ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ

1. ΞΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ  ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟ   ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ  ΤΟ ΧΤΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ

              “ΕΞΕΣΤΙ ΚΛΑΖΟΜΕΝΙΟΙΣ ΑΣΧΗΜΟΝΕΙΝ”

«ΑΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣΕ. πιστολή Ιερώνυμου σε Φίλη: Η Εκκλησία είναι υπόθεση ενός λαού, όχι ενός υπουργού

Νέα επιστολή, αυτή τη φορά με παραλήπτη τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη, έστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

«Η υπόθεση της Εκκλησίας είναι υπόθεση ενός λαού και όχι βεβαίως ενός υπουργού» επισημαίνει ο Αρχιεπίσκοπος στον επιστολή του και κάνει λόγο για παραβίαση του Συντάγματος με τις αλλαγές που προωθεί ο Νίκος Φίλης στο μάθημα των θρησκευτικών.

Παράλληλα, ο κ. Ιερώνυμος τονίζει ότι είναι αβάσιμες και πλασματικές οι επικρίσεις των οποιωνδήποτε πολεμίων της Εκκλησίας ότι δήθεν συνεργάστηκε με τη δικτατορία.

«Ο επίσημος ρόλος της Εκκλησίας στην περίοδο της δικτατορίας ήταν συνεπής και αδιάβλητος για την αποστολή της, γι’ αυτό αποκλείει πλήρως τις οποιεσδήποτε ιδεοληπτικές ερμηνείες των οποιωνδήποτε επικριτών ή πολεμίων της» υπογραμμίζει ο κ. Ιερώνυμος, απαντώντας στο ερώτημα του κ. Φίλη «πού ήταν η Εκκλησία στη χούντα;», παραθέτοντας και πέντε επιχειρήματα.

Το ψεύδος, η παραποίηση της αλήθειας, η χάλκευση  της πληροφορίας ,ακόμα και ιστορικών κειμένων, είναι από τις… καλύτερες επιδόσεις των εκκλησιαστικών ανδρών ανά τους αιώνες . Ας μνημονεύσουμε  για παράδειγμα,  την παράγραφο-τερατούργημα της «εμβολίμου χειρός» (κατά την ορολογία του θεολόγου Π.Τρεμπέλα) για τον Ιησού Χριστό στο κείμενο του Ιώσηπου.

Τα διάφορα ιερατεία από «καταβολής κόσμου»  κι όταν  ακόμα δεν είχε επικρατήσει ο χριστιανισμός  (η θρησκεία, που ίδρυσε ο Παύλος) , επέβαλαν παντελή  «συσκότιση νοός» στους ανθρώπους.  ΄Ηταν ο μόνος τρόπος, άλλωστε,  να επιβιώσουν και να κατα-δυναστεύσουν.  Καταδίωξαν αμείλικτα την περιέργεια, την απορία, το διάλογο, πυλώνες που πάνω τους στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά η   γνώση και η επιστήμη.

Η  θρησκεία του Χριστιανισμού, μάλιστα, προχώρησε και παραπέρα. «Ευνούχισε» τα ένστικτα και τις αισθήσεις του ανθρώπου. Τόλμησε να αντιπαραταχτεί ακόμα και με τη Φύση. Επιχείρησε να καταργήσει τους νόμους της, αφού όλο το εποικοδόμημα της χριστιανικής πίστης στηρίχτηκε πάνω στην αφύσικη και παρανοϊκή διδασκαλία της  ανάστασης νεκρών!

Αλλά και η πεμπτουσία της θεμελιακής  ομολογίας  του Χριστιανισμού  εντυπώνεται καθαρά στον ορισμό της πίστης, όπως τον διατύπωσε ο ίδιος ο Παύλος. “Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων (Εβραίους κ.11,ε. 1). Αυτή και μόνο η νοημοτόδητηση της έννοιας της λέξης «πίστις» είναι στην κυριολεξία μια παράνοια ,μια αφυσικότητα, μια ψυχοπάθεια. Γιατί τί άλλο, παρά ψυχονεύρωση   είναι  η κατάσταση ενός ατόμου, όταν ζει την παραίσθηση να «βλέπει ως πραγματικά τα ανυπόστατα» και να «αγγίζει τα αόρατα»; Η απόλυτη, δηλαδή,  κατάργηση των φυσικών νόμων, όπως ακριβώς  τη βιώνουν φορείς σοβαρών ψυχικών παθήσεων σε καταστάσεις παραισθήσεων και ψευδών παραστάσεων.

Μια απάτη όλο το πακέτο διδασκαλίας της θρησκείας του Ιησού! Και οφείλουμε εδώ να επισημάνουμε πως  στη συγκεκριμένη θρησκεία ,η δόμηση των  αρχών και των κανόνων της  μπορεί μεν να στηρίχτηκαν, στην  ακατέργαστη μορφή τους, στα διδάγματα του Ιησού Χριστού (στα κείμενα, δηλαδή, των τεσσάρων ευαγγελίων),αλλά εκείνος που τη συστηματοποίησε-οργάνωσε και την ανέδειξε σε ολοκληρωμένο θρησκευτικό σύστημα , ήταν ο Παύλος η Σαύλος. Ο Φαρισαίος αυτός, όμως, ούτε μαθητής του Χριστού υπήρξε, αλλά ούτε και τον συνάντησε ή συνομίλησε ποτέ μαζί του, αν και ήταν σύγχρονός του. Κι όλα αυτά, με την απαραίτητη διευκρίνιση  πως τα στοιχεία από τα «βιογραφικά» των μαθητών και των αποστόλων του Χριστού δεν έχουν καμιά φερεγγυότητα ούτε αντέχουν σε σοβαρή, ιστορική έρευνα.΄Οπως ακριβώς και τα «ιερά» κείμενα της ίδιας θρησκείας.

Κι αυτό, ακριβώς,  η απουσία, δηλαδή, συνάντησης των δύο κορυφαίων ανδρών της ίδρυσης του Χριστιανισμού, μας κάνει  να πιστεύουμε πως αφού, ούτε ο σύγχρονος του Χριστού και μετέπειτα απόστολος,  Παύλος είδε ή άκουσε κάτι για το Ιησού, ως «χριστό» (χριστός=κεχρισμένος, προσδοκώμενος Μεσσίας), πολύ πιθανόν  να μη υπήρξε καν ως πρόσωπο αυτός ο Ιησούς.΄Η, το πιθανοτερο, να μην υπήρξε ποτέ με τη μορφή και τις ιδιότητες που μας τον παραδίδουν τα εκκλησιαστικά συγγράμματα.

Ο ίδιος ο Παύλος ήταν  Φαρισαίος, που σημαίνει πως περίμενε και αυτός  το Μεσσία των Εβραίων να εμφανιστεί ,για να εκπληρωθούν οι Γραφές και να σώσει το γένος του. Δεν άκουσε τίποτα, όσο ζούσε στα Ιεροσύλυμα για τον, έστω και αυτοαποκαλούμενο,  Μεσσία και από περιέργεια, αλλά και χρέος, ως εξέχων  Εβραίος θεολόγος  ,  να πάει να το συναντήσει; Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια επαφή.

Μάλιστα, με τον ντόρο που υποτίθεται πως  θα έγινε με το  συγκεριμένο Χριστό- Μεσσία, αφού… ανάσταινε νεκρούς, έδινε φως σε τυφλούς,σήκωνε παράλυτους, θα έπρεπε η φήμη του να είχε ξεπεράσει τα όρια της Ιουδαίας ή όπου αλλού ανάπτυσσε τη δραστηριότητά του . Κι όμως! Πουθενά ο Σαύλος-Παύλος δεν τον αντάμωσε. Και ζούσαν δίπλα, τα ίδια χώματα πατούσαν.

 Στην πιο βολική εκδοχή για τους θεολόγους, βέβαια, ο Παύλος να ήταν στην Ταρσό της Κιλικίας εκείνη  την εποχή ,όπου γεννήθηκε και πήρε και ελληνική παιδεία.΄Ομως, η ίδια η χριστιανική παράδοση λέει πως τα χρόνια εκείνα εγκατέλειψε την Ταρσό και ήρθε στα Ιεροσόλυμα, για να σπουδάει την εβραϊκή θεολογία .΄Αρα, δεν ισχύει ο ισχυρισμός πως, έλειπε από τη χώρα στην οποία ανάπτυξε τη μεσσιανική του δραστηριότητα ο Ιησούς.

Κι αν δεν τον συνάντησε ποτέ, μια τέοια διασιμότητα, που ανάσταινε ακόμα και πεθαμένους , δεν μπορούσε να περάσει άγνωστη και αδιάφορη. ΄Ολοι ,τουλάχιστον στα Ιεροσόλυμα γνώριζαν γι΄αυτό το μεγάλο μύστη που έλεγε πως ήταν Υιός  Θεού-Μεσίας και έκανε θαυμαστά και πρωτάκουστα έργα. Κι όμως. Στις «Πράξεις των Αποστόλων» ο Σαούλ-Παύλος στην πρώτη μεταφυσική γνωριμία τους στο δρόμο προς τη Δαμασκό, δε φαίνεται να γνωρίζει τίποτα γι αυτό το ξακουστό όνομα κι ας τον είχαν χρίσει «κεφαλοκυνηγό» οπαδών του Χριστού. Πολύ περίεργο.

Αλλά και στις επιστολές του ο Παύλος, μένει περισσότερο ή και αποκλειστικά θα λέγαμε στη χριστιανική θεωρία, που θεμελιώνεται μεν στη διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αλλά εμπλουτίζεται αποφασιστικά και εξαιρετικά ιδόμορφα από τον ίδιο. Για τον Ιησού Χριστό “επί τω έργω” και μάλιστα  για τα περίφημα θαύματα και τις θεραπείες, σχεδόν σιωπά ο Παύλος.  Μάλιστα, τις θαυματουργικές  και τις προφητικές αρετές ενός χριστιανού στον «ύμνο της αγάπης»   δείχνει να τις σνομπάρει, να μην τις εμπιστεύεται σε σχέση με άλλες.

΄Οπως και να έχει, όμως,  το πράγμα, η παντελής έλλειψη προσωπικής επικοινωνίας εν ζωή Παύλου-Ιησού που διαπιστώνεται από τις  επιστολές του  και τις “Πράξεις των Αποστόλων”, θέτει σε σοβαρή αμφιβολία  τη χριστιανική βεβαιότητα πως ο Ιησούς Χριστός υπήρξε  ως φυσικό πρόσωπο. Αν προστεθεί σ΄αυτό το αποδεδειγμένο γεγονός πως ΟΥΔΕΙΣ ιστορικός ή άλλη εξωχριστιανική πηγή μνημονεύουν τη φυσική υπόσταση του Ιησού Χριστού, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε με την ιστορική μας ιδιότητα πιο κοντά στην εκδοχή να μην υπήρξε καν Ιησούς Χριστός,  ως ιστορικό πρόσωπο.

΄Η, αν αυτό ακούγεται αυθαίρετο για κάποιους, να δεχτούμε  πως και αν υπήρξε ως φυσικό πρόσωπο, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ο θαυμαστός και περίλαμπρος Ιησούς Χριστός των Ευαγγελίων. Τέτοιος   Χριστός δεν έζησε σ΄αυτή τη γη.

Να μη διαφύγει την προσοχή μας επίσης  η εξής βασική αλήθεια.  Ο κατάλογος (“Κανών”) των  βιβλίων  της Καινής Διαθήκης συντάχθηκε μέσα σε διάστημα 50-400 ετών και τα βιβλία αυτά επιλέχτηκαν από μια μεγάλη γκάμα χριστιανικών συγγραμμάτων γραμμένα μέσα σε 3 αιώνες . Για παράδειγμα. Τα 4 ευαγγέλια ήταν τα μόνα που  συμπεριελήφθησαν στο σώμα της Κ.Δ .Υπήρχαν δεκάδες τέτοια ευαγγέλια, παλιότερα και σύγχρονα της διαλογής των Συνόδων, τα οποία όμως απορρίφθηκαν, γιατί οι τερατολογίες των συγγραφέων για το πρόσωπο του Χριστού και τις πράξεις του,  ξεπερνούσαν τη φαντασία ακόμα και του Ματαθίου, του Μάρκου,του Λουκά και του Ιωάννη. Οι διαφωνίες και οι αντιφάσεις των συγγραφέων μεταξύ τους ήταν, επίσης, χαώδεις και αγυφύρωτες.

Πολύ πιθανόν λοιπόν και τα 4 αυτά ευαγγέλια της Κ.Δ να έχουν χρόνο συγγραφής ή  συμπλήρωσης κατοπινότερο από εκείνον που η χριστιανική παράδοση θέλει. Δεν αποκλείεται άλλα ευαγγέλια,πλησιέστερα σε εποχή ή και σύγχρονα του Χριστού, να απορρίφτηκαν, διότι αντίθετα από τις τεραατολογίες κααι τις υπερβολές των 4 ευαγγελιστών ή τις ανυπόστατες διηγήσεις κάποιων όμοιων   κειμένων, εκείνα παρουσίαζαν και περιέγραφαν  έναν Ιησού Χριστό «ανθρώπινο». ΄Εναν καλό, αλλά αιρετικό, Εβραίο θεολόγο. Ερμήνευε με το δικο του τρόπο την Παλαιά Διαθήκη, διαφωνούσε με το θρησκευτικό κατεστημένο, ιδιαίτερα των Γραμματέων και Φαρισαίων,τους οποίους κατηγορούσε, διότι απεμπόλησαν την ορθή πίστη των πατέρων τους. Ούτε θαύματα και μάλιστα αναστάσεις νεκρών, ούτε άλλες θαυμαστές ιδιότητες προσέδιδαν εκείνα τα κείμενα στον Ιησού.

Εμείς θα λέγαμε πως αν υπήρξε  Ιησούς, αυτός δεν ήταν παρά  ένας οιηματίας, ένας ζηλωτής, που   ξαφνικά ανακάλυψε ότι ο θεός τον έχρισε   εκλεκτό,υιό  και Μεσσία. Και τέτοιοι δεν ήταν λίγοι συμπατριώτες του,πριν και μετά απ΄αυτόν, που βρέθηκαν υπό τέτοια υστερική κατοχή προσωπικότητας. Ο Τάκιτος αναφέρει ξεκάθαρα για τις θορυβώδεις και επικίνδυνες διαφωνίες των Εβραίων μεταξύ τους για το «χριστό»-Μεσσία και ποιες ιδιότητες θα έπρεπε να τον διακρίνουν.

Αυτά, όμως,τα κείμενα που υποδείξαμε ως σύγρονα της εποχή του Χριστού και απομυθοποιούσαν το πρόσωπο του  ή καλύτερα το τοποθετούσαν στις σωστές του διαστάσεις, δεν ικανοποιούσαν τις υπερβολικές απαιτήσεις  του ιερατείου μετά 3 αιώνες, όταν αυξάνονταν και πληθύνονταν οι οπαδοί του Χριστού   .΄Ηθελαν έναν Ιησού “υπέρλμπρο αστέρα”, Υιό Θεού και Θεός ό ίδιος. ΄Οπως, δηλαδή, τον συναντάμε στους 4 ευαγγελιστές. Κι αυτόν τελικά υιοθέτησαν και τον  παράδωσαν ως τις ημέρες μας. Τέτοιον Ιησού κατασκεύασαν και τα υπόλοιπα βιβλία της Κ.Δ και όχι μόνο τα 4 ευαγγέλια. Κι αυτό φαίνεται καθαρά από  τη (σχετικά) κοινή γραμμή που ακολουθούν οι συγγραφείς των βιβλίων της Κ.Δ, όσον αφορά τη διδασκαλία και τα έργα του Ιησού Χριστού.

Εν κατακλείδι, τα σύγχρονα του Ιησού Χριστού κείμενα πρέπει να τον περιέγραφαν ανθρώπινο. «Ντοπαρισμένο» μεν  Εβραίο, ζηλωτή,αλλά όχι θαυματοποιό. Και έναν τέτοιο Ιησού,  μπορούμε να τον δεχτούμε ως φυσικό πρόσωπο. Ιησούς Χριστός με θαύματα, με αναστάσεις νεκρών, θεραπείες και τέλος με ανάσταση εκ νεκρών και του ίδου, αποκλείεται να υπήρξε. ΄Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, δε μας επιτρέπουν να το δεχτούμε   η Φύση και ο Νους, με τον οποίο προίκισε η ίδια το εκλεκτότερο από τα όντα της γης, τον άνθρωπο.

Κι αν,επομένως, με όσα αναλύσαμε, όλο αυτό το χριστιανικό εποικοδόμημα είναι δομημένο  στην ψευδολογία και την απάτη των ιδρυτών του, πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί οι κληρονόμοι της «περιουσίας» ανά τους αιώνες, οι οποίοι, ως διάδοχο ιερατείο, μέχρι σήμερα,  συνεχίζουν να διατηρούν και να διδάσκουν τα ίδια ψεύδη, τους παραλογισμούς, αλλά  και τους  ιστορικούς αναχρονισμούς της θρησκείας που αποκαλείται χριστιανική ; «Κατά μάνα κατα κύρη κατά γιος και θυγατέρα» , δε λέμε εδώ;

Δε θα μπορούσε ,λοιπόν και ο Ιερώνυμος, για να γυρίσουμε στο θέμα μας, ως… πρώτος των πρώτων στο ιερατείο, να μην έχει έτοιμο και σε κάθε περίπτωση εύκολο το ψεύδος και την εξαπάτηση.  Είναι τα πιο ισχυρά όπλα στη φαρέτρα όλων των «ιερέων».  Εξ ου και   η  επιστολή του στην οποία  …επιχειρηματολογεί  με συνεπή  παραπληροφόρηση και ιστορική ανακρίβεια και ισχυρίζεται πως η χουντική εκκλησία στα χρόνια της δικτατορίας  έκανε αντίσταση στους πραξικοπηματίες. Ω,θεοί!

Μα ,αν, όπως λέει ο Ιερώνυμος,  η εκκλησία δια του τότε αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου και της Ιεράς Συνόδου, αρνήθηκαν να στηρίξουν τη χούντα, σημαίνει πως προχώρησαν πολύ παραπέρα, αφού  επαναστάτησαν και αρνήθηκαν την υποταγή ακόμα και στον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, που δε δίστασε να ορκίσει την πρώτη χουντική κυβέρνηση Κόλλια! Τί μας λέει τώρα ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών;  Πώς η εκκλησία με τη στάση της υπέδειξε τον καθήκον του στον τότε ανώτατο άρχοντα που εκείνος το παρέβη, γιατί  (το ισχυρίστηκε αργότερα ο ίδιος), αν δεν όρκιζε τη χούντα, θα επακολουθούσε αιματοχυσία;

Κι αν αυτό που λέει ο Κωνσταντίνος μπορεί να έχει και  κάποια βάση ,μια  δόση αλήθειας, όσα επικαλείται  ο Ιερώνυμος, όμως, περί …μαθημάτων αντίστασης και  υπερδημοκρατικότητας του τότε αρχιεπισκόπου και της Συνόδου,  περί  ανυπακοής τους ακόμα και στο   συνταγματικό αρχηγό του κράτους, όχι για τα δικά τους συμφέροντα που διακυβεύονταν με τη Χούντα, αλλά λόγω …υψηλής δημοκρατικής ευαισθησίας, ξεπερνούν ακόμα σε μήκος και τη… μύτη του Πινόκιο.  Αιδώς, Αργείοι!

Αν διέθετε αντιστασιακές περγαμηνές η εκκλησία, δε θα ήταν ασφαλώς  η λογική άρνηση του τότε αρχιεπισκόπου να εγκαταλείψει το θρόνο του, αλλά η γενικότερη στάση της εκκλησίας απέναντι στους πραξικοπηματίες. Τί έκαναν, όταν άκουσαν για τους πρώτους νεκρούς και τις συλλήψεις της δικατορίας; Κι αργότερα στη διάρκεια της επταετίας ,πού ήταν η εκκλησία, όταν τα τέρατα της Χούντας  έκαναν φυτά το Μουστακλή και τον Οπρόπουλο; Πού ήταν οι «παπάδες», όταν βασάνιζαν τον Αλέκο Παναγούλη και τους άλλους αγωνιστές στα διάφορα κολαστήρια; Τί έκαναν όταν οι νεκροί της εξέγερησης του Πολυτεχνείου,έδειξαν καθαρά το απαίσιο και εγκληματικό πρόσωπο των στρατιωτικών, ανεξάρτητα από ονόματα;

Η εκκλησία ήταν απούσα από την αντίσταση εναντίον της Χούντας. ΄Οπως ήταν απούσα ,αλλά και συνεργαζόμενη με τους Ναζί στη διάρκεια της Κατοχής. ΄Οπως,ακριβώς, συνεργάστηκε το ορθόδοξο ιερατείο  και με το Μωάμεθ και του παρέδωσε την «Πόλη», γιατί  εκτίμησε πως ήταν καλύτερο το “τούρκικο σαρίκι ,παρά τιάρα παπική”. Και όντως, απδείχτηκε πως ήταν άριστη η εκτίμησή τους τότε. 400 χρόνια, μπορεί μεν  οι ΄Ελληνες να ήταν Ραγιάδες, αλλά η ορθόδοξη εκκλησία απολάμβανε πρωτοφανή προνόμια και  ασυλία,με αντάλλαγμα  να  κρατάει την Ανατολή μακριά από τη Δύση.

Το  ίδιο,δηλαδή, που έκανε πάντα η εκκλησία στα δύσκολα. Πήγαινε πάντα με το νικητή,τον ισχυρό, τον τροπαιούχο. Είναι κανόνας αυτή η στάση της μέσα στις σελίδες της Ιστορίας. Κι αν η ίδια η εκκλησία έχει τη δική της στρατευμένη, “εκκλησιαστική ιστορία” ( είχε  παραδεχτεί αυτή της την ιδιότητα, πριν χρόνια, ενώπιον ακροατηρίου και ο καθηγητής της Γερ. Κονιδάρης), όμως, η πραγματική Ιστορία απορρίπτει ρητά και  κατηγορηματικά όλα αυτά τα θρησκευτικά φληναφήματα και τις ανυπόστατες πληροφορίες.

΄Εχει επωμιστεί χιλιάδες  προδοσίες το ορθόδοξο ιερατείο.  Και ποτέ δε ζήτησε η εκκλησία συγγνώμη, δε μεταμελήθηκαν οι εκπρόσωποί της. Αντίθετα. Βγαίνουν κι από πάνω .Και σήμερα ο Ιερώνυμος  δε διστάζει να παρουσιάζει το ΄Ιδρυμα  που προϊσταται και ως…αντιστασιακό!

Κι όσο  τώρα για το άλλο,  επίσης… ατράνταχτο επιχείρημα του αρχιεπίσκοπου πως η Χούντα του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»  διεξήγαγε… αντιχριστιανικό αγώνα και  δε διόριζε ΚΑΝΕΝΑ θεολόγο στη Μ. Εκπαίδευση, αν μη τι άλλο είναι αστείο.  Ο παραπλανών  εκ συστήματος ,καθ΄έξιν και υποτροπήν τον ελληνικό λαό  Αρχιεπίσκοπος, πάλι ψεύδεται, αφού ήταν και είναι τοις πάσι, και ιδιαίτερα στους ενοικούντας εν Ιερουσαλήμ, γνωστό  πως ο αθρόος διορισμός θεολόγων τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΕΡΕ και της Ε.Κ,  είχε φρακάρει την επετηρίδα διορισμών θεολόγων στα σχολεία.  Το  αποτέλεσμα ήταν να μη χωράει ούτε ένας θεολόγος  στα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας και ήδη από την προχουντική ακόμα εποχή είχε περιοριστεί η εισαγωγή σπουδαστών στις θεολογικές σχολές και μάλιστα στην Αθηνών σε λιγότερους από…30 εισακτέους! Κι αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε  και μετά, στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Η καταφυγή στο ψεύδος και στην παραποίηση της αλήθειας, είναι ίδιον του ιερατείου και ειδικά του χριστιανικού. Αλλιώς, με την αλήθεια, δε θα μπορούσαν να σταθούν τα λογής θρησκευτικοί παραλογισμοί και οι τερατολογίες.

Γι΄αυτό δε μας εκπλήσσει η ανειλικρίνεια και η (μετά δόλου) διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας από τον  Ιερώνυμο.  Θα μας δημιουργούσε προβληματισμό και οργή, αν ένας δάσκαλος ή ένας δικαστής ψευδόταν συστηματικά. Το γεγονός πως οι “παπάδες” διδάσκουν ψευδολογίες  και ζουν μέσα σ΄αυτές, δεν μας ξαφνιάζει.  «΄Εξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν».