Το σκάνδαλο των υποκλοπών φτάνει και στους Financial Times
efsyn.gr
Μετά τα τελευταία «χτυπήματα» από New York Times και Politico που δημιούργησαν πανικό στο Μαξίμου και έφεραν αήθεις επιθέσεις και στοχοποίηση δημοσιογράφων, ήρθε η σειρά των Financial Times να ασχοληθούν με το σκάνδαλο.
Σε ρεπορτάζ της η εφημερίδα επισημαίνει ότι αυξάνεται η πίεση προς τον πρωθυπουργό και κάνει λόγο για «οξύ πολιτικό πρόβλημα».
Η έγκυρη εφημερίδα παρουσιάζει το σκάνδαλο υποκλοπών της ΕΥΠ με κορύφωση την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, ενώ καταγράφει τα ερωτήματα που είχαν δημιουργηθεί από την περίοδο της εκλογής Μητσοτάκη, όταν πήρε υπό τον έλεγχό του την ΕΥΠ και έβαλε ως επικεφαλής τον Παναγιώτη Κοντολέωντα.
Παράλληλα, αναφέρεται στη μάχη που είναι σε εξέλιξη στη Βουλή, ενώ μιλά για κοινό μέτωπο της αντιπολίτευσης με στόχο να πληγή η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οι Financial Times παραμένουν προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους, παρουσιάζοντας, ωστόσο, αριθμητικά στοιχεία που έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Η εφημερίδα επισημαίνει ότι, όπως έγινε γνωστό, υπάρχουν 15.000 περιπτώσεις παρακολούθησης την τελευταία τριετία. Το 2004 όταν, λόγω Ολυμπιακών, η χώρα θεωρούνταν στόχος τρομοκρατικής επίθεσης, ο αριθμός αυτός ήταν λιγότερος από 500.
Φιλοξενεί, ακόμη, δηλώσεις του Δημήτρη Παπαδημητρίου, καθηγητή πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, ο οποίος σημειώνει ότι το σκάνδαλο θα μπορούσε «να χαλάσει την εικόνα που χτίζει προσεκτικά τα τελευταία χρόνια ο Μητσοτάκης ότι πρόκειται για έναν πολιτικό με φιλελεύθερες απόψεις για την οικονομία και τα κοινωνικά ζητήματα».
Τέλος, ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι Financial Times στέκονται στην τελευταία δημόσια τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν είχε κάνει λόγο για «σκοτεινές δυνάμεις», φιλοξενώντας ανώνυμη κυβερνητική διαρροή, η οποία επαναφέρει το σενάριο για ρωσικό δάκτυλο.
Η ανάμειξη της Ρωσίας στο σκάνδαλο παρακολουθήσεων, άλλωστε, ήταν μια από τις πρώτες δικαιολογίες που χρησιμοποίησε η κυβερνητική πτέρυγα και τώρα, όπως αναφέρουν οι FT «άτομο κοντά στον Μητσοτάκη δηλώνει ότι τα λόγια αυτά ήταν νύξη προς τη Ρωσία καθώς η Ελλάδα αντιτίθεται στην εισβολή στην Ουκρανία. Δεν μπορεί να είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες έχουμε δει προσπάθειες αποσταθεροποίησης μιας σειράς από Ευρωπαϊκές χώρας με έμμεσους ή άμεσους τρόπους».
****
New York Times, Politico και Financial Times, μπορεί να μην είναι iefimerida.gr και documento, αλλά ανήκουν και τούτες στη μεγάλη φαμίλια των Γκέμπελς. Δεν έχουν, δα, για χόμπι την αλήθεια! Ούτε καν στο ελάχιστο πλησιάζουν τις προδιαγραφές που ορίζονται στα Συντάγματα και τους νόμους “κράτους δικαίου” για τη λειτουργία του Τύπου (ως θεσμός και εξουσία), για να σεμνύνονται πως τον υπηρετούν. Ακολουθούν και τούτα τα ονόματα με αφοσίωση και πίστη το παγκόσμιο εμπορικό, κερδοσκοπικό μοντέλο και τους ανήθικους νόμους της βιομηχανίας της παραπληροφόρησης.
Να μην πάμε μακριά. Πού ήταν τα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά βιομηχανικά μεγαθήρια , οι ναυαρχίδες της προπαγνάνδας και της παραπλάνησης των “ΜΜΕ”, όταν ο Τζον Μπους εισέβαλε στο Ιράκ το 2003, χωρίς λόγο και αιτία, με κατασκευασμένα ψεύδη και ανύπαρκτα στοιχεία για χημικά όπλα; Οι Γκέμπελς στα Μέσα παραπληροφόρησης πρωτοστάτησαν εκείνη την εποχή στην απάτη. Είναι ηθικοί αυτουργοί μιας τραγωδίας ενός λαού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αλλά και υπεύθυνοι για την ατιμωρησία ενός εγκληματία πολέμου ,όπως είναι ο Τζορτζ Μπους.
Η εγκυρότητα δεν έχει να κάνει με το όνομα, αλλά με την ιδιότητα .Η ιδιότητα και η ενασχόληση της παγκόσμιας γκεμπελικής βιομηχανίας, όπως είπαμε, είναι πρωτίστως η εμπορική, η διαφήμιση, η άγρα συνδρομών από πελάτες, συνήθως με χαρακτηριστά χαχόλων. Καταστήματα και πολυκαταστήματα, άλλα πολυτελή και σε γωνία και άλλα χωμένα και φτωχικά. Τελεία και παύλα!
Καθόλου, επομένως, δεν αποκλείουμε οι υποκλοπές να είναι έργο της εγκληματικής ρώσικης τακτικής. Την είδαμε πάμπολλες φορές σε άλλες χώρες. Ακόμα και στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές. Και πρόσφατα στην Ιταλία. Είναι το νέο ισχυρό όπλο στα χέρια τυράννων και δικτατόρων, όπως είναι ο Νέος Χίτλερ της Ρωσίας.
Η Ελλάδα, με τη γραμμή που ακολούθησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία και η μέχρι σήμερα αντιρωσική πολιτική της, είναι “κόκκινο πανί”. Και, όντως, σοβαρός λόγος να χρεωθεί κι αυτό το εγχείρημα αποσταθεροποίησης της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο με όλα τα μέσα που έχει κηρύξει ο παρανοϊκός Τσάρος. Αν κάποιος είναι ισχυρός κάρφος στο μάτι του ρώσικου τέρατος και πρώτος στη λίστα για εκδίκηση, είναι Ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο ΄Ορμπαν, ο Βούτσιτς και ο Ερντογάν , αν και δεν είναι μακριά σε πολιτική συμπεριφορά από το δικό μας ,όχι μόνο δεν έχουν υποστεί κυβερνητική ζημιά σε κανένα επίπεδο, αλλά αντίθετα είναι τα καλά παιδιά που τα κανακεύει ο Ρώσος δικτάτορας και τους αμείβει για τη στήριξη που του παρέχουν.
Οι πρόσφατες πυρκαγιές με σχεδόν βεβαιότητα, είναι επίσης έργο ρώσικου χεριού. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Με κάθε μέσο το μαφιόζικο, πλην των άλλων , πουτινικό καθεστώς, παλεύει να αποσταθεροποιήσει τις κυβερνήσεις που είναι εναντίον του . Απώτερος στόχος και κύρια επιδίωξη, η άνοδος στην εξουσία αν όχι φιλορώσικων εξουσιών, αλλά τουλάχιστον ισαποστάκηδων και χλιαρών Νατοϊκών. Καθαρή και σε καθημερινή βάση αυτή η διαπίστωση .
Από την άλλη, καθόλου δε μας πείθει η ευαισθησία των μεγάλων αυτών κέντρων παραπληροφόρησης, ξαφνικά σήμερα και ομοθυμαδόν για την.., τρωθείσα, λόγω υποκλοπών, τιμή της ελληνικής δημοκρατίας , που κατά τα άλλα ,είναι από χίλιες μεριές διάτρητη. Τους μάραναν οι παρακολουθήσεις! ΄Οχι οι χιλιάδες νεκροί από την πανδημία, έργο της ανικανότητας της κυβερέρνησης, οι μίζες του αρχιερέα της διαφθοράς, η νέα χρεοκοπία, το μέγα πολιτικό και δικαστικό σκάνδαλο της αθώωσης των ενόχων της Νovartis στο οποίο οι κατήγοροι κατέστησαν κατηγορούμενοι και οι ένοχοι δικαστές.
Ουδένα σώφρονα , συνετό και συνειδητοποιημένο πολίτη πείθουν οι δημαγωγικές φωνές. Ειδικά , όσων έχουν “χεσμένη”, εδώ και χρόνια, “τη φωλιά” τους στο κορυφαίο ,παγκόσμιο ζήτημα της σωστής, σφαιρικής ενημέρωσης- πληροφορίας και της δίκαιης, αντικειμενικής κριτικής των δρώμενων. Ιστορικών και μη.
New York Times, Politico και Financial Times δεν έχουν κανένα λόγο να υπερηφανεύονται πως τα δημοσιευματά τους “κάνουν τη μεγάλη διαφορά” από τα άλλα. Πως ανήκουν στο κλαμπ των εκλεκτών του παγόσμιου (γκεμπελικού ) Τύπου. Να επαναλάβουμε πως “τα γουρούνια έχουν όλα την ίδια μούρη”. Αν διαφέρουν σε κάτι, είναι στο χρώμα. ΄Ασπρα, μαύρα, κίτρινα. Αλλά…γουρούνια!