«Υπάρχουν εξωγήινοι, συνεργάζονται με Αμερικανούς αστροναύτες στον Αρη» -Σάλος με δηλώσεις του «πατέρα» της ισραηλινής υπηρεσίας διαστήματος

“Πρώην επικεφαλής διαστημικής ασφαλείας του Ισραήλ ισχυρίζεται πως οι εξωγήινοι… ζουν ανάμεσά μας και μάλιστα συνεργάζονται ήδη με Αμερικανούς αστροναύτες στα έγκατα του «κόκκινου πλανήτη».

«Τα αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα ζήτησαν να μη δημοσιευθεί πως βρίσκονται εδώ, η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμη έτοιμη», σημείωσε ο Χάιμ Έσχεντ, πρώην επικεφαλής της διαστημικής υπηρεσίας στο υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ.

Μιλώντας στην ισραηλινή εφημερίδα «Yediot Aharonot» την περασμένη Παρασκευή -το μεταφρασμένο δημοσίευμα στα αγγλικά κυκλοφόρησε την περασμένη Τρίτη στην «Jerusaleem Post»-, ο Ισραηλινός υποστήριξε πως οι εξωγήινοι είναι αντίστοιχα περίεργοι να αντιληφθούν «από τι είναι φτιαγμένο το σύμπαν».

Συμφωνίες εξωγήινων και Αμερικανών στον Άρη
Ο Εσχεντ υποστήριξε πως έχουν υπογραφεί συμφωνίες μεταξύ των ειδών, συμπεριλαμβανομένης μιας για τη δημιουργία υπόγειας βάσης στα βάθη του Άρη, όπου συμμετέχουν Αμερικανοί αστροναύτες και εκπρόσωποι των εξωγήινων.

O Χάιμ Έσχεντ, πρώην επικεφαλής της διαστημικής υπηρεσίας στο υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ
«Υπάρχει συμφωνία ανάμεσα στην αμερικανική κυβέρνηση και τους εξωγήινους. Υπέγραψαν συμβόλαιο μαζί μας ώστε να κάνουν πειράματα εδώ», υποστηρίζει ο Χάιμ Έσχεντ. Επιπλέον, επιμένει πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, γνώριζε την ύπαρξη εξωγήινων και ήταν μια ανάσα πριν προχωρήσει σε αποκαλύψεις. Ωστόσο, όπως λέει, του ζητήθηκε να μην το κάνει, προκειμένου να μην προκληθεί «μαζική υστερία».

Οι εξωγήινοι περιμένουν να ωριμάσει η ανθρωπότητα
«Οι εξωγήινοι περιμένουν ώστε η ανθρωπότητα να φτάσει σε ένα επίπεδο όπου θα μπορεί να κατανοήσει, σε γενικές γραμμές, τι είναι το Διάστημα και τα διαστημόπλοια», συνέχισε ο Έσχεντ”.

***

Βρισκόμαστε  εγκλωβισμένοι σε αφύσικους χώρους σκέψης και συμπεριφοράς. Επειδή ,ως άτομα,  είμαστε ό,τι μας έμαθαν, όχι  εκείνο που  εμείς ερευνήσαμε και κατακτήσαμε ως εμπειρία και γνώση   για τη ζωή.  Ο κόσμος που ζούμε είναι φανταστικός,  ψεύτικος, εξωπραγματικός. Οι κοινωνίες με τις στερεότυπες επιταγές και απαιτήσεις της ,είναι οι  φυλακές  της φυσικής, ελεύθερης  σκέψης, της ψυχής  και της  δράσης των ανθρώπων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χρόνος. Δεν υπάρχει τέτοιο…πράγμα! Ποιος επινόησε το χρόνο;  Τί πάει να πει σήμερα είναι Κυριακή, τόσο του μήνα, εκείνου του έτους και η ώρα είναι  13;  Ποια ΄Ανοιξη και ποιος Χειμώνας;  Τι 30, τι 40, τι 70 είναι η ηλικία του καθένα; Αστείες παρα-απο-δοχές, εξωπραγματικές,  σαν το στημένο, το δομημένο φανταστικά  σενάριο ενός έργου κινηματογραφικού.

΄Ενας σεναριογράφος,  για να μείνουμε στο χρόνο, κάποτε,   γέννησε στο μυαλό του εικόνες  φέικ, φανταστικές, που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα και τις καθιέρωσε-επέβαλε ως  αληθινές. “Γύρισε σκηνές” με  γιορτές, επετείους, γενέθλια, ώρες θανάτου. Και περιόρισε το μυαλό μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια  ενός μη υπαρκτού χρόνου.

Στην ουσία, κάθε επινοημένο τμήμα του χρόνου, όπως  η ημέρα,    δεν είναι η συνέχεια μιας άλλης. Θα ήταν ,αν υπήρχε ως ημέρα και…χτες. Αλλά μόνο ως λέξεις, όροι υπάρχουν  το “χτες” και το “αύριο”. Στην πραγματικότητα είναι φανταστικά προϊόντα. Δεν υπάρχει αρχή-μέση- τέλος.

Επομένως, στην ουσία, δε ζούμε μέσα στη φυλακή του χρόνου.  Κι ας μας έχουν βάλει. Δεν έχουμε ημέρα γέννησης και θανάτου. Με αυτή τη διάσταση σκέψης, όλα είναι καινούρια. Κάθε “ημέρα”  ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Η ζωή έχει διάρκεια μιας “ημέρας”. Το “χτες” , αφού δεν υπάρχει, αλλά και το “αύριο”, αφού δεν ήρθε, είναι ανύπαρκτα. Η  Ζωή σου  είναι το ό,τι ζεις τούτη τη στιγμή. Η ηλικία σου,  σε συνάρτηση με τούτη τη στιγμή.

 

 

“Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον Ουρανόν και την γην”, μας λέει ο άλλος μεγάλος…Κόπολα των Εβραίων στο φανταστικό σενάριο της  Δημιουργίας στη Γένεση.  Ποια αρχή; ΄Ο,τι  βλέπουμε ως “κόσμο”, ως ουρανό και γη,  ήταν  έτσι πάντα.  Δε χρειάστηκε καμιά στιγμή  για να δημιουργηθούν. Ούτε καν  το περίφημο Big Bang.

Τέτοιες εικόνες “γέννησης και θανάτου” έχει ανάγκη μόνο το φυλακισμένο μυαλό του κοινωνικού ανθρώπου που έμαθε να νοεί με τέτοιες στερεότυπες  νόρμες.   Γέννηση-ζωή-θάνατος . Και μεταφέρει ,γενικεύει  αυτή τη συλλογιστική, ως λογική ανάγκη ερμηνείας, επί παντός επιστητού.

Οι θάλασσες, τα βουνά οι πεδιάδες, τα αστέρια,  ό,τι βλέπουμε και δε βλέπουμε,  πιθανότατα  να  ήταν έτσι  πάντα. Να υπήρχαν “εσαεί” ,  χωρίς να  χρειάστηκε να γεννηθούν ,  να δημιουργηθούν μέσα σε κάποια  στιγμή του  χρόνου, αφού  είναι ανύπαρκτος.

Μπορεί τα νερά να αποσύρθηκαν από τις βουνοκορφές, να χαμήλωσε η στάθμη τους  και να διαμορφώθηκαν οι θάλασσες, όπως τις βλέπουμε σήμερα.  Αλλά δεν κάθισε κανείς Γιαχβέ, όπως το φαντάστηκε ο Μωυσής,  να  δώσει εντολή   “ας συναχθώσι τα ύδατα τα υποκάτω του ουρανού εις τόπον ένα, και ας φανή η ξηρά.  Και έγεινεν ούτω. Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν, γήν· και το σύναγμα των υδάτων εκάλεσε, Θαλάσσας”!

Η εξέλιξη όπως την προσδιόρισε ο Δαρβίνος και οι διάδοχοί του, είναι νόμος της Φύσης. Και  φαίνεται να αρέσκεται στην αλλαγή, τη μεταβολή, την ανομοιομορφία, την πολυχρωμία  και την ποικιλία η Φύση.

Ερήμην του χρόνου, αλλά και των αναγκαστικών  παραστάσεων  σκέψης και συλλογισμού  που του κληροδότησαν οι προηγούμενοι, δεν μπορεί το άτομο να ζήσει. ΄Εξω από το χρόνο και τις καθιερωμένες του μυαλού νόρμες, υπάρχει κενό, τρέλα, αιώρηση σε  σκοινί. ΄Ετσι τον κατάντησαν . Να χρειάζεται τις “πατερίτσες” του χρόνου και με αυτές   θαρρεί πως είναι… αρτημελής.

Αναγκάζουν το μυαλό   να δεχτεί  τις σκηνές  εκείνης της ταινίας, που επινόησαν και  γύρισαν άλλοι για λογαριασμό του, ως αληθινές. Αυτονομημένος από αυτές τις κατευθύνσεις του μυαλού,   είναι ανίκανο το άτομο  να σκεφτεί. Και μάλιστα, οι περισσότερο ανεγκέφαλοι αδυνατούν να δεχτούν και να  διαχειριστούν  ακόμα και αυτονόητες  αλήθειες, όπως οι απλές φυσικές. Για παράδειγμα, πως όλοι ο άνθρωπο είναι ίσιοι, δεν υπάρχουν ράτσες, φύλα, πατρίδες,  έθνη, θρησκείες. Του επέβαλαν δια ροπάλου την αποδοχή τέτοιων ανοησιών. Και όταν τις ενστερνιστεί, καταντάει και ο ίδιος ως    θύμα,  χειρότερος θύτης από τον δικό του.

Και το χειρότερο είναι  άλλο.  Τον αφήνουν να πιστεύει  πως είναι δική του η επιλογή να  αποδεχτεί  εκείνο που  το επέβαλαν οι προηγούμενοι.  Τί είναι καλό και τι κακό, ηθικό και ανήθικο, νομίζει πως τούτος το καθορίζει και όχι πως πριν απ΄ αυτόν,  άλλοι “μαγείρεψαν”  με τη δική τους συνταγή το “κρύο πιάτο” της ηθικής που του προσφέρουν σήμερα να καταναλώσει και να το θεωρεί   ως δική του μαγειρική.

Κατασκευάζει στη θέση του Θεού, που είναι εντελώς  ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΣ, ως έννοια και οντότητα,  απρόσιτος στο ανθρώπινο μυαλό,  ασύμβατος και ανοικονόμητος, μια καρικατούρα ανθρωπόμορφου θεού ,που τον βαπτίζει Γιαχβέ , Βάαλ, Αλλάχ.  Και  τον βάζει να δημιουργεί  τον κόσμο σε συγκεκριμένο χρόνο 6/7 ημερών, ο οποίος κόσμος  δε  χρειάστηκε ποτέ δημιουργία, όπως εκείνη  που περιγράφει στη Γένεση ο Μωυσής, γιατί όλα  έτσι ήταν  πάντα και ανέκαθεν  υπήρχαν.

Βάζει  στη θέση του Σύμπαντος ,αν δεν το αρνείται εντελώς,  μια φανταστική εικόνα της γης. ΄Ο,τι συλλαμβάνουν -αιχμαλωτίζουν εδώ  οι αισθήσεις του, αυτά προσδιορίζει ως πραγματικές και μοναδικές υπάρχουσες  εικόνες. Η επανάληψη λειτουργεί κι εδώ..γκεμπελικά. Το ψέμα  γίνεται αλήθεια. Δεν μπορεί να φανταστεί  ένα αστέρι εκατομμύρια  μεγαλύτερο σε μέγεθος  από τη γη.  Ούτε ένα “ον” που κατοικεί εκεί, χωρίς… αυτιά και μαλλιά.΄Ολα είναι κομμένα-ραμμένα  στα μέτρα της ανθρώπινης πραγματικότητας.  Του περιβάλλοντος  που ζει τούτος.΄ Ο, τι οι αισθήσεις του προσκομίζουν ως εμπειρία και γνώση.

Κι αν από την Εύβοια δεν μπορούν οι αισθήσεις μου να μου φέρουν στο οπτικό μου “πιάτο” τις… Μπαχάμες, το πανέμορφο αυτό νησί της Καραϊβικής,  συνεχίζει να υπάρχει,  ερήμην της δικής μου ικανότητας να διακρίνω αυτό τον τόπο.  Με τούτη τη συλλογιστική ,σε ένα αστέρι κάποια εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη γη, σε μια άλλη  τοπική διάσταση , που μοιάζει ή όχι  με τη δική μας, υπάρχει ένα άλλος “κόσμος”. Με ή χωρίς βουνά, με ή χωρίς θάλασσες με ή χωρίς  χρώματα.

Και ακόμα με “όντα” ,που κατοικούν εκεί  και   μοιάζουν ή  όχι με μας. Με συμπεριφορές εντελώς διαφορετικές, ίσως και  αλλόκοτες από   τις δικές μας. Που δεν  έχουν ίδιους δρόμους  σκέψεις. Δεν ζουν πιθανόν μέσα σε χρόνο, μπορεί να μη ζουν ούτε  καν σε χώρο. Ο περίφημος “χωροχρόνος”  να μην υπάρχει σε τέτοια σύμπαντα, σε αυτούς τους γαλαξίες.

Κι αν  όλα τούτα το δικό μου το μυαλό  δεν μπορεί να τα  χωρέσει, δε σημαίνει πως δεν μπορεί  να είναι και αλήθεια.  Μια αλήθεια που  αδυνατώ να βαστάξω. Και μάλιστα, όταν “η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί  να βαστάξει”. Οι περισσότεροι αντέχουν  ελάχιστη ή καθόλου αλήθεια.

 

 

Συμπέρασμα:

Να ,γιατί μας λέει παραπάνω ο πατέρας της  διαστημικής ασφαλείας του Ισραήλ Χάιμ ΄Εσχεντ  πως τα “όντα” που συνάντησαν  οι δικοί μας αστροναύτες κάπου  στο διάστημα , έψαχναν κι αυτοί  εκεί, ό,τι κι εμείς.  ΄Ομως, ακόμα  δεν μπορούν να αποκαλυφθούν ,να ταυτοποιηθούν ως μη γήινοι,  γιατί  θα γίνει στον πλανήτη μας… το έλα να δεις.

 Στη   γη μας,  που ζει αιώνες, ως και τώρα ακόμα,  με παραμύθια  των Χριστουγέννων, των γενεθλίων, των …εθνικών επετείων .Αλλά και μοντέλα  παρουσίας,  ανατομικότητας,  ομορφιάς κα  ασχήμιας,  στερεότυπα. Και το επίσης παράλογο κανόνες  ηθικής,  σφυρηλατημένους   από ιερατεία και συστήματα-κέντρα λοβοτόμησης  του μυαλού και της ψυχής του γήινου ανθρώπου.

 

Είμαστε   διαφορετικοί  “κόσμοι”. Κι ας ζούμε οι άνθρωποι στον ίδιο…κόσμο. Υπάρχουν μυαλά στη γη που άνετα (απο)δέχονται ,όσα πολλοί αρνούνται ακόμα κα να φανταστούν.   ΄Οπως την πραγματικότητα της ύπαρξης άλλων μορφών ζωής, όμοιας η εντελώς διαφορετικής  από τη δική μας.

΄Ομως, η δική τους  διανοητική και αφαιρετική αδυναμία, η ανοησία, η προκατάληψη είναι τα “τανκς” της δικτατορίας  των συμπεριφορών τους, απέναντι στην ελεύθερη σκέψη. Ενάντια  στη αλήθεια και τη συμπαντική πραγματικότητα.

Και όλα αυτά,  για να μην πάθει υστερία η …θεούσα με το Τάμα που σούρνεται   στα σκαλιά της Παναγιάς της Τήνου .΄Η  να μην τα κάνει λίμπα  ο όχλος που συρρέει στο Βατικανό  για να τους ευλογήσει ο Πάπας  ,αφού το αφαιρούν βίαια τα χρωματιστά γυαλιά της πίστης στη  δημιουργία  του  κόσμου από το Γιαχβέ.

 

 

Οπότε, εσύ λογικέ, συνετέ, εχέφρονα, συμπαντάνθρωπε,   συνέχιζε να ζεις  με την ελπίδα της συνάντησης με άλλους “κόσμους”,  με άλλους “συνανθρώπους”, όταν πέσουν τα βαρίδια της ανοησίας  από τα πόδια του διπλανού σου.   Του “ανύποπτου”, του αστόχαστου, του θερμοκέφαλου, του φανατικού,    που ούτε  ως  ευχή και  επιθυμία θα μπορούσε ποτέ να φαναστεί το εαυτό του, ως     “Σταυραητό”  του ποιητή.

 

Στο Σταυραϊτό

(Κώστας Κρυστάλλης)