Ο Naimark στο νέο δοκίμιο επικεντρώνεται αποκλειστικά στις «πολιτικές του μίσους» που εξαπέλυσαν, τις δεκαετίες του ’30 μέχρι το 1953, και έξω από την επικράτεια ο Στάλιν και οι δυνάμεις του. Στο 5ο κεφάλαιο διαπραγματεύεται την καταστολή των ξένων λαών: Από τις πρώτες απελάσεις με εντολή του Στάλιν το 1932 είναι οι 150.000 οικογένειες της Πολωνίας και της Γερμανίας. Αυτή την τραγωδία, η οποία επηρέασε μισό εκατομμύριο ανθρώπους, ακολούθησε το 1937 η απέλαση 175.000 στο Ουζμπεκιστάν. Ο συγγραφέας αναφέρεται επίσης και στις πρώτες απελάσεις των Εσθονών, των Λετονών και Λιθουανών το 1940. Ο Στάλιν και ο Berja επέβαλαν, τον Φεβρουάριο του 1944, τις απελάσεις των Τσετσένων και των Τατάρων: 496 μίλια , άνδρες, γυναίκες και παιδιά στοιβάζονταν σε βαγόνια μεταφοράς ζώων και εγκαταλείπονταν για να σαπίσουν στο Καζακστάν.
Ο Naimark περιγράφει επακριβώς και την άλλη γιγαντιαία φρίκη που σκόρπισε ο Στάλιν στην Ουκρανία . Το γνωστό “Holodomor”: 3 – 5.000. 000 αγρότες (σ.μ. οι περισσότεροι σήμερα ιστορικοί ανεβάζουν τα θύματα σε 7.000.000) πεθαίνουν το 1932-1933 από την αναγκαστική πείνα.
΄Εγκλημα φοβερό επίσης είναι κι εκείνο της εξόντωσης από τον αδίστακτο δικτάτορα και των Ρώσων χωρικών «Κουλάκων» από το 1929 έως το ’32 . Ο Στάλιν διέταξε την απέλαση 10 εκατομμυρίων Κουλάκων στο Γκούλαγκ.
Και δεν έχουμε υπολογίσει όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τον «Chosjain Chef ” της “αυτοκρατορίας” εναντίον των πολιτικών αντιπάλων. Ουδέποτε θα μπορέσουμε να υπολογίσουμε τον ακριβή αριθμό των θυμάτων του παρανοϊκού δικτάτορα. Μόνο με το πρώτο κύμα τρόμου, στις λεγόμενες «εκκαθαρίσεις» του 1937-38, ο Στάλιν εξόντωσε ένα εκατομμύριο σοβιετικούς πολίτες. Συνολικά, μέχρι το θάνατό του το ’53, προχώρησε στην απέλαση 6.000.000 ανθρώπων (3.000.000 εκ των οποίων ήταν για «αντεπαναστατικές δραστηριότητες»), αναγκάζοντας 16 ή 17 εκατομμύρια σε καταναγκαστική εργασία.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτή την τεράστια μηχανή εξόντωσης που ξεκίνησε το καθεστώς για δεκαετίες εις βάρος ολόκληρων εθνών , ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και των πολιτικών αντιπάλων, μπορούμε να μιλάμε για «γενοκτονία» (μερικοί ιστορικοί μιλούν για “οιονεί γενοκτονία”, άλλοι για “Classicidio “ή” Politicide “) . ΄Εχουμε την τάση να διατηρούμε στη μνήμη μας το «έγκλημα των εγκλημάτων”, αποκλειστικά για την εξόντωση των 6 εκατομμυρίων Εβραίων στους θαλάμους αερίων του Χίτλερ. Του Στάλιν όμως;
Στο δοκίμιο του Naimark διαβάζουμε και για την περίπλοκη υπόθεση της 9ης Δεκεμβρίου 1948 των Ηνωμένων Εθνών να αναλάβουν τη «Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας». Και ο ΟΗΕ ορίζει τη γενοκτονική δράση ως “τα εγκλήματα που διαπράττονται με πρόθεση να εξαφανίσουν μια εθνική, εθνοτική ή θρησκευτική ομάδα, εν όλω ή εν μέρει». Στις 11 Δεκεμβρίου ’46, η ίδια επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών στην οποία συμμετείχαν, από την αμερικανική πλευρά, ο δικηγόρος Raphael Lemkin ,αλλά και με το «Ψήφισμα 96» το Δεκέμβριο του ’46 ,ως γενοκτονία εξακολουθεί να ορίζεται το “έγκλημα της εξόντωσης ομάδων ανθρώπων, λόγω της φυλετικής, εθνικής, γλωσσικής, θρησκευτικής ή πολιτικής ιδιαιτερότητάς τους.”
Το 1940, ο Πολωνός Εβραίος Λέμκιν δραπέτευσε από την Πολωνία στις ΗΠΑ και έγινε εμπειρογνώμονας του Υπουργείου Πολέμου Χρήσης. Και με αυτή την ιδιότητα ο Λέμκιν βρέθηκε, το 1946, να συμμετέχει στο Διεθνές Δικαστήριο της Νυρεμβέργης ,προσπαθώντας με κάθε τρόπο να επιβάλει τον ορισμό της γενοκτονίας, παρά τη σθεναρή αντίσταση της ρωσικής αντιπροσωπείας. Η Ρωσική Επιτροπή στη Νυρεμβέργη , ο Ι Nikitischenko και ιδιαίτερα ο Α Wyschinski (τα δύο αστέρια της show δίκες της Μόσχας το 1937), δικηγόροι του Στάλιν , είχαν κύριο στόχο στη Νυρεμβέργη, να μην διαρρεύσει τίποτα για τις σχέσεις Σοβιετικής ΄Ενωσης 1939-1941 (Σύμφωνο Χίτλερ – Στάλιν) με τη Ναζιστική Γερμανία. Και πάνω απ ‘όλα, σημειώνει ο Naimark, “να μην ακουστεί τίποτα για τους λαούς της Σοβιετικής ΄Ενωσης που υπήρξαν τα κύρια θύματα του ιμπεριαλισμού και του ρατσισμού .
Γι΄αυτό το 1948, η σοβιετική αντιπροσωπεία αρνήθηκε να επικυρώσει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών που ορίζει πραγματικά την έννοια της “Γενοκτονίας” και τη δίωξη των κοινωνικών ομάδων ή πολιτικών. Το «New York Times», σε άρθρο της 19 Οκτ. 1948, γράφει πως η Σοβιετική άποψη για τη “Γενοκτονία” “είναι κάτι οργανικά συνδεδεμένο μόνο με του ναζιστικού τύπου και του φασισμού φυλετικές θεωρίες που κηρύσσουν την υπεροχή ορισμένων φυλών και την εξάλειψη των δήθεν κατώτερων φυλών ».
Ο Naimark, πιστεύει πως η έννοια της γενοκτονίας δεν πρέπει να περιορίζεται στη μοναδικότητα ή την ιδιομορφία του Άουσβιτς. Αλλά να συμπεριλάβει το μέγεθος των φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκαν και από τον Στάλιν. Και σε αυτό το έργο της κατανόησης του παρελθόντος το έργο του Norman Naimark είναι σίγουρα ένα χρήσιμο εργαλείο”.
Σαν σήμερα, 30 Αυγούστου 1949, δόθηκαν οι τελευταίες μάχες του Δημοκρατικού Στρατού (Ανταρτών) εναντίον του Εθνικού Στρατού που είχαν ξεκινήσει μερικές μέρες νωρίτερα στο Γράμμο και το Βίτσι. Γι΄αυτό το σπουδαίο ιστορικό γεγονός, θα παρουσιάσουμε σήμερα εδώ μια αποκαλυπτική ιστορική μελέτη στη μνήμη των παλικαριών που προμελετημένα άφησαν να εξοντωθούν οι σφαγείς τους. Αυτοί που σκοπίμως τους οδήγησαν στην εξολόθρευση.
ΜΙΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ «ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ»
«Οι προοπτικές για τον καταπονημένο ΔΣΕ διαγράφονταν ζοφερές. Από τις 24 έως τις 30 Αυ γούστου η επιχείρηση «Πυρσός Γ΄» «έβαλε φωτιά» στον Γράμμο. Μετά τις κατάλληλες προωθήσεις των μεραρχιών του ΕΣ στις 0.5.30 τις 25ης Αυγούστου εξαπολύθηκε η κύρια επίθεση υπό τα βλέμματα του βασιλιά Παύλου και του επικεφαλής της Αμερικανικής Αποστολής στην Ελλάδα στρατηγού Τζέημς Βαν Φλητ. Προς το μεσημέρι και ενώ οι επίσημοι γευμάτιζαν πρόχειρα στο παρατηρητήριο της Αμμούδας, έφθασε η πληροφορία ότι η Ι Μεραρχία είχε καταλάβει το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Τσάρνο. Τότε ο Τσακαλώτος τσούγκρισε ένα ποτήρι κρασί με τον επιτελάρχη του υποστράτηγο Κετσέα φωνάζοντας: «Ζήτω το Έθνος!». Αμέσως μετά στράφηκε προς τον βασιλιά Παύλο και του είπε: «Μεγαλειότατε η μάχη εκρίθη. Ουσιαστικώς ο Γράμμος έπεσε» ( Β.Κόντης ).
Σε πολλά κείμενά μας εδώ, με διάφορες ευκαιρίες, έχουμε αναφερθεί στο μεγάλο ξεσηκωμό των κομμουνιστών στην Ελλάδα, μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου και την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων από τη χώρα. Στις αναλύσεις μας αυτές, είχαμε επισημάνει διάφορες ιστορικές αλήθειες, που από σκοπιμότητες , εμπάθεια και φανατισμό, αλλά και ιστορική απειρία, ερασιτεχνισμό και άλλες αιτίες, δεν επισημαίνονται επαρκώς.
Να θυμίσουμε, λοιπόν ( κατ΄αρχήν και επί τροχάδην) μια ιστορική αλήθεια ,χιλιοειπωμένη στις σελίδες του Homo-Naturalis.gr: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κομμουνιστών («Αντάρτες») που εξεγέρθησαν στη χώρα μας εκείνες τις ιστορικές ημέρες , ήταν ιδεολόγοι επαναστάτες, που πίστεψαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τη μοίρα της χώρας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου με αγώνα, με «αίμα». Πηγή έμπνευσης και δεξαμενή άντλησης της σοσιαλιστικής ιδεολογίας τους (όπως άλλωστε όλων των κομμουνιστών της γης) υπήρξαν πρώτα τα συγγράμματα των θεωρητικών της, όπως ο Μάρξ, ο ΄Ενγκελς, ο Λένιν, ο Τρότσκι κ.α, η διαδικασία, τα μέσα και ο τρόπος πραγματοποίησης και επικράτησης της ρώσικης επανάστασης των Μπολσεβίκων του ΄17 και η εξαγωγή της σε άλλες χώρες, εκτός Ρωσίας, που αναπτέρωσαν τις ελπίδες και το όραμα και των Ελλήνων κομμουνιστών πως θα μπορούσε να ηττηθεί ο καπιταλσιμός στον κόσμο με αγώνα και εξέγερη των μαζών.
Στην Ελλάδα, ήταν πολλοί εκείνοι ,που πίστεψαν πως θα ερχόταν η ημέρα να γίνουν κι εδώ πράξη τα οράματα των Μπολσεβίκων και των καταπιεσμένων μαζών της μεγάλης εκείνης επανάστασης στη Ρωσία. Υπήρχαν στη χώρα πολλοί «κολασμένοι» και μάλιστα η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού βίωνε από συστάσεως ελληνικού κράτους την εξαθλίωση,την ανέχεια,την αδικία.
Η αφρόκρεμα της ελληνικής διανόησης, οι πιότερο ευαισθητοποιημένοι σε κοινωνικά ζητήματα ΄Ελληνες, οι απλοί πολίτες, οι αγνοί και οι έντιμοι άνθρωποι, συσπειρώθηκαν-συστρατεύτηκαν σε ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα ευρύτατο και εύρωστο, λαϊκό κίνημα με σκοπό να ανατρέψουν εκ βάθρων το ισχύον τότε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα και να το αντικαταστήσουν με το σοβιετικό μοντέλο.
Φυσικά, δεν έλειψαν απ΄αυτό το μέγα εγχείρημα και οι ιδεολογικά (λιγότερο ή περισσότερο)ασυνειδητοποίητοι, ακόμα και οι απολίτικοι, αλλά και οι καιροσκόποι, οι έχοντες προσωπικούς λόγους εκδίκησης -αντεκδίκησης, ακόμα και «ποινικοί», όποιοι, εν πάση περιπτώσει, είχαν τις δικές τους αφορμές να εκδικηθούν την κοινωνία. Πολλοί τέτοιοι εισχώρησαν στην αντάρτικη επανάσταση , υποκρίθηκαν τους κομμουνιστές και πολέμησαν δίπλα σε γνήσιους και ιδεολόγους αγωνιστές .΄Ηταν εκείνοι που, ουκ ολίγες φορές, αμαύρωσαν την ένδοξη ιστορία του ηρωικού αντάρτικου κινήματος της Ελλάδας και έδωσαν επιχειρήματα στην άλλη πλευρά να μιλάει για τα «άγρια εγκλήματα των κομμουνιστοσυμμοριτών, τα κονσερβοκούτια και τις πηγάδες του Μελιγαλά» .
Βεβαίως, ο αγώνας εκείνος ήταν σκληρός και απάνθρωπος. Οι ΄Ελληνες αντάρτες ήταν οπαδοί ης βίαιης κατάργησης και αποδόμησης του υφιστάμενου συστήματος , όπως άλλωστε και όλες οι κοινωνικές επαναστάσεις στην Ιστορία. Γι΄αυτό και το αίμα που χύθηκε ήταν πολύ και από τις δύο πλευρές. Οι αντάρτες υπήρξαν βίαιοι και τούτοι. Πολλές φορές κάποιοι , ακόμα και από τους συνειδητοποιημένους κομμουνιστές και όχι μόνο από τους «παρείσακτους», ξεπερνούσαν και τα «επαναστατικά» όρια και έφταναν σε ακρότητες και εγκλήματα ανεπίτρεπτα και αδικαιολόγητα για ιδεολόγους επαναστάτες.
Συνέβησαν όλα αυτά και είναι και άδικο και ανήθικο και παράλογο αν τα αποκρύπτει η ιστορία, να τα αποσιωπά η στρατευμένη «ιστορία» του ΚΚΕ ή να τα υπερτονίζει και να τα καθυπερβάλει η επίσης στρετευμένη «ιστορία» των εθνικιστών. Εμείς έχουμε υπόψη μας από τη μακροχρόνια έρευνα της ιστορικής αυτής περιόδου, τις ζωντανές, πολυάριθμες μαρτυρίες πρωταγωνιστών και από τα δύο στρατόπεδα στα δρώμενα εκείνης της περιόδου και ουδείς μπορεί, αν δε θέλει να ψευστεί, να τις αποκρύψει- αποσιωπήσει ή να τις αμφισβητήσει.
΄Ομως, οφείλουμε από την άλλη μεριά, οι αστράτευτοι ιστορικοί να επισημάνουμε πως οι δύο παρατάξεις «δεν έκαναν τα ίδια». Σε καμιά πρίπτωση. Δεξιοί και Αριστεροί δεν ήταν όμοιοι, δεν είχαν πανομοιότυπες συμπεριφορές όπως , ειδικά τελευταία, προσπαθούν παμπόνηρες και στρατευμένες πένες , κινηματογραφιστές και ηθοποιοί να μας πείσουν για τους δικούς τους λόγους (ακόμα και εμπορικούς). Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν το ίδιο όλοι. Τα εγκλήματα των Ανταρτών ήταν πολλά, αναμφισβήτητα. Και κάποια άγρια και παντελώς άδικα. ΄Αλλωστε, να μη τον ξεχνάμε αυτό, οι εξεγερμένοι κομμουνιστές στη βία πίστευαν, την εξόντωση του εχθρού μέχρι της οριστικής εξαφάνισής του. «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» ήταν το πιστεύω τους στην άγρια εκείνη περίοδο της αναμέτρησης κομμουνιστών και εθνικιστών-καπιταλιστών.
Αλλά, δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ τέτοιας και τόσης βιαιότητας , σκληρότητας και ασέβειας τα εγκλήματα των κομμουνιστών, όπως εκείνα που διέπραξαν οι αντίπαλοί τους. Το συνομολογούν οι περισσότεροι από τους νουνεχείς πρωταγωνιστές και των δύο παρατάξεων της ταραγμένης εκείνης ιστορικής περιόδου. Ο εθνικός στρατός, τα αποσπάσματα της χωροφυλακής, τα τάγματα ασφαλείας, οι Γερμανοτσολιάδες, οι κουκουλοφόροι, οι δωσίλογοι, οι Χίτες,οι Μάυδες,οι Μαγγανάδες, ο συρφετός των «πατριωτών», κατά κανόνα εγκληματίες και προδότες στη διάρκεια της Κατοχής ,όλοι άξεστοι, επαγγελματίς φονιάδες, οι «εξώλης και προώλης» της ελληνικης κοινωνίας, καιροσκόποι και ληστές επιδόθηκαν σε ένα όργιο ανήκουστων εγκλημάτων, βασανισμών, κακοποιήσεων, αρπαγών, βιασμών, ακόμα και εντελώς αθώων και μη εμπλεκομένων στην αναμέτρηση ατόμων, σκύλευσης-ταπείνωσης και εξύβρισης νεκρών («παλούκωναν» μέχρι και τα κεφάλια των σκοτωμένων ανταρτών και τα περιέφεραν στους δρόμους και τις πλατείες!). Ανήκουστα, βαρύτατα, επαίσχυντα, ειδεχθή τα εγκλήματα των Ελλήνων εθνικιστών πατριωτών και …Ορθοδόξων χριστιανών. («Πατρίς, θρησκεία, οικογενεια»!
Πριν προχωρήσουμε, όμως, στο θέμα μας , οφείλουμε να κάνουμε εδώ μια επισήμανση: ΄Οπως θα έχουν διαπιστώσει οι πολίτες που διαβάζουν τις ιστορικές μας απόψεις, επιμένουμε στις αναλύσεις μας με κάθε αφορμή (και για άλλη μια φορά τώρα) να τονίζουμε ότι σήμερα και από την εμειρία του ελληνικού αντάρτικου και των κομμουνιστικών κινημάτων άλλων χωρών, όπως εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά πρωτίστως από τα διδάγματα της μεγάλης ρώσικης επανάστασης του 1917 , αποδείχτηκε ιστορικά πως καμιά κοινωνική επανάσταση δε στερειώνει με τη βία, το αίμα, την καταστροφή. Κι αυτό ισχύει για ΟΛΕΣ τις επαναστάσεις σε ΟΛΕΣ τις εποχές και απανταχού της γης.
Αν οι φορείς της επανάστασης, δεν έχουν αντιληφθεί την αξία της προσωπικής επανάστασης , που προηγείται της μαζικής, αν ο άνθρωπος δεν έχει σκοτώσει μέσα του τη ζωώδη του φύση-συμπεριφορά ,που σε περιόδους πολέμου και άλλη βίας, εκδηλώνεται πιο έντονη και καταστροφική, αν δεν προχωρήσει με το στοχασμό και τη σκέψη στην υπέρβαση, την κατάκτηση όλων και υψηλότερων αξιών, όπως είναι ο σεβασμός της ζωής, τα αναφαίρετα και απαράγραπτα δικαιώματα του ατόμου, ο ανθρωπισμός, η συμμόρφωση με τους νόμους της φύσης (κυρίαρχος νόμος της η αξία του ΝΟΥ ,της Λογικής) ,αν δεν «εξανθωπιστεί» ο ίδιος ο επαναστάτης, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της κατάκλυσης της προσωπικότητας από τα ταπεινά ένστικτα, της υιοθέτης της βίας ως μέσο επιβολής της θέλησης, του ατομικισμού, του εγωισμού ,του φανατισμού,αλλά και των συμφερόντων του. Η Ιστορία το διαβεβαιώνει καθαρά και συνεχώς στις σελίδες της.
Μια επανάσταση σήμερα και στο μέλλον δε θα επιτύχει ΠΑΛΙ με την επανάληψη των τρόπων και των μεθόδων που προσπάθησαν οι παλιότερες επαναστάσεις να αλλάξουν τον κόσμο .Οι μάζες δεν είναι ικανές να κάνουν επανάσταση. Την πραγματική επανάσταση θα την πραγματοποιήσει (και πάντως όχι τώρα) το σύνολο ή η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, που θα έχουν «απομαζοποιηθεί», όταν το άτομο θα έχει αποκτήσει με το χρόνο «προσωπικότητα», ατομικότητα, μοναδικότητα. «Παιδεία», «μόρφωση» και συνείδηση πραγματικού επαναστάτη. Τότε, δε θα χρειαστεί κανενός είδους βία,για να αλλάξει ο κόσμος.
΄Οσοι θα τα καταφέρουν στις «σπουδές» και τις «εξετάσεις της προσωπικής τους επανάστασης, θα ενταχθούν στις νέες κοινωνίες.Οι άλλοι, όσοι αποτύχουν, θα απομονοθούν. Και τότε ούτε βία,ούτε αίμα, ούτε πόνος και δάκρυ θα χρειαστεί ,για να πορευτεί σωστά ο κόσμος.
Οι άνθρωποι του εγγύς μέλλοντος θα απολαύσουν αυτή τη συγκλονιστική ημέρα να ζήσουν σε ένα πραγματικά αλλιώτικο κόσμο, αλλαγμένο . Η τεχνολογία, η τεχνητή μνήμη, τα ρομπότ θα βοηθήσουν αποτελεσματικά στην επικράτηση της πραγματικής ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αδελφοσύνης,τα ιδανικά των παλιών κοινωνικών επαναστάσεων.
Αυτές είναι οι ιστορικές αλήθειες , που θέλαμε να επισημάνουμε , πριν προχωρήσουμε στη διατύπωση της δικής μας ιστορικής κρίσης με αφορμή την επέτειο της τελευταίας αυτής μάχης στο Γράμμο του Δημοκρατικού Στρατού και του Εθνικού Στρατού στις 30/8/1949.
Πριν, όμως, ας σταθούμε σε κάποια αναμφισβήτητα γεονότα της περιόδου εκείνης και στη συνέχεια, ως απόρροια εκείνης της πραγματικότητας, να προχωρήσουμε στη διατύπωση ερωτημάτων και εξαγωγή συμπερασμάτων ,που καμιά ιστορική πένα δε θέλησε να διατυπώσει καθαρά.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ:
1. Οι δυνάμεις του Εθνικού Στρατού ήταν συντριπτικά υπέρτερες των ανταρτών. ( Κάπου 16.000 ένατι 150.000!) Ο εξοπλισμός του επίσης από τους Αμερικανούς και τους Εγγλέζους απελπιστικά υπέρτερος για τους αντάρτες ,σύγχρονος και αποτελεσματικός. Σε αντίθεση με τον οπλισμών των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού που ήταν ελάχιστος και παλιός, και επομένως αναποτελεσματικός.
2.Διέξοδος διαφυγής των Ανταρτών, πολύ πριν της φονικές μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι , υπήρχε. Η Αλβανία του Χότζα βοηθούσε και είχε ανοίξει τα σύνορά της στους Αντάρτες. Αν ήθελαν να διαφύγουν αυτές οι ελάχιστες χιλιάδες των Ελλήνων κομμουνιστών στο έδαφος της Αλβανίας και να τύχουν καλής υποδοχής και αποκατάστασης από τον κομμουνιστή πρόεδρο της Αλβανίας, θα μπορούσαν ,εν όσω ήταν νωρίς.
3. Μετά τη λήξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου , στις 4 Φλεβάρη 1945, οι νικητές που συνέτριψαν το Ναζισμό, ο Στάλιν, ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ συναντήθηκαν στη Γιάλτα και απφάσισαν πώς θα χωρίσουν το νέο κόσμο μετά τα νέα δεδομένα της λήξης του πολέμου, αλλά και τη σοβιετική πραγματικότητα, που ήταν πια φανερό πως δεν ήταν μια «παρένθεση»,μια πρόσκαιρη επικράτηση και κατάληψη της εξουσίας από τις επαναστατημένες μάζες, αλλά καθεστώς ριζωμένο και ισχυρό. Σ΄αυτή λοιπόν στη συνάντηση της Γιάλτας οι τρεις ηγέτες είχαν αποφασσίσει και αποδεχτεί , ανάμεσα στα άλλα, πως οι χώρες της Βαλκανικής θα περνούσαν πλέον οριστικά και αμετάκλητα στην επιρροή της Σοβιετικής ΄Ενωσης και αποκόπτονταν εντελώς από το Δυτικό κόσμο και την επιρροή του σε όλα τα επίπεδα. ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΑΔΑ (αποφασίστηκε εκεί) ΔΕ ΘΑ ΕΝΤΑΣΣΟΤΑΝ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ.
΄Υστερα απ΄αυτά τα αναμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα να προχωρήσουμε τώρα στη διατύπωση μιας σειράς ερωτημάτων και στις απαντήσεις τους:
1. Γνώριζαν οι Διοίκηση , οι επικεφαλής των Ανταρτών (πολιτική και στρατιωτική ηγεσία) τη διαφορά σε δυνάμεις και οπλισμό μεταξύ των αντιπάλων; Η απάντηση λογική και αβίαστη: Ναι ,το γνώριζαν.
2. ΄Ηξεραν οι ίδιοι πως πολύ πριν τις μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι ο δρόμος ήταν ανοιχτός στα σύνορα με την Αλβανία και πως οι Αντάρτες θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να διασωθούν σχεδόν όλοι και χωρίς να πέσει ντουφεκιά στο έδαφος της Αλβανίας; (΄Αλλη διέξοδος δεν υπήρχε ακόμα .Ο πανάθλιος και εγκληματίας Τίτο στη Γιουγκοσλαβία είχε κλείσει τα σύνορά του). Η απάντηση και σ΄αυτό το ερώτημα είναι πως η «κυβέρνηση το βουνού» και οι «Καπεταναίοι» γνώριζαν για τη δυνατότητα διαφυγής και σωτηρίας των Ανταρτών. Και πώς να μην τα γνώριζαν!
3. Γνώριζαν οι επικεφαλής των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού , τουλάχιστον στα ανώτατα κλιμάκια, για τη συμφωνία της Γιάλτας και πως ο κόσμος είχε ήδη μοιραστεί από το 1945, οριστικά πια και αμετάκλητα; Γνώριζαν πως η Ελλάδα είχε αποφασιστεί και με την υπογραφή του Στάλιν να παραμείνει οριστικά στο στρατόπεδο της Δύσης; Ασφαλώς το γνώριζαν. Αυτό έλειπε. Δεν ήξεραν ο Ζαχαριάδης, ο Μάρκος Βαφειάδης οι άλλοι κομμουνιστές ηγέτες για η συνάντηση των τριων ηγετών και τη μοιρασιά του κόσμου; Αστεία πράγματα. Φυσικά γνώριζαν τα πάντα και μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια.
Και τώρα το μεγάλο και αναπόφευκτο ερώτημα μετά από όσα είπαμε:
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ, ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ , Η ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΚΕΦΑΛΕΣ» ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ,Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ, ΑΦΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΠΡΟΧΩΡΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΦΟΝΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ-ΒΙΤΣΙ; ΓΙΑΤΙ ΕΞΟΛΟΘΡΕΨΑΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΟΡΠΗΣΑΝ-ΕΞΟΡΙΣΑΝ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΩΘΕΝΤΕΣ ΠΡΩΤΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΤΙΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ «ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»;
Κρίσιμο και αμείλικτο, το ερώτημα. Γιατί συνέβη χωρίς (φαινομενικά) λόγο αυτή η τραγική «γενοκτονία» και η εξορία Ελλήνων στα πέρατα της οικουμένης; Γιατί διεπράχθη ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ελληνική ιστορία;
Η δική μας ιστορική απάντηση (τεκμηριωμένη και από ατελείωτες ώρες συζητήσεων και ανταλλαγής απόψεων με πολλούς συνετούς πρωταγωνιστές και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών της περιόδου εκείνης) είναι τούτη:
Στη Διάσκεψη της Γιάλτας αποφασίστηκε (σιωπηρά ή όχι,δεν έχει σημασία) να προχωρήσει ο στρατός της Ελλάδας σε «γενοκτονία» των Ελλήνων Ανταρτών και την ολοσχερή εξαφάνισή τους από τη χώρα. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να υπάρχει σε μια χώρα της Δύσης μια τέτοια «ανοιχτή πληγή» . Χιλιάδες οι ενεργοί κομμουνιστές, οι οποίοι, αν έμεναν στη χώρα, πέρα από το συνεχή κίνδυνο της εξέγερης και των άλλων ενεργειών λαϊκής βίας, ακόμα και σε περίοδο ειρήνης, έστω και αν κατέθεταν τα όπλα , θα ήταν και μέγας ο κίνδυνος του προσηλυτισμού μεγάλων λαϊκών μαζών, ώστε σε εκλογικές αναμετρήσεις, θα μπορούσαν να αντρέψουν ακόμα και τις συμφωνίες της Γιάλτας και να προκύψει μια αριστερή κυβέρνηση από τις κάλπες. (Κόντεψε να συμβεί αυτό αργότερα).
Στη Γιάλτα «ερρίφθη ο κύβος». ΣΤΑΛΙΝ, ΤΣΩΡΤΣΙΛ, ΡΟΥΣΒΕΛΤ συν-αποφάσιαν να εξοντωθούν τα επόμενα χρόνια οι ΄Ελληνες κομμουνιστές και όσοι κατάφερναν να επιβιώσουν να εκδιωχθούν από τη χώρα και να ζητήσουν καταφύγιο στο σοβιετικό μπλοκ . Να εκριζωθεί και να παύσει να υφίσταται κάθε κίνδυνος κομμουνιστικός στην Ελλάδα. ΝΑ (ΕΚ)ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΑ…ΜΙΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ!
΄Ετσι κι έγινε. Στη Γιάλτα μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο «γενοκτονία» των Ελλήνων Ανταρτών. Και πραγματοποιήθηκε στο «δεύτερο» λεγόμενο «αντάρτικο» και τον Αύγουστο του 1949 στο Γράμμο και το Βίστι. Σε αγαστή συνεργασία οι Σοβιετικοί, οι «κεφαλές» των Ελλήνων Κομμουνιστών, οι Αμερικανοί και ο Βασιλιάς Παύλος έστειλαν χιλιάδες εξεγερμένους ΄Ελληνες επαναστάτες «ως πρόβατα επί σφαγήν» στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι.΄Οσοι Αντάρτες διασώθηκαν, διέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία,αφού ο αισχρός Τίτο είχε φροντίσει να ανοίξει τα σύνορα σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς και τον ΄Ελληνα Βασιλιά και να προχωρήσει στη σύλληψη και τη φυλάκιση των διασωθέντων κομμουνιστών, που κατέφυγαν στα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
ΣΤΑΛΙΝ , ΤΣΩΡΤΣΙΛ, ΡΟΥΣΒΕΛΤ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ , ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ.Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, διέπραξαν ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΘΟΣΙΩΣΗΣ. Πραγματική σφαγή, «γενοκτονία»! Συναποφάσισαν, συνεκτέλεσαν και εξόρισαν την αφρόκρεμα των αγνών, ιδεολόγων των Ελλήνων κομμουνιστών , που έδωσαν τον «υπέρ πάντων αγώνα», για να γίνει η Ελλάδα,ο ο κόσμος ολόκληρος καλύτερος.
Ieri Norman Naimark ha presentato al Collegium Hungaricum di Berlino le tesi di fondo del suo ultimo libro. In inglese si intitola „Stalin’s Genocides“. La casa editrice Suhrkamp ha tradotto il saggio di 140 pagine con il titolo „Stalin und der Genozid“. Al pubblico italiano il docente di storia dell’università di Stanford è noto sinora per „La politica dell’odio“ (edizioni Laterza), una ricostruzione delle agghiaccianti deportazioni – dal genocidio degli armeni da parte dei turchi a quelle di ceceni e tatari della Crimea ad opera del regime stalinista sino alle ultime ‘pulizie etniche’ nei Balcani – di cui il 20° secolo è da capo a fondo tragicamente costellato.
Nel nuovo saggio Naimark si concentra esclusivamente sulla ‘politica dell’odio’ scatenata, dagli anni ’30 sino al 1953, fuori e dentro l’Impero, da Stalin e dai suoi sgherri. Nel 5° capitolo ripassa in rassegna le ondate di repressione contro i popoli stranieri: a partire dalle prime deportazioni ordinate da Stalin, nel 1932, contro 150mila famiglie polacche e tedesche. A questa prima catastrofe, che colpì mezzo milione di persone, seguì nel ’37 la deportazione di 175mila coreani in Uzbekistan. Così come alle prime deportazioni di estoni, lettoni e lituani nel 1940, Stalin e Berja imposero, nel febbraio 1944, le già menzionate deportazioni di ceceni e tatari: 496mila uomini, donne e bambini stipati su vagoni-bestiame e condotti a marcire in Kazakistan.
Naimark tratteggia appena i contorni dell’altro orrore gigantesco voluto da Stalin in Ucraina e che va sotto il nome di „Holodomor“: dai 3 ai 5 milioni di contadini che il „Woschd“ dell’impero sovietico fece morire nel 1932/33 di fame. Una conseguenza, lo spettro orrifico dell’Holodomor, dello sterminio a cui lo spietato dittatore (in questo ottimo allievo di Lenin) aveva prima sottoposto contadini e ‘Kulaki’ russi: dal 1929 al ’32 Stalin fece deportare circa 10 milioni di cosiddetti Kulaki, spedendone oltre 2 milioni nei GULag. E ancora non abbiamo messo in conto gli altri osceni crimini perpetrati dal „Chosjain“, dallo Chef dell’Impero contro gli avversari politici, veri e presunti, del sempre più paranoico dittatore. Solo con la prima ondata del Terrore, nelle cosiddette ‘purghe’ del 1937/38, Stalin liquidò un milione di cittadini sovietici; in tutto, sino alla sua morte nel ’53, ne fece deportare 6 milioni ( 3 milioni dei quali per „attività controrivoluzionaria“), costringendone 16 o 17 milioni ai lavori forzati.
Data questa immane macchina dello stermino lanciata dal regime e per decenni contro interi popoli, ed interi gruppi sociali ed avversari politici, perché si esita ancora a parlare di „Genocidio“ (alcuni storici optano per “quasi-genocidio”; altri anche per “Classicidio” o “Politicidio”) per i crimini di Stalin? E come mai siamo portati a riservare il „crimine dei crimini“ esclusivamente allo sterminio di 6 milioni di ebrei nelle camere a gas di Hitler?
Nel suo saggio Naimark risponde ricostruendo l’arzigogolata storia che, il 9 dicembre 1948, portò le Nazioni Unite a stipulare la „Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide“. E in cui si definisce genocidale l’azione „commessa nell’intento di distruggere un gruppo nazionale, etnico o religioso in tutto o in parte“. Colpisce la distanza dalla prima formulazione di ‘Genocidio’ avanzata, l’11 dicembre del ’46, dalla stessa commissione delle Nazioni Unite, e a cui partecipò, da parte americana, un fine giurista di nome Raphael Lemkin. Nella ‘Resolution 96’ del dicembre ’46 il genocidio viene ancora definito come“ crimine commesso per distruggere gruppi di uomini per motivi razziali, nazionali, linguistici, religiosi o politici“. Una definizione ben più ‘larga’ di sterminio che più si avvicina al concetto di Genocidio formulato per la prima volta, nel lontano 1933, proprio dallo stesso Lemkin („ Chi agisce per odio contro un gruppo razziale, religioso o sociale al fine della sua liquidazione si rende colpevole del crimine di…“).
Nel 1940, l’ebreo polacco Lemkin riuscì a fuggire dalla Polonia negli Usa diventando esperto di diritto del ministero della guerra-Usa. E come tale Lemkin si trovò , nel 1946, a partecipare al Tribunale internazionale di Norimberga cercando in tutti modi d’imporre, contro le resistenze della delegazione russa, la sua definizione di Genocidio. Ma niente: della commissione russa facevano parte a Norimberga I. Nikitischenko e soprattutto A. Wyschinski (le due Star dei processi-farsa a Mosca nel 1937). E l’obiettivo precipuo degli avvocati di Stalin era, al processo di Norimberga, non far trapelare nulla dei rapporti sovietici 1939-41 (il Patto Hitler/Stalin) con la Germania nazista; e soprattutto, annota Naimark, „far apparire i popoli sovietici come le vittime principali dell’imperialismo e razzismo nazionalsocialista“. Sono gli stessi motivi che, nel 1948, spinsero la delegazione sovietica a non ratificare una Convention delle Nazioni Unite che inglobasse nel concetto di Genocidio anche la persecuzione di gruppi sociali o politici. Come scrisse allora il “New York Times”, in un articolo del 19 ottobre 1948, dal punto di vista sovietico il Genocidio “è qualcosa di organicamente connesso al nazi-fascismo e a simili teorie razziali che predicano la superiorità di certe razze e l’eliminazione di presunte razze inferiori”.
Per seguire più da vicino le trame della Politica dell’Odio del 20° secolo, spiega Naimark, occorre una “interpretazione più flessibile” del concetto di Genocidio. Non si tratta minimamente di relativizzare l’unicità o singolarità di Auschwitz. Ma di riuscire a capire – senza pregiudizi di sorta – la dimensione degli orrori perpetrati, in nome dell’utopia comunista, da Stalin. E in questa opera di comprensione del passato il saggio di Norman Naimark è senz’altro uno strumento utile.
