ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ-ΝΟΜΙΚΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΄Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΟΣΥΝΗΣ Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ;
Με αφορμή την πρόσφατη έγγραφη καταγγελία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου για τη μη εισέτι αποφυλάκισή του (παρατίθεται στη συνέχεια), επιλέξαμε κάποια στοιχεία με διάθεση προβληματισμού περισσότερο από το ιστορικό υλικό μελλοντικής επεξεργασίας για το χαρακτήρα και τη δράση των μελών των ελληνικών οργανώσεων ένοπλης λαϊκή βίας . Η ελληνική Ιστορία έχει υποχρέωση να αφιερώσει μεγάλο κεφάλαιο στα σύγχρονα ιστορικά δρώμενα, έτσι όπως τα προκάλεσαν και τα διαμόρφωσαν τα μέλη των πολλών και ποικιλώνυμων αυτών οργανώσεων που έδρασαν στην Ελλάδα από την έναρξη της Μεταπολίτευσης (1974) μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η δράση της 17Ν, η οποία, όπως σε παλιότερα κείμενά μας υποστηρίξαμε ,διακρίνεται σε δύο φάσεις (Α και Β) ένοπλης δραστηριότητας. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από εκείνο το κείμενό μας με τίτλο H ΕΝΟΠΛΗ ΛΑΪΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (10-12-2010).
” …Η προσέγγιση της ιδεολογίας των τελευταίων φορέων της «΄Ενοπλης Λαϊκής Δράσης», ιδιαίτερα της πολιτικής και πολύ περισσότερο η περιγραφή της σε λεπτομέρειες, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, όπως εκείνης των προηγούμενων φάσεων. Αφελείς και απλουστευτικές δημοσιογραφικές προσεγγίσεις για την «τρομοκρατία» στην Ελλάδα τύπου «Πρετεντέρη, Παπαχελά-Τέλλογλου», υπάρχουν βέβαια, αλλά θα είναι και θα παραμένουν αβαθείς και υπαγορευμένες.
Η πολιτική ιδεολογία, ας πούμε, της 17Ν και ειδικά της πρώτης γενιάς, που την ίδρυσε, έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα (μαρξιστικό, λενινιστικό κυρίως) και ο πολιτικός της λόγος αρθρώνεται καθαρός. Η πρώτη γενιά των «αναρτών πόλεων» (οι «γέροι»), δεν ήταν, παρά η συνέχεια των παλιότερων ανταρτών του βουνού, του «καθαρού» ιδεολογικά ΚΚΕ που διεξήγαγε τον «υπέρ πάντων» εκείνον αγώνα έτσι, όπως τον βίωσαν και τον υπηρέτησαν οι Βελουχιώτηδες, οι Πουλόπουλοι, οι Μπελογιάννηδες. Ακόμα και οι αφορμές της ίδρυσής της ήταν περισσότερο κατανοητές και ερμηνεύσιμες την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε: Να τιμωρήσει τους φορείς της στρατιωτικής δικτατορίας και ειδικά τους βασανιστές του καθεστώτος ,που η τότε δικαιοσύνη τους είχε ρίξει στα «μαλακά». Η «ομάδα» εκείνη, μάλιστα, δε χρειάστηκε ιδιαίτερη ζύμωση για να συσταθεί. ΄Ηταν ήδη έτοιμη από πριν και τα μέλη της δραστηριοποιούνταν στη διάρκεια της δικτατορίας μέσα από αντιστασιακές οργανώσεις, ειδικά του εξωτερικού. Γι΄αυτό και η δράση των πρώτων μελών της 17 Νοέμβρη μέχρι και την «άλωσή» της από τους «πιτσιρικάδες» (Κουφοντίνα, Ξηρούς κ. ά), έθρεψε τα επαναστατικά όνειρα ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και ήταν σιωπηρά αποδεκτή , όχι μόνο από το παραπάνω πληθυσμιακό κομμάτι, αλλά και από πολλούς διανοητές της εποχής, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Στα ιδεολογικά «αχνάρια» της Α΄17Ν περπάτησε, βέβαια και η Β΄17Ν,αλλά διαφοροποιήθηκε στη συνέχεια και στην ουσία «ατύχησε» στις επιλογές των «στόχων» της και ειδικά με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, που λειτούργησε ως ο «από μηχανής θεός» -μηχανισμός κάθαρσης των πολιτικών εγκλημάτων του Κ.Μητσοτάκη και ανάδειξης της νέας εποχής «Μητσοτάκη» και της δυναστείας του. Αυτή η ενέργεια ήταν και η αρχή του τέλους της Β΄17Ν, ιδεολογικά περισσότερο, αφού αμαυρώθηκε εν πολλοίς το επαναστατικό της προφίλ, και το «λαϊκό» της έρεισμα γινόταν συνεχώς όλο και πιο ανίσχυρο.
Η άλλη, αξιόλογη επίσης, οργάνωση του ΕΛΑ, συμπορευόταν ιδεολογικά με τη 17Ν της πρώτης φάσης και κάποια από τα μέλη της «γνωρίζονταν» μεταξύ τους από τις αντιστασιακές οργανώσεις της δικτατορίας ή ανήκαν και στις δυο οργανώσεις και συνεργάζονταν .Το ίδιο και με τις άλλες, τις μικρότερες «ομάδες» (π.χ 1η Μάη), που σε αντίθεση με τις δύο μεγάλες, αυτές ήταν ολιγομελείς, συστάθηκαν για συγκεκριμένα «χτυπήματα» και γι΄αυτό ήταν και θνησιγενείς. Η θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων», αφορούσε όλες τις οργανώσεις εκείνης της εποχής, αφού τα μέλη της ήταν πάντα τα ίδια σε όλο το φάσμα της «΄Ενοπλης Λαϊκής Βίας».
Μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει η ιστορική μας πεποίθηση πως αυτή τη μορφή και τέτοιο χαρακτήρα είχαν οι πρώτες εκείνες, οι ιστορικές, ας τις πούμε, οργανώσεις της ένοπλης λαϊκής βίας στην Ελλάδα και ειδικά της 17Ν. Κι αν η παραπάνω θεωρητική προσέγγιση είναι ορατή ακόμα και “δια γυμνού οφθαλμού”, δεν είναι το ίδιο εύκολη (για να μην πούμε είναι αδύνατη) η συμπλήρωση του παζλ των δραστηριοτήτων και κάθε μορφής “επιχειρήσεων” των εν λόγω οργανώσεων. Πολύ περισσότερο ανέφικτη αποδεικνύεται η προσπάθεια καταγραφής σε λίστα των ονομάτων των πρωταγωνιστών-μελών, έστω και κατά μέρος, που έδρασαν με οποιαδήποτε ιδιότητα μέσα σ΄αυτές τις οργανώσεις .
΄Ενας απ΄αυτούς, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις των διωκτικών αρχών και τις αποφάσεις των δικαστηρίων που δίκασαν τα φερόμενα ως μέλη της 17Ν , ο οποίος, μάλιστα, αποκαλείται και αρχηγός της , είναι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Ο ϊδιος, βέβαια, ουδέποτε παραδέχτηκε πως ήταν μέλος της συγκεκριμένης οργάνωσης, πολλώ μάλλον επικεφαλής της.
Ας παρακολουθήσουμε το σκεπτικό του ισχυρισμού της αθωότητάς του του, έτσι όπως το διατύπωσε σε ένα οκτασέλιδο κείμενό του ο ίδιος ο τότε κατηγορούμενος Αλ. Γιωτόπουλος και το οποίο διάβασε ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, όταν δικαζόταν μαζί με τους άλλους κατηγορουμένους για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση . Υποστηρίζει ο Αλ.Γιωτόπουλος:
«Η καταδίκη μου σε 21 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο παραβιάζει το τεκμήριο αθωότητας, το δίκαιο της απόδειξης και συνιστά δικαστικό σκάνδαλο. Με μια προκλητική αντιστροφή των όρων, το δικαστήριο θεώρησε ότι δεν έχει την υποχρέωση να τεκμηριώσει έστω και μια από τις 21 πράξεις ηθικής αυτουργίας, αλλά ότι είμαι ένοχος, αφού δεν μπόρεσα να αποδείξω κατά τη γνώμη του, την αθωότητά μου».
Θα συμφωνήσουμε ,κατ΄αρχήν, με το παραπάνω σκεπτικό του κατηγορούμενου τότε Αλ. Γιωτόπουλου. Κι αυτό, επειδή όχι μόνο δεν υπάρχουν κάποια ισχυρά, αλλά είναι εντελώς ανύπαρκατα , τα δικονομικά ειχειρήματα της άλλης πλευράς (της δικαστικής έδρας), η οποία ουδέποτε τελικά τεκμηρίωσε στις αποφάσεις της τους λόγους για τους οποίους καταδίκασε τον κατηγορούμενο για συμμετοχή στην οργάνωση της 17 Ν. Αλ. Γιωτόπουλο.
Από την άλλη, στη συνέχεια του κειμένου του ,που μνημονεύσαμε, ο τότε κατηγορούμενος, τεκμηριώνει πολύ εμπεριστατωμένα ό,τι χαρακτηρίζει ως δικαστικό σκάνδαλο της καταδίκης του, δοθέντος ότι αυτός ο χαρακτηρισμός στηρίζεται πάνω σε μια ακατάλυτη αρχή του νομικού πολιτισμού των ανθρώπων (ισχύει από την απώτερη αρχαιότητα), γνωστή στην περιεκτική φράση “είναι προτιμότερο να αθωωθούν χίλιοι ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος”. Αυτή η περίφημη αρχή που διαπέρασε τη σκληρότητα των αιώνων και διατηρήθηκε ως τις ημέρες μας, φαίνεται πως κατακρεουργήθηκε στις αίθουσες των δικαστηρίων που εκφωνήθηκαν οι αποφάσεις καταδίκης του Αλ.Γιωτόπουλου.
Γράφει ο ίδιος στο παραπάνω 8σελιδο κείμενό του:
” Οργανώσεις σαν τη 17 Νοέμβρη δεν είναι εξωραϊστικά σωματεία, με μέλη που μπαινοβγαίνουν σε αυτά χωρίς συγκεκριμένη δραστηριότητα, αλλά παράνομες οργανώσεις βίαιης και ένοπλης δράσης. Όπως απέδειξε η εμπειρία των άλλων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, όπου εμφανίστηκαν ανάλογες ολιγομελείς οργανώσεις, τα μέλη είχαν για δραστηριότητά τους αυτήν την ένοπλη δράση ή έστω βοηθητικές πράξεις της. Δεν υπήρχαν μέλη χωρίς τέτοια δραστηριότητα. Συνεπώς είναι οξύμωρο και κωμικό να υποστηρίζεται η άποψη ότι κάποιος ήταν μέλος επί 27 χρόνια, χωρίς να έχει συμμετάσχει έστω σε μια ένοπλη πράξη».
Δεν υπάρχει πιστεύουμε σοβαρότερο και πλέον ακριβές επιχείρημα από αυτό που επικαλείται ο Αλ. Γιωτόπουλος. Στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, που έδρασαν παλιότερα όμοια κινήματα ένοπλης, λεγόμενης, λαϊκής πάλης, δεν υπήρξε προηγούμενο ο αρχηγός μιας οργάνωσης να δίνει εντολές, να διοικεί, να γράφει προκηρύξεις, να στρατολογεί, να… μπάζει και να βγάζει μέλη, αλλά ο ίδιος να μένει και μάλιστα, όπως στην περίπτωση Γιωτόπουλου ,27 ολόκληρα χρόνια… άκαπνος, κυριλέ, να μην ξέρει να ξεδιακρίνει το ….45άρι της οργάνωσης από το 38άρι της αστυνομίας. Αστεία πράγματα!
΄Ομως, δεν είναι καθόλου αστείο για εκείνον που χρεώνεται τέτοιες ποινές και εισπράττει 21 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξης για 21 πράξεις ηθικής αυτουργίας. Η επίκληση της ηθικής και όχι της φυσικής αυτουργίας ,που δεν αποδείχτηκε ποτέ, δηλώνει φανερή αδυναμία της έδρας να “δέσει” την απόφαση.
Πώς συνέβη ο Γιωτόπουλος να μη λάβει μέρος, με φυσική παρουσία, να μην είναι,δηλαδή, παρών σε καμιά από τις εγκληματικές πράξεις που του χρεώνουν για ηθική αυτουργία; Δεν είναι μια, δεν είναι δυο. Είναι 21 εγκληματικές πράξεις, που υποκινεί, ως αρχηγός, αλλά ως άλλος Ξέρξης στην ιστορική ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο ίδιος παρακολουθεί εκ του μακρόθεν, από το όρος…Αιγάλεω την εξέλιξη της συμπλοκής. Ο Γιωτόπουλος, πού βρισκόταν όταν οι Ξηροί με τον Κουφοντίνα βρίσκονταν επί τω…έργω; Σε παρακείμενες του θεάτρου της επιχείρησης καφετέριες;
Τέτοιες δικαστικές αποφάσεις αφήνουν εντελώς εκτεθειμένους, τους δικαστές που τις εκφωνούν και επιβάλουν τέτοιες εξοντωτικές ποινές, χωρίς κανένα απολύτως σοβαρό νομικό σκεπτικό και επιχείρημα. Η ανύπαρκτη τεκμηρίωση δείχνει σπουδή να τελειώνουμε την υπόθεση που μας ανάθεσαν με ειλημμένη απόφαση από την έναρξη της δίκης.
Η καταδίκη του Αλ. Γιωτόπουλου και μάλιστα με τόσο βαριές ποινές, αποτελεί όντως δικαστικό σκάνδαλο. Ενέχει και τα χαρακτηριστικά βαρβαρότητας στο δικαιικό πολιτισμό της χώρας . Θα πρότεινε κανείς,μάλιστα, να αποτελέσει αφορμή προσθήκης ειδικού μαθήματος στις σχολές δικαστών για το πώς ένας… δίκαιος, ανεξάρτητος και έντιμος δικαστής δικάζει όχι…κατά συνείδηση (στην περίπτωση Γιωτόπουλου ούτε καν κατά συνείδηση), αλλά κατ΄εντολήν.
Κρίμα για την ελληνική δικαιοσύνη. Είχε την ευκαιρία σ΄αυτές τις δίκες της 17Ν να αρθεί στο ύψος της αποστολής της, να αποκαθαρθεί από αμαρτίες της (“ων ουκ εστιν αριθμός”) και να αποδώσει έντιμη, πραγματική δικαιοσύνη με την ετυμηγορία της .Αντ΄ αυτού, επέλεξε την εντελόμενη απονομή δικαιοσύνης, εκείνη τη γνωστή της διαπλοκής και της χειραγώγησης στη χώρα μας. Κρίμα!
Δεν παριστάνουμε τους δικαστές και δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Κρίνουμε ,όμως, ιστορικά τις αποφάσεις των δικαστών, όπως και όλων εκείνων που με την όποια ιδιότητα ή δραστηριότητά τους καθίστανται δημόσια πρόσωπα και διαμορφώνουν το ιστορικό γίγνεσθαι . Η ιδιότητα του ιστορικού και η κρίση του μέσα στις συντεταγμένες πολιτείες είναι απείρως σπουδαιότερη και καταλυτική για τις κοινωνίες των ανθρώπων στις οποίες η δικαιοσύνη αποτελεί και είναι το θεμέλιο της εύρυθμης ύπαρξής και λειτουργίας τους.
Αν υπήρξε ή όχι μέλος της 17 Ν και με ποιο ρόλο ο Αλ. Γιωτόπουλος , δεν περιμένουμε να μας το καταθέσει ο εξ ορισμού ψευδομάρτυρας (λόγω ιδιότητας) Π. Τσελέντης. Ο ίδιος, όμως, ο Αλ. Γιωτόπουλος, αν είχε συμμετοχή στη συγκεκριμέμνη οργάνωση, οφείλει μια μέρα να βγει και να το πει. ΄Εχει χρέος απέναντι στην ιστορία να το αποκαλύψει. Τον τρόπο και την εποχή θα τα επιλέξει ο ίδιος. Αν δεν το κάνει, εμείς θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε (αφού κανένα καινούριο στοιχείο δεν προστέθηκε για να ανατρέψει την αρχική μας πεποίθηση),πως ο φερόμενος ως αρχηγός της 17Ν είναι τελικά θύμα και πως, όπως ο ίδιος υποστηρίζει , “καταδικάστηκε από την αστυνομία μέσω των μέσων ενημέρωσης και όχι από τη Δικαιοσύνη”.
Αν κάτι νέο δεν προκύψει, λοιπόν, ιστορικά είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε την αθωότητά του και να καταδικάσουμε τον τρόπο με τον οποίο προχώρησαν στην καταδίκη του οι δικαστές και στους δυο βαθμούς. Αν εγκύψει κανείς, “χωρίς φόβο και πάθος”, έστω και με στοιχειώδη νομικό εξοπλισμό στις αποφάσεις των δύο διακαστηρίων, είναι σίγουρο πως θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με το παραπάνω για το άδικο και ανυπόστατο της καταδίκης του Αλ.Γιωτόπουλου.
Μένει σήμερα η ίδια η δικαοσύνη να επανορθώσει εκείνο το σφάλμα της. Κι επειδή δεν μπορεί να του δώσει πίσω τα χρόνια που έμεινε στη φυλακή, τουλάχιστο έχει την ευκαιρία με τα στοιχεία που επικαλείται στην έγγραφη δήλωσή του ο ίδιος ο κρατούμενος στις φυλακές, να τον αποφυλακίσει πάραυτα.
Είναι βάρβαρο να διαπράττεται …σκόπιμο λάθος, ειδικά στην απονομή της δικαιοσύνης. ΄Ομως, είναι εντελώς απάνθρωπο και ανήθικο στις συντεταγμένες πολιτείες, όταν ξεσκεπαστεί, να μην προσπαθεί η ίδια η πολιτεία να το διορθώσει με κάθε τρόπο. Και όπως είπαμε, η ενοχή του Αλ.Γιωτόπουλου δεν αποδείχτηκε ποτέ ως σήμερα. Επομένως, συνεχίζει εκείνος μεν να διαθέτει το τεκμήριο της αθωότητας , η δε καταδίκη του όντως να συνιστά δικαστικό σκάνδαλο στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας.
Η Έγγραφη καταγγελία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου
Παραχάραξη του νόμου για να μην αποφυλακιστώ
Η παράγραφος 2 του άρθρου 105 του Π.Κ. λέει: «Το χρονικό διάστημα των τριών πέμπτων περιορίζεται στα δύο πέμπτα της ποινής που επιβλήθηκε και προκειμένου για ισόβια κάθειρξη, τα δεκαεννέα (19) έτη περιορίζονται σε δεκαπέντε έτη (15), αν ο κατάδικος έχει υπερβεί το εβδομηκοστό (70) έτος της ηλικίας του».
Τα 15 έτη είναι ονομαστική ποινή (με ευεργετικά μέτρα) και όχι πραγματική για τους εξής τρεις λόγους. Πρώτον, αν ήταν πραγματική, αυτή η πρόταση θα ήταν περιττολογία αφού σύμφωνα με την παρ. 6 του ίδιου άρθρου 105 Π.Κ., αυτή η πραγματική ποινή των 15 ετών προβλέπεται για τους κατάδικους ισοβίτες και δεν χρειάζονταν να αναφέρεται ως ευεργεσία ειδικά για τους άνω των 70 ετών.
Για τους οποίους συνεπώς δεν υπάρχει καμιά ευεργεσία και κακώς γίνεται αυτή η αναφορά. Ο νόμος όμως δεν μπορεί να καθορίζει ευεργεσίες ανύπαρκτες κι ούτε να είναι φλύαρος.
Δεύτερο η πρόταση: «Τα δεκαεννέα έτη περιορίζεται σε δεκαπέντε», είναι ποσοτική μετατροπή κι όχι ποιοτική. Η ονομαστική ποινή (με ευεργετικά μέτρα) των 19 ετών δεν μπορεί να μετατραπεί σε πραγματική ποινή των 15 ετών, γιατί τότε θα το ανέφερε ρητά. Τρίτο αυτό αποδεικνύεται χειροπιαστά στην πρώτη περίπτωση. Προβλέπει τα 2/5 της ποινής ενώ στην παράγραφο 6 προβλέπει το 1/3 για τους ενήλικους.
Ομως τα 2/5=6/15 είναι μεγαλύτερα του 1/3=5/15 άρα, αν ήταν πραγματική η ποινή, ο υπερήλικας εκτίει μεγαλύτερη ποινή από τον μη υπερήλικα! Οχι μόνο δεν ευεργετείται αλλά τιμωρείται, πράγμα άτοπο. Αρα τα 2/5 όπως και τα 15 έτη για τα ισόβια είναι αναντίρρητα ονομαστική ποινή (με ευεργετικά μέτρα) κι όχι πραγματική.
Μόνο μ’ αυτή την ερμηνεία η παράγραφος αυτή έχει νόημα. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα αφού δεν προσφέρει απολύτως τίποτε στον άνω των 70 ετών και είναι άτοπη.
Στρεψοδικία
Η άλλη άποψη δεν είναι απλώς στρεψοδικία αλλά ισοδυναμεί με εξαφάνιση, σβήσιμο της ευεργεσίας που προβλέπεται για τον κρατούμενο άνω των 70 ετών. Δηλ. με παραχάραξη του νόμου, αφού παραποιεί την ουσία του.
Το μόνο σημείο που δεν είναι καθαρό είναι αν προβλέπεται ελάχιστο όριο πραγματικής ποινής. Κατά μια άποψη δεν προβλέπεται και δεν απαιτείται. Για την άλλη όμως άποψη κι αφού έχει απορριφθεί η προηγούμενη ερμηνεία ως άτοπη, υπάρχει μια λύση λογική και δίκαιη που εμπεριέχεται στην παρ. 6. Η οποία ορίζει ότι ο ισοβίτης εκτίει πραγματικά τα 15/19 της ονομαστικής του ποινής, άρα εκτίει σύμφωνα με την παρ. 2 τα 15/19 του 15, που ισούται με 11 έτη και 10 μήνες.
Σε κάθε περίπτωση κάποιος που έχει εκτίσει πάνω από 13,5 έτη πραγματικής ποινής πληροί τις προϋποθέσεις της παρ. 2 του άρθρου 105 Π.Κ. Η παρ. 2 του άρθρου 105 Π.Κ. συνεχίζει: «Το χρονικό διάστημα των 15 ετών προσαυξάνεται κατά τα δύο πέμπτα των λοιπών ποινών που τυχόν έχουν επιβληθεί στην περίπτωση που αυτές συντρέχουν σωρευτικά. Σε κάθε περίπτωση όμως ο κατάδικος μπορεί να απολυθεί, αν έχει εκτίσει δεκαεννέα (19) έτη.
Μετά τη συμπλήρωση του 65ου έτους της ηλικίας του κατάδικου, κάθε ημέρα παραμονής του σε σωφρονιστικό κατάστημα υπολογίζεται ευεργετικά ως 2 ημέρες εκτιόμενης ποινής».
Σύμφωνα με τους νομικούς οι πολλαπλές ισόβιες ισοδυναμούν με ποινή μιας ισόβιας κάθειρξης.
Οι λοιπές ποινές που συντρέχουν έχουν ανώτατο όριο τα 4 έτη αφού στα 19 έτη συνολικά απολύεσαι. Εχω εκτίσει 13 έτη και 7 μήνες πραγματικής ποινής, συν 7 έτη με ευεργετικό υπολογισμό αφού συμπλήρωσα το 72ο έτος. Συνολικά έχω εκτίσει 20 έτη και 7 μήνες σύμφωνα με το εδάφιο 1 της παρ. 6 του 105 Π.Κ. Και αρνούνται να με αποφυλακίσουν ενώ ο νόμος ορίζει ότι δικαιούμαι ν’ αποφυλακιστώ στα 19 έτη! Τα αίσχη της Δίκης με τα οποία με καταδίκασαν ως ηθικό αυτουργό συνεχίζονται και σήμερα.
Αντίφαση
Τέλος οφείλω να επισημάνω μιαν αντίφαση που υπάρχει σχετικά με τα ευεργετικά μέτρα. Είναι γνωστό ότι όντας κρατούμενος φοίτησα σε Ευρωπαϊκό Δημόσιο Πανεπιστήμιο που έχει τμήμα για φυλακισμένους. Πανεπιστήμιο που χορηγεί διπλώματα ισοδύναμα μ’ αυτά που παρέχει στους κανονικούς φοιτητές.
Οτι μετά το κανονικό δίπλωμα και τα δύο Master Μαθηματικών που απέκτησα το 2009 έχω την επάρκεια να διδάξω σε οποιοδήποτε Γαλλικό Πανεπιστήμιο. Και ότι σήμερα τελειώνω το Διδακτορικό μου στα Μαθηματικά. Πώς εξηγείται λοιπόν η παρακάτω αντίφαση; Οταν ένας κρατούμενος σκουπίζει τη φυλακή για μερικές ώρες την ημέρα που είναι χειρωνακτική εργασία θεωρείται σωφρονισμός και σωστά υπολογίζεται ως ευεργετικό μέτρο για τη μείωση της ποινής του.
Οταν όμως κάποιος κρατούμενος σπουδάζει για πάνω από 10 χρόνια Μαθηματικά και παίρνει διπλώματα, πράγμα που είναι διανοητική εργασία και σημαίνει ότι αποκλείεται να έχει άλλη εγκληματική ασχολία, δεν θεωρείται σωφρονισμός και δεν υπολογίζεται ως ευεργετικό μέτρο!
Φυλακές Κορυδαλλού πτέρυγα Ε
Αλέξανδρος Γιωτόπουλος
Σιωπηρή πορεία μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη
Με τίτλο «Ποτέ ξανά. 73 χρόνια μετά την αναχώρηση του πρώτου συρμού για το στρατόπεδο Αουσβιτς – Μπίρκεναου» θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 20 Μαρτίου, σιωπηρή πορεία μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.
Το ραντεβού έχει δοθεί για τις 11:30 το πρωί στην πλατεία Ελευθερίας και τερματισμός θα είναι ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός.
Στο σημείο θα πραγματοποιηθούν δρώμενα, αλλά και ομιλίες του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, του προέδρου της Ισραηλιτικής Κοινότητας Δαυίδ Σαλτιέλ, του δημάρχου Τελ Αβίβ Ρον Χουλντάι και του προέδρου της πορείας των ζώντων.
Ημέρα υπενθύμισης για τις νεότερες γενιές
Το ημερολόγιο έδειχνε 15 Μαρτίου του 1943 όταν το πρώτο τρένο θανάτου με προορισμό το στρατόπεδο-κολαστήριο του Άουσβιτς αναχωρούσε από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, μεταφέροντας σ’ ένα ταξίδι -χωρίς επιστροφή για τους περισσότερους- περίπου 2.800 Εβραίους της πόλης.
«Η πορεία μνήμης έχει την έννοια της υπενθύμισης της φόρτωσης των Εβραίων συμπολιτών μας στα τρένα για το Άουσβιτς, στις νέες γενιές που δεν τα μαθαίνουν αυτά μέσα από τα βιβλία. Πρέπει να είναι ημέρα θλίψης», ανέφερε ο κ. Μπουτάρης, σε συνέντευξη Τύπου που παραχωρήθηκε σήμερα στο δημαρχείο.
Η σιωπηρή πορεία διοργανώνεται για 4η χρονιά από τον Δήμο Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ενώ φέτος συμμετέχουν το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και το Αλεξάνδρειο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης.
Συγκίνηση κατά τη συνέντευξη τύπου
Σύμφωνα με το δημοσίευμα του ΑΠΕ, ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Δαυίδ Σαλτιέλ, επισήμανε πως «για χιλιάδες χρόνια η εβραϊκή παρουσία είναι συνυφασμένη με τη Θεσσαλονίκη» και προσέθεσε πως φέτος στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Κυριακής, 20 Μαρτίου, θα τοποθετηθεί ένας δείκτης μνήμης για τη συνοικία Βαρόνου Χιρς και τα χιλιάδες θύματα.
Από την πλευρά του ο πρύτανης του ΑΠΘ καθηγητής, Περικλής Μήτκας υποστήριξε πως «τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να διαμορφώνουν πολίτες που σέβονται τη δημοκρατία και τις ιδιαιτερότητες και γνωρίζουν καλά την ιστορία της πόλης» και στάθηκε στην επαναλειτουργία της έδρας Εβραϊκών Σπουδών στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ.Η καθηγήτρια, Στέλλα Δρούγου, εκ μέρους του Διεθνούς Πανεπιστημίου αναφέρθηκε στην προσωπική της ιστορία, τονίζοντας πως η γιαγιά της χάθηκε στο Άουσβιτς, ενώ η μητέρα της σώθηκε από τους Γερμανούς διότι κρυβόταν για δύο χρόνια σε σπίτια γειτόνων. «Η Θεσσαλονίκη έχει πολύ μεγάλη ιστορία και από αυτή την ιστορία αντλεί τη δύναμη της», υπογράμμισε.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΟΙ “ΑΠΟΓΟΝΟΙ” ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ, ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ, ΝΑ ΒΡΙΚΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΔΙΕΠΡΑΧΘΗ ΥΒΡΙΣ!
2. BBC: Ενας από τους 10 μεγαλύτερους κινδύνους για τον κόσμο η ενδεχόμενη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ
Η ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ σε πρόεδρο των ΗΠΑ θεωρείται ένας από τους 10 μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο κόσμος, σύμφωνα με την Economist Intelligence Unit (EIU).
Οπως αναφέρει το BBC η εταιρεία ερευνών προειδοποιεί ότι ο Τραμπ θα μπορούσε να διαταράξει την παγκόσμια οικονομία και να οξύνει τους πολιτικούς κινδύνους όπως και αυτούς για την ασφάλεια στις ΗΠΑ.
Ενδεικτικό του… τρόμου που προκαλεί μία πιθανή νίκη στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ χαρακτηρίζεται ως μεγαλύτερος κίνδυνος από μια έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ ή μια ένοπλη σύγκρουση στη Νότια Σινική Θάλασσα. Στη διαβάθμιση από το 1 ως το 25 που χρησιμοποιεί η EIU για να καταρτίσει τον κατάλογό της, ο Τραμπ αξιολογείται στο 12, στο ίδιο επίπεδο με «την αυξανόμενη απειλή η τρομοκρατία των τζιχαντιστών να αποσταθεροποιήσει την παγκόσμια οικονομία».
Πάνω από τη νίκη Τραμπ, πιο επικίνδυνη θεωρείται μια «απότομη προσγείωση» ή απότομη οικονομική επιβράδυνση της Κίνας όπως και η πιθανότητα οι επεμβάσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία και τη Συρία να προηγούνται ενός νέου «Ψυχρού Πολέμου».
Πρώτος κίνδυνος στη σειρά, εμείς θα διαλέγαμε τον Τραμπ. Ανόητος, υπερόπτης, εξωπραγματικός. Τρελαμένο το άτομο.
Ας μην τύχει στην Αμερική ούτε τώρα ούτε ποτέ, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, πρόεδρος με την την αποκοτιά που κουβαλάει ο Ντόναλντ Τραμπ. Πέρα από κίνδυνος είναι και το όνειδος της έννοιας Άνθρωπος.
΄Ομως, στη λίστα περίοπτη θέση έχει και ο “έτερος Καπαδόκης”, ο δικτάτορας Πούτιν. Εξίσου στις πρώτες σειρές της λίστα επικινδυνότητας και τούτος.
Τραμπ και Πούτιν. “Πάρ΄τον ένα και χτύπα τον άλλο”. Πριν χτυπήσουμε εμείς στον τοίχο τα δικά μας κεφάλια με δύο τέτοια τέρατα στο τιμόνι της εξουσίας υπερδυνάμεων.
3. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΣΤΗ ΦΩΦΗ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ
Βενιζέλος σε Παπαγγελόπουλο: Να ασκηθεί πειθαρχική αγωγή εναντίον της Θάνου
Να ασκηθεί πειθαρχική αγωγή εναντίον της Προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασιλικής Θάνου, καλεί με επιστολή του τον Υπουργό Δικαιοσύνης, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αφορμή στάθηκε η επιστολή της κυρίας Θάνου προς την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Φώφη Γεννηματά, σχετικά με το κοινοβουλευτικό έργο, που προκάλεσε την οργισμένη απάντηση της ίδιας που εγκάλεσε την κυρία Θάνου, σημειώνοντας ότι «αποδοκιμάζω την ενέργειά σας να επέμβετε στο κοινοβουλευτικό έργο».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ζητά από τον Νίκο Παρασκευόπουλο να κάνει χρήση του άρθρου 91 του Συντάγματος, που αφορά στο Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο, το οποίο ασκεί πειθαρχική εξουσία σε δικαστικούς λειτουργούς, από το βαθμό του αρεοπαγίτη ή αντεισαγγελέα του Aρείου Πάγου και πάνω, ή στους αντίστοιχους με αυτούς. Σύμφωνα με το Σύνταγμα την πειθαρχική αγωγή εγείρει ο Yπουργός Δικαιοσύνης.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δηλώνει την οδυνηρή έκπληξή του για την αλληλογραφία μεταξύ της Βασιλικής Θάνου και της Φώφης Γεννηματά, που είδε το φως της δημοσιότητας και κατηγορεί την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου ότι με την επίμαχη επιστολή της παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δημοκρατικού, κοινοβουλευτικού και δικαιοκρατικού πολιτεύματος.