Στην Ελλάδα δεν υπάρχει λογοκρισία Τύπου, αλλά λογοκρισία … από τον Τύπο!
(Μόνιμη ανάρτηση)
&&&&&&&&&&&&&&&&&
ΤΟ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΞΙΑ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΑΡΖΕΤΑΚΗ
“Χρήστος Σαρτζετάκης: Μια ιδιόρρυθμη προσωπικότητα που περιφρόνησε την υστεροφημία της
ΘΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ
iefimerida.gr
“Οι συγκυρίες τον ανέδειξαν στο ανώτατο αξίωμα της χώρας. Και γι’ αυτή του την ύστατη «υπηρεσία», αυτοί που σήμερα τον τιμούν, αποφεύγουν να μιλήσουν με ειλικρίνεια και ευθύτητα. Περιορίζονται στη φράση «ο νεκρός δεδικαίωται…
Επέτρεψε στη σύζυγό του εκτός από «οικοδέσποινα» του «οικογενειακού σπιτιού» της, να είναι και παράγων της Προεδρίας. Θέλησε με «εντολές» που έστελνε σε εφημερίδες και ΜΜΕ, όταν τον αναφέρουν να τον αποκαλούν «Κύριο Χ. Σαρτζετάκη» ή «Κύριο Πρόεδρο», πάντα με… Κ κεφαλαίο! Και όταν, πολύ αργότερα, ο σύζυγος της «Φρόσως» (όπως την αποκαλούσε από μια στιγμή και μετά ο Τύπος, αντί του βαφτιστικού της Ευφροσύνη) βγήκε στη σύνταξη από το δημόσιο, την… προσέλαβε με μισθό στο γραφείο που διατηρούσε ως πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Θα μπορούσε να μείνει στην Ιστορία ως «ο ανακριτής που ξεσκέπασε τη συνωμοσία της δολοφονίας Λαμπράκη, από το παρακράτος της δεξιάς». Αλλά… δεν μπόρεσε. Παρασύρθηκε από τις κολακείες ενός πολιτικού συστήματος γεμάτου σκοπιμοτήτων, και έπαιξε το παιχνίδι του παρασυρμένος από τη γοητεία της εξουσίας, και ανίκανος (λόγω τυπολατρίας και ιδιοσυγκρασίας) να διαφυλάξει το παρελθόν και να φροντίσει για την υστεροφημία του.
Ξέρω, «ο νεκρός δεδικαίωται». Αλλά του αποδίδεις πιο πειστικά όσες τιμές του αξίζουν όταν δεν αποσιωπάς σκοπίμως και τις «ατυχείς» στιγμές της ζωής του…”
***
Το να είσαι κοντυλοφόρος και ανεπαρκής γλωσσικά, ως ο παραπάνω Γκεκμπελίσκος , είναι το σύνηθες στο συνάφι και δεν είναι πρόβλημα, μια και όσοι διαβάζουν τον συγκεκριμένο, είναι του ίδιου κι ακόμα χειρότερου… φυράματος , ειδικά σε επίπεδο γνώσης και κανόνων της μορφολογίας της γλώσσας (περί μορφωτικού και διανοητικού, δε μιλάμε καν). Και δε θα του κάνουμε εδώ μαθήματα γλώσσας, όπως για παράδειγμα πως δε λέμε η “προσωπικότητα που δεν ενδιαφέρεται για την υστεροφημία της” (το πρόσωπο ενδιαφέρεται ή όχι για κάτι).
΄Ομως, θα του κάνουμε και μάλιστα σκληρό μάθημα σεβασμού της Ιστορίας και δημοσιογραφικής δεοντολογίας, μια κι αυτή είναι εδώ η δουλειά μας. Συγγενής μεν, αλλά πόρρω απέχουσα η ιστορική δημοσιογραφία από τη δική του εμπορική. ΄Αρα και στρατευμένη.
΄Οπως έχουμε αναλύσει εδώ στη εισαγωγή μας και σε ανάλογα κείμενα στις διάφορες κατηγορίες θεμάτων , οι εξουσίες όλων των μορφών που ασκούνται στις οργανωμένες κοινωνίες, έχουν λίγο πολύ τα ίδια χαρακτηριστικά και οι φορείς τους συγγενείς συμπεριφορές. ΄Ανθρωπος εξουσιάζει ΄Ανθρωπο. Ηθικά ανεπίτρεπτο και ένα από τα κύρια γνωρίσματα των μελλοντικών , ανθρωποκεντρικών κοινωνιών, μεταξύ των άλλων, θα είναι και η κατάργηση της εξουσίας (αντιεξουσιαστικές κοινωνίες)
Με την έξοδο του ανθρώπου από την αθωότητα, άγνωστο πότε, πάντως μετά την εμφάνιση του φαινομένου της ιδιοκτησίας, εφευρέθηκε, ως sine qua non αρχή της επιβίωσης εκείνων των διαφορετικών κοινωνιών, η εξουσιαστική πλέον μορφή συμβίωσης των μελών των νέων κοινωνιών. Κι αυτό σήμαινε, πλην των άλλων και τη χρήση δύναμης, βίας για την επιβολή και τη συντήρηση της νέας τάξης πραγμάτων.
Κι αφού η βάση της εξουσίας, ο κεντρικός της πυλώνας είναι η ΔΥΝΑΜΗ, άρα ,όπως και ο σοφιστής της ελληνικής αρχαιότητας διακήρυξε , “δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρότερου”. Και εν προκειμένω, του εξουσιαστή σε βάρος του εξουσιαζόμενου. Και αυτή είναι η ουσία του Νόμου των περισσοτέρων κοινωνιών. Επομένως, ως εκ του ορισμού της, η έννοια της εξουσίας είναι αντίθετη με εκείνη του Ανθρώπου και με την αρχή πως (θεωρητικά, έστω ) δεν μπορεί κανένα μέλος της κοινωνίας για οποιονδήποτε λόγο να εκμεταλλευτεί ένα άλλο.
Οι εξουσίες με το χρόνο επιβλήθηκαν ως “αναγκαίο κακό”. Περισσότερο, επικαλέστηκαν ως δικαιολογία πως πετυχαίνουν την άμβλυνση και την πάταξη των διαφορών μέσα στις κοινωνίες στις οποίες τα μέλη που συμβιώνουν έχουν πολλές φορές μεταξύ τους διαφορετικά συμφέροντα, ζητούμενα και επιδιώξεις . Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πως με τέτοιες μεθόδους διατηρείται η δική τους “έννομη τάξη” και το σύστημα που υιοθετεί κάθε κοινωνία.
΄Οπως έχουμε διασαφηνίσει εδώ, αποδεχόμαστε προσωρινά αυτή την αρχή πως οι εξουσίες είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ σε ΚΑΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΚΙΣΤΕΣ κοινωνίες, μέλη των οποίων θέλουν να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και tvn ορέξεών τους. Ισχύει ,δηλαδή, εδώ η σοφή λαϊκή φράση “από δυο κακούς, πάω με τον λιγότερο κακό”. ΄Η, όπως η αρχαία αγχίνοια το διατύπωσε «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον».
Υπ΄ αυτή την έννοια και με αυτή τη αποδοχή και δέσμευση , διατυπώνουμε πάντα την ιστορική μας κρίση για τα δημόσια πρόσωπα, εκείνα που ασκούν οποιασδήποτε μορφής εξουσία. Καλές εξουσίες δεν υπάρχουν. Οπότε, είμαστε αναγκασμένοι να τις αποδεχόμαστε και τους φορείς τους κριτικά με τους χαρακτηρισμούς που εμπερικλείουν τα παραθετικά του επιθέτου ΚΑΚΟΣ , ΚΑΚΙΩΝ-ΧΕΙΡΩΝ, ΚΑΚΙΣΤΟΣ-ΧΕΙΡΙΣΤΟΣ. Και πάντα συγκριτικές οι κρίσεις.
Ο Αλέξανδρος, ο βασιλεύς των αρχαίων Μακεδόνων για παράδειγμα, υπήρξε χείριστο, συγκρινόμενος με το Νάβη το βασιλιά της αρχαίας Σπάρτης που δεν ήταν σαν τον Αλέξανδρο. Ακόρεστος για έγκλημα και Μέγας στον όλεθρο και την ισοπέδωση. Αλλά, δεν ξεχνάμε, ποτέ πως και οι δυο βασιλείς, ασκούσαν εξουσία.
Να επιστρέψουμε στη σύγχρονη Ιστορία με παραδείγματα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου , ως πρωθυπουργός, ενταγμένος φυσικά απολύτως στο υφιστάμενο πολιτικό- κομματικό σύστημα που υπηρετούσε κι εκείνος , ασκώντας εξουσία, υπήρξε σε συγκριτικά με το Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο…ΚΑΚΟΣ της εξουσίας. Οι δύο άλλοι οι.. ΧΕΙΡΙΣΤΟΙ. Κι έχουμε εξηγήσει εδώ τους λόγους που αποδίδουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς στους τρεις μνημονευόμενους ΄Ελληνες πρωθυπουργούς.
Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός στα δυόμιση χρόνια που ασκεί εξουσία υπήρξε και είναι ΚΑΚΙΣΤΟΣ, συγκρινόμενος με την αντίστοιχη πρωθυπουργική θητεία του Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτός είναι ο λόγος που στηρίζουμε το λιγότερο κακό πρωθυπουργό από τον καταστροφέα των πάντων σε αυτή την παραπαίουσα από κάθε άποψη χώρα.
Ο κοντυλοφόρος Οικονομόπουλος, βέβαια , παραπάνω ,ως υπάλληλος της γκεμπελικής βιομηχανίας του Χρ. Ράπτη, ούτε κατά διάνοια θα τολμούσε να παρουσιάσει στο αφεντικό του και να ζητήσει δημοσίευση κειμένου με χαρακτηρισμούς σαν αυτούς που παραθέσαμε για τους πέντε ιστορικά κρινόμενους πρωθυπουργούς στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Κι αν το τολμούσε, θα είχε εκπαραθυρωθεί αυθωρεί και παραχρήμα από τις ακροδεξιοπορνογραφικές σελίδες της iefimerida.
Χτες, με αφορμή το θάνατο του π. προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη, έλαβε εντολή να φιλοτεχνήσει (διάβαζε χαλκεύσει) ένα πορτρέτο του εκλιπόντος , που όφειλε … δια τας ανάγκας της υπηρεσίας- προπαγάνδας της γκεμπελικής αυτής βιομηχανίας, αν μη τι άλλο , να είναι υβριστικό. Και για την αληθοφάνεια του πράγματος, ναι, μεν, έντιμος δικαστής ο Σαρτζετάκης, αλλά ως μη Δεξιός …γραφικός! Με βασικές αναφορές σε θέση επιχειρημάτων από την προεδρική του θητεία τη… “Φρόσω” και το “Κύριος Πρόεδρος με κεφαλαία”. Τόσο έντιμος και ανεξάρτητος κοντυλοφόρος
Την ίδια στιγμή , μόνο μια ματιά, αν ρίξει κανείς στους χαρακτηρισμούς του ίδιου, αλλά και των ομοίων του , των εχόντων ίδια μούρη χοίρων, για τον…Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, αν είναι έντιμος πολίτης, θα αλλάξει χρώμα από αισχύνη. Οι κοντυλοφόροι της Δεξιά παλεύουν χρόνια τώρα , απεγνωσμένα και με ξεδιάντροπες αλχημείες στο μελάνι τους, να φιλοτεχνήσουν μια εικόνα ηθικού και μάλιστα εθνάρχη (!) , ενός ανήθικου πολιτικού, όπως ήταν ο Κων. Καραμανλής και να τον απαλλάξουν ιστορικά από τα τεράστια ανοσιουργήματα που διέπραξε στη χώρα.
΄Ηταν αυτός που ,επί ημερών του, οι ομνύοντες στο όνομά του δολοφόνοι του Γρ Λαμπράκη , το Κράτος του Κων, .Καραμανλή κόντεψε να τους κάνει και ήρωες, αν δεν υπήρχε ο… γραφικός ανακριτής Σαρζετάκης , ο μόνος και αβοήθητος σε εκείνο το Σύστημα των εξουσιών που τα έβαλε με τους Δαίμονες, που είδε το νεκρό κομμουνιστή , ως ένα ακόμα θύμα του βάρβαρου Καραμανλικού παρακράτους της ΕΡΕ. Ο Κων. Καραμανλής, μας διαβεβαιώνουν οι στρατευμένες πένες σαν τον αισχρό Οικονομόπουλο, δεν ήταν Σαρζετάκης. Υπήρξε μη… γραφικός, σοβαρός και υπεύθυνος στις θητείες τους. ως πρωθυπουργός και πρόεδρος Δημοκρατίας. Και άξια η υστεροφημία του και μάλιστα , ως Εθνάρχης!
Να εξηγούμαστε. Ο Χρήστος Σαρζετάκης υπήρξε και τούτος εκπρόσωπος και υπηρέτης του Συστήματος . Και βαρύνεται κι αυτός με τα κρίματα της εξουσίας. Τον έχουμε παλιότερα βάλει κι εμείς εδώ στο στόχαστρο της κριτικής μας. Και δεν τον απαλλάσσουμε, ως φορέα άσκησης κρατικής εξουσίας και θεσμικό εκπρόσωπο και μάλιστα ανώτατο, μιας Πολιτείας που απέχει ,βέβαια, παρασάγγες, από του να μη χαρακτηριστεί Μπανανία. ΄Ετερον εκάτερον.
Η ιστορία ,όμως, κρίνει, όσους κρίνει και στην άσκηση εξουσίας , σφαιρικά. Και για κάθε κρινόμενο, ιδιαίτερα για τα δημόσια πρόσωπα, τονίζει εκείνο που τον καθιερώνει στις σελίδες της της, ως ξεχωριστό. Ανεξάρτητα απ΄όλα τα άλλα.
Ο Χρ. Σαρτζετάκης στην άσκηση των ανακριτικών καθηκόντων του την εποχή του “Σκότους και του Ερέβους” για τη χώρα, τήρησε μα πρωτοφανή , ηρωική στάση για τα δεδομένα της εποχής. Τα έβαλε ΜΟΝΟΣ με την κραταιά και εγκληματική Δεξιά του Παλατιού ,του Καραμανλικού κάτους της ΕΡΕ, των Αμερικανών και των Εγγλέζων. ΄Εκανε, δηλαδή, εκείνο που για τους έντιμους και ασυμβίβαστους είναι αυτονόητο, αλλά για τους πολλούς και ανήθικους, απίστευτο.
Γι αυτό τιμάμε το Χρήστο Σαρζετάκη. Και δε μένουμε στις μικρότητες , τις κομματικές εμπάθειες και τις μισθοδοτικές σκοπιμότητες ενός υπαλλήλου της εμπορικής δημοσιογραφίας. Απλώς , του λέμε “άξιος ο μισθός” που του δίνει ο Χρ. Ράπτης, για να ντύνεται μαϊμού στο τσίρκο που δίνει παραστάσεις.
Και φυσικά, δεν πρόκειται, ούτε να αισχυνθεί, ούτε να ζητήσει ποτέ συγγνώμη από τη Ιστορία. Αλλά τί συγγνώμη να ζητήσει ένας καθ‘ έξη και κατ‘ επάγγελμα υπότροπος βιαστής τη Ιστορίας;
Η Δεξιά και τώρα δε συγχώρησε ποτέ τον Χρ. Σαρτζετάκη. Γιατί, παράδωσε στην Ιστορία τον Εθνάρχη “γυμνό και τετραχηλισμένο”. Ειδικά σήμερα που η ίδια έχει χρεωθεί την ανήθικη ,θεσμική συμπεριφορά, διεφθαρμένων αχυρανθρώπων της στο χώρο που υπηρέτησε ως διαφορετικός, μη διπλεκόμενος και μη Δεξιός ο Σαρζετάκης .
Και απεγνωσμένα προσπαθεί με κάθε τρόπο, ειδικά με μισθοφόρους σφογγοκωλάριους , να τον απομυθοποιήσει, να μειώσει τη προσωπικότητα και το κύρος του. Ως γραφικό και ως εκ τούτου αναξιόπιστο μάρτυρα της Ιστορίας τον παρουσιάζει. Επειδή, ακριβώς, είναι , ένας από τους πολλούς, που με τη μαρτυρία και τη στάση του, συνέβαλε αποφασιστικά στην οριστική και αμετάκλητη αφαίρεση του τίτλο Εθνάρχη που είχε σφετεριστεί ο ίδιος ο Κων. Καραμανλής και τον είχε αποδεχτεί ΜΟΝΟ η παράταξή του. Ουδείς άλλος.