Το πραξικόπημα της 21 Απριλίου του 1967 -Οταν τα τανκς βγήκαν στις 2 τα ξημερώματα στους δρόμους
Στρατιωτικό κίνημα, που εξερράγη τα ξημερώματα τις 21ης Απριλίου 1967, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο.
Κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα και επέβαλλε μία στυγνή δικτατορία, που διήρκεσε επτά χρόνια.
β. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ 7ΕΤΙΑΣ
ΣΥΡΙΖΑ: Χυδαία πρόκληση η προσφορά της Espresso με χουντικά εμβατήρια
γ. Λεβέντης για 21η Απριλίου: Μισό αιώνα μετά, η Ελλάδα είναι τυπικά δημοκρατική χώρα
«Μισό περίπου αιώνα μετά την εγκαθίδρυση της χούντας των συνταγματαρχών, η Ελλάδα είναι τυπικά δημοκρατική χώρα, όμως δημοκρατία, ίσες ευκαιρίες και πρόσβαση όλων των πολιτών στα κοινωνικά αγαθά δεν έχουν ακόμη κατοχυρωθεί».
«Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί»!
Βγήκαν οι κομματάνθρωποι και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, προκλητικά και ανιστόρητα. Χωρίς καμιά αναφορά στην πραγματική της ταυτότητα. Και καλά, μας λένε άπαντες εδώ και χρόνια, πως ο Παττακός έβγαλε τα τανκς του στους δρόμους και κατέλυσε την… καλή τη Δημοκρατία που υπήρχε στην Ελλάδα πριν το ΄67. Δημαγωγοί και ψεύτες.
Λοιπόν, συνοπτικά και για πολλοστή φορά να αναφερθούμε πάλι στην τελευταία δικτατορία του τόπου, για να συντηρήσουμε την επετειακή μνήμη στους νεότερους, αλλά και για να …κακομάθουμε ακόμα περισσότερο , όσους βαριούνται να ψάξουν στο αρχείο μας μέσω Google τί έχουμε γράψει κατά καιρούς για τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Kαι έχουμε γράψει αρκετά.
Η Δικτατορία αυτή, λοιπόν, είναι παιδί της Δεξιάς. Του Ελληνικού Συναγερμού του κομμουνιστοφάγου στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου και της ΕΡΕ του «κηπουρού» Κωνσταντίνου Καραμανλή , απηνή διώκτη παντός μη Δεξιού ή παρακρατικού. Και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος παιδί της Δεξιάς ήταν (αλλιώς, πώς θα έμπαινε στην Ευελπίδων;) και στο όνομα του αντικομμουνισμού όμνυε. Καλλιεργώντας, μάλιστα, ανελλιπώς και τεχνηέντως, αυτόν τον (ανύπαρκτο) κομμουνιστικό κίνδυνο, κατέβασε τα τανκς τις πρωινές ώρες της 21ης Απρίλη του 1967. ΄Ετσι, εκτός των άλλων, πρόφτασε και τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο που σχεδίαζε την ίδια κίνηση, αλλά πιάστηκε…Κώτσος, όπως του λέγαμε στο Κολλέγιο του Λονδίνου και έκανε τον ανήξερο. Ο ίδιος, ετοίμαζε τη δικτατορία των στρατηγών. Οι συνταγματάρχες τον πρόφτασαν.
Η χώρα , πριν το 67 κι από την αρχή της δεκαετίας του ΄50 ,με εξαίρεση τη μικρή περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την Ε.Κ του Γεωργίου Παπανδρέου, ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. είχε. Με εκλεγμένους, σημαντικότερους δικτάτορες τον Α.Παπάγο και τον Κ. Καραμανλή. Και τότε, τα ίδια συνέβαιναν όπως και στη ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. Καμιά διαφορά. Η μισή Ελλάδα «στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» ή στα ξερονήσια. Συλλήψεις, εκτελέσεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια. Ούτε περίπτερο δεν άνοιγες χωρίς πιστοποιητικό κομματικών φρονημάτων. «Πέτρινα χρόνια».
Η Στρατιωτική δικτατορία τον πρώτο καιρό συνέχιζε τη συμπεριφορά των Δεξιών κυβερνήσεων. Με με την ίδια αντιαριστερή υστερία και τα αυτά συνθήματα. «Τα πήρε κρανίο», όμως, όταν ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος προχώρησε σε εκείνο το “χαζό” κίνημα στις 13/12/67. Από εκείνη τη στιγμή, πήρε η μπάλα και τους αμετανόητους βασιλικούς και δεξιούς. ΄Αλλη διαφορά δεν είχαν η κόρη Στρατιωτική Δικτατορία με τη μάνα Κοινοβουλευτική δικτατορία της Δεξιάς.
΄Οσο για τον περίφημη αντίσταση του ελληνικού λαού, είναι πέρα ως πέρα ψεύτικη και θλιβερή. Προπαγάνδα-δημαγωγία από Νεο-Σταλίνες και Πασόκους. Ο ελληνικός λαός ,σε ποσοστό τεράστιο, αποδέχτηκε τη δικτατορία, οποία και για το λόγο αυτό κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια. Η αντίσταση ήταν ελάχιστη και επώνυμη. Αλέκος Παναγούλης, Σπύρος Μουστακλής και Δημήτρης Οπρόπουλος οι πιο ηρωικοί και με τραγική κατάληξη αντιστασιακοί.* Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου (απο)δέχτηκε τον Παττακό . Του επιδαψίλευε τιμές παντοιοτρόπως σε Αθήνα και επαρχία, είτε περιόδευε με το μυστρί στο χέρι, είτε παρίστατο σε πανηγυρικές ,τοπικές εκδηλώσεις προς τιμήν “Της Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως Της 21ης Απριλίου 1967” και εισέπραττε φρενήρη λαϊκά χειροκροτήματα και υπερήφανες αναφορές-ύμνους στο πανηγυρικό-δεκάρικο του επαρχιακού Γυμνασιάρχη.
Τέλος, να αναφερθούμε και στην περίφημη…αγραμματοσύνη των συνταγματαρχών, που μόνο διαφορετική δεν ήταν, αφού γενικώς η Δεξιά είναι «αγράμματη» στην πολιτική ή τη στρατιωτική εκδοχή της. Ούτε ανθρώπους της “Διανόησης” διέθετε ή διαθέτει η εθνικόφρων παράταξη , πλην εκείνων της… εμβέλειας Κωνσταντίνου Τσάτσου και Μάνου Χατζηδάκη. Ο τελευταίος , βέβαια, για άλλους λόγους δήλωνε Δεξιός. Η σεξουαλική του επιλογή την εποχή εκείνη τύχαινε της αντιμετώπισης “χολέρας”. ΄Ετσι, ο μεγάλος εκείνος μουσικοσυνθέτης, για να ησυχάσει περισσότερο, επέλεξε να προφυλαχτεί κάτω από την προστατευτική ομπρέλα της Δεξιάς. Οι λόγοι και οι πράξεις του Μ. Χατζηδάκη ουδέποτε είχαν δεξιά απόκλιση ή χροιά. Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι της Δεξιάς είναι της… μεγαλοσύνης ενός «στρατηγού ανέμου» Βύρωνα Πολύδωρα και του έτερου, Νέο ορθόδοξος τούτος, «Καπαδόκη», Στέλιου Ράμφου. Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος σε καμιά περίπτωση δεν ήταν χειρότερος στο λόγο από τούτους. Να λέμε τα «σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη».
Η Ιστορία μοιάζει με τη γυναίκα. Μπορεί να είναι ορίτζιναλ, να ανήκει εκ φυσικής… κατασκευής και κατατομής στο θηλυκό γένος ή να είναι…τραβεστί. Την ιστορική αποτίμηση της περιόδου της δικτατορίας του ‘67, την έχει αναλάβει εργολαβικά η «ιστορία» της δεύτερη κατηγορίας. Όπως, άλλωστε, και ΟΛΩΝ των περιόδων της πολύπαθης Ιστορίας του τόπου μας.
* H μοναδική συλλογική αντίσταση ήταν εκείνη των φοιτητών του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Μια ηρωική ,επική αντίσταση, με νεκρούς και τραυματίες, που επιτάχυνε την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος.
