Στην ευημερούσα Μητσοτακική “Ωκεανία 2024” , οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους με έρανο και οι γιοι αποτεφρώνουν ιδιωτικά τους πατεράδες τους από ανέχεια!

Τζορτζ Οργουελ: Ο Μεγάλος Αδελφός και η παγκόσμια επιτήρηση

 

1. Ο γιος έκαψε τον πατέρα του γιατί δεν είχε λεφτά να τον θάψει .

Το σπίτι είχε βγει σε πλειστηριασμό και ίσως ήταν οικονομικοί οι λόγοι που οδήγησαν τον 57χρονο καθηγητή  σε αυτή την πράξη. Μετά τη σύλληψή του, οδηγήθηκε στο Ψυχιατρείο.

2. Σε έρανο προβαίνει από σήμερα ο Πολιτιστικός Σύλλογος Άρβης, ώστε να καλυφθούν τα έξοδα της μεταφοράς και της κηδείας του 7χρονου που πνίγηκε στην Κρήτη, στην πατρίδα του, την Αλβανία, εφόσον η οικογένεια του αποφασίσει κάτι τέτοιο.

Ο μικρός Νικόλας είχε καταγωγή από την Αλβανία ενώ οι γονείς του ζουν τα τελευταία χρόνια στην Άρβη. Μεροκαματιάρηδες, εργάτες κυρίως στα θερμοκήπια, εξαίρετοι άνθρωποι όπως παραδέχονται όλοι στην περιοχή.

****

Στην ευημερούσα οργουελική   «Ωκεανία  του 2024»  του Κυριάκου Μητσοτάκη, που  ευδοκιμούν   τα λεφτόδεντρα , λόγω  ανθηρής οικονομίας (κι αυτό επιτυχία του καθεστώτος), οι υπήκοοι δεν μπορούν ούτε τους  τους νεκρούς τους να  θάψουν . Και, ή  τους καίνε, όπως οι αρχαίοι Αθηναίοι στο λοιμό, ιδιωτικά στον κήπο και στα άλση, ή   συγχωριανοί και  Δήμοι αναλαμβάνουν   τα έξοδα της κηδείας, που δε διαθέτουν οι συγγενείς.

Εν τω μεταξύ, τα Γκεμπελοειδή  της παραληρηματικής  προπαγάνδας του καθεστώτος με όλα τα μέσα που διαθέτουν ή  βγάζουν τρελούς και φονιάδες όσους γίνονται η τρανή απόδειξη της  κατάντιας  αυτής της χώρας,  ή την κρύβουν πίσω  «από άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» και εθνικοχριστιανικές  εξάρσεις  φιλανθρωπίας των  θερμοκηπάδων στο Μύρτος και τη… Γρια Λυζιά!

Αλλά, η φτώχεια  δεν είναι το χειρότερο που έχει ζώσει    τον κόσμο,  ένοχους ,απενοχοποιημένους και αθώους.    (Πέρα από το γεγονός πως τα… χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα).

Το πλέον ζοφερό  και ανέλπιδο,  δεν  είναι πως  μόνο το  ” 2% των οπαδών της Ωκεανίας,” έχουν λόγο και ισχυρό κίνητρο-διάφορο  στη  στήριξη τους καθεστωτος ,  η γνωστή και ως  “γαλάζια ακρίδα”.   Ανέκαθεν ,  η απολίτικη Ελλάδα  κουβαλούσε αυτή  τη συμφορά.  Από συστάσεως, μάλιστα,  ελληνικού  κράτους . (Να θυμίσουμε  ενδεικτικά  την άλλη, ρωσόφιλη  τούτη, ακρίδα του  Καποδίστρια  την  Κλαυθμώνος των… κλαυθμών, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων της  ΕΡΕ , τους  Χουνταίους, τους πρασινοφρουρούς).  Κατανοητή κα ερμηνεύσιμη σε μια τέτοια χώρα-Μπανανία η επανάληψη του ίδιου, χιλιοπαιγμαίνου  έργου.   Αλλά δεν είναι αυτό το ζοφερό και ανέλπιδο που λέμε.

Το πλήθος που υπακούει ή ομνύει στο Σύστημα διακυβέρνησής του,  και όχι μόνο στο καθεστώς, έχει παραδοθεί χωρίς αντίσταση στις  επεμβάσεις λοβοτομής ,που με μαεστρία διεκπεραιώνουν  οι χειρουργοί των θυμάτων τους . Και δεν είναι πια σε θέση  ο  ασθενής-ψηφοφόρος  σε τέτοιου είδους καταστολή που τον έριξαν οι, δικιάς του επιλογής,  χειρουργοί , να αντιληφθεί  «πώς   και γιατί» , ενώ  ρίχνει φάκελο στην κάλπη με το «σφυροδρέπανο» , στο τραπέζι του  δικαστικού  εκπροσώπου, μετριέται η ψήφος του, ως ανήκουσα στο  καθεστώς της «Ωκεανίας 2024».

Κουτσούμπας,  Ανδρουλάκης, Βαρουφάκης, κόρη του …κομμουνιστή  Κωνταντόπουλου, Λαφαζάνης και λοιποί …προεδράρες    των κομματικών μορφωμάτων, που λιπαίνουν παχυλά τις μηχανές του Συστήματος, είναι  τα  κατάπτυστα ονόματα αυτών των χειρουργών. Παλιότερα άλλα, που παράδωσαν πια  τα νυστέρια τους στους σημερινούς επίγονους.

Τούτοι , ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ, στηρίζουν τη Μητσοτακική «Ωκεανία 2024». Μετά ,έρχεται η συμβολή  του δικού της  “2%”!  Ο Κυριάκος, για να είμαστε ιστορικά συνεπείς, δεν είναι ο χειρότερος από δαύτους. Και εν πάση περιπτώσει,  τον  εχθρό σου τον ξέρεις και φυλάγεσαι.  ΄Όμως, από το φίλο σου, που υποκρίνεται  αγάπη και αφοσίωση ,τη βρίσκεις , τελικά.  Ιδιωτικά και..δημόσια.  Με διαβεβαίωση και υπογραφή της  Ιστορίας  και πάλι.

Αχ, ρε Τζιμάρα. Πώς το έλεγες κι αυτό τελικά;

πλέκω στιχάκια κι έχω ένα φόβο
να μη χτυπήσει το τηλέφωνο
κι είναι ο τύπος απ’ το κράτος που ελέγχει
αν υπακούει το φερέφωνο
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου
να μην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό
Κοίτα πώς κρέμονται οι αυτόχειρες φαντάροι
με τις θηλιές απ’ της σημαίας τον ιστό
Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν
κουνώντας μαντηλάκι καλαματιανό
Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο μωρό μου
κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιο τελικό
Μα όσο υπάρχουν απλωμένα στα μπαλκόνια
των πολυκατοικιών άσπρα σεντόνια, δε φοβάμαι
Άραγε, μέχρι πότε αλήθεια θα κρατήσει
αυτή η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων