Σαν σήμερα ( 7/7/2007), “λειτούργησε” για πρώτη φορά ο ιστορικός ιστότοπος HOMO-NATURALIS. GR. Πριν, ακριβώς, 10 ολόκληρα χρόνια.
Περάσαμε “από φωτιά και σίδερο”. Δεχτήκαμε εισβολές βαρβάρων χάκερ, που κατάστρεψαν ή αλλοίωσαν-αχρήστευσαν ένα μεγάλο μέρος του αρχείου μας, αλλά και επιθέσεις διάφορες (ακόμα και σωματικής βίας) κυρίως από ακροδεξιό και ναζιστικό συρφετό. Και όμως επιβιώσαμε. Και είναι σίγουρο πως θα συνεχίσουμε, αν… “πεθάνει ο ΄Αγιος Πέτρος και τη βγάλουμε” καμιά …30αριά χρόνια επιπλέον. (Νέοι είμαστε ακόμα!).
Με την ευκαιρία των…γενεθλίων μας να στείλουμε κάποια μηνύματα με αποδέκτες πολλούς . Φίλους και εχθρούς. Ξέρουν εκείνοι και θα τα παραλάβουν:
Το σάιτ είναι πλέον ασφαλές από τις γνωστές επιθέσεις στον κυβερνοχώρο και ελπίζουμε πως δε θα θρηνήσουμε ξανά…αρχεία κατεστραμμένα. Αλλά κι αν συμβεί αυτό, σχεδόν όλη η ύλη του Homo-Naturalis. gr έχει δια-κατα-νεμηθεί και σε άλλα αρχεία, οπότε ας μη βιαστούν να χαίρονται οι γνωστοί χακεράδες ακροδεξιάς, ναζιστικής, εθνικιστικής, θρησκευτικής ή οποιασδήποτε άλλης “τύφλας”.
Οι απειλές και οι εκφοβισμοί δε μας ταράζουν. ΄Οπως δε συνέβη 10 χρόνια τώρα. Και το λέγαμε από την αρχή σε κάθε επίδοξο τραμπούκο, που με την κουκούλα του πληκτρολογίου ή και του …μηχανόβιου, προσπάθησε να μας σταματήσει. Δεν κωλώνουμε. Πάει τελείωσε. Αν μας κυνηγήσουν, αν θέλουν να μας εξoντώσουν με οποιοδήποτε τρόπο, εμείς θα ζητήσουμε “πολιτικό-επιστημονικό άσυλο” από χώρες που σέβονται αυτές τις ιδιότητες και θα συνεχίσουμε από εκεί…δριμύτεροι.
΄Οσοι καλόπιστα ή όχι μας έστειλαν επιστολές, διαμαρτυρίες, απορίες, αιτήματα για διευκρινίσεις επί όσων γράφουμε και όπως τα γράφουμε (ακόμα και χυδαίες ύβρεις), έχουμε ήδη απαντήσει στις αρμόδιες εδώ θέσεις και όχι μόνο μια φορά. Θα επαναλάβουμε εν συντομία κάποια απ΄αυτά.
Η ιστορία δεν είναι ιστοριογραφία, αλμανάκ. Είναι κι αυτά. Ειδικά η ιστορική δημοσιογραφία, είναι ακριβώς η πραγματική ενασχόληση των ιστορικών από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Θουκυδίδης, ο Ξενοφών, ο Αρριανός, ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης, ο Προκόπιος, να περιοριστούμε σ΄αυτούς, υπηρετούσαν την ιστορική δημοσιογραφία. Αυτό σημαίνει πως κατέγραφαν ΚΑΙ την επικαιρότητα, όσα, δηλαδή, συνέβαιναν δίπλα τους, επί των ημερών τους .Αλλά, δεν τα κατέγραφαν απλά. Προχωρούσαν και σε ιστορική κριτική και κάποτε σκληρή για τα «δημόσια» πρόσωπα και τη δράση τους.
Ο Θουκυδίδης, έζησε (όχι μέχρι το τέλος) τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Κι αυτόν περιγράφει στις “Ιστορίες” του. Καταγράφει και κρίνει τα σύγχρονα με αυτόν γεγονότα. Και όσες αναφορές γίνονται σε παλιότερες απ΄αυτόν εποχές, είναι γιατί τα σύγχρονά του γεγονότα και η κριτική τους, το απαιτούν. Το ίδιο ο Ξενοφών (τούτος και σε ρόλο… πολεμικού ανταποκριτή). Ο Αρριανός, κάποια χρόνια μετά , γράφει “ωσεί παρών” για την εκστρατεία του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, με ειδικότητα “ιστορικού δημοσιογράφου”. Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης παραδίδει στην ιστορία του και κριτικάρει τα επί των ημερών του συμβαίνοντα στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τις σύγχρονες με αυτόν “πόλεις-κράτη”. Ο Προκόπιος μιλάει για το έργο του αυτοκράτορα Ιουστινιανού και…πάει λέοντας.
Η ιστορική κριτική είναι ΟΛΑ τα ευαίσθητα και sinequanon όργανα του οργανισμού της Ιστορίας. Η καρδιά, τα πνευμόνια, το συκώτι, τα νεφρά. Το Αλμανάκ ,η ιστοριογραφία είναι σαν να λέμε τα…δάχτυλα, που, έστω κι αν λείπει ένα ή πολλά, ο οργανισμός συνεχίζει να ζει κανονικά. Κάτι που δε συμβαίνει, αν καταστραφεί ένα από τα πρώτα,τα βασικά όργανα.
Η ιστορική κριτική οφείλει να είναι αντικειμενική και ανεξάρτητη. Αυτό σημαίνει πως δεν ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ να ασκεί τέτοιου είδους κριτική ,πλην του ιστορικού. Ο δημοσιογράφος εργάζεται στα ΜΜΕ, που είναι σχεδόν όλα επιχειρήσεις κι αυτός υπάλληλος με μισθό και φυσικά σε απόλυτη εξάρτηση (και ιδεολογική) από τον εργοδότη του.΄Αρα ,ο δημοσιογράφος δεν είναι ιστορικός και δεν μπορούμε να περιμένουμε απ΄αυτόν να προχωράει σε ιστορική κριτική, σωστή ή όχι, επειδή ακριβώς και τυπικά και ουσιαστικά δε δικαιούται.
Ο Ιστορικός, ως εκ της ιδιότητάς του, από τα ίδια τα «τυπικά» του προσόντα και ως βασικές και κυρίαρχες “αρετές”, ικανότητες ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τις αποκαλέσει, έχει πρόσβαση στο δύσκολο αγρό της αντικειμενικότητας και της ανεξαρτησίας . Κι αυτοί οι δύο καρποί κατά τη σπορά, δεν πέφτουν ανεξάρτητοι, ούτε τήδε κακείσε, αλλά σε ίσο μείγμα και σε γόνιμα χώματα κατά την κρίση του ιστορικού-σπορέα.
΄Οπως και ο γιατρός έχει το δικαίωμα (τυπικά και ουσιαστικά) να είναι κύριος στο δικό του “χωράφι”, για να θεραπεύει τις ασθένειες. Τώρα, αν κάποιοι ιστορικοί λησμονούν για χίλιους λόγους αυτή τους την ιδιότητα, του καλού σπορέα, δεν είναι περίεργο, ούτε ακατανόητο. ΄Οπως και ένας ανεπαρκής γιατρός ή δικαστής, που δεν εκτελεί σωστά το λειτούργημά του.
Παραδείγματα. Ο πατέρας της επιστημονικής Ιστορίας, ο Θουκυδίδης, όπως έχουμε αναλύσει αλλού, πολλές φορές δε λειτουργεί στη συγγραφή και τις κρίσεις του ως “Ιστορικός”, αλλά ως “Αθηναίος και στρατηγός”. ΄Ετσι εξηγείται η απαξιωτική του αναφορά στους Πελοποννησίους, αφού αυτοί ήταν εκείνοι που εισέβαλαν στην Αττική και κατέστρεψαν τη πατρίδα του. Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης πάλι ασκεί σκληρή κριτική στο επαναστάτη βασιλιά της Σπάρτης Νάβη, τον οποίο αποκαλεί εγκληματία, δολοφόνο, βιαστή, εξώλης και προώλης παλιάνθρωπο . Κι αυτό, επειδή ακριβώς ο βασιλιάς της Σπάρτης ήταν ιδεολογικός αντίπαλος του πατέρα του ιστορικού. Γι΄ αυτές τους όμως τις σοβαρές παρεκτροπές, δεν μπορούμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να τους απορρίψουμε ή να τους… μηνύσουμε για συκοφαντική δυσφήμιση ή άλλη ποινικά κολάσιμη πράξη. (Στην Ελλάδα της «φαιδράς πορτοκαλέας», το είδαμε κι αυτό. Δικάσανε στον ΄Αρειο Πάγο την… Ιστορία! Καθίσανε ξανά στο “σκαμνί” τους 6, που εκτελέστηκαν ως υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής!).
Ο ιστορικός ΟΥΤΕ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΔΙΩΚΕΙ. Δικαστικά πάντα. Αλλοίμονο στις κοινωνίες, τις οργανωμένες πολιτείες ,που θα δικάσουν ιστορικό, έστω και “στρατευμένο” για την κριτική του. Σ΄αυτή την περίπτωση πρέπει να μαζέψουν τα συγγράμματα των παραπάνω «παραστρατημένων» ιστορικά συγγραφέων και να τα κάψουν ,τουλάχιστον σε όσες σελίδες διαφωνούν.
Αλλά, και ο ιστορικός δε διώκει δικαστικά πρόσωπα που έχουν εκτεθεί δημόσια για τα έργα και τις πράξεις τους και τα οποία κρίνει. Το μοναδικό και ασφαλές δικό του δικαστήριο, είναι αυτό της ιστορικής κρίσης. Και μόνο σ΄αυτό μπορεί να προσφύγει. Αυτές οι δυο…αποκλειστικότητες είναι αμφίδρομες.
΄Ομως, ο ιστορικός ,έχει υποχρέωση να «κοινοποεί» τις κρίσεις-απόψεις του για πρόσωπα, που εμπλέκονται στο ιστορικό γίγνεσθαι σε κάθε αρμόδια αρχή, για να λαμβάνουν γνώση , ως καταγγελία, ενημέρωση, πληροφορία. Επειδή, ακριβώς, οι θεσμοί, οι αρχές μιας πολιτείας είναι υποχρεωμένες να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τις κρίσεις και τις καταγγελίες του ιστορικού. Αλλιώς, συγκαλύπτουν ή θέτουν σε δικαστικό απυρόβλητο τον ένοχο, που καταγγέλεται και κρίνεται. Κι αυτές οι κρίσεις του ιστορικού μπορούν να αποτελούν το έναυσμα για την άσκηση δικαστικής δίωξης από τις ίδιες, με βάση το υλικό μιας τέτοιας κατηγορίας, που κατατίθεται στο έργο του .
Μόνο σε αυτή την περίπτωση συναντιούνται ο δρόμοι της δημοσιογραφίας και της ιστορικής δημοσιογραφίας. Τα «στοιχεία», τα επιχειρήματα, οι αποδείξεις ,όποιο υλικό φέρνουν στο φως της δημοσιότητας οι εκπρόσωπό τους, είναι αντικείμενο ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ μελέτης από τις αρμόδιες αρχές και προπαντός από το θεσμό της δικαιοσύνης.
Εμείς, αυτά τα χρόνια σε αυτές τις βάσεις στηρίξαμε το ιστορικό μας οικοδόμημα εδώ. Και τώρα και στο μέλλον δεν αφιστάμεθα από τους ίδιους ισχυρούς πυλώνες της ιστορικής δημοσιογραφίας. Την αντικειμενικότητα και την ανεξαρτησία.
