Το τραγουδούσαμε σχολιαρόπαιδα γενιές Ελλήνων τέτοιες μέρες εθνικής υπερηφάνειας και εθνικιστικής παράνοιας. Κι όχι μόνο εμείς. ΄Ολοι ο “λαοί” έχουν τα δικά τους πατριωτικά ντελίρια. Για δείτε τι λέγαμε σε ένα παλιότερο κείμενό μας εδώ:
| ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΑΣ» |
| 05.11.09 | |
|
Οι εθνικές «ιστορίες» στο σύνολό τους είναι περισσότερο μια (στην υπερβολή τoυς) παραληρηματική αφήγηση φαντασιακών ηρωισμών και αρετών της φυλής και των «προγόνων», που έχει ως σκοπό την έξαρση του εθνικού φρονήματος των ιθαγενών-απογόνων, παρά ιστόρηση και μάλιστα κριτική των πραγματικών γεγονότων του «εθνικού βίου». Υπ΄αυτή την έποψη, οι συγγραφείς τέτοιων κειμένων υπηρετούν το είδος του λόγου, που ονομάζεται λογοτεχνία μάλλον και σε καμιά περίπτωση την Ιστορία. Από την απώτατη αρχαιότητα, το έπος Γιλγαμές των Σουμερίων, η Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, τα Ομηρικά έπη, ανήκουν σε αυτό ακριβώς το λογοτεχνικό είδος, που αναφέραμε και υπήρξαν για αιώνες οι βασικές «ιστορικές πηγές» για πολλούς αρχαίους ιστορικούς , όπως για παράδειγμα ο ΄Ομηρος για τον «πατέρα της επιστημονικής Ιστορίας» Θουκυδίδη. Η απόπειρα αφάνισης αυτού του ιστορικού μορφώματος είναι από τα δυσκολότερα εγχειρήματα του ιστορικού απανταχού της γης .Ο «αστράτευτος» ιστορικός, στην προσπάθειά του αυτή, δεν έχει να αντιπαλέψει μόνο με μια κυρίαρχη και μάλιστα εθνικιστική ιδεολογία, την οποία η εκάστοτε «εθνική εξουσία» συντηρεί με «νύχια και δόντια» ως θεσμό, αλλά και με τη στερεότυπη και εδραία αντίληψη της «μάζας» περί της εθνικής της υπεροχής έναντι των άλλων εθνών και επομένως και περί της υπεροχής της εθνικής της «ιστορίας» έναντι των άλλων.* Αυτά τα εθνικά «ευαγγέλια» δεν επιδέχονται ουδεμιάς μεταβολής ούτε καν στα τυπικά τους κεφάλαια. Το κοινό των εθνών ηδύνεται και μεγαλύνεται από την ανάμνηση των «ιστορικών» του μύθων και έχει διδαχθεί πως αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της Ιστορίας: Η υπόμνηση και η έξαρση των αρετών και των ηρωισμών των προγόνων Η αληθινή ιστορία του έθνους δεν ενδιαφέρει το πλήθος-εθνική αγέλη και δεν το αφορά. Χωρίς αυτή τη χλιδάτη διακόσμηση της εθνικής μυθιστοριογραφίας ,η Ιστορία που λειτουργεί ως εθνικός καθρέφτης για κάθε λαό, είναι μια απαίσια, τιμωρητική μνήμη, Και όποιοι επιχειρούν να εκριζώσουν το ιστορικό αυτό εξάμβλωμα, αυτόματα στο εθνικό ασυνείδητο κωδικοποιούνται ως προδότες ,εθνικοί μειοδότες και συνήθως υποκινούμενοι από ξένους…δαχτύλους. Η ελληνική εθνική «ιστορία» δεν εξαιρείται από τον παραπάνω κανόνα. Πολύ περισσότερο, γιατί ευτύχησε να θεωρείται «΄Ελληνας» και ο ποιητής των ποιητών, ο πολύς ΄Ομηρος. Χωρίς να είναι περισσότερο ή λιγότερο εθνικιστική από τις άλλες, πρωτοστατεί κι αυτή στην εκδοχή που θέλει την ιστορία αφηγηματική τέχνη εθνικών μύθων-θρύλων, οι οποίοι τρέφουν το φρόνημα των νέο-Ελλήνων από συστάσεως ελληνικού κράτους –έθνους μέχρι σήμερα. Οι μύθοι της εθνικής ελληνικής «ιστορίας» είναι πολλοί. Παραθέτουμε ενδεικτικά μερικούς: Αυτή η ίδια η καταγωγή των νέο-Ελλήνων που σεμνύνονται ότι είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Λεωνιδών, Περικλέων και Αλέξανδρων. Η μονοπώληση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, όπως εκφράστηκε στην επιστήμη και στην τέχνη. Το διηνεκές και αδιάλειπτο της ελληνικής γλώσσας από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι σήμερα και μάλιστα σε όλο το έδαφος που σήμερα ορίζουμε ως ελληνική επικράτεια. Το ιστορικό τερατογέννημα του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού και μάλιστα ελληνο-ορθόδοξου πολιτισμού, με γονέα τον «ιστορικό του ελληνικού έθνους» Κων. Παπαρρηγόπουλο. Η ανιστόρητη ταύτιση της ελληνικής ιστορίας με τη βυζαντινή και η σύγχυση μεταξύ ελλαδικού και βυζαντινού, ελληνικότητας και βυζαντινής ελληνοφάνειας. Η ταύτιση της ορθοδοξίας με το έθνος και η ισοπεδωτική αντίληψη πως ανέκαθεν οι κάτοικοί της μεταχριστιανικής Ελλάδας, υπήρξαν ορθόδοξοι. Τα κρυφά σχολειά της τουρκοκρατίας. Η γενοκτονία των Ελλήνων στη Σμύρνη. Η αναγωγή σε μείζον εθνικό ζήτημα της μονοπωλιακής τουριστικής εκμετάλλευσης των αρχαίων μνημείων από την ελληνική τουριστική «αγορά» και άλλοι πολλοί. Οι νέο-΄Ελληνες, όχι μόνο θεωρούν τους παραπάνω μύθους ως γρανιτένιο πυλώνα της εθνικής τους «ιστορίας», αλλά και υπερθεματίζουν για την…αυταπόδεικτη ιστορικότητά τους. ΄Οσοι τους αμφισβητούν, θεωρούνται πάραυτα εχθροί της φυλής και τους έθνους και απειλούνται με ατιμωτική λογοδοσία στο φανταστικό δικαστήριο της εθνικής τους «ιστορίας».Για τους περισσότερο εθνικιστές, δεν αποκλείεται, μάλιστα, οι ιστορικοί αυτού του είδους, να… συνεργαζόμαστε και «επ΄αμοιβή» με τον… «ξένο παράγοντα» που επιβουλεύεται από προκαταβολής κόσμου την εξαφάνιση της φυλής και του ανάδελφου έθνους. Εδώ και κάμποσα χρόνια προσπαθούμε να «αποκαθάρουμε» στο μέτρο του δυνατού την ελληνική ιστορία είτε διδάσκοντας είτε συγγράφοντας την αληθινή Ιστορία και συνεχίζουμε ως τα σήμερα την όντως κοπιώδη αυτή προσπάθεια. Είναι κοπιώδης όχι μόνο στην πορεία της αναζήτησης και εξακρίβωσης των ιστορικών εκείνων πηγών, που βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Περισσότερο κουράζει η ανάγκη απολογίας γι αυτό το εγχείρημα και συνήθως σε εντελώς αναρμόδιους και άσχετους. Οι συνέλληνες δεν εννοούν, ούτε και στη χαραυγή του 21 ου αιώνα, να απαλλαγούν από τα «φονταμενταλιστικά», εθνικιστικά τους σύνδρομα .Πολύ περισσότερο, να συγχωρήσουν προσπάθειες κατεδάφισης του εθνικού «ιστορικού» τους οικοδομήματος. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος ούτε να σταματήσουμε τις προσπάθειες ούτε να υποστείλουμε τη σημαία της αναζήτησης και παράθεσης της ιστορικής αλήθειας. ΄Ετσι κι αλλιώς, το οικοδόμημα αυτό αποδείχτηκε πλινθόκτισμα και η οριστική του κατεδάφιση είναι ζήτημα χρόνου πια. *Οι Γάλλοι (ποσοστό 89%!) αισθάνονται υπερήφανοι για την καταγωγή τους.Οι αριστεροί,μάλιστα,σε ποσοστό 85%. Η Ανιές Πουαριέ,μια από τις πιο γνωστές Γαλλλίδες συγγραφείες,σε ένα “ντελίριο” εθνικισμού, δήλωσε μεταξύ των άλλων: “…Και μη μου θυμίσει κανείς τη Μασσαλιώτιδα,γιατί θα ξεσπάσω σε κλάματα”.(πηγή, ΜΜΕ)
|
Μέρα που είναι λοιπόν, ιστορικής μνήμης και υπερηφάνειας, δραττόμεθα της ευκαιρίας που λέγανε οι παλιοί λογάδες και για άλλη μια φορά θa πούμε τα…ιστορικά “σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη” σε μια από τις λαμπρότερες μεν,αλλά κακοποιημένης, σελίδας της ελληνικής Ιστορίας. Την επανάσταση του 1821. Μάλιστα, του χρόνου τέτοιο καιρό, κλείνει 200 ολόκληρα χρόνια και η αρμόδια επιτροπή που συστάθηκε γι αυτό το σκοπό με πρόεδρο την Γιάννα Αγγελοπούλου και μέλη… “Θου, Κύριε φυλακήν… (μετά της προέδρου επίσης),” μας υποσχέθηκε πως θα δώσει τα… ρέστα της ,για να αναδειχθεί το μεγαλείο της Ελλάδος ως ΄Εθνος και των Ελλήνων, ως φυλή. (Τί έχουν να δουν τα μάτια μας και να ακούσουνε τα ώτα μας,έτσι και του χρόνου θα μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε,ως κράτος από τις …φιλάνθρωπες αγορές , με επιτόκιο 1%,αν και αμφιβάλω ισχυρώς).
Μετά λόγου ιστορικής γνώσεως,λοιπόν και με όλο το σεβασμό στο Γέρο του Μωριά, τους Μαυρομιχαλαίους, το γιο της Καλογριάς και του Καραϊσκου, το Νικηταρά,τον Παπαφλέσσα και τα άλλα τα πραγματικά παλικάρια της Επανάστασης, θα εκθέσουμε επιγραμματικά κάποιες ξεχασμένες ή αλλοιωμένες και θαμμένες ιστορικές αλήθειες γι΄αυτό τον ξεσηκωμό του “Εθνους”, που η εθνικιστική υστερία των πατριωταράδων, ούτε να τις ακούσει ούτε να τις μυρίσει θέλει. Και είναι σίγουρο πως οι αγνοί ήρωες δε θα θιγούν καθόλου,αν πέσουν στην αντίληψή τους αυτές οι ιστορικές μας αλήθειες στην άλλη…διάσταση ζωής που βρίσκονται. Ο μόνοι που θα κάνουν μούτρα,βέβαια, είναι κάτι… “μούτρα” σαν τον Γκούρα , τον άκαπνο Καποδίστρια κι άλλους καμιά….50αριά τέτοιους, μεγαλόσχημους και μη, πλιατσικολόγους και πράκτορες. Εμείς, όμως, μεγαλόψυχοι,αλλά όχι συγχωρητικοί,τους αφιερώνουμε τις ακόλουθες γραμμές:
- Το ελληνικό ΄Εθνος, είναι τέτοιο,με βάση τα διεθνώς αποδεκτά περί των στοιχείων και των χαρακτηριστικών εκείνων που συνθέτουν (και αποδεικνύουν” την έννοια το ΄Εθνους. Στην ουσία βέβαια τα περισσότερα στοιχεία σε όλα τα έθνη παγκόσμια είναι τεχνητά και εξυπηρετούν αυτήν ακριβώς την ανάγκη να υπάρχουν “εθνικά κράτη”.
- Για την Ελλάδα η γλώσσα είναι το μεγαλύτερο εθνικό ατού. Συνεχίστηκε να μιλιέται από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι σήμερα ανελλιπώς. Βέβαια, στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίες υπήρξε εκτενής εκλατινισμός στα μέρη της Επικράτειας,όπως τα ξέρουμε σήμερα, μέχρι και την εποχή του Λέοντος Ισαύρου Γ’ ,οπότε ολοκληρώθηκε η στροφή του Βυζαντίου στην ελληνική γλώσσα.Και φυσικά στο “θέμα” της Ελλάδας, όπως αποκαλούσαν τότε τότε τμήμα αυτό της αυτοκρατορίας. Στα μόνα μέρη που διατηρήθηκε συνεχής και ανελλιπώς ομιλούμενη η γλώσσα και κατά τη Ρωμαιοκρατία ήταν η Νότια Ελλάδα, αλλά μόνο στα παλιά αρχαία ελληνικά κέντρα (π.χ Κόρινθος).
- Μεγάλη ήταν η κάθοδος στη χώρα πολλών φυλών (Γότθοι, Σλαύοι, Βλάχοι (ένα μέρος) και άλλοι,που εγκαταστάθηκαν μόνιμα εδώ,αναμίχτηκαν με τους ιθαγενείς και εξελληνίστηκαν,ειδικά με την απόφαση της Κωνσταντινούπολης να αναγνωρίσει και να επιβάλει την ελληνική γλώσσα ,ως επίσημη της Αυτοκρατορίας
- Στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η Ορθοδοξία, που ήταν απολύτως κυρίαρχη θρησκεία και προστατευμένη από την Πύλη (γι αυτό δε χρειάζονταν και…”κρυφά σχολειά”), λόγω του φόβου των Σουλτάνων για το ενδεχόμενο η Καθολική Δύση να ενισχύσει τους ορθόδοξους λαούς των Βαλκανίων ενάντια στην Πύλη, σφυρηλάτησε πνεύμα “εθνικής” ενότητας στους Ραγιάδες. Η γλώσσα και η θρησκεία τα χρόνια αυτά ήταν η “ταυτότητα” του ΄Ελληνα-Ραγιά και αποτέλεσαν τα σύνορα,που ουδείς Χριστιανός και Μουσουλμάνος τολμούσε κι από τις δυο μεριές, χωρίς συνέπειες, να διαβεί.
- Γι αυτό το ΄Εθνος και τη θρησκεία αποφάσισαν να αγωνιστούν ο “Κολοκοτρωναίοι” και οι “Μακρυγιάννηδες”. Με αυτό το “ευαγγέλιο” “Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την Ελευθερία” συνάρπαζαν τους Ραγιάδες οι μπροστάρηδες της Επανάστασης.
- Η επανάσταση του ‘ 21 σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τους Ρώσους.΄Ηταν μέρος του Αν. Ζητήματος (διέξοδος Ρωσίας σε Βαλκάνια,Αιγαίο,Μεσόγειο). Οι Τσάροι ξεσήκωναν κατά καιρούς τους Ραγιάδες, στο τέλος, όμως, μετά τις αποτυχίες των εξεγέρσεων,τους εγκατέλειπαν μόνους στο σπαθί του Σουλτάνου. Σε μια απ΄αυτές, στα Ορλωφικά (1770) ο ανδρικός πληθυσμός στο Μωριά σφαγιάστηκε. Ο Σουλτάνος για να υπάρχουν σερνικά χέρια για τη γη και τις ανάγκες αναπαραγωγής, προχώρησε σε μεταφορά πληθυσμών από ΄Ηπειρο -Αλβανία (αρχαία Ιλλυρία), Βουλγαρία (αρχαία Μοισία), Θράκη (επεκτεινόταν ως την αρχαία Δακία).
- ΄Ετσι εξηγείται πως πολλοί κάτοικοι του Μωριά μιλούσαν Βλάχικα (Αρομανικά). Μεταξύ αυτών και οι οικογένεια των Κολοκοτρωναίων. (Περισσότερα για τους Βλάχους,δες εδώ σε αποσπάσματα που ανεβάσαμε από τη διδακτορική μας διατριβή για την καταγωγή των Βλάχων των Βαλκανίων)
- Η Φιλική εταιρεία ιδρύθηκε από τους Ρώσους στην Οδησσό και οι επικεφαλής ( Ξάνθος, Σκουφάς Τσακάλωφ και Αναγνωστόπουλος ) ήταν άνθρωποι (πράκτορες) των Ρώσων.΄Ανθρωποι, σχέδια και επιχειρησιακά όλα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Ρώσων.
- Οι Ρωσική προπαγάνδα καλλιέργησε έντονα τη ιδέα του έθνους στους ΄Ελληνες, ως συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας. Υπερτόνιζε επίσης τη δογματική συγγένεια των δύο λαών.
- Υπ΄αυτή την έννοια οι πρωτεργάτες της Επανάστασης, ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας και οι λοιποί αγωνιστές ήταν άνθρωποι (“πράκτορες”) των Ρώσων. Φυσικά, δεν πολέμησαν για να παραδώσουν μια χώρα που θα ελευθέρωναν στους Ρώσους,αλλά για τα ιδανικά που αναφέραμε. Απλώς, οι μεν χρησιμοποιούσαν τους δε και αντίστροφα για τους δικούς τους σκοπούς. (Κανόνας σε τέτοια ζητήματα)/
- Η επανάσταση ήταν επακόλουθο της Γαλλική πρωτύτερα και της επικράτησης της ιδέας του ΄Εθνους- Κράτους στην Ευρώπη ενάντια στις Αυτοκρατορίες.
- Η ημερομηνία έναρξη της Επανάστασης δεν είναι απολύτως εξακριβωμένη. Πάντως, καμιά σχέση δεν έχει με Αγία Λαύρα και Παλαιών Πατρών Γερμανό. Το πιθανότερο ξεκίνησε από την Καλαμάτα με τους Μανιάτες Μαυρομιχαλαίους , τον Λάλα της Ηλείας ή από την Καρύταινα, όταν ο Κολοκοτρώνης και οι Μαυρομιχαλαίοι σφαγίασαν τους Τούρκους του Φαναρίου της Ανδρίτσαινας,που λίγο πριν είχαν εγκαταλείψει τα “πάτρια εδάφη” τους (και ήταν τέτοια,αφού ζούσαν γενιές γενεών εκεί) για να καταφύγουν στο κάστρο της Τρίπολης.
- Η Επανάσταση υπήρξε σκληρή και διαπράχτηκαν κι από τις δυο μεριές “εγκλήματα πολέμου”, όπως θα λέγαμε σήμερα. Παραδείγματα χαρακτηριστικά .Η καταστροφή των Ψαρών και της Χίου από τους Τούρκους.Αλλά και ο αποτρόπαιος σφαγιασμός γυναικόπαιδων στη Καρύταινα (΄Αγιος Αθανάσιος, στενό Χαλήλαγα) όπου στην κυριολεξία το ποτάμι του Αλφειού βάφτηκε … κόκινο (Βλέπετε, “κόκινο ποτάμι” έχουν και οι ΄Ελληνες, όχι μόνο οι Τούρκοι στον Πόντο).
- Ακόμα πιο αποτρόπαιη και ανηλεής ήταν η σφαγή στην Τρίπολη,μετά την κατάληψή της. Εκεί,δεν τηρήθηκαν ούτε οι στοιχειώδης κανόνες περί αιχμαλώτων. Σφαγιάστηκε μέγα μέρος του τούρκικου πληθυσμού και λεηλατήθηκε η πόλη. Η Τούρκικη εθνικιστική Ιστορία μνημονεύει αυτή τη σφαγή, ως γενοκτονία. Δεν υπήρξε. ΄Οπως δεν ήταν γενοκτονία κι εκείνη του Μικρασιατικού ελληνισμού.Και στις δύο αυτές μεγάλες ιστορικές στιγμές , οι αντίπαλοι ήθελα να εκδιώξουν από τα εδάφη τους τον “εχθρό”,όχι να τον εξαφανίσουν ως γένος.
- Ο Γ.Καραϊσκάκης επίσης έδειχνε πρωτοφανή αγριότητα σε αιχμαλώτους.Μέχρι και..πυραμίδες έκτιζε με τα κεφάλια των Τούρκων.
- Πολλοί από τους Κλέφτες και τους Αρματολούς ήταν συνεργάτες των Τούρκων σε βάρος των συμφερόντων,αλλά και της ζωής των Ραγιάδων. (Μισθοφόροι). Ο Αλή Πασάς είχε την αμέριστη υποστήριξη πολλών τέτοιων μισθοφόρων- οπλαρχηγών, οι οποίοι αργότερα, μεταστράφηκαν και πολέμησαν ηρωικά για την ανεξαρτησία.
- Χειρότεροι, όμως,υπήρξαν ο προεστοί και οι Κοτζαμπάσηδες τους οποίους οι Ραγιάδες υπολόγιζαν περισσότερο ως εχθρούς παρά τους Τούρκους.Πολλά τα εγκλήματά τους.
- Οι οπλαρχηγοί στη διάρκεια του Αγώνα τρώγονταν μεταξύ τους για οφίτσια και χρήματα.Ο Γκούρας για παράδειγμα βασάνισε και σκότωσε τον Ανδρούτσο , για να κλέψει το θησαυρό του γενναίου οπλαρχηγού
- Εικάζεται πως και ο επίσης ηρωικός Γ.Καραϊσκάκης δολοφονήθηκε από δολοπλοκίες και φιλοδοξίες Ελλήνων.
- Αυτές οι “εμφύλιες διαμάχες, κυρίως, οδήγησαν στην αποτυχία τον Αγώνα. Η επανάσταση εξέπνευσε με την επέλαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και τον ηρωικό θάνατο του Παπαφλέσσα και των συντρόφων του στο Μανιάκι.(1825)
- Η σωτηρία ήρθε από τους ΄Αγγλους και τους Γάλλους με την εικονική συμμετοχή των Ρώσων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827) .Κατατρόπωσαν το στόλο του Ιμπραήμ και σηματοδοτήθηκε το τέλος της Επανάστασης υπέρ των Ελλήνων.
- Ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών ,που έσπευσε ο Τσάρος να τον τοποθετήσει ως κυβερνήτη της Ελλάδας στο Ναύπλιο, υπήρξε ο “κακός Δαίμονας” της μικρής χώρας. Σε συνεργασία με τον φιλικό Παν. Αναγνωστόπουλο στην κυριολεξία “ασέλγησαν” επί της τιμής και της υπόληψης των αγωνιστών της Επανάστασης. ΄Οσοι δεν ήταν ρωσόφιλοι, καταδικάστηκαν ή στα “σίδερα” ή στο βασανιστήριο της δεινής φτώχειας.
- Αισχρός υπήρξε και ο “εμφύλιος” Ρουμελιωτών και Πελοποννησίων.Οι πρώτοι στην κυριολεξία λεηλάτησαν το Μωριά και διέπραξαν χειρότερα εγκλήματα από αυτά των Τούρκων.
- Οι Μαυρομιχαλαίοι δεν εκτέλεσαν τον Καποδίστρια για λόγους Μανιάτικης “Βεντέτας” ,αλλά σε συνεργασία με τους ΄Αγγλους, επειδή η καταπίεση και οι προσβολές του κυβερνήτη ενάντια στους αγωνιστές, είχε ξεπεράσει προ πολλού τα όρια. Ο Κωνσταντίνος και ο Γεωργάκης Μαυρομιχάλης είχαν συνείδηση πως εκτελούσαν προδότη των ιδανικών της επανάστασης, πυροβολώντας τον τύραννο.
- Τα δάνεια που συνήψαν τότε οι ελληνικές κυβερνήσεις τα κατασπατάλησαν οι “ημέτεροι” με προκλητικό τρόπο,που άφησε άναυδους ακόμα και τους δανειστές τους.
- Το αρχείο της δολοφονίας του Καποδίστρια οι Εγγλέζοι δεν τον έχουν ακόμα ανοίξει, επειδή εμπεριέχει απόρρητες πληροφορίες για τον υποπρόξενό τους Τασιό Πασχαλίνο ,ο οποίος με εντολή τους , σχεδίασε τη δολοφονία του Καποδίστρια.
Με αυτά δεν τελειώσαμε, φυσικά, με τις “αλήθειες και τα ψέματα” της Επανάστασης. Κάθε φορά, όμως, όπως γνωρίζουν οι επισκέπτες μας και ” δοθείσης ευκαιρίας” αναλύουμε τέτοια ζητήματα. ΄Οπως για παράδειγμα στο θέμα μας “Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ, ΡΩΣΙΚΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ,Ο «ΚΑΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ» ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ” (Indymedia)* που θα ήταν χρήσιμο ως συμπλήρωμα αυτής τη ανάλυσης, να το μελετήσουν οι φίλοι μας στη συνέχεια.
“Καλό… βόλι”, συνΕλληνες, όσοι δεν είστε Ελληνάρες και πατριωταράδες.
*Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ, ΡΩΣΙΚΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ,Ο «ΚΑΚΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ» ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Δύσκολο με τις παρεχόμενες δυνατότητες σε ένα άρθρο, να μπορέσει κανείς να αναπτύξει διεξοδικά ένα τόσο σπουδαίο θέμα και φυσικά να τεκμηριώσει με την οφειλόμενη ακρίβεια την ιστορική άποψη πως στη διάρκεια των νεότερων και σύγχρονων χρόνων της ελληνικής ιστορίας η Ρωσία, στα διάφορα καθεστωτικά της στάδια, στάθηκε ο «κακός δαίμονας της Ελλάδας, είτε ως τσαρική, είτε ως σοβιετική ,αλλά και πρόσφατα στην ανασύστασή της πάλι ως…νεοτσαρική εξουσία υπό το Πούτιν. Αυτονόητο είναι πως με το ρωσικό λαό, όπως και με όλους τους άλλους λαούς, μόνο πράγματα που μας ενώνουν έχουμε και τίποτα να μας χωρίζει. Και όσα μοιάζουν να μας χωρίζουν, είναι έργο πονηρό και ανήθικο των ιερατείων και των εξουσιών.
Συνοπτικά στη συνέχεια, θα επιχειρήσουμε να ανα-υπο-δείξουμε τις σημαντικότερες περιόδους που επιβεβαιώνουν αυτήν ακριβώς την ιστορική μας πεποίθηση. Αλλά δεν εξαντλείται, φυσικά, το θέμα εδώ, αφού υπάρχουν πολλά και διάφορα άλλα ιστορικά γεγονότα, αλλά και στάδια, ολόκληρες περίοδοι (απαγορευτική όμως η αναφορά τους σε ένα τόσο σύντομο κείμενο), που είναι επίσης σημαντικοί βραχίονες κατίσχυσης αυτής της ιστορικής αντίληψης.
Κατ΄αρχήν, για να γίνουν απολύτως κατανοητά όσα αναπτύσσονται ακολούθως, πρέπει να επισημάνουμε πως η ιστορική σχέση Ρωσίας-Ελλάδας περνά απαραίτητα και ίσως μοναδικά μέσα από το λεγόμενο «Ανατολικό ζήτημα», το οποίο στην ουσία σύγκειται από ένα πλέγμα αλληλο-εξαρτώμενων και επηρεαζόμενων προβλημάτων και ζητημάτων με σπουδαιότερα: α. Το έντονο ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ( «Μεγάλος ασθενής») να θέσουν υπό την κηδεμονία τους λαούς, κυρίως των Βαλκανίων, που αγωνίζονταν για την απελευθέρωσή τους και β. Την επίμονη, σφοδρή και χρόνια επιθυμία-απαίτηση της Ρωσίας (ζήτημα ζωής και θανάτου) να έχει διέξοδο στα «θερμά νερά» του Ευξείνου πόντου και τη Μεσόγειο.
Στην πραγματικότητα, το «Ανατολικό ζήτημα» στο σύνολό του και τις πραγματικές του διαστάσεις, φάνηκε μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους, με αφορμή το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ισορροπίας δυνάμεων από την τύχη της αποδυναμωμένης οθωμανικής αυτοκρατορίας. H Ρωσία, με τη νίκη της στον πόλεμο του 1828-29, κατά των Οθωμανών, κατέλαβε μεν το μεγαλύτερο μέρος των ανατολικών παραλίων της Mαύρης Θάλασσας, αλλά η εξάπλωσή της αυτή δεν αρκούσε για την εγκλωβισμένη, ηπειρωτική στην πραγματικότητα χώρα, χωρίς διέξοδο στον Eύξεινο Πόντο-Αιγαίο- Μεσόγειο. Κι αυτό ,φυσικά, εκτός των άλλων, σήμαινε επέκτασή της στις παγκόσμιες εμπορικές οδούς με τον έλεγχο των Δαρδανελίων, αλλά και την επέκτασή της προς Καύκασο και Περσία.
Κι ας δούμε τώρα τους σπουδαιότερους σταθμούς αυτής της εγκληματικής και άφιλης συμπεριφοράς των ρώσικων κατά καιρούς εξουσιών απέναντι στη Ελλάδα:
-
ΟΡΛΩΦΙΚΑ. Με τα Ορλωφικά φάνηκε καθαρά ποιες ήταν οι επιδιώξεις της «χριστιανικής» Ρωσίας («Μόσκοβος» στην οποία οι σκλαβωμένοι Ραγιάδες είχαν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες για την απελευθέρωσή τους. Τα Ορλωφικά είναι κι αυτά ενταγμένα στο «Ανατολικό Ζήτημα» και με αυτό τον όρο, εννοούμε την εξέγερση των Ελλήνων της Πελοποννήσου και της Κρήτης στην περίοδο του Ρωσοτουρκικού πόλεμου 1768-74 και τις επιχειρήσεις των Ρώσων στη νότια Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας.
Οι επιχειρήσεις εκείνες, που εξελίχθηκαν τελικά σε άγριες λεηλασίες και σφαγές αμάχων , έληξαν με την καταστροφή των ελληνικών και ρωσικών στρατευμάτων στην πολιορκία της Τριπολιτσάς . Οι Ρώσοι, όλως …συμμαχικώς και χριστιανικώς συμπεριφερόμενοι προς τους Ραγιάδες, τους οποίους λίγο πριν είχαν ξεσηκώσει, τους παράτησαν έρμαια στο γιαταγάνι του Σουλτάνου και αναχώρησαν εσπευσμένα. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν ολόκληρος ο αντρικός πληθυσμός, ειδικά της Πελοποννήσου, να εξαφανιστεί από τις ανηλεείς σφαγές των Οθωμανών. Είναι η εποχή που η Πύλη ,για να μπορέσει να κρατήσει τις δημογραφικές ισορροπίες στην Πελοπόννησο, που είχε πια ερημωθεί από άντρες, αναγκάστηκε να επιτρέψει τη μετοίκηση μεγάλων πληθυσμιακών τμημάτων από την ΄Ηπειρο, την Αλβανία και τη Βουλγαρία (περιοχές κυρίως στη Στάρα Ζαγόρα και γύρω).
Λίγο μετά τη σφαγή των Ελλήνων, όμως, οι Ρώσοι πετυχαίνουν την υπογραφή της περίφημης συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), σύμφωνα με την οποία η Ρωσία καθίσταται κι επίσημα πλέον προστάτις των χριστιανών υπηκόων της Τουρκίας. ΄Ετσι εξηγείται γιατί πολλοί ιστορικοί θεωρούν ,ως τυπική αρχή του «Ανατολικού ζητήματος» τη χρονιά αυτή. Θεωρούν πως από εδώ ξεκινάνε και τα προβλήματα της σκλαβωμένης τότε Ελλάδας, η μοίρα της οποίας συνδέθηκε στενά πλέον με τη Ρωσία και τα προβλήματα της χώρας αυτής.
Από τα Ορλωφικά και μετά, ως την επανάσταση του 1821, οι Ραγιάδες κατάλαβαν πως οι Ρώσοι όχι μόνο δεν έτρεφαν χριστιανικά, ορθόδοξα αισθήματα προς τους ομόδοξους΄Ελληνες, αλλά το μόνο που ενδιέφερε τη «φίλη» χώρα ήταν να εξασφαλίσει τα ιστορικά, παραδοσιακά ελληνικά, νερά του Αιγαίου για τη διέξοδό της στη Μεσόγειο. Παράλληλα, στο ρώσικο σχέδιο, το ελεύθερο ελληνικό κράτος που θα προέκυπτε από το διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, θα αποτελούσε το προπύργιο της «Ανατολής» έναντι των υπολοίπων δυνάμεων της Ευρώπης, που κι αυτές, βέβαια, με τη σειρά τους, είχαν τον ίδιο στόχο με τους Ρώσους, τον έλεγχο, δηλαδή, της μικρής μεν Ελλάδας, με τη σπουδαία, όμως, γεωπολιτική-στρατηγική θέση.
Με την υπογραφή της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, οι Ρώσοι ξεκινούν νέο κύκλο μυστικών επαφών με ΄Ελληνες, για να τους πείσουν να ξεσηκωθούν πάλι. Τούτη τη φορά πλησιάζουν εκείνους που δραστηριοποιούνται εμπορικά στα εδάφη της ,αλλά και στο εσωτερικό, καλούν σε προετοιμασία εξέγερησης άλλους σπουδαίους και επώνυμους ΄Ελληνες ή οπλαρχηγούς που υπηρετούσαν στο στρατό του Αλή Πασά των Ιωαννίνων . Είναι η περίοδος που γεννιέται στη Ρώσικη Οδησσό η Φιλική Εταιρία και υπόσχεται στο «πανελλήνιο» οριστική εξέγερση, και τούτη τη φορά επιτυχή και αποτελεσματική.
Η ρώσικη σφραγίδα της νέας εξέγερσης το 1821, φάνηκε από την πρώτη στιγμή από την επιλογή της περιοχή (Παραδουνάβιες περιοχές) για την έναρξη της επανάσταση και από την τοποθέτηση επικεφαλής της εξέγερσης, του Ρώσου αξιωματικού, Φαναριώτικης καταγωγής, Αλέξανδρου Υψηλάντη. Η δραματική εκείνη εγκατάλειψη των Ραγιάδων από τον Ορλώφ και η οργή τους, είχε συνετίσει τους Ρώσους, οι οποίοι απ’ εδώ και ύστερα φρόντισαν να μη βγαίνουν οι ίδιοι μπροστά, ως πρωτεργάτες της επανάστασης, αλλά να αφήνουν ελληνικής καταγωγής πρόσωπα, της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, να φαίνονται ως κεφαλές της εξέγερσης.
Αλλά και στο νέο ξεσηκωμό του ΄21 ,πάλι οι Ρώσοι θα εγκαταλείψουν στην τύχη τους ΄Ελληνες, που στην ουσία, μετά την αποτυχία των συγκρούσεων στη Βλαχία, αναλαμβάνουν να σηκώσουν μόνοι τους το βάρος του αγώνα και ξεκινούν τη δική τους επανάσταση από το Μωριά, ερήμην των Ρώσων. ΄Όλα αυτά τα χρόνια του Αγώνα, οι Ρώσοι, παρά τις υποσχέσεις τους, είναι απόντες στρατιωτικά από τις επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο, τη Στερεά και τα νησιά. Εγκαταλείπουν για άλλη μια φορά τους εξεγερμένους Ραγιάδες, παρά τις υποσχέσεις και τις προσδοκίες και αναμένουν την τελική έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων, για να κινηθούν αναλόγως.
Υπ΄αυτές τις συνθήκες ,όμως, είναι αδύνατον οι αγωνιζόμενοι να ανταποκριθούν μόνοι τους και να αντισταθούν στις υπέρτερες δυνάμεις των Οθωμανών. Η επανάσταση έχει εκπνεύσει στην ουσία με την επέλαση του Ιμπραήμ και την ολοκληρωτική καταστροφή ξανά της Πελοποννήσου. Από την άλλη, οι εσωτερικές διαμάχες των Ελλήνων, δείχνουν πως δεν είναι ικανοί με τις δικές τους δυνάμεις να διεκπεραιώσουν την επιχείρηση «απελευθέρωση της χώρας».
Είναι οι πιο δύσκολες στιγμές για την επανάσταση. Αλλά και η συγκυρία, μοναδική μια και ακριβώς εκείνες τις ώρες η ευρωπαϊκή διπλωματία αλλάζει στάση και αρχίζει να διάκειται ευμενώς προς την Επανάσταση. Ο νέος Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Γεώργιος Κάνινγκ, δίνει μια φιλελεύθερη τροπή στην εξωτερική πολιτική της Αγγλίας με αποτέλεσμα στις 24 Ιουνίου 1827 να υπογραφεί στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.
Η συνθήκη αυτή επισφραγίστηκε με την περίφημη ναυμαχία στο Ναυαρίνο ( 8 Οκτώβρη 1827), όταν ο τριεθνής στόλος υπό τους ναυάρχους Δεριγνί, Κόδριγκτον και Χέιδεν, κατατρόπωσε τον αντίστοιχο τουρκο-αιγυπτιακό του Ιμπραήμ . Η επανάσταση εδώ ακριβώς αναστήθηκε και αυτή η νίκη έκρινε τη τύχη της δημιουργίας Ελληνικού κράτους .
Με την ανακήρυξη επισήμως του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, οι καιροφυλακτούντες Ρώσοι συνεχίζουν την προσφιλή τακτική τους να νοιάζονται αποκλειστικά και μόνο για τα δικά τους συμφέροντα και προλαβαίνουν να τοποθετήσουν κυβερνήτη της νεοσύστατης ,μικρής χώρας που περιλάμβανε μόνο την Πελοπόννησο και τα γύρω νησάκια, τον Κερκυραϊκής καταγωγής Ιωάννη Καποδίστρια, Υπουργό των Εξωτερικών τους! Ο νέος κυβερνήτης είναι η μοναδική εγγύηση της εξυπηρέτησης των ρώσικων συμφερόντων στη νέα χώρα και φυσικά από ελάχιστα έως καθόλου των ελληνικών.
Κι αυτή η τακτική θα φανεί αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο Ναύπλιο, όταν πασκίζει να θεμελιώσει το νέο κράτος υπό την απόλυτη κηδεμονία των αφεντικών του. Από τις πρώτες του ενέργειες, ήταν να απομονώσει τους αγωνιστές της επανάστασης, επώνυμους και μη, που γνώριζαν πολύ καλά με τίνος το αίμα ποτίστηκε η επανάσταση . Και όχι πάντως εκείνο των Ρώσων. Επιχείρησε από τη αρχή να τους εξουδετερώσει, στήνοντας εθνικό στρατό, κυρίως από πρόσωπα «άκαπνα», αλλά πιστά στον κυβερνήτη (και παχυλώς αμειβόμενα) και από κάποιους άλλους, βαμμένους, Ρωσόφιλους πολεμιστές.
Την ίδια στιγμή, αρνήθηκε κατηγορηματικά μια στοιχειώδη σύνταξη όχι μόνο στους ίδιους τους πρωτεργάτες του αγώνα ,αλλά και στις χήρες και τα ορφανά εκείνων που είχαν πέσει στα πεδία των μαχών. Παράλληλα, προωθούσε στις νεοσύστατες κρατικές θέσεις-κλειδιά δικούς του ανθρώπους, που είχαν αποδεδειγμένη ρώσικη υπακοή ή διέθεταν εμπορικά και άλλα συμφέροντα στη Ρωσία. ΄Ηταν αυτό ακριβώς που ξεσήκωσε εναντίον του πολλούς από τους αγωνιστές και ήρωες της επανάστασης, ακόμα κι εκείνους που από παράδοση ανήκαν στο ρωσόφιλο κόμμα.
΄Ομως, εκείνο που έκανε την αλγεινότερη εντύπωση όχι μόνο στην ελάχιστη τότε Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη ,ήταν η φανατική και με κάθε μέσο συντριβή κάθε αντίστασης ή διαμαρτυρίας εναντίον του, που τη θεωρούσε αντίσταση εναντίον του κράτους. Η αυταρχικότητα του κυβερνήτη ήταν πρωτοφανής, αφού δε δίσταζε στις επικλήσεις να δοθεί στο λαό σύνταγμα, να απαντά με την περίφημη φράση «δε δίνεις ξυράφι σε μικρό παιδί. Θα κοπεί».
Αυτή η αντίληψη περί ολοκληρωτικής εξουσίας του Καποδίστρια, φάνηκε και στον πόλεμο που ξεκίνησε στη Μάνη με την οικογένεια του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη (και όχι μόνο μ΄αυτή).Και αν δεν ήταν η μοναδική απόδειξη της αυταρχικότητας του Καποδίστρια, υπήρξε, όμως, η πιο μοιραία.
Η Μάνη ως γνωστό, είχε πάντα και στη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής μια ιδιότυπη συμπεριφορά απέναντι στην Πύλη, η οποία αντιμετώπιζε την περιοχή ως σχεδόν ημιανεξάρτητο «δοβλέτι». Θα έλεγε κανείς πως είχε αποδεχτεί μια Μάνη «κράτος εν κράτει», αφού ουδέποτε πάτησε πόδι κατακτητή Οθωμανού στα περίφημα χώματά της.
Κι αυτή δεν ήταν μια καινούρια συμπεριφορά. Από τα χρόνια ακόμα του Βυζαντίου, όταν επί 9 ολόκληρους αιώνες οι Μανιάτες αρνούνταν να εκχριστιανιστούν, διακρίνονταν από αισθήματα αντιπάθειας κατά πάσης μορφής εξουσίας, που δε σέβονταν και προτιμούσαν να συμμορφώνονται στους δικούς τους νόμους και τις παραδόσεις παρά στις κρατικές αρχές και τις εντολές της διοίκησης.
Η στάση του Ιωάννη Καποδίστρια υπήρξε εντελώς ταπεινωτική και προσβλητική απέναντι και σε μια αντιεξουσιαστική παράδοση αιώνων, όπως ήταν η μανιάτικη, που τη σεβάστηκαν όλοι, αλλά και απέναντι σε μια οικογένεια που έδωσε τα πάντα στην επανάσταση. ΄Ετσι, με περισσό θράσος και αποκοτιά, έθεσε τον Πετρόμπεη υπό παρακολούθηση στο Ναύπλιο και του αρνήθηκε μάλιστα, για να τον ταπεινώσει ακόμα περισσότερο και μια ολιγοήμερη άδεια να επισκεφτεί τη Μάνη. Ο Πετρόμπεης ύστερα απ΄αυτό, τον Φεβρουάριο του 1831, θα δραπετεύσει στη Ζάκυνθο, αλλά θα συλληφθεί λίγο μετά, θα φυλακιστεί πάλι στο Ναύπλιο ως υπόδικος με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Σε μια άτυχη συνάντηση Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη – Ιωάννη Καποδίστρια, που έγινε με τη μεσολάβηση του ρώσου ναυάρχου Ρίκορδ, ο Κυβερνήτης συμπεριφέρθηκε τόσο περιφρονητικά και ταπεινωτικά στον υπερήφανο οπλαρχηγό, που εξεπλάγη και ο ίδιος ο Ρώσος. ΄Ηταν πια η ώρα να λογιαριαστεί η αντάρτικη ψυχή των Μαυρομιχαλαίων με τη ρώσικη, τσαρική αντίληψη περί εξουσίας, που εξέφραζε ο Καποδίστριας. Την αρχή του τέλους του κυβερνήτη της μικρής Ελλάδας σηματοδότησε εκείνη ακριβώς η συνάντηση.
Υπό την καθοδήγηση του ΄Αγγλου υποπρόξενου Αναστάση (Τασιού) Πασχαλίνου και την ανοχή του Γάλλου εκπροσώπου στο Ναύπλιο, πολλοί από τους αγωνιστές της επανάστασης ορκίστηκαν εκδίκηση για τα χρόνια της ταπείνωσης και των διωγμών και αποφάσισαν τη δολοφονία του κυβερνήτη. Η δολοφονία έγινε στις 27 Σεπτέμβρη 1831 από το γιο του Πετρόμπεη Γεώργιο και τον αδελφό του Κωνσταντίνο. Ο τελευταίος τραυματίστηκε επί τόπου από τον χωροφύλακα φρουρό του κυβερνήτη και λίγο μετά εξέπνευσε , ενώ ο Γεώργιος δικάστηκε αργότερα και εκτελέστηκε.
Το τέλος του Καποδίστρια σηματοδότησε εκτός των άλλων και το τέλος της ρώσικης επιρροής στην Ελλάδα και την έναρξη της επικυριαρχίας των ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων στη νεοσύστατη χώρα. (Σ.σ. Θα συμπληρωθούν σε λίγο 200 χρόνια και οι ΄Αγγλοι αρνούνται ως σήμερα να ανοίξουν το φάκελο της δολοφονίας του Καποδίστρια. Είναι ο μοναδικός φάκελος σε ευρωπαϊκά κράτη που δε γνωρίζουμε μετά σχεδόν δύο αιώνες το περιεχόμενό του! Τί άραγε κρύβουν τα μυστικά που δε θέλουν να βγουν οι ΄Αγγλοι στη φόρα για εκείνη τη δολοφονία; Η συμμετοχή ΄Αγγλων και Γάλλων είναι αναμφισβήτητη. Η προετοιμασία της δολοφονίας, άλλωστε, έγινε στο Επιτάλιο (Αγουλινίτσα), έδρα του υποπρόξενου της Αγγλία Αναστάση Πασχαλίνου. Τι άλλο θέλουν να κρύψουν οι ΄Αγγλοι; Παλιότερα, με αίτησή μας στο αγγλικό υπουργείο Εξωτερικών, ζητήσαμε να μας επιτρέψουν την πρόσβαση στον ερμητικά κλειστό φάκελο της δολοφονίας του κυβερνήτη, αλλά απορρίφθηκε. Θα επανέλθουμε με δεύτερη επιστολή, εξώδικη τούτη τη φορά, έστω κι αν πιστεύουμε πως δε θα υπάρξει και πάλι ανταπόκριση).
2. ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Η επίθεση του Στάλιν στο νεοσύστατο κράτος της Γεωργίας το 1921 ,που είχε διαταχθεί από την κεντρική επιτροπή του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος και η αποτυχία της εισβολής εκείνης, ήταν η ευκαιρία που περίμεναν οι Τούρκοι , για να εμπλακούν στην περιοχή. Λίγες μέρες μετά, στις 23 Φεβρουαρίου 1921, ο τουρκικός στρατός εισβάλει τη Γεωργία και ο πόλεμος θα λήξει τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, με την υπογραφή της συνθήκης του Καρς, που απέδιδε στις συμμαχικές δυνάμεις των Τούρκων και των Ρώσων τα εδάφη σχεδόν ολόκληρης της Γεωργίας.
Με αυτή τη συμμαχία και από αυτό το δρόμο που ανοίχτηκε, μπόρεσε να πραγματοποιηθεί ο εύκολος ανεφοδιασμός του στρατού του Κεμάλ με τα όπλα των Ρώσων. ΄Ηταν τα όπλα που χρησιμοποίησαν οι Νεότουρκοι κατά των εισβολέων Ελλήνων στη Μ. Ασία, μια εκστρατεία που είχε κατάληξη τη δραματική προσφυγιά ενός ανθούντος, παραδοσιακά ελληνισμού στην περιοχή, αλλά και την οικονομική καταστροφή της χώρας . Η εγκληματικά απροετοίμαστη εκείνη εκστρατεία στη Μ Ασία, καρπός της αντιδικίας του βασιλιά Κωνσταντίνου και του Ε. Βενιζέλου, υπήρξε η χειρότερη στιγμή στη νεότερη ιστορία της χώρας μας. Αλλά, όσο κι αν ήταν απροετοίμαστη ως στρατιωτική επιχείρηση, δεν υπήρχε περίπτωση να ηττηθούν οι ελληνικές δυνάμεις, αν οι Ρώσοι δεν παρείχαν πρωτοπόρο για την εποχή και πλούσιο οπλισμό στον Κεμάλ Ατατούρκ.
Οφείλουμε ,βέβαια, να επισημάνουμε εδώ πως αυτή η προσέγγιση της σοβιετικής Ρωσίας και της Τουρκίας ήταν το αποτέλεσμα της εφαρμογής της σταλινικής πολιτικής για την υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων. Τέτοιο, τουλάχιστον τότε, φαινόταν και το κίνημα του Κεμάλ γι αυτό ακριβώς και η σοβιετική κυβέρνηση βοήθησε υλικά και στρατιωτικά το κίνημα του . Το είδε, ως κίνημα αστικό-εθνικο-απελευθερωτικό ενάντια στη φεουδαρχία, τη διείσδυση των ιμπεριαλιστών και τον επαπειλούμενο διαμελισμό μιας χώρας. Βεβαίως, ο Κεμάλ απείχε πολύ ιδεολογικά από τέτοια προσέγγιση, αφού το περιεχόμενο της δικής του ιδεολογίας του ήταν καθαρά εθνικιστικό.
3. ΔΙΑΚΕΨΗ ΓΙΑΛΤΑΣ (1945). ΄Εχουμε επανειλημμένα επισημάνει σε κείμενά μας τις δραματικές συνέπειες που είχε για τη χώρα η ανίερη εκείνη διάσκεψη μεταξύ Ρώσων, Αμερικανών και Εγγλέζων που μοίρασαν τον μεταπολεμικό κόσμο. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που το κίνημα των Ανταρτών είχε πολλές δυνατότητες επικράτησης, σε μια επαναστατημένη χώρα , πριν ακόμα αποφασίσουν τα όπλα για την τύχη της, αποφάσισε ο Στάλιν για κείνη και κατάφερε με την προδοτική και αντικομμουνιστική στάση του απέναντι στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, να παραδώσει και την επανάσταση και τους αγωνιστές της στον όλεθρο. Από τότε η χώρα ακολούθησε τη μοίρα της. Μια τραγική μοίρα, που κατέληξε και στη σημερινή της οικονομική ταπείνωση. (Δες εδώ και «οι συνέπειες της διάσκεψη της Γιάλτας για την Ελλάδα,72 χρόνια μετά”)
Βεβαίως, στην ιστορία δεν μπορεί ποτέ να αποφασίζει κανείς με υποθέσεις. ΄Ομως, μέσα από τη σύγκριση όμοιων ή παρεμφερών γεγονότων (μέθοδος προσομοίωσης) από ίδιες συμπεριφορές, κοινά αίτια και αποτελέσματα, μπορούμε να εικάσουμε για μια εξέλιξη που για οποιουσδήποτε λόγους, δεν ολοκληρώθηκε. Οφείλουμε, πάντως, να τονίσουμε τον ιστορικό κανόνα πως δεν μπορεί κανείς ούτε να μαντέψει ούτε να προδικάσει το αποτέλεσμα γεγονότος που δεν υπήρξε, δεν έλαβε σάρκα και οστά.
Θα τολμούσαμε,λοιπόν, να υποστηρίξουμε, παρατηρώντας και συγκρίνοντας την τύχη των άλλων χωρών που πέρασαν από το «κομμουνιστικό σχολείο», πως θα ήταν,το πιθανότερο, καλύτερη η μοίρα της Ελλάδας, αν ο Στάλιν δεν την είχε προσδέσει αμαχητί στο αμερικανο-εγγλέζικο άρμα, αλλά την άφηνε να πραγματοποιήσει το επαναστατικό της όνειρο ελεύθερα, σύμφωνα με την επιλογή ενός ξεσηκωμένου τότε (σε μεγάλη πλειοψηφία) ελληνικού λαού. Δεν της το επέτρεψε. Την παρέδωσε σιδηροδέσμια στη Δύση.
4. 2008 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η χρεοκοπία της χώρα οφείλεται ως γνωστό στο συνεχή, ανεξέλεγκτο και ντροπιαστικό δανεισμό της και στο γεγονός πω δεν αξιοποιήθηκε ποτέ οι πλουτοπαραγωγικές της δυνάμεις, ούτε υποστηρίχτηκε μια υγιή, ορθολογιστική πραγματική ελληνική οικονομία. ΄Ομως, η σηματοδότηση του τέλους ξεκίνησε την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Μέσα σε δυο θητείες, ο «ανιψιός» κατάφερε να διπλασιάσει το χρέος και να εκτοξεύσει το έλλειμμα πάνω από 15%. Από τότε το χρέος κατέστη μη βιώσιμο με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα-προβλήματα που βιώνει καθημερινά η πλειοψηφία του ελληνικού λαού,
Τη δεινή αυτή οικονομική κατάσταση, όπως εξελίχτηκε μετά το 2009, εκμεταλλεύτηκε και πάλι ο ρώσικος παράγοντας υπό την καθοδήγηση τώρα του νέου Τσάρου, Πούτιν. Το «Ανατολικό ζήτημα» ,όπως το καθορίσαμε παραπάνω, είναι και σήμερα ολοζώντανο και άλυτο μπροστά μας και περιορίζεται πια περισσότερο στη μόνιμη ανάγκη για έξοδο της Ρωσίας στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, μέσω της μοναδικής ναυτικής πόρτας της Ουκρανικής Σεβαστούπολης (Κριμαία).
Ο αδίστακτος ιμπεριαλιστής της Ρωσίας, το 2014 αποφάσισε να λύσει δυναμικά (πάλι προσωρινά βέβαια) το ζήτημα της εξόδου στη θάλασσα με τη διχοτόμηση της Ουκρανίας, την ανακήρυξη των ανατολικών περιοχών της σε ανεξάρτητα κράτη και την προσάρτησή τους στη Ρωσία. ΄Ολα έγιναν για την περίφημη αυτή ναυτική βάση της Σεβαστούπολης, χρόνιας και εξαιρετικής σημασίας για την «αρκούδα του βορά».
΄Ομως, γνώριζε πολύ καλά ο Πούτιν πως δεν ήταν εύκολο να δεχτεί η Δύση τετελεσμένα και μάλιστα πολεμικά γι αυτό και είχε ξεκινήσει πολύ καιρό πριν το 2014 τα σχέδια για την αποδόμηση της Ε.Ε. Το μέσο που χρησιμοποίησε τώρα ήταν ο χρηματισμός αχυρανθρώπων του στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης. Κυρίως αμελητέων ακροδεξιών ναζιστικών και εθνικιστικών, κομματικών μορφωμάτων, αλλά και άλλων λαϊκίστικων σχηματισμών στη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα.
Στη χώρα μας, τέτοιοι αχυράνθρωποι του Ρώσου δικτάτορα υπήρξαν (και κάποιοι παραμένουν εισέτι) ο αρχηγός των Ναζί Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Πάνος Καμμένος («Ναζί χωρίς στολή»), στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά επιχειρηματίες, φίλοι του Ρώσου δικτάτορα, που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, όπως ο Ιβάν Σαββίδης κ,α.
Μέσα σε λίγα χρόνια, τα εθνικιστικά και λαϊκίστικα αυτά μορφώματα ,κατάφεραν στην Ελλάδα με τα ρώσικα ρούβλια να εξασφαλίσουν μια δυναμική προπαγανδιστική παρουσία από «βήματα» της βιομηχανίας παραπληροφόρησης με αποτέλεσμα οι ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ να πετύχουν να συγκυβερνήσουν με πρωτοφανή, αγαστή συνεργασία για την πολιτική ζωή της χώρας. Η όλη αντιπολιτευτική τους ατζέντα στηρίχτηκε αποκλειστικά στο λαϊκισμό, τον εθνικισμό και τον αντιευρωπαϊσμό.
Με την ανάληψη της εξουσίας, η κυβέρνηση Τσίπρα -Καμμένου τάχτηκε αναφανδόν (μοναδική κυβέρνηση) στην Ευρώπη υπέρ του Πούτιν και του διαμελισμού της Ουκρανίας. Παράλληλα, η ίδια κυβέρνηση διαμήνυσε πως υποστηρίζει και προχωράει ακόμα και στην αλλαγή της εθνικής πλεύσης της χώρας με την πρόσδεσή της στο ρώσικο άρμα. Η επαναφορά επίσης του εθνικού της νομίσματος προετοιμάστηκε στη Μόσχα με τη συνεργασία των ρώσικων μυστικών υπηρεσιών και των «δραχμιστών» της κυβέρνησης.
Και όλα αυτά, ως τη στιγμή που και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανακάλυψε στην πορεία το… «ανήκομεν εις την Δύσιν» (όντας Ανατολή) και πως με τίποτα δε γίνεται να αλλάξει η Ελλάδα στρατόπεδο. Είναι απαγορευτική επιλογή, κυρίως δια ροπάλου αμερικανικού. ΄Ετσι, όπως ήταν από την αρχή αναμενόμενο, κι αυτή η κυβέρνηση «προσκύνησε» δυτικά, «ανέκρουσε πρύμναν» και σήμερα ομνύει πλέον όρκους ευρωπαϊκούς.
Κλείνουμε τη γρήγορη αυτή ανάλυση με την υπενθύμιση της προοπτικής πως η Ελλάδα, αν είχε ποτέ ελπίδα να απαλλαγεί από το σφιχταγκάλισμα τη Δύσης, αυτό θα μπορούσε να συμβεί, μόνο αν είχαν αφεθεί να ολοκληρώσουν την επανάστασή τους οι ΄Ελληνες κομμουνιστές στον Ανταρτοπόλεμο. Δεν τους το επέτρεψε,όμως, ο Στάλιν.
Ο «κακός δαίμονας» της Ελλάδας είναι η παραδοσιακή, ρώσικη πολιτική από την εποχή των Τσάρων μέχρι σήμερα. Ακόμα χειρότερη κι από εκείνη των υπολοίπων μνηστήρων της στη Δύση. Και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ πια.
Μόνο σε μια περίπτωση υπάρχει η ελπίδα να απαλλαγούν όλες οι μικρές χώρες που βρίσκονται υπό κηδεμονία (οικονομική κυρίως τώρα πια ) των ισχυρών. ΄Οταν καταργήσουμε τα σύνορα, τα έθνη και τα κράτη. ΄Οταν ο κόσμος γίνει μια «πατρίδα», ένα «έθνος», μια φυλή. Ως τότε, μας μένει μόνο ο αγώνας και η καταγγελία, για όσα παράλογα, αφύσικα και ανιστόρητα συμβαίνουν στον κόσμο.
από ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΣ (Homo-Naturalis.gr) 20/02/2017 8:14 μμ.
από ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΣ (Homo-Naturalis.gr) 21/02/2017
Μια και περί…δαιμόνων ο λόγος στο θέμα,είναι λογικό που καρατόμησε απο το κείμενο ένας από δαύτους και συγκεκριμένα εκείνος της αντιγραφής (“τυπογραφείου” τον λέγανε παλιά), 3 ολόκληρες παραγράφους. Τις βάζουμε στη θέση τους:
” Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως οι δύο Μανιάτες εκτελεστές του Καποδίστρια, ούτε μια στιγμή δε φαίνεται να είχαν πιστέψει πως έπρατταν κατά των συμφερόντων της χώρας και του λαού της. Αντίθετα. ΄Ηταν απόλυτα πεπεισμένοι πως επιτελούσαν έργο ηρωικό, έντιμο και πατριωτικό με την εκτέλεση του Τυράννου, όπως αποκαλούσαν πολλοί ΄Ελληνες τον κυβερνήτη.
Σπουδαία μαρτυρία μας διασώζει ο Νικόλαος Κασομούλης επί του θέματος των κινήτρων των εκτελεστών του καποδίστρια, αναφερόμενος στα μετά τη δολοφονία διαδραματισθένα: «Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης», γράφει, «αμέσως μετά κατέφυγε στο σπίτι του πρέσβυ της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, κραυγάζοντας: «Σκοτώσαμε τον τύραννο, σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας».[57].
Είναι φανερό κι από τούτη και από άλλες όμοιες πληροφορίες πως Εγγλέζοι και Γάλλοι είχαν σχεδιάσει στην τελευταία λεπτομέρεια τη δολοφονία, εκμεταλλευόμενοι την πικρία των αγωνιστών από τις προσβολές και την περιφρόνηση που εισέπρατταν από τον κυβερνήτη της χώρας για την οποία είχαν χύσει πολύ αίμα, του ίδιου του Καποδίστρια φυσικά απόντος από τα πεδία των μαχών.΄Ομως, το πιο τραγικό ήταν πως δε δίστασαν να επωφεληθούν και από την πίστη, την πεποίθηση των Μαυρομιχαλαίων πως επιτελούσαν ιερό, πατριωτικό έργο εκτελώντας τον τύραννο ,πράξη που θεωρούσαν πως τους τιμά, αφού απέβαινε επ΄ ωφελεία της πατρίδας.
****