ΦΥΣΙΚΕΣ ΄Η ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ (ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΠΟΙΗΜΕΝΕΣ) ΑΛΗΘΕΙΕΣ. (1. ΕΡΩΤΑΣ-ΜΟΝΟΓΑΜΙΑ-ΠΟΛΥΓΑΜΙΑ)

 

 Αναγκαστική ,αρχές Αυγούστου,   “συγκατοίκηση” σε ταξί  με  35άρα (όπως την έκοψα) ταξιτζού, μόρτισα και… “ψύλλο καλιγώνουσα”, όπως διαπίστωνα κάθε χιλιόμετρο που αφήναμε πίσω μας στη διαδρομή Αθήνα-Ν. Μάκρη. “Συγκατοίκηση” με εξαναγκασμό σε βασανιστική συνακρόαση καψουροτράγουδων  από το ραδιόφωνο του (μισθωμένου κατά τα άλλα!) οχήματος ,που διήρκεσε κοντά μια ώρα.

΄Ολο αυτό το διάστημα δε σταμάτησε η τύπισσα (στο θεό της!) ούτε στιγμή να ακούει σκυλάδικες..εκτελέσεις και να τις σιγομουρμουράει κιόλας με την “τσιγαρόμπασα”, αλλά μουσικά σωστή, φωνή της . Τί … την αγαπάει και την πονάει / Τι… θα τη σφάξει και θα την θάψει/Τί …σ΄αυτόν τα πίνει, αλλά αλλού πάει και το δίνει. Τέτοια, μια ολόκληρη ώρα, φορτισμένη και φορτωμένη η ατμόσφαιρα με στιχάκια, “μουσική”  και λιγωμένες φωνές  τραγουδιάρηδων,  ανατριχιαστικά άπαντα  (συν τον μολυσμένο αέρα, που κατάπινα από τα  4 τσιγάρα που κάπνισε  μέχρι που  φτάσαμε Ζούμπερι.)

Καθόμουνα πίσω και κανα τέταρτο την  διέκοψα από τη   μουσική  αποχαύνωσή της   και   με μορφή “συζήτησης και άγνοιας” της απέσπασα τα εξής …καταπληκτικά μυστικά: ΔΕΝ ακούει τα ίδια τραγούδια, μόνο τις 6 ώρες ,όλες κι όλες, που  κοιμάται  και  όσο κρατάει  ο…Σουλεϊμάν, η σειρά στην τηλεόραση, που βλέπει ανελλιπώς αγκαλιά  με το αγόρι της, τον “μούσκουλά της”, όπως  τον έλεγε συνέχεια.

Μετά τη 15λεπτη  ανάκριση καθόμουνα και συλλογιζόμουν έμφροντις και  συνοφρυωμένος: “Εξ απαλών ονύχων” η άμοιρη η ταξιτζού  μέχρι τα πρώτα -άντα που υπολόγισα πως διανύει,  είδε και άκουσε: Τον πατέρα της  να  ομνύει  γονατιστός  μπροστά στην έξαλλη σύζυγο και μάνα της  πως ουδέποτε την απάτησε με τη Λούλα την κομμώτρια και πως όλα ήταν μια…παραξήγηση(άσχέτως βέβαια πως ήταν παραμύθι ο όρκος του μπερμπάντη συζύγου). Τον εξομολογητή γέροντα στο μοναστήρι  που την κουβάλαγε η μάνα της μέχρι που έγινε έφηβη, να την απειλεί με απαγόρευση προσέλευσης στη “θεία κοινωνία” και αργότερα με κόλαση, αν τολμήσει  να χαϊδεύεται στα απόκρυφά της ή διαπράξει το μέγα αμάρτημα να κάνει σεξ πριν το γάμο  . Την ανοργασμική δασκάλα της να τη συμβουλεύει πως για να εμπλουτίσει την ψυχή κα το λεξιλόγιό της για την έκθεση να αρχίζει να ρουφάει εικονογραφημένα παραμύθια με…καραρόζ πρίγκιπες  που κατηφοράνε από τα κορφοβούνια καβάλα σε άσπρα αλόγατα για να πάρουν στα καπούλια τους τις Σταχτοπούτες . Αργότερα στο λύκειο  (αν προχώρησε ως εκεί ) τον λαλημένο φιλόλογο να αναλύεται σε δάκρυα και κρυφούς ανα-στεναγμούς,  μόλις απάγγελνε την ατάκα από την Αντιγόνη “Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ος εν κτήμασι πίπτεις, ος εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς”  του  ερωτιάρη, αρχαίου ¨Ελληνα  ποιητή Σοφοκλή ή  να λιγώνεται   στο μάθημα της λογοτεχνίας απαγγέλοντας αποσπάσματα από το “αθάνατο”  μυθιστόρημα “Ρωμαίος και Ιουλιέττα” (αιώνιος ύμνος στον έρωτα και την αγάπη) του  (Εγγλέζου τούτη τη φορά) ερωτοχτυπημένου (άπειρες φορές λένε) σερ Σαίξπηρ.

Να προσθέσουμε τώρα σε όλα αυτά (μέχρι τα 35 της που είπαμε πως είναι) τις χιλιάδες ώρες ακρόασης  ερωτοτράγουδων. Τα χιλιάδες μέτρα  … διαχρονικών ταινιών της  Μάρθας Βούρτη και της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Τις “οκάδες” τα λαϊκά περιοδικά που διάβασε και που  ίσως διαβάζει   ακόμα με ιστορίες αγάπης-έρωτα- τρέλας και που όλες τελειώνουν με την υπόδειξη-εφετμή  “να ακούς την καρδιά σου, κάνε ό,τι εκείνη σε προστάζει” (όπως για παράδειγμα, παράτησε ακόμα και τα μωρά παιδιά σου  για το νέο  σου αίστημα. Είναι… έντιμο  και ηθικό,αφού πρόκειται γι΄αγάπη και πάθος!).

Μια πρωτοφανής, απίστευτη “πλύση εγκεφάλου”.΄Ενας πραγματικός βιασμός της ψυχούλας και του μυαλού του υπέστη αυτό το κοριτσάκι (και εκατομμύρια, δισεκατομμύρια άλλα κορίτσια και αγόρια σε όλο τον κόσμο, όλες τις εποχές). Πώς να αντέξει, πώς να λυτρωθεί από τον ψυχαναγκασμό της αγάπης, του έρωτα και της συνεπακόλουθης  μονογαμίας, που της επέβαλαν να πιστέψει (“κεφάλι καζάνι”) και “που, δεν μπορεί, θα έρθει ο έρωτας και θα αλλάξει για πάντα τη ζωή” της!

Στο μεταξύ, τελειώνοντας τις παραπάνω διαπιστώσεις, πάλι περίλυπος και σύνους, συνοψίζοντας και τις επιλογές που τραγουδούσαν στους στίχους τους οι… εκτελεστές των εν λόγω καψουροτράγων στο ταξί, παραδόθηκα σε άλλες μελαγχολικότερες διαπιστώσεις. Αυτές είχαν να κάνουν τώρα με το… μείζον θέμα, τί γίνεται όταν ο…μούσκουλας-ντουλάπα-αναβολικάκιας την “κάνει” μια μέρα των ημερών     “για τα μάτια μιας μικρής”  κι αφήσει την ταξιτζού  απατημένη και μόνη;

Κατέληξα στις εξής βεβαιότητες: Η εγκαταληφθείσα και απατηθείσα  1. θα το ρίξει στο ποτό και στα πιο βαριά τσιγάρα.2. Θα παίρνει αντικαταθλιπτικά ή θα της  τρώει το “αγώι” κανένα λαμόγιο  ψυχίατρος 3. θα οδηγεί το ταξί του σκοτωμού, μέχρι να το “παρκάρκει” σε κανένα γκρεμό  με το ραδιόφωνο να παίζει διαπασών  “οδηγώ  και σε σκέφτομα” 4 .Θα βάλει “Αλβανό” να  σπάσει στο ξύλο τον άπιστο  και θα τον στείλει 6 μήνες σε νοσοκομείο. 5.(Το πιο ακραίο). Θα τον  παραμονέψει και θα του ρίξει σ΄”αυτά τα μάτια τα μελιά” μια κούπα ακουαφόρτε!

 Γράφαμε στα “ΔΡΩΜΕΝΑ” (26-12-2011) σε κείμενό μας με τίτλο
 “ΕΡΩΤΑΣ-ΑΓΑΠΗ: ΠΡΟΪΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ “ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ” ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ.

—————————————————————————————-

Ο “ εραστής”, ως εκ της ιδιότητος του ερωτευμένου ,αποκτά το δικαίωμα να θεωρεί και να πιστεύει ότι ο έτερος “εραστής” αποτελεί ιδιοκτησιακό – “περιουσιακό” στοιχείο του. Μάλιστα, εκμηδενίζει στη συνείδησή του ή υποβαθμίζει την αξία των άλλων “αγαθών” που κατέχει γι΄αυτό είναι έτοιμος ακόμα και να τα θυσιάσει χάριν του “έρωτά” του. Η μεταμόρφωσή του όμως αυτή για το νουνεχή,τον έχοντα σώας τας φρένας ,δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια νευρωτική, θα έλεγαν οι ειδικοί ,κατάσταση,η οποία τον εξωθεί και τον παροτρύνει να επιδιώκει την ικανοποίηση σκοτεινών και βάρβαρων πτυχών του “Εγώ”,όπου προεξέχουν τα ατομικιστικά-εγωιστικά ένστικτα. Η α-φύσικη αυτή μετάλλαξή του ,όντως μπορεί να τον οδηγήσει να θυσιάσει και τη ζωή του για τον “εραστή”,την ίδια ώρα,που δε διανοείται,όμως, όχι να θυσιάσει τη ζωή του,αλλά ούτε να ασχοληθεί, έστω και στοιχειωδώς, με τις ανάγκες του συνανθρώπου του. Εκείνος δίνει ΜΟΝΟ και τα ΠΑΝΤΑ σε συγκεκριμένο πρόσωπο και για συγκεκριμένο σκοπό.Οι άλλοι δεν “υπάρχουν” ή είναι ήσσονος σημασίας η ύπαρξή τους. Το “σκοτεινό αντικείμενο του πόθου” καθίσταται μανία,τρέλα,απόλυτος σκοπός και τον απομονώνει από το κοινωνικό περιβάλλον και από τα κοινά κοινωνικά-πολιτικά προβλήματα. Ακόμα και η φυσική ανάγκη για πολυγαμία και αλλαγή “συντρόφου” στραγαλίζεται και το γενετήσιο ένστικτό του ασκείται για να ικανοποιείται μόνο μέσω του “κτήματος”. Διακατέχεται από απόλυτο πάθος και καθοδηγείται μόνο από εκείνο . Δεν ησυχάζει αν δεν είναι σίγουρος πως δεν κινδυνεύει να “δραπετεύσει” ο συν-αιχμάλωτος .  Οι ψυχολόγοι θα έλεγαν πως σ΄αυτή την περίπτωση έχουμε  αφύσικη υπερ-ανάπτυξη του “ΕΓΩ”.
Αν ,τώρα. ο άλλος δεν ανταποκρίνεται σ΄αυτές τις απαιτήσεις ,είτε επειδή κάποια στιγμή αμβλύνεται και εξαφανίζεται το πάθος, κυρίως λόγω της συνήθειας-καθημερινότητας, είτε λόγω της “ανάγκης” για αναζήτηση νέου,ερωτικού …θηράματος (ο επιρρεπής στις “ροζ” εκδοχές της ερωτικής ζωής είναι ένας “Σίσυφος”, ένα τραγικά ανικανοποίητο άτομο,που στην ουσία κυνηγάει “χίμαιρες”, ψάχνοντας τον “πρίγκιπα”,ο οποίος φυσικά δε θα φανεί ποτέ,ούτε είναι όπως τον θέλει εκείνο), τότε το “ζεύγος” βιώνει αβυσσαλέες ανατροπές. Κι ενώ ο ένας εραστής “εξανθρωπίζεται”, αφού “έρχεται εις εαυτόν”, ο εναπομένων στο παλαιό πάθος ,αναγορεύεται από τον ίδιο και τον περίγυρό του σε “απατημένο”  και εκδικητή, καταλαμβάνεται από αμόκ, κατατρύχεται από απόλυτη “ζήλεια” και φθόνο,που μπορεί να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία ακόμα και στη δολοφονία του “προδότη” .Δεν υπάρχει εγωιστικότερο συναίσθημα από τον έρωτα, αφού απαιτεί απόλυτη υποταγή ελεύθερου προσώπου, δίκην δούλου, και καταφέρνει με την “εκπνοή” του να προκαλέσει-διεγείρει τα χειρότερα, αρνητικά συναισθήματα στον άνθρωπο.
Το γεγονός και μόνο πως ο έρωτας δεν είναι “ένστικτο”, αλλά επίκτητη και διεστραμμένη κοινωνική επιβολή και αντίληψη ,φαίνεται καθαρά από το γεγονός πως δεν έχει διάρκεια,σε αντίθεση με τα αυθεντικά ένστικτα, τα οποία, ως στη στιγμή του θανάτου, δεν καταργούνται και μάλιστα είναι κυρίαρχα.(Η ανάγκη για σεξουαλική ικανοποίηση για παράδειγμα ,έστω και φαντασιακά, είναι παρούσα και καμιά φορά έντονη και σε μεγάλες, γεροντικές ηλικίες).Ο έρωτας ,αντίθετα, ως μη φυσικό,αλλά επινοημένο συναίσθημα,ως προϊόν κοινωνικής προπαγάνδας-επιβολής (“πλύση εγκεφάλου”),αλλά και κακής ερμηνείας και αντίληψης της φυσικής, ερωτικής ορμής του ανθρώπου, είνα πρόσκαιρος, παρωδικός, έχει ημερομηνία λήξης, και όταν συμβεί αυτό, οι ερώμενοι, δεν έχουν την ευαισθησία και το σεβασμό να διαθέτουν ούτε το ελάχιστο θετικό συναίσθημα ο ένας για τον άλλο.Αν νιώθουν κάτι, συνήθως είναι μίσος. οίκτος ή σιχασιά.

 

Βέβαια, η “ροζ” (ρομαντική) αντίληψη του έρωτα ,ειδικά μέσα από τα υποπροϊόντα της λογοτεχνίας και της “βιομηχανίας” του κινηματογράφου-θεάτρου-τηλεόρασης,μουσικής προσπαθεί να αντιδιαστείλει τον έρωτα του αλόγιστου πάθους (“καψούρα”) από την ήρεμη “αγάπη”,που έχει διάρκεια,ποιότητα, ανθρωπιά και ελεγχόμενη ένταση. Αλλά ,κι αυτό δεν είναι αλήθεια.Δεν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα σε μια ερωτική σχέση,έστω και με τη μορφή της αγάπης, όπως την εννοοούν οι “οπαδοί” της ,αφού διατηρεί πολλά (τα περισσότερα) από τα αφύσικα- αρνητικά χαρακτριστικά στοιχεία του έρωτα (“καψούρα”. Πχ,τη ζήλεια, την αποκλειστικότητα, τη μονογαμία,την καταδίκη και την τιμωρία της “παρεκτροπής”-απάτης και το δικαίωμα από τον απατημένο για απαίτηση εξήγησης και επανόρθωσης).
Αλλά,θα αναρωτηθει κανείς,δεν μπορεί να υπάρξει μιας άλλης μορφής, “υγιής” ερωτική σχέση; Τέτοια μορφή σχέσης μπορεί ,βέβαια,να υπάρξει,αλλά όχι στον “καθένα”. Μόνο σε άτομα, που έχουν κατακτήσει ανώτερες “σφαίρες ζωής” που έχουν απαλλαγεί ή περιορίσει τη ζωώδη πλευρά τους, που έχουν καταφέρει αυτό που λέμε “υπέρβαση” και  κατάκτηση της απέναντι “όχθης” είναι δοσμένη μια τέτοια σχέση ως “βραβείο” και καρπός αγώνα. Αυτή η ένωση λέγεται Συντροφικότητα και δε διαθέτει, παρά ελάχιστα στοιχεία από εκείνα που μνημονεύσαμε πως συνυπάρχουν με τον έρωτα ή την αγάπη (π.χ η ύπαρξη “σεξουαλικής χημείας” με το σύντροφο).Η Συντροφικότητα είναι η κορυφαία κατάκτηση-εξέλιξη του ενστίκτου της διαιώνισης του είδους. Δε διακατέχεται από παραλογισμούς και μανίες, δεν έχει νευρώσεις,ούτε “σκοτεινά αντικείμενα πόθου”.Το σπουδαιότερο, έχει μονιμότητα και διάρκεια, μπορεί και “μιας ζωής”. Διέπεται από αλληλο-σεβασμό-εκτίμηση, ανιδιοτέλεια ,ουσιαστικό ενδιαφέρον, ειλικρίνεια, επικοινωνία, τρυφερότητα για τον άλλον, τον οποίο δεν αντιμετώπίζει ως “κτήμα” σε ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά ως ανεξάρτητη προσωπικότητα που έχει και το δικαίωμα και την υποχρέωση να διαθέτει τον εαυτό του ως βούλεται και αισθάνετα. Ακόμα και η μονογαμία (η “αιχμή του δόρατος” , το “ευαίσθητο σημείο” της ερωτικής σχέσης ) δεν επιβάλεται σε κανέναν από τους συντρόφους, αν δεν είναι αρεστή ή επιθυμητή .Οι μόνοι περιορισμοί που επιβάλει η Συντροφικότητα είναι εκείνοι που υπαγορεύονται από τη λογική (για παράδειγμα, η αυτονόητη ελευθερία μου δε θέτει σε κίνδυνο ή δοκιμασία και περιορισμό την ελευθερία του συντρόφου μου). Είναι όντως μια υψηλή κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος, που καθοδηγείται από τις επιταγές του Νου, επομένως της Φύσης και απαιτεί καλλιέργεια και κατάκτηση των ποιοτικών ιδιοτήτων του ανθρώπου, όπως πάταξη και εξουθένωση του ατομικισμού-εγωκεντρισμού, χαλιναγώγηση σκοτεινών πόθων και ανάδειξη της ανθρωπιστικής πλευράς του ατόμου (αλληλεγύη, κατανόηση, συμμετοχή στη θεραπεία της ανάγκης του “πλησίον”) .Αλλά μια τέτοια “υπέρβαση” συνεπάγεται και απαιτεί μελέτη -κατανόηση των ιδιοτήτων του ανθρώπου και των νόμων της Φύσης.΄Ο,τι αποκαλείται προσωπική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και απεγκλωβισμός του ανθρώπου από τα δεσμά της ζωώδους υπόστασής του,είναι η κατάκτηση και η βίωση αυτής της ερωτικής σχέσης που αποκαλείται ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ .

Συμπέρασμα; Η Φύση  “με χίλιες γλώσσες κρένει” και..”ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω”: Κάντε σεξ. ΄Οχι στον πόλεμο και τα μίση για τη… μονογαμία. Η πολυγαμία είναι φυσική και ως εκ τούτου ηθική.Τη  θέλει και ο θεός, σα να λέμε.