Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ ΜΕ ΤΟ «ΜΑΤΙ» ΤΗΣ ΔΙΟΤΙΜΑΣ (2ο)

Κλίμα – Ενέργεια: Ο Πλανήτης που δεν άντεξε να περιμένει

Στο έτος 2125, δεν συζητάμε πια για την «κλιματική αλλαγή». Συζητάμε για τις τελεσίδικες συνέπειές της. Για την ακρίβεια, εκείνοι που απέμειναν να τις βιώνουν – γιατί ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας δεν πρόλαβε να τις αναλύσει: χάθηκε στα κύματα, κάηκε σε δάση, διψάει στις πρώην εύκρατες ζώνες.

Οι επιστήμονες του τέλους του 21ου αιώνα δεν παλεύουν να πείσουν τις κυβερνήσεις να δράσουν. Παλεύουν να συντηρήσουν βιόκτονες θύλακες – τεχνητές μικροζώνες επιβίωσης, σαν θερμοκήπια σε έναν πλανήτη που μεταλλάχθηκε από τον ίδιο του τον οικοδεσπότη.

Στην Αφρική, η Σαχάρα καταβροχθίζει ολόκληρες χώρες. Στον Αρκτικό Κύκλο, αντί για πάγο και πολικές αρκούδες, υπάρχουν εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας από φώτο-θερμική ανάκλαση, ακριβώς εκεί που κάποτε ζούσε η σιωπή του χιονιού.

Η Ελλάδα, με τον τότε πληθυσμό της να έχει υποχωρήσει κάτω από τα 6 εκατομμύρια, μοιάζει περισσότερο με άνυδρη αποικία. Η Θεσσαλία δεν καλλιεργείται πια· έχει γίνει μόνιμο τέλμα από τις εναλλασσόμενες πλημμύρες και ξηρασίες. Τα νησιά οργανώνονται σε ενεργειακά δίκτυα αυτάρκειας με συνθετικά φωτοβολταϊκά και αφαλάτωση για να καλύψουν το χαμένο Αιγαίο.

Η ενέργεια, βέβαια, δεν είναι το πρόβλημα του μέλλοντος. Είναι το νόμισμα. Και όσο πιο «πράσινη», τόσο πιο σπάνια και πολύτιμη. Το πετρέλαιο, οι γαιάνθρακες και το φυσικό αέριο αναφέρονται σε βιβλία Ιστορίας· όπως σήμερα λέμε «ατμομηχανή» ή «καμιόνι με κάρβουνο».

Το υδρογόνο, η πλανητική σύντηξη και οι μικρο-πυρήνες σωματιδιακής ενέργειας αποτελούν τα καύσιμα του αιώνα – για όσους έχουν πρόσβαση στα δίκτυα. Οι υπόλοιποι ανακυκλώνουν ό,τι μπορούν και ζουν καθ’ υπόδειξη κλιματικού κώδικα επιβίωσης.

Η Διοτίμα κοιτάζει πίσω, προς το 2025, με μια πικρή ειρωνεία. Όχι επειδή δεν γνωρίζαμε. Αλλά γιατί γνωρίζαμε και αδρανήσαμε. Γιατί θελήσαμε πρώτα να σωθούμε οικονομικά κι έπειτα οικολογικά. Γιατί νομίσαμε πως το μέλλον μάς χρωστάει, ενώ ήταν εμείς που του χρωστούσαμε ευθύνη.

Αν το 2125 μοιάζει μακρινό, είναι γιατί ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα έρθει τόσο σύντομα. Και τώρα, σ’ αυτό το αύριο, το μόνο που μένει είναι να κρατηθεί η φλόγα της ζωής, όχι από τεχνολογία, αλλά από τη συνείδηση εκείνων που δεν εγκατέλειψαν την πίστη στον άνθρωπο.