“Άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο και στη Ρουμανία: Έμοιαζε με μετεωρολογικό μπαλόνι, σηκώθηκαν μαχητικά αεροσκάφη”
***
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑΝ ΜΙΑ… ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΄Η ΕΝΑ ΘΡΙΑΜΒΟ!
Την “Κατοχή” , ως παιδί, τη μισούσα. ΄Όχι ως τραυματική εμπειρία, που δεν έζησα, αλλά, ως λέξη και προσωποποίηση της Καλαμοδόντας. Αυτή η φοβιστική αντρογυναίκα που, αν και θεόρατη και δυνατή, μπορούσε να περάσει ακόμα και μέσα από το τζάκι μας, να κατέβει στο χειμωνιάτικο, να μπήξει τα κοφτερά της δόντια στο άγουρο ,παιδικό μας κρέας και να ρουφάει αίμα με το καλάμι που πεταγόταν από τα σωθικά της .
Και όλη τούτη η δυσανάλογη με την αιτία, απειλή της γιαγιάς, όταν σε συνεννόηση βλεφάρων με τον αδερφό μου, κρατούσαμε εφτασφράγιστο το στόμα, που το στούπωνε με μυαλό από κεφαλάκι αρνιού, για να είμαστε δυνατοί και μυαλωμένοι! Κι όταν η υπομονή της παπαδιαμάντειας “αγαθής γραίας” υποχωρούσε, η επωδός ήταν πάντα η ίδια. «Μια Κατοχή που σας χρειάζεται, κακομαθημένα, παλιόπαιδα»! ‘ Ετσι στοίχειωσε στο μυαλό μου η Κατοχή, ως Καλαμοδόντα που σου πάγωνε το αίμα.
΄Οταν μεγάλωσα και συνειδητοποίησα το μέγεθος της τραγωδίας που έζησε ο κόσμος στην παράνοια του Ναζισμού, μακάριζα την τύχη μου που ανήκα στη μεταπολεμική γενιά και δε ζήσαμε τραγωδίες . Κατοχή, πείνες, βομβαρδισμοί, ερείπια. «Απολαμβάναμε» …πανικόβλητοι στην οθόνη, τις ταινίες που αναπαριστούσαν εκείνες τις τραγωδίες ,καθισμένοι στο μαλακό καναπέ με μια πιατέλα , τίγκα στο ποπ κορν δίπλα.
Αλλά, εδώ είναι το περίεργο. ΄Οσο περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιώ μαζί και κάτι άλλο. Την…ατυχία να μη ζήσει κάποια γενιά μια μεγάλη τραγωδία , όπως είναι ο πόλεμος, ας πούμε. Μαζοχισμός; Μπορεί. Αλλά, ίσως, και ανθρώπινη περιέργεια και δίψα για δοκιμές και εμπειρίες. Γιατί ,τί άλλο περισσότερο επιτακτικό και επιβαλλόμενο, υπάρχει στη ζωή; Πώς προχώρησε, αν όχι εξαιτίας αυτής της γονιδιακής ιδιαιτερότητας , ο πολιτισμός του Ζώου-Ανθρώπου , αλλά όχι κι κείνος του πιθήκου;
Πάντως, ομολογώ πως δεν ξέρω ,αν είναι μόνο προσωπικό τέτοιο κουσούρι, να μην μπορώ να επαναπαύομαι στην …ανάπαυση και την ησυχία. Κι ας λέει η λαϊκή σοφία που σέβομαι πως «όποιος είναι καλά, αλλά καλύτερα γυρεύει, ο διάβολος στην πλάτη του, ροβίθια μαγειρεύει»!
Διαβάζω για τα μπαλόνια που χρειάζονται τροχονόμο στον ουρανό, τόσα πολλά που πετούν πια και δε θέλω να πιστέψω πως τα στέλνει για κατασκοπία ο Νέος Χίτλερ της Ρωσίας ή ο δικτάτορας της Κίνας. Αν και αυτό τουλάχιστον, που πέταγε στη Ρουμανία προς τα κει συγκλίνει. Το τέρας της Ρωσίας έχει σχέδια θανάτου για τη Μολδαβία. Αλλά, δεν μπορείς να πειράξεις τη μικρή αυτή ,παλιά θυγατέρα Βουκοβίνα, αν πρώτα δεν χτυπήσεις τη μάνα της, τη Ρουμανία. Ιστορική διαβεβαίωση. Αλλά, ας μην το χαλάμε με αυτά σήμερα.
Πολλοί ειδικοί Αμερικανοί ισχυρίζονται ,πάντως, πως τα μπαλόνια που κυκλοφορούν στους ουρανούς τελευταία, είναι…Ούφο. Και πως το κινέζικο στον Καναδά ήταν μάλλον για ξεκάρφωμα. Το πέταξαν οι “Νάβι από την Πανδώρα”, για να μας μπερδέψουν. Να λένε, ακριβώς, όσα λένε οι “αρχές” σήμερα. Πως δεν είναι ούφινα ,εξωγήινα μπαλόνια, αλλά «μάτι» βγαλμένο μέσα από τις σελίδες του Κινέζικου «1984».
Τί να πεις; Μπορεί να υπάρχουν εξωγήινοι, αλλά ,μπορεί και όχι. Να συναντάς ζωή σαν τη δικιά μας ή παραπλήσια σε άλλους κόσμους, ναι και όχι. Η «διαστροφή» του ιστορικού, δεν παρέχει την πολυτέλεια να αράζεις ασφαλής στην ευκολία της μυθοπλασίας, δίκην Ηρόδοτου. Να παραμυθιάζεσαι, όταν έτσι είναι καλύτερα από το να βλέπεις δίπλα σου την σκληρή πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως, οι άνθρωποι, είναι παρατηρημένο πως πάντα πετάνε στα ουράνια .Είτε με τα ροζ μπαλόνια του έρωτα, είτε με τις θρησκευτικές φαντασιώσεις, είτε με αυτά τώρα τα πιθανολογούμενα των εξωγήινων.
Κι αυτός είναι ο λόγος που αν και οι περισσότεροι πιστεύουν σε εξωγήινους και μάλιστα κάποιοι φανατικά, εμείς εδώ, κρατάμε πισινή. Μπορεί να υπάρχουν ,αλλά, μπορεί και όχι. Ο χρόνος, ο πανδαμάτωρ και ελπιδοφόρος , θα δείξει. Οπως κάνει πάντα,άλλωστε και σ΄ όλα.
ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΓΕΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑΝ ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΄Η ΕΝΑ ΘΡΙΑΜΒΟ! Οι δικές μας μεταπολεμικές, δε ζήσαμε, πέρα από περιφερειακές τραγωδίες, γενικευμένους ολέθρους και ολιστικές καταστροφές, όπως οι παλιότεροι. Και όχι μόνο από παγκόσμιους πολέμους. Κι από «φυσικά» φαινόμενα. Από σεισμούς, καταποντισμούς, πανδημίες, μαύρες πανούκλες.
Και θα είμαστε, όντως, άτυχοι στη γήινη διαδρομή της ζωής μας αν , αφού ,τουλάχιστον, δεν είδαμε τη σκοτεινή πλευρά της φεγγαριού ,δε δούμε, ούτε τη φωτεινή του. Μεγάλη αδικία και …ανισότητα ευκαιριών!
΄Ενα πρωινό, ας πούμε, να μας ξυπνήσουν οι «σάλπιγγες των αγγέλων» της Αποκάλυψης, που θα αναγγέλλουν την παρουσία εξωγήινων σε στεριά, αέρα και θάλασσα. Να στέλνουν μηνύματα ειρήνης, χαράς και ευφροσύνης για την επίσκεψη και την αδερφική αντάμωση
Κι αν όχι ως αδερφοί και ειρηνοποιοί, ας έλθουν, βρε αδερφέ, και ως εχθροί, κατακτητές. Χειρότεροι, πάντως, από τους παλιούς και νέους, γήινους Χίτλερ, αποκλείεται να είναι.