Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ
ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΣ ΤΟΥ , Ο ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΜΟΣ.
*****
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΦΙΑ-ΑΛΗΤΕΙΑ !
————————————————–
Του “Αγίου και Ιαματικού Παντελεήμονα” (“Πανταλέημονα”) σήμερα. Και στη γενέτειρά μου ( το Κουφόπουλο), τον γιορτάζουμε τον ΄Αγιο. ‘ Εχει το εκκλησάκι του, ποιος ξέρει πόσες γενιές συγχωριανών, ακριβώς πάνω από την Τρανή Βρύση.
“Μεγάλο πανηγύρι στα παλιά χρόνια”, μολόγαγε η γριά Ρόιδω, που την πρόφτασα παιδί, μπορεί και 110 χρόνων : “Ανδριτσάνοι και Πανωχωρίτες ανέβαιναν τέτοια ημέρα απάνου σωρό, να ανάψουν λαμπάδα στη χάρη του και να προσευχηθούν για τον άρρωστό τους, γιατί ήταν γιατρός , παιδί μου, ο ΄Αγιος στο επάγγελμα”.
Μια και είμαι εδώ, είπα να πάω το πρωί στον εκκλησιασμό. Κοντά στη σχόλαση, όμως, το προγραμμάτισα να είμαι εκεί, μια και δεν πηγαίνω σε εκκλησιές και λειτουργίες. Εκτός αν πρόκειται για κηδεία. Αλλιώς, δεν πατάω εδώ και χρόνια για λόγους συνείδησης και ιδεολογικής καθαρότητας σε ναούς και προσκυνότοπους.
΄Ηταν ευκαιρία, όμως, να δω στο προαύλιο παλιούς συγχωριανούς, μια και τέτοια μέρα είναι πολλοί που κατεβαίνουν στο χωριό από την Αθήνα “για τη μέρα που ναι”. Ακόμα και από Αμερική και Καναδά, έρχονται, μετανάστες, χρόνια πριν. Συμμαθητές, παιδικοί φίλοι, αλλά και συγγενείς και γείτονες που είχαμε χρόνια να ανταμώσουμε.
Ο…λυκοφαγωμένος, όμως, που έλεγε η γιαγιά, δε με άφησε να πάω. Ανακάλυψα τελευταία στιγμή πως δεν είχα μακρύ παντελόνι (!) πάρει στη βαλίτσα μου. Το καλοκαίρι όλο , τη βγάζω με σορτς κι ελαφριά μπλουζάκια. Και πώς να παρουσιαστώ στην εκκλησιά ,έστω και στο προαύλιο, σε κόσμο μπροστά με πέδιλα και κοντό παντελονάκι ; ΄Ηταν “ασέβεια”, πρόκληση. Και μάλιστα βαριά. Για τον…΄Αγιο και τους συγχωριανούς .Προπαντός τους γερόντους !
Κι έτσι δεν πήγα. Κάθισα στο καφενείο και περίμενα να σχολάσει η εκκλησία. Θα τους έβλεπα εκεί. Πολλοί από τους εκκλησιαζόμενους θα κατέληγαν σίγουρα εδώ για καφέ ή βυσσινάδα.
Κάθομαι, λοιπόν, τούτη την ώρα, όσο περιμένω , και πίνω καφέ στον “Κόκκινο Μύλο” στην Ανδρίτσαινα . Κρυφοκοιτάζω στο τάμπλετ και τα σάιτ με τις ειδήσεις και τις κριτικές. Βλέπω φωτογραφίες και βίντεο, όπως πιο πάνω από την πρόσφατη δεξίωση για την “Αποκατάσταση της Δημοκρατίας” (!) στο προεδρικό μέγαρο. Και εξοργίζομαι. Μου κάθεται ο καφές στο λαιμό. Ξεχειλίζω από πίκρα περισσότερο, παρά από θυμό.
“Καρακατσουλιό” εμφάνιση πολλών από τους συνδαιτημόνες. Και ως τέτοιο, παράταιρο, αλλά κι αηδιαστικό και εξοργιστικό.
Φαντάζομαι να ζούσε ο Αλέκος Παναγούλης, ο Σπύρος Μουστακλής, τα άλλα παλικάρια που βασανίστηκαν οικτρά στα μπουντρούμια της δικτατορίας . Να παρευρίσκονται (που αμφιβάλω αν θα αποδεχόντουσαν την πρόσκληση της προέδρου της Δημοκρατίας) και να βλέπανε τις “Παπαχαραλάμπους”, επίσημα προσκεκλημένες και…τιμώμενα, ως οι ίδιοι οι βασανισθέντες, πρόσωπα, με… βυζάκια έξω ,να περιφέρονται δίκην κρυοκοκινόκωλης μαϊμούς στο πανηγυράκι της… αποκατάστασης της Δημοκρατίας!
Το σίγουρο είναι πως θα αναρωτιόντουσαν, έμπλεοι δίκαιης οργής και πόνου. “Γι΄αυτά τα σούργελα, ρε γαμώτο, μας έκανε φυτά ο Ιωαννίδης; Για τέτοια Δημοκρατία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου και του Κυριάκου Μητσοτάκη φτύσαμε το γάλα της μάνας μας στο ΕΑΤ-ΕΣΑ; Θα συμφάγουμε, θα συμπεριπατήσουμε και θα συνδιαλεκτούμε με Βορίδη και Μπογδάνο “;
Τί τρώμε τί πίνουμε και πόσο, είναι απόδειξη της βιοθεωρίας μας. Της άποψής μας για τη ζωή και τα πράγματα. Το ίδιο και με το πώς ντυνόμαστε. Το ρούχο, η εμφάνισή μας γενικότερα, είναι και τούτα μια απόδειξη ακόμα και της ιδεολογική μας συγκρότησης και πορείας. Αλλά και του σεβασμού και της συμβολικής στάσης που κρατάμε απέναντι σε πρόσωπα και επετείους.
Κουστούμια, γραβάτα, γκρίζα χρώματα, δείχνουν κατά κανόνα σοβαροφάνεια, συντηρητισμό και υποκρισία. “Επώνυμα” ρούχα, αυτοκίνητα ακριβής μάρκας ή σενιαρισμένα και εντυπωσιακά, φανερώνουν κυρίως άτομα ψωνισμένα, νεόπλουτα ,της γκλαμουριάς. Σεξιστικές εμφανίσεις, βυζί – μπούτι, κοιλιακούς και πλάτες έξω ή μισοκρυμμένα, είναι η συμπεριφορά “ξέκωλου” και κλαρινογαμπρού. Μπούργκες , τσαντόρ, μαντίλες, σεξισμός κι αυτός, αλλά από την… ανάποδη.
Το μέτρο και η απλότητα σε όλα και φυσικά στην εμφάνιση και τις ενδυματολογικές μας επιλογές, είναι απαραίτητα. Στην καθημερινότητά μας, αλλά και στις κοινωνικές ή άλλες συναναστροφές.
Το ντύσιμό μας είναι η ταυτότητα που παρουσιάζουμε στους άλλους. Αλλά και κοινό συμφωνητικό. Σου δείχνουμε σεβασμό, αλλά παράλληλα απαιτούμε το δικό σου σε όσα ακριβώς εκφράζει συνολικά η παρουσία μας. Και ως εμφάνιση, επίσης.