ΕΥΤΕΡΠΗ , Μούσα της Μουσικής, κόρη του Δία και της Μνημοσύνης.
*****
Πάσχα, Ελλήνων Πάσχα! Μνήμες από τα παιδικάτα μου, και μάλιστα της υπαίθρου , παραδοσιακές, μουσικές, χορευτικές, γευστικές. Γιορταστικές – χορταστικές , εν ολίγοις.
Εκείνες της εκκλησιαστικής παράδοσης, ειδικά της ψαλτικής , τέτοιων ημερών («Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει”), ως απάδουσες στις ιδεολογικές μου αναζητήσεις και κατακτήσεις αργότερα , τις απέβαλα νωρίς . Και διεγράφησαν παντελώς, δεν υφίσταται καμιά σήμερα προσλαμβάνουσα τέτοιους είδους . Με κουράζει η ανάμνησή τους.
΄Ασε, που όχι μόνο δεν πήραμε τίποτα γόνιμο από εκείνες τις παιδικές , εκκλησιαστικές , καταναγκαστικές εμπειρίες, αλλά ,πέρα από χαμένα, ήταν και καταστροφικά τα χρόνια αυτά του Κατηχητικού και του αναγκαστικού εκκλησιασμού.
Και τί να πεις για την επιβαλλόμενη δια βαθμολογικού ροπάλου από τους θεολόγους , αποστήθιση ολόκληρων περικοπών από τα Ευαγγέλια! Φτάσαμε στα 15 μας να ξέρουμε απ΄έξω τη Βίβλο ,κατεβατά ολόκληρα (!), συνηγορούσης τότε και της παιδικής, φωτογραφικής μνήμης. Αλλά , την ίδια εποχή, δεν ήμασταν ακόμα σε θέση να αποκτήσουμε ούτε καν ένα Lower ! Και για τα Γαλλικά στη Δημόσια εκπαίδευση, δε συζητάμε. Τρία συνεχή χρόνια και η γυμνασιακή μας γνώση στη γλώσσα, είχε εξαντληθεί σε 2-3 γαλλικά ποιήματα και στην αποστήθιση καμιά διακοσαριά λέξεων και φράσεων . Σήμερα, θεωρώ εγκληματική εκείνη τη μορφή της εκπαίδευσης. Καταστροφή και όνειδος για τις γενιές μας.
Μου μένουν τα υπόλοιπα από το Πάσχα Ελλήνων, Πάσχα. Και προπαντός τα παραδοσιακά μας τραγούδια. Που, όμως, δε θα υπήρχαν, ούτε αυτά ως αγαθή ανάμνηση, χωρίς τους καλούς ανθρώπους δίπλα. Οικογένεια και ευρύτερος περίγυρος. Μπορεί να μην είχαν και τις καλύτερες παιδαγωγικές μεθόδους, αλλά διέθεταν αγάπη για το παιδί. ΄Ηταν δώρο για εκείνες τις επαρχιακές κοινότητες το παιδί. Σερνικό και θηλυκό, χωρίς διάκριση. Δεν ξεχώριζαν, κάτω σε μας, τα παιδιά.
Αν κάτι μου λείπει περισσότερο τέτοιες ημέρες από εκείνα τα χρόνια, είναι η απλότητα και η σοφία των ανθρώπων. Ο αυθορμητισμός και η ανυποκρισία τους. Πλούσια τα ελέη στις καρδιές τους. Και πλούσιο και το βιος τους. Τους έφτανε ό,τι είχαν . Κατανάλωναν ό, τι παρήγαγαν. Δεν ήταν φτωχοί, επειδή, ακριβώς δεν ήταν πλεονέκτες . Σοφοί, επειδή, κυρίως, ήταν ολιγαρκείς. Και…”έξω καρδιά”. ΄Ολες οι μέρες τους ήταν πασχαλιά . Και ας ζούσαν στο μόχθο και τη βιοπάλη. Πώς τα κατάφερναν;
Τελευταία, που το σκέφτομαι περισσότερο απ΄ άλλες φορές, θαρρώ πως όλα οφείλονται στο μέγα δάσκαλο. Τη Φύση. Αγράμματοι ,μεν, αλλά ζούσαν με βάση τους νόμους και τις επιταγές της. Δεν είδα ποτέ να πάνε κόντρα στη θέλησή της. Και ό,τι φυσικό, είναι υγιές και με εξασφαλισμένο το αίσιο τέλος του.
Σήμερα, οι άνθρωποι δεν είναι μόνο αφύσικοι, αρπακτικοί, ανικανοποίητοι. Είναι μαζί και ημιμαθείς, ξερόλες, απαίδευτοι. Κι ας διαθέτουν πολλοί διπλώματα σπουδών. Όλα τα γνωρίζουν και τίποτα σε βάθος.
΄Οπως, ακριβώς, τους θέλει και τους κατάντησε η μιντιακή δικτατορία. Ζόμπι σε μια ήδη όζουσα και συνεχώς επεκτεινόμενη, οργουελική κοινωνία, με θύτες τους σύγχρονους Γκέμπελς, όχι πια τους πολιτικούς και τους παπάδες. Χωρίς οι όμηροι να έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αλλοτρίωσης και της παραίτησής που τους έχουν βυθίσει. Κι αν δε βλέπεις τις αλυσίδες σου πώς να τις αποτινάξεις; Παραδομένοι στο κυνήγι της κατάκτησης του αμερικάνικου ονείρου, συνθλίβονται στην πανδημία του ιού της κατάθλιψης, που ούτε ως όρος δεν ήταν γνωστός εκείνα τα χρόνια στους αγαθούς και κατά πάντα πλήρεις, χωρικούς της ελληνικής υπαίθρου.
Ας είναι. Μη χαλάμε τη γιορταστική διάθεση ,τουλάχιστον εκείνων που δεν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στην τελευταία περιγραφή μας.
Μια βουτιά στην ελληνική, παραδοσιακή μουσική μας με δεξιοτέχνες ,πρακτικούς οργανοπαίχτες: