Αλλά μοιραίος αρχηγός της Δεξιάς, που ως πρωθυπουργός,έριξε το σκάφος της χώρας στην ξέρα και κρύφτηκε, υπήρξε ο Κώστας Καραμανλής,ο ανιψιός του Εθνάρχη. ‘ Οπως ο σημερινός πρωθυπουργός και παλιότερα ο Γιώργος Παπανδρέου, το ίδιο και οι Κώστας Καραμανλής κατέκτησε το ανώτατο αυτό αξίωμα λόγω ονόματος. Και μόνο για αυτό. Χιλιάδες Έλληνες είχαν απείρως περισσότερα προσόντα,από τα σχεδόν ανύπαρκτα των υιών και του ανιψιού,για να κατακτήσουν το πρωθυπουργικό αξίωμα. Αλλά αφ’ ενός δεν είχαν “μπάρμπα στην Κορώνη” κι από την άλλη, γεννήθηκαν σε μια χώρα που το κύριο γνώρισμα των οπαδών των κομμάτων ,είναι εκείνο του χαχόλου.
Ο Κώστας Καραμανλής χρεοκόπησε τη χώρα. Από το Μάρτη του 2004 μέχ τον Οκτώβριο του 2009, ο άθλιος και απατεώνας αυτός πολιτικός,διπλασίασε το χρέος και εκτόξευσε το έλλειμμα πάνω από 15% και την ίδια στιγμή το έδινε λίγο περισσότερο από 3,5%!
Ο κίνδυνος να επαναλαμβάνουμε με άλλες λέξεις αναλύσες που έχουν υπάρξει κατά κόρον εδώ,μας υποχρεώνει να αναδημοσιεύσουμε αποσπάσματα από παλιότερα κείμενά μας για την ολικη καταστροφή της οικονομίας που προκάλεσε ο χειρότερος πρωθυπουργός από το 1950 μέχρι σήμερα:
…………………………………………………………………..
1.α. «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ»,»ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ» ΚΡΑΥΓΑΖΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ . Μετά την εκφώνηση της καταδικαστικής απόφασης του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου, η αίθουσα συγκλονίστηκε από τις ιαχές και τα συνθήματα του κόσμου,που παρακολουθούσε τη δίκη. Το ξέσπασμα ήταν πρωτοφανές,με κυρίαρχη της ιαχή ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!
β. ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΝΤΟΜΠΡΟΒΣΚΙΣ FT: Δίκη-«φάρσα» του Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, λέει η Eυρωζώνη
Στο θέμα της καταδίκης του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου, επανέρχονται οι Financial Times, φιλοξενώντας δηλώσεις του αντιπροέδρου της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόβσκις.
Σε δημοσίευμα με τίτλο «αξιωματούχοι της Ευρωζώνης προειδοποιούν την Ελλάδα για τη δίκη-φάρσα», οι FT κάνουν και πάλι αναφορά στην ποινή με αναστολή που επιβλήθηκε στον Ανδρέα Γεωργίου και στις αναταράξεις που προκαλεί,
Η εφημερίδα επικαλείται τη συνέχεια μία ανεπίσημη καταγραφή των όσων συνέβησαν στη δίκη του Ανδρέα Γεωργίου από έναν Ευρωπαίο ειδικό περί των στατιστικών πρακτικών ο οποίος είχε κληθεί ως μάρτυρας υπεράσπισης. Σύμφωνα με την περιγραφή του, η οποία έχει σταλεί με email σε μερικούς αξιωματούχους της ΕΕ, η δίκη ήταν μία «εκφοβιστική προκαθορισμένη φάρσα». Όπως προσθέτει ο συγκεκριμένος Ευρωπαίος ειδικός, «ήταν καταφανώς προφανές ότι κανείς δεν άκουγε τις δηλώσεις μας».
«Ήταν σαφές πως κανένας δεν άκουσε τα όσα ισχυριστήκαμε» σημείωσε, περιγράφοντας τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δίκης του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ.
Πρόσθεσε, μάλιστα, πως η ατμόσφαιρα στο δικαστήριο ήταν «τρομακτικά εχθρική», καθώς υπήρχε μία «συμπεριφορά “ανοιχτών” απειλών». Μάλιστα, όπως είπε η διαδικασία σταμάτησε για 45 λεπτά εξαιτίας φωνών από το ακροατήριο.
«Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δίκες όπως αυτή θα γινόταν σε μια δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα» κατέληξε.
γ. «FAZ: Με «σημαδεμένη» τράπουλα η υπόθεση Γεωργίου -Στόχος, ο εκφοβισμός»
΄Ενα μεγάλο, ενήλικο πληθυσμιακό κομμάτι αυτής της χώρας δείχνει πως δεν έχει καμιά ελπίδα να αποβάλει από τον παραταξιακό, κομματικό του οργανισμό το μικρόβιο του άκρατου και τυφλού φανατισμού που κουβαλάει. Στην πλειοψηφία του αυτό το κομμάτι ανήκει στη συντηρητική λεγόμενη, τη Δεξιά παράταξη.
Και δεν εννοούμε το «οπαδιλίκι», το οποίο έχει να κάνει συνήθως με πελατειακές ή άλλες συγγενείς κομματικές σχέσεις. Η συγκεκριμένη παθογένεια της παραταξιακής «τύφλας», που έχει πλέον αναχθεί σε κυρίαρχο, καταλυτικό «γενετικό» συστατικό πολλών γενεών Ελλήνων, τείνει να καταστεί ο υπ΄αριθ. 1 κίνδυνος αποτροπής της εξέλιξης του ΄Ελληνα κομματικού οπαδού σε πολίτη του μέλλοντος.
Ο οπαδός του μεταΙστορικού ΚΚΕ για παράδειγμα, αυτοπροσδιορίζεται περισσότερο ως φανατικός θιασώτης του σοβιετισμού-σταλινισμού ή ακόμα και ως… «κομματόσκυλο», ως αντικαπιταλιστής, αντιδεξιός, παρά ως ιδεολόγος κομμουνιστής. Ακόμα και το ίδιο τον κομμουνισμό τον εννοεί ως οικονομικό, αντίθετο από το καπιταλισμό, σύστημα περισσότερο και λιγότερο, ως καθόλου, σαν κινηματική ιδεολογία ανθρωποκεντρικού περιεχομένου. Αν πίστευε και σ΄αυτή την ιδεολογική διάσταση του κομμουνισμού είναι σίγουρο πως την πρώτη βαριά παθογένεια του κομματικού παχυδερμισμού του θα ήταν η αποκήρυξη του σταλινισμού και των εγκλημάτων του.
Από τη άλλη, ο ΄Ελληνας Δεξιός οπαδός είναι και τούτος θύμα μιας άκριτης προκατάληψης ,μιας ανεπεξέργαστης αποδοχής ιδεοληψιών και ιδεολογημάτων, που του παραδίδονται συνήθως μέσω από κανάλια οικογενειακής, τοπικής,ακόμα και συντεχνιακής παράδοσης. ΄Ετσι, είναι,ας πούμε, εξ ορισμού εθνικόφρων (Ελληνάρας),αλλά και Ορθόδοξος χριστιανός και οικογενειάρχης. Φορέας «εκ των ων ουκ άνευ» του γνωστού κυρίαρχου της Δεξιάς παράταξης ιδεοληπτικού τρίπτυχου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», πάνω στο οποίο επένδυσε σε πολυάριθμες «μετοχές» η Δεξιά με τις διάφορες, συμβολικές κομματικές της «επωνυμίες» από εποχής συστάσεως ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.
Και είναι περίεργο, αν όχι, βέβαια, εξοργιστικό το γεγονός πως οι πλευρές αυτού του “σκαληνού» τριγώνου ήταν εκείνες αποκλειστικά και μόνο που ένωναν στη χώρα πάμπτωχους ΄Ελληνες αγρότες και βιομηχανικούς εργάτες της Πόλης με τους ισχυρούς παράγοντες της ντόπιας ολιγαρχίας, που κατά κανόνα και συμφέρον ήταν Δεξιοί, Δεξιότατοι. Τίποτα άλλο κοινό δε συνέδεε τούτο τον αχταρμά των οπαδών της συντηρητικής παράταξης.
«Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά» ήταν το πιο «δουλεμένο» στο χρόνο, συμβολικό-σημειολογικό, αλλά και αποκαλυπτικό τσιτάτο της κομματικής, ιδεοληπτικής τύφλας του ΄Ελληνα και μη έχοντος «στον ήλιο μοίρα», Δεξιού οπαδού. Να θυμηθούμε τα ρεπορτάζ των αμερικάνικων εφημερίδων στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, πώς περιέγραφαν τους ΄Ελληνες μετανάστες στις ΗΠΑ. Ανάμεσα στα πολλά κουσούρια που (δικαίως ή αδίκως) τους προσήπταν, προεξέχον ήταν εκείνο του αβυσσαλέου κομματικού μίσους που τους χώριζε. «Πολιτικολογούν οι ρακένδυτοι φουστανελάδες, όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Τσακώνονται μεταξύ τους για τα «κομματικά» και το βασιλιά, μισούν τον κομματικό τους αντίπαλο μέχρι θανάτου» ήταν οι συνήθεις περιγραφές του Τύπου εκείνης της εποχής για τους ΄Ελληνες μετανάστες της πρώτης γενιάς στην Αμερική.
Ιστορικά, η ένταξη του ΄Ελληνα Δεξιού της εργατικής κυρίως τάξης στην παράταξη, καθ΄όλη όλη τη διάρκεια της ζωή της χώρας ως ελεύθερο κράτος, δεν ήταν-είναι προϊόν-απόφαση στοχασμού, ελεύθερης, αντικειμενικής κρίσης, ούτε καν συμφέροντος πολλές φορές, όσο οικογενειακή ή τοπική παράδοση, χοντροκομμένη προκατάληψη, άγονος και στείρος φανατισμός. Στα νεότερα χρόνια, το κυριότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ακραιφνούς Δεξιού οπαδού , ήταν εκείνο του αντικομμουνιστή, αντισοσιαλιστή. Φτάνει να μελετήσει κανείς το σοβαρότερο λόγο του διαχωρισμού των Ελλήνων στη διάρκεια του Ανταρτοπόλεμου σε εθνικόφρονες και σε αριστερούς-μιάσματα, για να αντιληφθεί το μέγεθος της αφροσύνης ,της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της πολιτικής ακρισίας ,που δέρνει ανέκαθεν αυτή την παράταξη.
Οι Χίτες, οι «Γερμανοτσολιάδες, τα αποσπάσματα της χωροφυλακής δε διάβασαν ποτέ Μαρξ ή ΄Ενγκελς, για να πεις πως απέρριψαν τις απόψεις τους και επέλεξαν να γίνουν αντικομμουνιστές (και μάλιστα «με φωτιά και τσεκούρι»). Ούτε ποτέ συνειδητοποιήθηκαν ως πραγματικοί Γερμανοί Ναζί τα «τάγματα Ασφαλείας»,για να φτάνουν να ορκίζονται, ΄Ελληνες οι ίδιοι, τον επαίσχυντο εκείνο όρκο:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων».
Τέτοια απλούστευση ήταν αρκετή, για να τους διαφοροποιήσει από τον αγώνα των Ανταρτών, οι περισσότεροι των οποίων, οφείλουμε ιστορικά να παραδεχτούμε,ήταν συνειδητοποιημένοι επαναστάτες, αγωνιστές και όχι εσμός καθαρμάτων, εγκληματιών, νοσηρών και καιροσκόπων, όπως υπήρξε σχεδόν το σύνολο των αποσπασμάτων χωροφυλακής και των άλλων εθνικοφρόνων παρατάξεων. Όλος αυτός ο δολοφονικός, εθνικιστικός συρφετός θεωρούσε τους κομμουνιστές εχθρούς. Τους πολεμούσαν με λύσσα, αλλά χωρίς να γνωρίζουν τί πραγματικά ήταν εκείνο που τους χώριζε και τους καθιστούσε αντιπάλους, όντας και τούτοι στην ίδια τάξη,στην ίδια απελπισία ,στην ίδια δεινή φτώχεια.
Αλλά, ούτε και όσοι από τον απλό λαό, που δε συμπαρατάχτηκαν με τους αντάρτες ή τους θεωρούσαν εχθρούς τους, γνώριζαν , γιατί έτρεφαν τέτοιο άσπονδο μίσος για τους συμπατριώτες τους κομμουνιστές. Τον αδερφό τους, το γείτονά τους τον ίδιο, όχι τον ξένο, τον άγνωστο. Τους αρκούσε πως οι κομμουνιστές δεν πίστευαν στο έθνος και τη θρησκεία των πατεράδων τους. Πως πάσχιζαν να γκρεμίσουν την παράδοση, τις αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το ελληνικό έθνος.
Παράλληλα, αυτή η ευκολία που οι αντίπαλοι των κομμουνιστών αντιλαμβάνονταν τις…τεράστιες και αγεφύρωτες διαφορές με εκείνους, όχι σε επίπεδο ταξικό ή οποιοδήποτε άλλο, αλλά σε καθαρά ιδεοληπτικό και φανατικής τύφλωσης, αποτέλεσε όπλο στα χέρια της ηγεσίας της Δεξιάς, όχι μόνο για να στρέψει «αδερφό εναντίον αδερφού», αλλά και να οπλίσει φονικά τα χέρια πολλών απ΄αυτούς. Αποκεφαλισμοί, παλουκώματα ανταρτών, άλλα ειδεχθή και αλλόκοτα εγκλήματα κι αργότερα στη διάρκεια της Χούντας (θυγατέρα της Δεξιάς), βασανισμοί, κακοποιήσεις, εικονικές εκτελέσεις, βάρβαρες συμπεριφορές, που φρίττει ανθρώπου νους και στο άκουσμά τους. Αυτή ήταν και είναι η πραγματική «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών»!
Πρωτόγνωρες, παρανοϊκές και αφύσικες για τους περισσότερους λαούς παγκόσμια τέτοιες άκριτες και φανατικές συμπεριφορές ,όπως του ΄Ελληνα εθνικόφρονα. Και να σημειώσουμε εδώ με την ευκαιρία, για να δείξουμε το μέγεθος αυτής της αφροσύνης, πως στην Ευρώπη, τουλάχιστον στη νεότερη ιστορία της, δεν καταγράφηκαν τέτοιες «εμφύλιες» αιμοσταγείς συμπεριφορές λαών μεταξύ τους, πλην του ελληνικού και του ισπανικού, αλλά για διαφορετικούς ο τελευταίος λαός λόγους.
Το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 2008 γράφαμε εδώ:
-
ΤΩΝ ΟΙΚΙΩΝ ΥΜΩΝ ΕΜΠΙΠΡΑΜΕΝΩΝ,ΥΜΕΙΣ ΑΔΕΤΕ!
27.11.08. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ