Αν με ρωτήσετε να σας πως έναν παίκτη του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού, δε θα πάρετε απάντηση. Ούτε καν προπονητές ή ιδιοκτήτες των ομάδων ξέρω (πλην του Ολυμπακού, μια και είναι αρχηγός της Ν.Δ με αχυράνθρωπο τον “Υιό”!).
Άσχετος, μιλάμε, εντελώς περί τα ποδοσφαιρκά της σήμερον. Και οικτίρω τους ανθρώπους που ασχολούντα με το ποδόσφαιρο ως επιχείρηση, όπως κατάντησε. Σαν άθλημα ,αν παίζεται η μπάλα ερασιτεχνικά και ομαδικά, είναι όμορφο.
Παιδί,ήμουνα Ολυμπιακός. Ούτε είχα καταλάβει για ποιο λόγο. Αργότερα, ήμουν και Ατρόμητος μια και έπαιζα ένα φεγγάρι με τους έφηβους στην ομάδα του Περιστερίου .Καιρό μετά, όταν έβλεπα τον Παναθηναϊκό επί Σαραβάκου να παίζει ομαδικό παιχνίδι και ο ωραίος αυτός παίκτης να μοιράζει την μπάλα έξυπνα και με τέχνη (πρωτόγνωρο για το ελληνικό ποδόσφαιρο ), έγινα και…Παναθηναϊκός. Μοναδικό φαινόμενο .΄Οταν με ρωτούσαν τι ομάδα είσαι ,έλεγα …ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΑΤΡΟΜΗΤΟΠΑΝΑΘΑ!
Το θέμα μου,όμως, δεν είναι το ποδόσφαιρο. Είπα, όσα είπα, για να καταλήξω στην “ταμπακιέρα”.
΄Εψαχνα στο διαδίκτυο κάτι πρωί- πρωί και ο γκουγκλιέρης κολαούζος με έριξε πάνω σε ένα μη συμβατό με τις αναζητήσεις μου ιστο-τοπο. “Αποδυτηράκιας” ,έτσι τον βάπιτσε το αφεντικό του. Πήγα να την κάνω. Λέω πού στα κομμάτια με έφερε η τρελή μηχανή αναζήτησης, όταν ξαφνικά το μάτι μου πήρε τη φωτο του Μιαούλη. Τί διάολο θέλει ο Υδραίος Ναύαρχος σε τέτοια ρηχά νερά , αναρωτήθηκα, και κάθομαι και διαβάζω. Και ψάχνω και σελίδες του από παλιά. Και φρίττω.Παθαίνω πλάκα και συγκοπή.
Ο τύπος τα είχε πάρει όλα σβάρνα. Του είπαμε να φύγει κα πήρε μαζί του και την πόρτα. Με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Πάνω Καστανιά και Αετοί Κρύας Βρύσης, δε δίστασε, ίσια και όμοια, να βάζει στο θορυβώδες μίξερ του Φιλίπππους, Αλέξανδρους, Καποδίστριες, Μιαούληδες, Καραμανλήδες . Και τους έδινε να καταλάβουν κανονικά. Και μάλιστα σε επίσημα (μια και πρόκειται για ιστορικά θέματα) …κουτσαβάκικα!
΄Αριστος…Ιστορικός αναλυτής ο τύπος, πέρα από ποδοσφαιροματάκιας. Και περί παντός ιστορικού επιστητού γράφων. Ως τύποις και ουσία ίστωρ.
Εν προκειμένω,στο κείμενο που έκανα μια περατζάδα και το παράθεσα, διαπίστωσα πως, όπως ακριβώς σχολίαζε την τραγική απόδοση του Ολυμπακού στον φιλικό με τους αναπληρωματικούς του Ηρακλή Ψαχνών, με τη ίδια άνεση και ευκολία ανέλυσε τους λόγους που ο Μιαούλης τα έβαλε με τους Ρώσους και τον αχυράνθρωπό τους Καποδίστρια. Και δεν πήρε μόνο η μπάλα το Μιαούλη.΄Ενα σωρό ιστορικά πρόσωπα λαβωμένα, ημιθανή και τελειωμένα από το λεπίδι του Αποδυτήριου αλητήριου..
Θεέ και Κύριε, Μούσα Κλειοί. Δότε ΄Ελεος και οικτιρμούς!
Τούτων ούτως εχόντων, λέω να αρχίσω κι εγώ τώρα, ο παντελώς, όπως παραδέχτηκα, άσχετος πλέον με τη σημερινή ,ποδοσφαιρική πραγματικότητα να περιγράφω αγώνες, φάσεις, γκολ, χαμένες ευκαιρίες αγώνων. Θα είχα,όμως, και “πέτσα”,που θα τολμούσα να το παίζω Διακογιάννης τις καλές εκείνες εποχές του ποδοσφαίρου, που τον ακούγαμε ανελλιπώς, ξελιγωμένοι και ξαναμμένοι (γενικώς) να δίνει ρέστα στις αξέχαστες περιγραφές του. Ρεζίλι των σκυλιών και υποψήφιος για φάπες.
Ο άθλιος, όμως, Αποδυτηριάκιας-μιξεράς παραπάνω, δεν κολώνει, γιατί δε διαθέτει τσίπα. Σου λέει τί είναι η Ιστορία ; ” Μπάτε χίλιοι αλέστε” είναι. “Σιγά τα ωά”,που δεν μπορώ κι εγώ να την κουμαντάρω. Στήνω ένα διαδικτυακό ποδοσφαιρομάγαζο , βάζω κι αναλύω για πρωτοτυπία ιστορικά θέματα, μια και είναι πιασάρικη η άτιμη, οπότε, ανεβάζω μπακράουντ και δε με λένε κι εντελώς ούφο και βούρλο οι κουλτουριάρηδες.
Τί να (ξανα) πούμε. Η Ιστορία βιάζεται πανταχόθεν κι από πολλούς. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει το νομοθετικό πλαίσο να στέλνει ο νόμος τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Αλλά και γιατί λείπει η αυτογνωσία, θριαμβεύει το θράσος του ημιμαθή και δοκησίσοφου στις μέρες μας.
΄Οσο ο κάθε “κοντυλοφόρος” της εμπορικής δημοσιογραφίας αυτοαναγορεύεται σε ιστορικό, όσο ο κάθε Μακεδονομάχος ,μπορεί ως κουκουλοφόρος του πληκτρολογίου, να προχωρεί σε …εμβριθείς ιστορικές αναλύσεις περί Σκοπίων ,ως επισκέπτης ενός φόρουμ, να βρίζει, να επιτίθεται,να βγάζει χολή κα τύφλα, ατιμωρητί, δε θα πάψουν να υπαρχουν “Φράγκο Φραγκούληδες” να μιλούν και να γράφουν ανερυθρίαστα και τζιχαντιστικά για πράγματα που ούτε αντιλαμβάνται, ούτε τα γνωρίζουν καν, έστω και στην επιφάνεια.
Το δράμα της Ιστορίας. Γράφαμε παλιότερα για το συγκεκριμένο θέμα:
Σημερα,στις συντεταγμενες πολιτειες και στις πολιτισμενες κοινωνιες, που οι ρολοι ειναι (ή πρεπει να ειναι) βιωματικοι και διακριτοι και δεν επιτηδευονται ουτε υποδυονται,πλην εκεινων στα θεατρικα δρωμενα, η αντιποιηση δεν ειναι μονο πραξη λοιδωρη, αλλα σε πολλες μορφες της και ποινικα κολασιμη. Το ερασιτεχνικο και το αμεθοδο δεν ειναι απλως αστεια, αλλα και επικινδυνα. Ιδιαιτερα στην Επιστημη.
Στη συστηματοποιημενη γνωση,οι κανονες κατακτησης της ειναι αυστηρα προσδιορισμενοι και οι οροι επιτηδευσης της δεσμευτικοι για τους φορεις της. Η λαθρεπιβαση σε επαγγελματικη συντεχνια, εξειδικευμενης γνωσης, ειναι απαγορευμενη. ”Ελευθερη εισοδος επισκεπτων” και καταληψη γνωστικου χωρου, που ” de jure et ipso jure” ανηκει σε αλλους , δεν επιτρεπεται. Γιατι ο κομπογιανιτισμος, ο πιθηκισμος, το δηθεν, δεν ειναι απλως κωμικες μεταμφιεσεις. Εχουν πρωτιστως και επικινδυνες παρενεργειες.
Αυτα ειναι αυτονοητα για ολες τις αλλες επιστημες, οχι, ομως, και για την επιστημη της Ιστοριας. Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει “ιστορια”. Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλαθονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε “ιστορικα γεγονοτα”.
Η σημασια της ερευνας των αρχειακων πηγων, η αναγκη της κριτικης τους, η διαπιστωση και κατανοηση των ιστορικων γεγονοτων και η διακριση τους απο τα γεγονοτα (κορυφαιες ενασχολησεις της επιστημης της ιστοριας), για να περιοριστουμε μονο σε αυτα , που απαιτουν εξειδικευμενη γνωση και επιστημοσυνη, ειναι, οχι μονο αδιαφορα, αλλα και οροι αγνωστοι στους ”ιστορικους” αυτου του ειδους.
