτου διδάξαντος Ανδρέα Παπανδρέου και εξασφάλισαν στον ίδιο και τους επιγόνους του μια διάρκεια πασοκικής διακυβέρνησης της χώρας , σχεδόν 20 χρόνων.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξασφάλιζε άνετη παραμονή στην εξουσία μέσω των εκλογών με την εκδίωξη από τη χώρα της συντριπτικής πλειοψηφίας των αντιδεξιών ψηφοφόρων (πολιτικοί πρόσφυγες και μετανάστες) και από την άλλη με την απειλή του χωροφύλακα,αλλά και τις εκλογικές λαθροχειρίες και απάτες (συμμετοχή …πεθαμένων στις εκλογές και δικαίωμα ψήφου στα…δέντρα!). Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε πιο εφευρημαατικός. Δημιούργησε μια τεράστια δεξαμενή οπαδών στην οποία είχαν θέση όχι μόνο οι “ιδεολογικά” προσκείμενοι στο κόμμα,αλλά και οι περιφερόμενοι ψηφοφόροι (κινούμενη άμμος) . Και οι τελευταίοι συνήθως στην Ελλάδα έχουν και την τελευταία λέξη στα εκλογικά αποτελέσματα όχι μόνο για τη νίκη ενός κόμματος ,αλλά και για την αυτοδυναμία της κυβέρνησής του.
΄Ετσι, η πασοκική δεξαμενή των πρασινοφρουρών, ανακατασκευάστηκε και ανακαταλήφτηκε κάποια χρόνια μετά από τη γαλάζια ακρίδα. Μια ομοιόμορφη με την πασοκική, αρραγής, ψηφοθηρική βάση, που όχι μόνο απέσπασε από το ΠΑΣΟΚ τα σερί των εκλογικών επιτυχιών (πλην της παρένθεσης Κ. Μητσοτάκη το 1990), αλλά προσέφερε στη Ν.Δ και δύο θητείες με κυβερνητική αυτοδυναμία.
Το παπανδρεϊκό μυστικό είχε διαρρεύσει και κοπιαριστεί. Οι επιτελείς και λοιποί “φέης μέικερ” του “ανιψιού”, δεν ακολούθησε μόνο τη συνταγή της νίκης “γερή κομματική βάση”, αλλά και της συγκράτησή της με παχυλές οικονομικές παροχές για τις οποίες άλλωστε οι οπαδοί-ψηφοφότοι εμπορεύονταν την ψήφος τους.
Και επειδή η μοναδική… πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας είναι ο ανηλεής, ξετσίπωτος και επαχθής δανεισμός, που πρόσφερε εύκολο και ζεστό χρήμα στις κυβερνήσεις, η …τήρηση της παράδοσης, συνεχίστηκε και επί ημερών της “επάρατης” του Κώστα Καραμανλή. Με μια διαφορά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήξερε, ως οικονομολόγος, τα όρια του. Αλλά και τα τερτίπα της οικονομίας της αγοράς. Γι αυτό με όπλο αυτή την ακαδημαϊκή γνώση, αλλά και τις διευκολύνσεις των υποτιμήσεων του εθνικού νομίσματος, δεν κατέστησε ποτέ το χρέος μη βιώσιμο.
Αντίθετα, ο “ανιψιός” αποδείχτηκε εντελώς ανίκανος σε όλα τα επίπεδα. Σε δύο θητείες κατάφερε να διπλασιάσει το χρέος, αλλά και να εκτοξεύσει το έλλειμμα πάνω από 15%. Κι αυτό σήμαινε,φυσικά από τότε “μη βιώσιμο” χρέος. ΄Ετσι, ήταν φανερό πως η χώρα χρεοκόπησε ήδη από τις αρχές το 2008.
Από εκείνη την εποχή ζητούσαμε επίμονα με δημοσιεύσεις εδώ και κοινοποιήσεις στα γραφεία των μεγαλοδημοσιογράφων την ενημέρωση του ελληνικού λαού για την επερχόμενη άτακτη χρεοκοπία της χώρας και τη συστράτευση για την αποτροπή τέτοιας εξέλιξης. Ουδείς, όμως, από τους ιδιοκτήτες ή του υπαλλήλους της βιομηχανίας παραπληροφόρησης φιλοτιμήθηκε να πει ή να γράψει μια λέξη για το κακό που ζύγωνε. Στη ζυγαριά της επιλογής τους βάρυναν οι οικονομικές απώλειες, που θα είχε μια τέτοια “σταυροφορία” ενημέρωσης και η αποκοπή τους από το γαλακτοφόρο βυζί της τότε τεχνητής σκουπιδοεπικαιρότητας ( Βαβίλης, Εφραίμ, Ζαχόπουλος κ.α).
Παράλληλα, ο Νίκος Μιχαλολιάκος επικεφαλής της εγκληματικής οργάνωσης της Χ.Α, “έτριβε τα χέρια” του για την επερχόμενη συμφορά της άτακτης χροκοπίας, αφού μόνο μέσα από μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσαν να ευοδοθούν τα σχέδιά του. ΄Αλλη, δυνατότητα ,ούτε καν μιας ευπρεπούς αντιπολίτευσης, δεν μπορούσε να του παρέχει η εκλογική του βάση, η οποία από την εποχή της Μεταπολίτευσης ως σήμερα (με εκλογικό σώμα στα 10 εκατομμύρια ), κυμαίνεται από 250 μέχρι 450.000 οπαδούς (χουντικοί, Ναζί, φασίστες, βασιλικοί, παρακρατικοί, λούμπεν).
΄Οπως έχουμε αναλύσει αλλού, τα σχέδια εκείνα του αρχηγού των Ναζί συμπεριλάμβαναν: α. τη δημιουργία έκρυθμης κατάσταση στη χώρα και την καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος . β. Δολοφονίες πολιτών, Ελλήνων και αλλοδαπών, που θα τροφοδοτούσαν το πολεμικό κλίμα και θα επιτάχυναν τη γενίκευση του εμφυλίου. γ. επιμήκυνση της οικονομικής κρίσης και αδυναμία άμεσης διεξόδου από τη χρεοκοπία. δ. αίτημα για επέμβαση του στρατού που, όπως πάντα, ήταν …εγγύηση για την επιβολή και διατήρηση τάξης και ασφάλειας. Αλλά, παράλληλα και μοχλός εξόδου της χώρας κι από την κοινωνική ταραχή και την οικονομική κρίση.
΄Εχοντας υπόψη μας αυτά τα σχέδια και τις οδυνηρές επιπτώσεις από μια άτακτη χρεοκοπία, από τη πρώτη στιγμή επιλέξαμε στο σάιτ αυτό την πεπατημένη και την παραμονή στα “εσκαμμένα” . Σταθήκαμε με άλλα λόγια , εκόντες άκοντες, στη μεριά της κατεστημένης αντίληψης, του υφιστάμενου μοντέλου της οικονομίας της Αγοράς. Στηρίξαμε την ανάγκη για εξεύρεση λύσης μέσα από τις διαδικασίες και με τους όρους αυτής της αγοράς.
Είναι κατανοητό πως δυσκολότερα θα μπορούσε κανείς να μιλήσει και να ακουστεί σε μια κοινωνία σπαρασσσόμενη από εμφύλια διένεξη και δεινή οικονομική χρεοκοπία ,παρά σε μια κοινότητα που ναι, μεν, υφίσταται το μέγα βάρος της οικονομικής κρίσης, δε έχει, όμως, να σηκώσει επιπλέον και το βάρος μιας εμφύλιας σύρραξης. Η επιλογή ήταν μονόδρομος. Συστράτευση, δηλαδή, με τον…εχθρό μας.
Κι αυτή η επιλογή αποδείχτηκε τώρα σωτήρια. Η μεν άτακτη χρεοκοπία δεν έγινε ποτέ και οι Ναζί στη χώρα είναι σήμερα υπόδικοι με βαριές κατηγορίες, που θα τους κρατήσουν ισοβίως στη φυλακή. Εκεί θα έχουν όσο καιρό χρειάζονται για να καταλάβουν τί δεν πήγε τελικά καλά και ο κόσμος δεν ακόνισε τα σπαθιά του στα πεζοδρόμια, όπως περίμενε και είχε εξαγγείλει από τις Θερμοπύλες ο ίδιος ο αρχηγός τους.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί. Η ίδια η οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της τόσο από τις ντόπιες κυβερνήσεις, όσο κι από την Ευρώπη και τους δανειστές,έδειξαν πως αυτή η επιλογή, και η στήριξη της παραμονής μας σε αυτό το αφύσικο και καταδικασμένο μοντέλο της οικονομίας της αγοράς, σε βάρος του κυρίαρχου, φυσικού και ιστορικα καταξιωμένου “καταναλώνω, ό,τι παράγω”, δε συνεχιζει να είναι και η συμφερότερη και έχει ημερομηνία λήξης.
Το βασικό και αναντικατάστατο, βέβαια, κέρδος φαίνεται να ήταν η αποτροπή του χειρότερου, της αιματοχυσίας. Οικονομικά, όμως, η χώρα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, φορτωμένη με 4 μνημόνια και ένα σωρό αδιέξοδες άλλες δεσμεύσεις.
Διέξοδος δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Τουλάχιστον για τα επόμενα 30 χρόνια, η οικονομία θα καρκινοβατεί και ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του θα ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί δεμένο πάνω από μια χάσκουσα χαράδρα. Ακόμα και η λύση του κουρέματος του χρέους έστω και με την “ψιλή” και η μετάθεση της εξόφλησης του υπολειπόμενου σε βάθος χρόνου και με διευκολύνσεις, (αν και δεν πρόκειται να το επιτρέψουν οι δανειστές) και πάλι θα έδιναν προσωρινές λύσεις. Η κρίση θα έμενε .Και όχι μόνο στην οικονομία.