ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ

1. ΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ  ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ  ΚΑΙ  ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ.

|”Έδωσα και πήρα πολλά. Τώρα δεν παίρνω πια. Ούτε δίνω. Ήρθε η ώρα να φύγω». Το συγκινητικό αντίο του Ρίτσου στους φίλους του μέσα από το νοσοκομείο. Ακόμη και στο χειρουργείο ζήτησε να καπνίσει. Και του το επέτρεψαν!

 Το 1989 ο Γιάννης Ρίτσος συμπλήρωνε τα 80 του χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε να τον πει ηλικιωμένο, γέρο, ετοιμοθάνατο. Η εμφάνιση και η διαύγεια του μυαλού του ήταν εντυπωσιακά. Πνευματικά ήταν υγιής, όχι όμως και σωματικά. Ήταν αδύνατος και μελαγχολικός. Δεν ήθελε να φάει. Σαν να διαισθανόταν το τέλος της διαδρομής. Οι δικοί του άνθρωποι τον στήριξαν με όλη τους τη δύναμη. Κανείς δεν ήθελε να παραδεχθεί ότι μπορεί να πλησίαζε το τέλος. Στην εξορία ή στο σπίτι, στη δουλειά, σε ταξίδια, στις ώρες της δημιουργίας και της περισυλλογής, ο Ρίτσος ήταν πάντοτε με ένα τσιγάρο στο χέρι, αψηφώντας τους γιατρούς Η φίλη του, Ρούλα Κακλαμανάκη, περιγράφει στο βιβλίο της, «Γιάννης Ρίτσος, η ζωή και το έργο του», κάποιες από τις τελευταίες στιγμές του ποιητή όπως τις βίωσε κοντά του στο νοσοκομείο. Η Φαλίτσα, σύζυγος του Ρίτσου, είχε κατέβει να μιλήσει με τους γιατρούς. «Μείνε λίγο, θα γυρίσω γρήγορα», είπε. Αμέσως πήγα κοντά του και τον ρώτησα: «Πώς αισθάνεσαι; Φοβάσαι; Λυπάσαι; Μπορούμε να κάνουμε κάτι;». Εκείνος, απάντησε με ήρεμη και σταθερή φωνή: «Να καταλάβετε ότι δεν θέλω να ζήσω άλλο. Ως εδώ ήταν. Δεν λυπάμαι και δεν φοβάμαι. Το έργο μου θα μείνει για πάντα. Θα είμαι κοντά στους ανθρώπους για πάντα». Πίστευε πολύ σε αυτή την αιωνιότητα. Ήταν σαν να είχε νικήσει το θάνατο. «Αυτή ήταν η ζωή μου», συνέχισε. «Έδωσα και πήρα πολλά. Τώρα δεν παίρνω πια. Ούτε δίνω. Ήρθε η ώρα να φύγω». «Η πικρία γι’ αυτά που συμβαίνουν στις σοσιαλιστικές χώρες; Αυτό είναι; Γι’ αυτό θέλεις να φύγεις από τη ζωή;» Η ερώτηση της έγινε βιαστικά, τόλμησε να τον ρωτήσει φοβόταν ότι δεν θα τον ξαναέβλεπε. «Όχι πικρία. Λύπη ναι. Κακή εποχή. Ιστορική αναγκαιότητα. Οι άνθρωποι είναι δύσκολη υπόθεση. Αργούν να καταλάβουν. Αργούν να προχωρήσουν», απάντησε. Η συγγραφέας με τον φόβο ότι τον κούρασε έκλεισε το σημειωματάριο, στο οποίο σημείωνε ευλαβικά όσα της είχε πει. Εκείνη την ημέρα οι γιατροί αποφάσισαν να δώσουν εξιτήριο στο Ρίτσο. «Δεν γίνεται τίποτα, μου είπαν οι γιατροί. Γι’αυτό φεύγουμε. Είναι ζήτημα ημερών», εξομολογήθηκε η σύζυγος του ποιητή, στην Ρούλα Κακλαμανάκη. Ακολούθησε ένας συγκινητικός αποχωρισμός των δυο γυναικών. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που συνειδητοποίησαν το αναπόφευκτο. Ο Γιάννης Ρίτσος άφησε την τελευταία του πνοή στις 11 Νοεμβρίου 1990, στις 21:25 το βράδυ. Στις 11 Νοεμβρίου 1921 είχε πεθάνει η μητέρα του. Κηδεύτηκε στη Μονεμβασιά στις 14 Νοεμβρίου. Την ίδια ημερομηνία, το 1930, είχε επιχειρήσει την πρώτη επαναστατική του πράξη. Είχε στείλει την επιστολή – διαμαρτυρία, για την κατάσταση που επικρατούσε στο φθισιατρείο της Καψαλώνας, στην τοπική εφημερίδα «Εφεδρικός Αγών». Στο Αρχείο αυτόγραφων έργων του ποιητή που έχει κατατεθεί από την οικογένειά του, την αξέχαστη Γαρυφαλιώ Ρίτσου και την κόρη τους Έρη Ρίτσου, στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, υπάρχουν πολλά πακέτα με σημειώσεις για πεζά, στίχους, αλλά και τηλέφωνα φίλων ή υποχρεώσεις του

 

«Ξέρετε γιατρέ, να, θα ήθελα ένα τσιγάρο» Τον Φλεβάρη του 2016, η κόρη του ποιητή, Έρη Ρίτσου, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, με αφορμή ένα αφιέρωμα στη συνήθεια του Ρίτσου να σημειώνει πάνω στα πακέτα των τσιγάρων του, εξομολογήθηκε μια στιγμή του πατέρα της, την περίοδο που ήταν άρρωστος: «Ο Ρίτσος είχε καρκίνο του προστάτη. Με τα πολλά, πήρε άδεια να εγκαταλείψει τον κατ’ οίκον περιορισμό στη Σάμο και να πάει στην Αθήνα για να χειρουργηθεί.  Λόγω της παλιάς φυματίωσης και των προβλημάτων στους πνεύμονές του, η εγχείρηση δεν έγινε με ολική νάρκωση, έτσι ήταν σε θέση να παρακολουθεί την όλη διαδικασία.  Ο γιατρός του ο Σαμέλας κάθε λίγο και λιγάκι τον ρωτούσε: «Είστε καλά κ. Ρίτσο; Όλα εντάξει;». «Ναι» έλεγε εκείνος. «Μήπως θέλετε κάτι;» επέμενε ο Σαμέλας. «Κάτι θέλω αλλά διστάζω να το ζητήσω.»  «Παρακαλώ, ό,τι θέλετε.»  «Ξέρετε γιατρέ, να, θα ήθελα ένα τσιγάρο.» Και του έδωσαν τασάκι που ακούμπησε πάνω στο στήθος του και τσιγάρο για να καπνίζει όσο ο γιατρός τον εγχείριζε!!!!  Μάλλον αυτό πρέπει να είναι για τα ρεκόρ Γκίνες. Εγχειριζόμενος να καπνίζει την ώρα της εγχείρησης!» Πηγή: «Γιάννης Ρίτσος. Η ζωή και το έργο του» της Ρούλας Κακλαμανάκη. Εκδόσεις Πατάκη Πληροφορίες αντλήθηκαν από fragilemag.gr…

Χαρισματική και ως εκ τούτου εμβληματική μορφή ο Γιάννης Ρίτσος. Γι ΄αυτό και σπάνια. Ουδείς μπορεί να ακυρώσει τη ζωή και το έργο του. Ούτε  καν να  τα μειώσει  στο ελάχιστο.

2. Ακυρώνει την ομιλία του στην Πνύκα ο Ομπάμα, για λόγους ασφαλείας

Αιφνιδιαστική εξέλιξη στο πρόγραμμα της επίσκεψης του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα την ερχομένη εβδομάδα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ακυρώνεται η ομιλία του Αμερικανού Προέδρου στον αρχαιολογικό χώρο της Πνύκας για λόγους ασφαλείας.

Αυτή η χώρα όντως,  δεν είναι σοβαρή.  “Ελλάς της φαιδράς πορτοκαλέας” είναι μόνο.

΄Οταν δυο ανεγκέφαλοι, που φαντασιώνονται πως πρωταγωνιστούν στο έργο …”λαϊκοί  αγωνιστές”, καταφέρνουν να αλλάξουν το πρόγραμμα ομιλίας, όχι του  προέδρου της Αμερικής, αλλά οποιουδήποτε ανθρώπου, από φόβο και ανασφάλεια, τότε, η συμπεριφορά, όσων προκαλούν τέτοιες παρενέργειες, είναι καθαρά φασιστική. Το ίδιο θα μπορούσαν να είχαν κάνει και οι Τζιχαντιστές.

Και πέρα απ΄αυτό. Με τέτοιες αντιλαϊκές ενέργειες πώς να σε πάρουν στα σοβαρά οι άλλοι; Τουλάχιστον, εκείνοι που αρθρώνουν πολιτικό λόγο με το  “στυλό” και όχι με κάνες πιστολιών και χειροβομβίδες.

Γνωστά αυτά στην Ελλάδα. ΄Ενας Κουφοντίνας κάνει πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, δολοφονώντας τον γαμπρό του.  ΄Ενας Ναζί εκτελεί εν ψυχρώ στα Εξάρχεια ένα παιδί και   φέρνει τη χώρα… ανάποδα. ΄Ενας Μιχαλολιάκος με μια δράκα τρελαμένους Χρυσαυγίτες, κάνουν το όνομα της χώρας να φιγουράρει  πάνω- πάνω στη λίστα με  λαό, που  λατρεύει το…Ναζισμό. Μια παράνοια, μια αφασία σ΄αυτή τη χώρα!

_______________________________________________________

1.  ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ ΚΟΕΝ: “ΚΑΝ΄ΤΟ ΟΠΩΣ ΕΓΩ. ΤΟΛΜΗΣΕ”.

2.     DANCE ME TO THE END OF LOVE.

   3.  ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ.  ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΟΝΟ ΑΝ  ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ …Γ΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.

   4. ΛΙΓΑ ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΤΟΥ “ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ”.ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΕΧΘΡΟΥΣ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ

   5. ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ. Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ.

1. «Εφυγε» ο Λέοναρντ Κοέν -Ενας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς του 20ού αιώνα

Ο Λέoναρντ Κοέν, ο λογοτέχνης της ροκ μουσικής και μέγας λάτρης της Ελλάδας, πέθανε στα 82 του χρόνια.

Τα τραγούδια του Κοέν συνδύασαν θρησκευτικές απεικονίσεις με θέματα τη λύτρωση και τη σεξουαλική επιθυμία και του έφεραν την αναγνώριση των κριτικών και των ακροατών του. Η ανακοίνωση του θανάτου του ανέβηκε στην ιστοσελίδα του στο Facebook: «Με βαθύτατη λύπη ανακοινώνουμε ότι ο θρυλικός ποιητής, τραγουδοποιός και καλλιτέχνης Λέναρντ Κοέν απεβίωσε. Έχουμε χάσει έναν από τους πιο αξιοθαύμαστους και παραγωγικούς οραματιστές. Ένα μνημόσυνο θα λάβει χώρα στο Λος Άντζελες στο μέλλον. Η οικογένειά του ζητά να σεβαστείτε την ιδιωτική της ζωή κατά τη διάρκεια του πένθους της».

  Η Υδρα που αγάπησε ο Λέοναρντ Κοέν -Το σπίτι που αγόρασε με την κληρονομιά της γιαγιάς του και η μούσα του

Ο θρύλος πλησιάζει την πραγματικότητα στην περίπτωσή του. Ο Λέοναρντ Κοέν είχει διηγηθεί αρκετές φορές πώς αποφάσισε να φύγει για την Ελλάδα και να επιλέξει την Υδρα.

Απρίλιος του 1960. Ο Κοέν περπατάει στην Bank Street του Λονδίνου. Είναι Καναδός, ποιητής και όχι ακόμη διάσημος τραγουδιστής. Βρέχει στο Λονδίνο και πονάει από ένα δόντι που μόλις έβγαλε. Είχε φθάσει στο Λονδίνο λίγους μήνες νωρίτερα από τον Καναδά, αναζητώντας νέες εμπειρίες και διεθνή αναγνώριση. Αλλά η βροχή του Λονδίνου είναι χειρότερη και από την ομίχλη του Κεμπέκ.

«Είδα λοιπόν την πόρτα της Τράπεζας της Ελλάδας μπροστά μου», δήλωσε ο Κοέν το 1991, σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Les Inrockuptibles. «Μπήκα και είδα κάποιον ταμία αρκετά μαυρισμένο πίσω από το ταμείο. Τον ρωτάω «Τι καιρό κάνει στην Ελλάδα;» και μου λέει «Είναι άνοιξη». Δύο ημέρες αργότερα έφευγα για την Ελλάδα».

Σε ένα γράμμα που έστειλε στη μητέρα του, η περιγραφή που της κάνει του σπιτιού «ζωγραφίζει» με μοναδικό τρόπο τη μεγάλη αγάπη που νιώθει ο καλλιτέχνης για αυτό το ιδιαίτερο νησί.  «Το σπίτι έχει μια τεράστια βεράντα που κοιτάζει ένα δραματικό βουνό και πολλά λευκά σπίτια να λάμπουν πάνω του. Τα δωμάτια είναι μεγάλα και δροσερά, με βαθιά παράθυρα σε χοντρούς τοίχους. Υποθέτω ότι πρέπει να είναι πολύ παλιό, πάνω από 200 ετών, και συχνά σκέφτομαι πόσες γενιές ναυτικών έχουν ζήσει εδώ. Χρειάζεται αρκετή δουλειά, αλλά αν ξεκινήσω από τώρα, σε μερικά χρόνια θα είναι ένα μέγαρο. Ζω σε έναν λόφο και σκέφτομαι πως η ζωή παραμένει η ίδια εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ολη τη μέρα ακούω τις φωνές των μικροπωλητών που περνούν από κάτω και οι φωνές τους είναι τόσο μουσικές. Σηκώνομαι κάθε μέρα στις επτά και εργάζομαι μέχρι το μεσημέρι. Νωρίς το πρωί είναι πιο δροσερά και άρα καλύτερα, αλλά εξάλλου αγαπάω τη ζέστη, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι η θάλασσα του Αιγαίου είναι μόλις δέκα λεπτά από την πόρτα μου» έγραφε.

Η αγορά του σπιτιού χάρισε στον καλλιτέχνη και μια πρωτόγνωρη αυτοπεποίθηση. «Τα χρόνια πετάνε», είχε γράψει «και όλοι σπαταλάμε τόσο χρόνο να αναρωτιόμαστε αν θα έπρεπε να τολμήσουμε το ένα ή το άλλο. Το θέμα είναι να κάνεις το μεγάλο βήμα, να τολμάς, να προσπαθείς, να αρπάζεις την ευκαιρία».

Αυτές οι τελευταίες ατάκες του Κοέν είναι η πραγματική ουσία της ζωής.

α. Ο χρόνος φεύγει ιλιγγιωδώς. 

β. Σπαταλάμε ολόκληρα χρόνια για να κάνουμε την προσωπική μας επανάσταση και οι περισσότεροι δεν την κάνουν ποτέ. Φεύγουν με το όνειρο να την κάνουν.

γ. Δεν τολμάμε, ενώ το σωστό είναι να παίρνουμε αποφάσεις και παράλληλα να τις εφαρμόζουμε.

Στον «κύκλο των χαμένων ποιητών» ο “δάσκαλος” διαβεβαίωνε τους μαθητές του πως «τραγικό είναι πεθαίνοντας να ανακαλύψεις πως δεν έζησες». Κι αυτή φοβερή ατάκα.

Ποιος ξέρει πόση θλίψη και αγανάκτηση νιώθει κανείς, όταν “βγαίνει η ψυχή” του και αναλογίζεται πως πηγαίνει στον… άλλο κόσμο με άδεια χέρια, χωρίς  “χερόβολα”. Τα προσωπικά του “χερόβολα”. Θα πρέπει να είναι τρομερή αυτή η αίσθηση της αποτυχίας, της απώλειας.

Ζωή, βέβαια,  και επιτυχία  είναι ο αγώνας, η προσφορά, η αγάπη, η αλληλεγγύη, τα αισθήματα . Αλλά ,προπαντός, η προσωπική επανάσταση, που σημαίνει να μην είσαι κι εσύ εκείνο που κατηγορείς.  

Αυτά είναι τα καλύτερα δώρα που αξίζει να σε συνοδεύουν στο γέρμα της ζωής. Χρήμα, κύρος, εξουσία, δύναμη είναι οι χειρότεροι συνοδοί σου στον τάφο. Δε είναι τα σωστά χερόβολα. Δε έχουν αξία, για να σε περάσουν απέναντι με το χαμόγελο στα χείλη.

 

2. Το «Dance me to the end of love» του Cohen δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές!

 

Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι από τον άνθρωπο στον οποίο το αφιέρωσαν.

Το «Dance me to the end of love» γράφτηκε το 1984 από τον Leonard Cohen και συμπεριελήφθη στο άλμπουμ «Various Positions». Είναι από τα γνωστότερα τραγούδια του Cohen, χιλιοακουσμένο και χιλιοτραγουδισμένο. Το απόλυτο ερωτικό τραγούδι για πολλούς, ένα τραγούδι για το απόλυτο δύο εραστών.

Ωστόσο, οι περισσότεροι αγνοούν την ιστορία πίσω από το εν λόγω τραγούδι. Ο Cohen σε συνέντευξή του είχε αναφέρει πως το εμπνεύστηκε ορμώμενος από το Ολοκαύτωμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κάποιος… Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα χρώματα του πάθους, παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.

Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές…

Το συγκεκριμένο τραγούδι, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν πολλοί, δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.

Στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έκαιγαν αιχμαλώτους, διάλεγαν μερικούς, τους οποίους έβαζαν να παίζουν μουσική, ενώ οι συμπατριώτες τους πέθαιναν. Γι’ αυτό και οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού λένε «Dance me to your beauty with a burning violin / Dance me through the panic ‘till I’m gathered safely in / Lift me like an olive branch and be my homeward dove».

Το τραγούδι αυτό, λοιπόν, γράφτηκε για τα κουαρτέτα εγχόρδων που έπαιζαν κατά τη διάρκεια της θανάτωσης των Εβραίων στα κρεματόρια σε ορισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα μέλη των κουαρτέτων ήταν συγκρατούμενοι των Εβραίων που επρόκειτο να κάψουν, οι οποίοι επίσης στην πορεία θανατώνονταν.

Το «Dance me to the end of love» κρύβει μία πολύ σκληρή πλευρά της αλήθειας, εκείνης των γεγονότων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παρόλο που ένας μεγάλος αριθμός το έχει χαρακτηρίσει ως το πιο ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών. Ίσως να είναι θλιβερό να μαθαίνει κάποιος μια τέτοια ιστορία πίσω από ένα τόσο όμορφο κομμάτι.

Σύμφωνα με τον δημιουργό του Leonard Cohen, όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό:

«Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως, το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως, αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εν τέλει να γνωρίζει κάποιος την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτήν τη γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».

Σήμερα, λοιπόν, με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου τραγουδιστή, συνθέτη και ποιητή Λέοναρντ Κοέν…

… Σήμερα «χόρεψέ με στην ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί», μία νότα, έναν ήχο, μια μελωδία, ένα όραμα που να κάψει επιτέλους τη φρίκη αυτού του κόσμου, να κάνει στάχτη την ασχήμια του, τον παραλογισμό του, τον μάταιο και άσκοπο πόνο, τον θρήνο για την ανθρωπιά που χάνει ξανά και ξανά στο λυκόφως της ντροπής της η ανθρωπότητα…

Δε θα μπορούσε ένας Κοέν να μην έχει και τέτοιες ευαισθησίες!  Ουδείς μπορεί να  μείνει ασυγκίνητος από τη φοβερή τραγωδία του Ολοκαυτώματος.

2. Δεύτερη νύχτα στους δρόμους οι Αμερικανοί -Διαδηλώσεις κατά της εκλογής Τραμπ

 

Νέος γύρος διαδηλώσεων έχει προγραμματιστεί για την Πέμπτη σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ, μία ημέρα αφότου χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν τους δρόμους μεγάλων πόλεων για να διαμαρτυρηθούν για τη νίκη του μεγιστάνα στις προεδρικές εκλογές.

Για δεύτερη συνεχόμενη νύχτα, διαδηλωτές αναμένεται να συγκεντρωθούν στο Γιούνιον Σκουέρ Παρκ στη Νέα Υόρκη για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στην εκλογή του δισεκατομμυριούχου στον προεδρικό θώκο. Οι διοργανωτές της διαμαρτυρίας κάλεσαν τους πολίτες να δώσουν το παρόν σε ανάλογες κινητοποιήσεις στην Ουάσιγκτον, τη Βαλτιμόρη, το πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν και σε άλλες περιοχές.

Χθες σε τουλάχιστον 10 πόλεις ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει. Μεταξύ άλλων και στο Μανχάταν όπου το πλήθος έφθασε πεζή έως τον Ουρανοξύστη Τραμπ, στην 5η Λεωφόρο. Πολλοί εξ αυτών φώναζαν το σύνθημα «Δεν είσαι ο πρόεδρός μου!» και καταδίκαζαν τη ρητορική που είχε αναπτύξει ο υποψήφιος κατά των μεταναστών, των μουσουλμάνων και άλλων μειονοτικών ομάδων.

Χθες το βράδυ, χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στο Λος Αντζελες και το Οκλαντ. Οι αρχές προχώρησαν στη προσαγωγή τουλάχιστον 10 διαδηλωτών στο Λος Αντζελες, που προσπάθησαν να κλείσουν μια κεντρική διασταύρωση, μετέδωσε το τηλεοπτικό δίκτυο CBS.

Και στο Οκλαντ οι διαδηλωτές εμπόδισαν την κυκλοφορία, πέταξαν αντικείμενα εναντίον των αστυνομικών και έσπασαν τζαμαρίες καταστημάτων. Η αστυνομία απάντησε με χρήση χημικών, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς.

Διαδηλώσεις έγιναν επίσης στο Σικάγο, τη Φιλαδέλφεια, τη Βοστόνη, το Πόρτλαντ, το Ορεγκον και το Οστιν στο Τέξας.

Μεταξύ των διαδηλωτών χθες βρίσκονταν εκατοντάδες μαθητές και φοιτητές που έφυγαν από τις τάξεις τους για να συμμετάσχουν στις πορείες στο Σιάτλ, το Φοίνιξ και το Μπέι Έρια του Σαν Φρανσίσκο.

Να εξηγούμαστε.  Λέγαμε σε άλλο κείμενό μας:

“…Πέρα, όμως, από το θέμα του προσώπου που θα είναι  η-ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, ένα είναι σίγουρο. Η εξωτερική (ειδικά)  πολιτική της Αμερικής, δεν αλλάζει με τις θητείες των προέδρων. Οι ένοικοι  πολλές φορές του Λευκού Οίκου ,βρίσκονται εκεί για να εφαρμόζουν την ήδη χαραγμένη πολιτική και όχι για να προωθήσουν  την οποιαδήποτε δική τους. Αν περνούν  και κάποια δικά τους  μέτρα είναι επουσιώδη και ασήμαντα. Τα κορυφαία, τα σημαντικά, τα «εθνικά» ζητήματα για την αμερικανική πολιτική, μένουν απαρασάλευτα εδώ και δεκαετίες”.

Κι αυτό θα συμβεί και με το νέο πρόεδρο της Αμερικής. Πιστεύει, δηλαδή, κανείς πως θα τολμήσει ο… Ντόναλντ να αλλάξει την αμερικάνικη, εξωτερική πολιτική; Να μην είναι ας πούμε η χώρα του «χωροφύλακας” του κόσμου; Να μην επεμβαίνει δυναμικά, όπου κινδυνεύουν τα συμφέροντά της; Να μη «φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν»; Δεν αλλάζουν σε καμιά περίπτωση αυτά. Αλλιώς, δε θα μιλάμε πια για Αμερική και υπερδύναμη.

Από κει και ύστερα ό,τι κι αν προσπαθήσει να αλλάξει ο Τραμπ στο εσωτερικό της χώρας, δε θα είναι καταλυτικό, ανατρεπτικό.  Δε θα τολμήσει, πιστεύουμε,  να προχωρήσει στην εφαρμογή των προκλητικών, προεκλογικών του εξαγγελιών (ήδη θα πρέπει να έχει τρομάξει από τις διαδηλώσεις).  Το πιθανότερο, επομένως, είναι να κάνει πίσω στα περισσότερα απ΄αυτά που υποσχέθηκε στους φανατικούς και ανεγκέφαλους οπαδούς του.

Και στο κάτω- κάτω, για να είμαστε απόλυτα συνεπείς και δίκαιοι με τη Ιστορία, δε θα είναι δα ο Τραμπ χειρότερος από το Νίξον και τους Μπους.  Βιετνάμ,  πόλεμοι του κόλπου, νέο Ιράκ. Τα ξεχάσαμε αυτά;  Δεν πιστεύουμε  πως  θα αποτολμούσε ο νέος Αμερικανός πρόεδρος να ανοίξει όμοια,νέα μέτωπα, όσο τρελός κι αν είναι. 

 Ας περιμένουμε, πάντως,  να δούμε τη θητεία του στην πράξη. Ο Σοφοκλής έλεγε « αρχή άνδρα δείκνυσι».

3. ΜΟΛΙΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Τουρκία: Συνελήφθη και ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Τζουμχουριέτ

Συνελήφθη ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της εφημερίδας τςη αντιπολίτευσης Cumhuriyet, Ακίν Αταλάι.

Ο Αταλάι συνελήφθη μόλις έφτασε στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης από τη Γερμανία, αναφέρει στον ιστότοπό της η εφημερίδα.

Λίγες ημέρες πριν είχαν συλληφθεί ο διευθυντής και δώδεκα στελέχη και δημοσιογράφοι της Τζουμχουριέτ με την κατηγορία ότι υποστήριξαν το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου. Εννέα από αυτούς προφυλακίστηκαν.

Να δούμε στο τέλος θα αφήσει κανέναν απ΄έξω ο «Σουλτάνος»; Μόνο που για να χώσει μέσα όλους τους αντιπάλους του, πρέπει  εδαφικά τη μισή Τουρκία να την κάνει φυλακές και στρατόπεδα. Και πάλι δε θα χωρέσουν όλοι.

 Δεν τρώγεται πια με τίποτα αυτό το άτομο. Και μάλλον έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πάρει πόδι σύντομα. Παντού μόνο εχθρούς έχει.

4. Δείτε το ολόχρυσο σπίτι του Τραμπ -Χρυσός μέχρι τα πατάκια