ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
1.ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Αν ένα πρώτο-πρώτο χαρακτηριστικό θα μπορούσαμε εύκολα να αναγνωρίσουμε στον άνθρωπο της “Αρχαίας κοινωνίας” του Αμερικανού ανθρωπολόγου Μόργκαν ,είναι εκείνο του φόβου και του δέους μπροστά στο άγνωστο. Και ως τέτοιο, το άγνωστο, το ανεξήγητο και φοβιστικό, ήταν και επικίνδυνο.
Γι΄αυτό και δε δίστασε να υποβιβάσει, να υποτιμήσει τον εαυτό του, τη ρώμη του μυαλού και του σώματός του. Να αποδεχτεί πως δεν είναι ,παρά ένα αδύναμο ον, εκτεθειμένο στον κίνδυνο ,την ανασφάλεια και το τυχαίο , μη ικανό ,επομένως, να ανταποκριθεί επαρκώς ούτε στις απαιτήσεις της ζωής, ούτε να προστατεύσει ικανοποιητικά τον ίδιο και τα πρόσωπα , τη ζωή των οποίων η Φύση του είχε χρεώσει να διαφυλάξει.
΄Ηταν, άρα, “λογικό” επακόλουθο να χρειαστεί προστάτη. Να μεταβιβάσει διαφορετικές και υπέρτερες ιδιότητες, με κύρια χαρακτηριστικά τη δύναμη, το σθένος , την ικανότητα , που εστερείτο ο ίδιος σε άλλα αντικείμενα ή όντα. Και έτσι έπλασε τη φανταστική εκείνη εικόνα του “θεού” , μια ύπαρξη, η οποία στην αρχή τουλάχιστον, δεν απείχε από το ορατό και δια των αισθήσεών του αιχμαλωτισμένο κόσμο . Αργότερα, για να προσδώσει σε αυτή την πέρα από τα ανθρώπινα Δύναμη περισσότερο κύρος, σεβασμό και εξουσία, την κατέστησε αόρατη, απρόσιτη στις ανθρώπινες αισθήσεις και μόνο με συμβολικές παραστάσεις και αντικείμενα ικανή να έχει και ανθρώπινη απεικόνιση και προσέγγιση και αναγνώριση.
Από κει και πέρα, ήταν πανεύκολο στον “καπάτσο” της κοινότητας να μεταβιβάσει ιδιότητες “θείες” στον εαυτό του ή σε δικό του, ελεγχόμενο πρόσωπο, για να ασκήσει ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ και ως ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ εξουσία με συγκεκριμένες αποστολές- απαιτήσεις και με όπλα επιβολής αυτής της θέλησης την τιμωρία ή την επιβράβευση , αμφότερα “άνωθεν καταβαίνοντα”. Σε αυτό το νέο στάδιο, λοιπόν, “εγεννήθη ημίν” ο ιερεύς, ο άρχοντας, ο ηγεμόνας, ο βασιλιάς, ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός. Η εξουσία, η οποία με το χρόνο και την εξέλιξη των κοινωνικών “ειδών” από “ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ” μετατράπηκε σε ΕΛΕΩ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ. Εξουσία μεν κι αυτή, αλλά ΠΟΛΙΤΙΚΗ πλέον, δημοκρατικής και συνταγματικής συμπεριφοράς και κατίσχυσης.
Αν, επομένως, η εξουσία είχε και έχει ένα, πρώτο και στην ουσία μοναδικό, αίτιο επιγέννησης και ύπαρξης ήταν και είναι ο ΦΟΒΟΣ. Η εξουσία ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ, εξασφαλίζει ασφάλεια, τάξη, σειρά, έστω και εν μέσω αταξίας ή με δυσανάλογο κόστος. Η ύπαρξή της καθίσταται όρος sine qua non για τη ζωή και δε νοείται χωρίς αυτή, επειδή ακριβώς εγγυάται τη διαφύλαξή της . ΄ Αρα , μοιάζει να λύνει περισσότερα προβλήματα απ΄όσα δημιουργεί η έλλειψή της.
Κι αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι, ΠΑΛΙ η Ιστορία απαντά σθεναρά και ανυστερόβουλα. Σε καμιά περίπτωση δεν ισχύουν τα επιχειρήματα-προφάσεις των εξουσιαστών , διαβεβαιώνει. Δεν είναι αλήθεια πως εξουσία προσφέρει αυτό που τάζει και προπαγανδίζει . Αντίθετα, είναι όλεθρος της ζωής και εξόντωσή της. Υπό την αίρεση , βέβαια, πως η ζωή αναπτύσσεται στις φυσικές της εκδηλώσεις και όχι υπό το καθεστώς αλλοίωσης, διαστρέβλωσης και παράβασης των κανόνων που όρισε η Φύση .
Αν, επομένως, η εξουσία είναι χρήσιμη ή έστω απαραίτητη, συμβαίνει, μόνο και μόνο γιατί η ζωή έγινε, την κατέστησαν αφύσικη. Επειδή ο ΝΟΥΣ, το δώρο της Φύσης στον άνθρωπο που στην παρθενική του ηλικία εμπεριέχει όλους τους κώδικες της φυσικής ηθικής, των αξιών και των αρχών που πρέπει να διέπουν τη ζωή (π.χ στις ανθρώπινες κοινωνίες “το μεγάλο ψάρι δεν πρέπει να τρώει το μικρό” ή άλλο τα…άνισα μεταξύ τους δάχτυλα και άλλο πράμα η ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων), έχει σκοτιστεί και αποσυναρμολογηθεί.
Και δράστες αυτού του μεγάλου σαμποτάζ του ΝΟΥ ήταν και είναι φυσικά οι εκπρόσωποι και τα “ιερατεία” των εξουσιών. Γι αυτό και κάθε φορά στην πορεία τω αιώνων που τα “καθαρά μυαλά” τους παίρνουν είδηση και τους ξεφωνίζουν, τούτοι εύκολα πανικοβάλλονται και για να περισωθούν πρώτα εξοντώνουν το “μαρτυριάρη” κι ύστερα το παίζουνε “ο Μανωλιός που βάζει τα ρούχα του αλλιώς”. Από τους “βασιλιάδες” βαπτίζονται πλέον πρόεδροι. Κι το “Ελληνικόν Βασίλειον”, εύκολα μεταμορφώνεται πλέον σε Ελληνική Δημοκρατία. Η πεμπτ-ουσία της εξουσίας παραμένει, βεβαίως, απολύτως ίδια παρά τα “λίφτινγκ” που απαιτούνται κάθε φορά για να κρύβεται η φθορά του χρόνου πάνω της.
Αν και στο ζήτημα της εξουσίας όλα δείχνουν πως η εξέλιξή της ακολουθεί κι αυτή ,όπως όλα στη ζωή τις διαπιστώσεις του Ηράκλειτου και του Δαρβίνου και αν μη τι άλλο από την άσκησή της κατά τρόπο χυδαίο και απάνθρωπο, περνά στα προσχήματα και τις μεταμφιέσεις της με ανθρώπινο πρόσωπο, αυτό σημαίνει πως λίγα είναι πλέον τα “ψωμιά” της. Κάτι λίγους αιώνες ακόμα, μετρημένους στα… δάχτυλα τους ενός χεριού!
Αλλά, οι νέες κοινωνίες , εκείνων των καιρών, αν κάτι πρωτίστως δε θα αποδεχτούν πλέον και επ΄ ουδενί από τις παλιές , τις δικές μας κοινότητες , θα είναι η εξουσία. Και όχι μόνο με τον τρόπο που ασκείται, έστω και σε ηπιότερες μορφές. Θα ζητήσουν την “κεφαλήν της επί πίνακι”. Θα την καρατομήσουν. Η κοινωνία τους θα είναι πρώτα ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΤΙΚΗ. Και τέτοια κοινωνία απαιτεί μέλη με καθαρό ΝΟΥ και απαλλαγμένα από ΦΟΒΟ.
Αλλά, κι αυτός ο προσδιορισμένος παραπάνω χρόνος της κατάργησης της εξουσίας, θα μπορούσε υπό ΔΥΟ προϋποθέσεις να ελαχιστοποιηθεί, να μετριέται πλέον από τώρα , πάλι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά σε… δεκαετίες! Η τεχνολογική και μόνο έκρηξη των 4 τελευταίων δεκαετιών αποτελεί εγγύηση μιας παρεμφερούς απεικόνισης.
Α. Η κατίσχυση της ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ.
Τα ρομπότ με εξελιγμένες νοητικές ικανότητες και υπό-σε ανθρωποκεντρική κατεύθυνση η λειτουργία τους, είναι η ελπίδα πως θα καταφέρουν να ανοίξουν το δρόμο και να τον κάνουν πιο σύντομο. Φτάνει ο προγραμματισμός τους από την “ομάδα των σοφών” να είναι απολύτως υγιής, φυσικός και ανθρωποκεντρικός με βάση τις αναφαίρετες, ,διαχρονικές και αναντικατάστατες αρχές της Φύσης, που ακόμα και τα σημερινά Συντάγματα, έστω και προσχηματικά και κατ΄επίφαση, κατοχυρώνουν.
Τα ρομπότ θα ασκήσουν πλέον την “εξουσία” την αναγκαστική αυτή περίοδο της μεταβολής, το μεσοδιάστημα της ριζικής αλλαγής, μέχρι να περάσουν οι κοινωνίες στην από κει όχθη. Ακόμα και οι Μαρξιστές είχαν διακρίνει μια τέτοια κατάσταση , ως απαραίτητο διάστημα υπό τη “χοντροκομμένη” και ατυχή έκφραση “δικτατορία του προλεταριάτου για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό- κομμουνισμό που βέβαια δεν έγινε ποτέ. Το ρομπότ ως πρόεδρος της κυβέρνησης, αλλά και ως δάσκαλος, δικαστής- αστυνόμος, πυροσβέστης, εργάτης, γιατρός και “δημοσιογράφος”, θα επωμιστεί όλο το βάρος της μεταμόρφωσης , της απεξάρτησης του ΝΟΥ από τις “ουσίες”. Τις επικίνδυνες παρενέργειες, πρωτίστως εκείνες της αγριότητας ΤΩΝ ΕΝΣΤΙΚΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ-ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΩΝ , αλλά και τις ιδιοκτησιακές, της θρησκείας, του εθνικισμού, του ρατσισμού, της διάκρισης των ανθρώπων σε φύλα. Εν ολίγοις , της επανόρθωσης, της επιδιόρθωσης και της επανατοποθέτησης του τρένου στις γραμμές με επαναπροσδιορισμό της πορείας του. ΄Ολο αυτό το μεσοδιάστημα που θα χτίζεται από τα ρομπότ η Νέα κοινωνία, το άτομο θα παρακολουθεί κατάπληκτο, μεν, τις αλλαγές, αλλά και με ευεπίφορη την επιθυμία και τη διάθεση για ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ . Να απαλλαγεί, όσο γίνεται καλύτερα και γρηγορότερα από τα παλιά βαρίδια και να πετάξει ελεύθερο στους ορίζοντες της Μελλοντικής Κοινωνίας.
Β. Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΕΓΩΓΗΙΝΗ ΖΩΗ.
Φαίνεται να είμαστε κοντά στην επικοινωνία με εξωγήινη ζωή. Κι αυτό δε σημαίνει απαραίτητα “συνάντηση” με “οντότητες”, με “πρόσωπα”. Αν και δύσκολο κανείς με τη σημερινή λογική να αποδεχτεί πως στο άπειρο διάστημα και στους αναρίθμητους τόπους (αστέρες) μόνο στη μικρή Γη εδέησε ή έτυχε να υπάρχει ζωή. Μοιάζει το ίδιο εξωφρενικό, όσο και ο τρόπος που η Γένεση του Μωυσή περιγράφει την “κοσμογονία”.
Πιθανότερη, λοιπόν, είναι η ύπαρξη και άλλων “πολιτισμών”, ανάλογων, αντίστοιχων ή συγγενών-παρεμφερών με τον δικό μας. Και οι φορείς τους ίδιοι, όμοιοι με μας, ως “όντα” και προσωπικότητες. Αλλά κι αυτό να μη συμβαίνει ,να έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο ζωής ,παντελώς διάφορο από το δικό μας ή ακόμα, αν ό,τι χαρακτηρίζουμε εδώ ως “ζωή”, εκεί να μην υφίστανται ως προς τα ίδια υλικά και στοιχεία που την οικοδομούν και τη συνθέτουν κι αυτό ακόμα αν συμβαίνει, δεν αναιρείται η σημασία της επικοινωνίας και της εμπειρίας με την καινούρια ζωή και τους νέους “κόσμους για το δικό μας πολιτισμό στις Μελλοντικές κοινωνίες.
Στην περίπτωση που η νέα εξωγήινη “οντότητα “, ο καινούριος για μας “Ανθρωπος”, ανεξάρτητα από τις μικρές ή μεγάλες διαφορές του ,ανατομικές και ψυχολογικές μαζί μας, έχει αναπτύξει τόσο θαυμαστό τεχνολογικό πολιτισμό, ώστε να μπορεί εύκολα να φτάσει ως εδώ, διανύοντας τεράστιες αποστάσεις. μετρημένες σε “έτη φωτός”, σημαίνει πως και ο υπόλοιπος, ειδικά ο “ανθρωποκεντρικός” του πολιτισμός, θα είναι αντίστοιχος του ύψους και της ποιότητας του τεχνολογικού του , εφάμιλλος θαυμασμού. ΄Αρα, φιλικός προ άλλα όντα και πολιτισμούς .Και καθόλου κατακτητικός, ιμπεριαλιστικός, “ιδιοκτησιακού” χαρακτήρα.
Ακόμα, όμως και αν είναι εχθρικός ο συγκεκριμένος πρώτος “πολιτισμός” με τον οποίο θα επικοινωνήσουμε, δε αναιρεί τη δυνατότητα παράλληλης ή και ταυτόχρονης επικοινωνίας με άλλο η άλλους πολιτισμούς, φιλικούς στο δικό μας, ισχυρότερους και εχθρικά διακείμενους προς τους μη φιλικούς. Κι αυτό συνεπάγεται συνεργασία και προφύλαξη του γήινου συμμάχου.
Με τέτοια λοιπόν, “κοσμογονική” επικοινωνία, είναι πλέον ή σίγουρο πως ο δικός μας πολιτισμός, ως ελλιπής, θα επηρεαστεί καταλυτικά. Σε σημείο ,μάλιστα, που αν ο ανώτερος από το δικό μας πολιτισμό είναι εύκολα αντιγράψιμος ή προσαρμόσιμος στις δικές μας ιδιότητες κα τα οικεία δεδομένα, τότε, δε θα μιλάμε πια για γήινο πολιτισμό αλλά για άλλον, εντελώς διαφορετικό. Σήμερα, δεν είμαστε σε θέση ούτε καν να τον φανταστούμε. Πολύ περισσότερο να τολμήσουμε να τον περιγράψουμε.