Είχα την τύχη στη ζωή μου , ως ιστορικός, να συναντήσω πριν χρόνια επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Οι διηγήσεις, αλλά και η παρουσία και η στάση ζωής τους, με σημάδεψαν και ως άτομο και ως ιστορικό. Και είναι αυτός ο λόγος που και παλιά, πολύ περισσότερο σήμερα, η ευαισθησία μου συμπλέει στο ίδιο σκάφος και με τις δύο αυτές ιδιότητες.
Και είναι ο ίδιος λόγος ,επίσης , που είμαστε σκληροί και απόλυτοι εδώ στον τρόπο της διαχείρισης της Ιστορικής Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Και γινόμαστε ακόμα πιο αυστηροί, όταν το ίδιο το Ισραήλ, ως κράτος πια με τους θεσμούς και τα όργανά του, ή κωφεύει εντελώς σε προσβολές αυτής της Μνήμης ή αντιμετωπίζει τους δράστες, ιδιαίτερα της άρνησης του Ολοκαυτώματος , με «διπλωματία», σε χαμηλούς τόνους. Στάση που φτάνει ως και στα όρια της ανοχής, ακόμα και της αδιαφορίας.
΄Οπως για παράδειγμα στην Ελλάδα, όταν τουλάχιστον δύο , αρνητές του Ολοκαυτώματος και αντισημίτες , κατέλαβαν υψηλές κυβερνητικές θέσεις (υπουργοί) . Και πρόσφατα μια ΝεοΝαζί δικαστίνα προωθήθηκε στη θέση της αντιπροέδρου στο Ανώτατο δικαστήριο της χώρας (΄Αρειος Πάγος).
΄Όμως, δεν είδαμε σήμερα τον “πρέσβη του Ισραήλ” να απεκδυθεί για λίγο την αβρότητα που του επιβάλει η διπλωματική του ιδιότητα και να πάρει στο χέρι το «μαστίγιο» γι΄ αυτή την ασέβεια (΄Υβρις) που διέπραξε η ελληνική κυβέρνηση. Ακόμα και με οποιοδήποτε κόστος στη διπλωματικό του έργο.
Δεν είναι όλα ,κύριε Πρέσβη, διπλωματία, ελιγμοί και “άσσοι στο μανίκι”. Ιδιαίτερα το Ολοκαύτωμα είναι αδιαπραγμάτευτο, “άβατο” και απαγορευτικό για κάθε είδους συναλλαγή. Τα θύματά του ξεπέρασαν πια τα στενά φυλετικά και εθνικά σύνορα. Είναι σύμβολα. Είναι οι δικοί μας νεκροί. Του κόσμου ολόκληρου. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!
Σας παραθέτουμε ανάρτησή μας εδώ στις 7/7/2022, την οποία την ίδια ημέρα κοινοποιήσαμε και στην πρεσβεία σας
“Είμαι ναζί και φασίστας” είπε ο Κώστας Πλεύρης
***
Περίεργο δεν είναι . Εδώ και δεκαετίες γνωστό ποιος είναι ο ,πέρα από φασίστας και ανεκδιήγητος και φαιδρός Κώστας Πλεύρης. Ναζί, ατιμώρητος, μάλιστα, που η θέση του (ηθικός αυτουργός σε 60 δολοφονίες και 3.500 επιθέσεις και κακοποιήσεις) θα έπρεπε να είναι στο εδώλιο σήμερα και όχι στα έδρανα των συνηγόρων υπεράσπισης του ΝεοΝαζί συναγωνιστή του Λαγού.
Ακόμα χειρότερα που, αν και δικηγόρος, το παίζει και ιστορικός. Είναι συγγραφέας ,λέει… ιστορικών πονημάτων (!) που στη γλώσσα του νόμου τέτοιο έγκλημα έχει διάφορους χαρακτηρισμούς. ΄Ολοι προς την κατεύθυνση της «αντιποίησης επαγγέλματος». Σαν να παρουσιαζόμουνα ελόγου μου στην αίθουσα δικαστηρίου ως συνήγορος με τα παράβολα στο χέρι να εκπροσωπήσω κατηγορούμενο. Κι ακόμα χειρότερα, γιατί το έργο του ιστορικού δε συγκρίνεται με εκείνο ενός δικηγόρου ή δικαστή. Πόσω μάλλον, ενός ψευδοϊστορικού Ναζί και Φασίστα.
Από την άλλη, ο γιος του ανακτορικού ανδρός Κων. Μητσοτάκη, ο οποίος (για να θυμηθούμε ιστορία) ετοίμαζε τη δικτατορία των στρατηγών, σήμερα πρωθυπουργός της Ελλάδας και όνειδος της χώρας, αντάμειψε τον Ναζί και Φασίστα Κώστα Πλεύρη και έκανε το γιο του υπουργό υγείας. Ναζί και φασίστας και τούτος, Εβραιοφάγος και αρνητής του Ολοκαυτώματος. ΄Ολα αυτά τα προσόντα είδε ο Κυριάκος Μητσοτάκης (΄Ορμπαν της Ελλάδας) και τον προήγαγε σε κορυφαίο υπουργό της ακροδεξιάς κυβέρνησής του.
Πείτε μου στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση μια κυβέρνηση χώρας-μέλους που θα είχε τόσους ακροδεξιούς υπουργούς στους κόλπους της ,δηλωμένους και καταχωρημένους σε δυναστείες Ναζί , όπως του Κώστα Πλεύρη κι αν θα μπορούσε να σταθεί, έστω και μια μέρα στην εξουσία. ΄Αλλη μια φορά είμαστε η ΝΤΡΟΠΗ της Ευρώπης. Μόνο σε τέτοιες πρωτιές διαπρέπει αυτή, η εκτός από φαιδρή και διεφθαρμένη χώρα.
Αλλά, ας είμαστε αυστηροί και ιστορικά ακριβοδίκαιοι. Μεγάλη ευθύνη φέρει επίσης η κυβέρνηση του Ισραήλ. Επί χρόνια τώρα απέφυγε να καθίσει στο σκαμνί (να ζητήσει την έκδοσή τους ) και να τιμωρήσει σκληρά τύπους σαν τον Κώστα Πλεύρη σε όλο τον κόσμο , που φτύνουν τα εκατομμύρια θύματα του φρικιαστικού Ολοκαυτώματος.
Ακόμα και τους παλιούς Ναζί στην ουσία τους άφησε ατιμώρητους. Κυνήγησαν και τιμώρησαν ελάχιστους μεγαλόσχημους. Κι άφησαν ελεύθερους να φύγουν πλήρεις ημερών οι περισσότεροι από τους φυσικούς αυτουργούς. Εκείνοι που άναβαν τις φωτιές στους φούρνους και τσουβάλιαζαν στα τρένα για τα Νταχάου τα θύματα της ναζιστικής παράνοιας.
Και σήμερα , μετά την αμετροέπεια και την ΄Υβρη του παρανοϊκού Κώστα Πλεύρη, ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΄Η ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ . ΚΑΥΧΑΤΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΘΗΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ. ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ. ΟΥΔΕΙΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟ, ΤΟ ΑΔΕΙΑΝΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ.
Ντροπή στο Ισραήλ! Κουράστηκαν! ΄Εκλεισαν κι αυτοί τα αυτιά τους πια στις κραυγές εκείνων των θυμάτων που μετριούνται σε εκατομμύρια. Και ας ήταν οι περισσότεροι ομοεθνείς τους. Το μόνο τους κρίμα ήταν αυτό. Γεννήθηκαν και πολιτογραφήθηκαν Εβραίοι. Το αίμα τους ακόμα βοά!
Γράφαμε στις 10-12-2013:
Θεσσαλονίκη: Πέθανε ένας από τους τελευταίους Εβραίους που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Ο ένας μετά τον άλλον φεύγουν από τη ζωή και οι τελευταίοι εναπομείναντες Έλληνες Εβραίοι που επέζησαν των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σε ηλικία 86 ετών, ο Βενιαμίν Καπόν άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή στη Θεσσαλονίκη.
Ο Βενιαμίν Καπόν, ανήλικος ακόμη, μεταφέρθηκε με τρένο μαζί με τους γονείς και τις δύο αδερφές του στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου, ενώ στη συνέχεια οδηγήθηκε σε αρκετά ακόμη στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί έγινε ο αριθμός 182486. Τον Απρίλιο του 1945 τον απελευθέρωσαν οι ‘Αγγλοι στρατιώτες από το Μπέργκεν Μπέλσεν.
“Ο Βενιαμίν Καπόν ήταν πάντα έτοιμος να σταθεί στους νεώτερους και να συζητήσει προσφέροντας τις πολύτιμες εμπειρίες του, ακόμη και όταν καλούνταν να αφηγηθεί τα τραυματικά βιώματα του Ολοκαυτώματος”, δήλωσε ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Δαυίδ Σαλτιέλ, εκφράζοντας τη βαθύτατη θλίψη του.
Σύμφωνα με στοιχεία από την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης αυτή τη στιγμή παραμένουν εν ζωή δεκατέσσερις επιζώντες του στρατοπέδου Άουσβιτς – Μπίρκεναου και δέκα επιζώντες του Μπέργκεν Μπέλσεν.
Οι ‘Ελληνες Εβραίοι πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονταν σε πάνω από 77.000 άτομα και συγκροτούσαν 25 συμπαγείς θρησκευτικές κοινότητες σε όλη την Ελλάδα, από τις οποίες μεγαλύτερη ήταν αυτή της Θεσσαλονίκης με 56.000 άτομα.
Οι διωγμοί εναντίον των Εβραίων της θεσσαλονίκης ξεκίνησαν από την Πλατεία Ελευθερίας τον Ιούλιο του 1942. Μέχρι τον Αύγουστο του 1943 με 19 σιδηροδρομικές αποστολές οδηγήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου έγινε η εξόντωσή τους.
Από τους περίπου 50.000 Θεσσαλονικείς ‘Εβραίους κατάφεραν να σωθούν και επέστρεψαν μετά τον πόλεμο μόλις 2.000, χίλιοι από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και χίλιοι από τα βουνά. Ο Βενιαμίν Καπόν ήταν πατέρας του αντιδημάρχου Επιχειρηματικότητας και Απασχόλησης του Δήμου.
****
Σήμερα, εδώ στη Σουηδία, πληροφορήθηκα το θάνατο του Βενιαμίν Καπόν. Αν ήμουν κάτω, θα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη να αφήσω ένα τριαντάφυλλο στον τάφο του νεκρού ήρωα. Το έκανα πολλές φορές παλιότερα, όταν ήμουν στην πατρίδα και μάθαινα για το θάνατο ενός επιζώντος ΄Ελληνα Εβραίου του Ολοκαυτώματος. ΄Ηταν μια υπόσχεση του ιστορικού στην Ιστορία . Αλλά, σήμερα δεν είμαι κάτω ,δε θα πάω. Θα καταθέσω, όμως, σ΄αυτό το κείμενο τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν, γράφοντας αυτές τις γραμμές και θα ανανεώσω έναν όρκο που έδωσα πολύ-πολύ καιρό πριν.
Χτες εδώ στο Homo-Naturalis.gr δημοσίευσα και σχολίασα, ακριβώς κάτω από αυτό το κείμενο, τις φρικιαστικές σκηνές με τους Χρυσαυγίτες -Νεο-Ναζί να ορκίζονται στις τελετές τους πως … σκοτώνουν τον Εβραίο που κρύβουν μέσα τους! Σήμερα, διαβάζω την είδηση του θανάτου του Εβραίου της Θεσσαλονίκης Βενιαμίν Καπόν και ξαναφέρνω στη μνήμη μου την Ιστορία. ΄Οχι αυτή που μελετώ και “υπηρετώ”, αλλά αυτή που βίωσα, όταν παλιότερα κατέγραφα τις μνήμες από επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος Εβραίους. Μια φράση και ένας όρκος με σημάδεψαν για πάντα από εκείνη την περίοδο μέχρι σήμερα. Και ο όρκος εκείνος με κυνηγάει από τότε, έγινε ο χειρότερος εφιάλτης μου .Και ήταν πολλές οι νύχτες, που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι, όταν ηχούσε στα αυτιά μου σαν τον χτύπο τεράστιας, αλλόκοτης καμπάνας.
΄Οταν κατέγραφα εκείνα τα βιώματα κάποιων επιζώντων από το Ολοκαύτωμα, ομολογώ πως δεν μπορούσα ποτέ να φορέσω τη “σιδερένια πανοπλία” του ιστορικού και να μείνω αλώβητος από τις επιθέσεις των αφηγητών στο συναισθηματικό μου κόσμο. Η φόρτιση, θετική ή αρνητική , λένε, είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ιστορικού. Η ψυχρή, ανεξάρτητη, “αδιάφορη” ματιά στα γεγονότα, είναι η καλύτερη “συνταγή” για να “γράφεις” ιστορία.
Σχεδόν τα είχα καταφέρει μέχρι τότε, να μένω ανεπηρέαστος και από τα ιστορικά δρώμενα και από τα ιστορικά πρόσωπα, ειδικά όταν είχα την τύχη να τα περιγράφω, να τα καταγράφω και να τα κρίνω με τη μοναδική εμπειρία της ιστορικής αποκλειστικότητας. Με τους Εβραίους αφηγητές, όμως, έσπασε αυτός ο κανόνας .
΄Ηταν τότε που για πρώτη φορά ανακάλυψα τη σπουδαιότητα της Ιστορικής Δημοσιογραφίας, της οποίας ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, όπως έχουμε αναπτύξει στην “Εισαγωγή”, είναι η συναισθηματική προσέγγιση των γεγονότων και των προσώπων. Τότε, λοιπόν, σ΄εκείνες τις διηγήσεις,θυμάμαι πως δεν είδα κανέναν από τους αφηγητές να μην αναλύεται σε δάκρυα, όσο γύριζε πίσω το “ρολόγι της ιστορίας” και με “κοινωνούσε” από τις συγκλονιστικές και συνάμα φρικιαστικές εμπειρίες-αλήθειες των παθών του. Κάποιοι,σταματούσαν στη μέση τη διήγηση απρόσμενα και έκλαιγαν γοερά, με λυγμούς. Κάποιοι, μόλις ολοκλήρωναν την εξιστόρηση, ξεσπούσαν κι αυτοί , αλλά με βουβό,υπόκωφο κλάμα. Κανείς, πάντως, δε θυμάμαι να μην “έσπασε”, να μη θρήνησε, να μη μοιρολόγησε.
Κι όταν μια φορά τόλμησα να ρωτήσω κάποιον από εκείνους τους γέροντες, αν ο θρήνος ήταν μνημόσυνο στους νεκρούς ή πόνος και φρίκη από την ανάμνηση της τραγωδίας, “όχι”, μου είπε, “ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι οργή. ΄Οχι για τους Ναζί. Για τους ομοεθνείς μου σήμερα. Δεν εκδικήθηκαν το αίμα των εκατομμυρίων νεκρών μας, δε τους δικαίωσαν”! -Δηλαδή; Τόλμησα να ρωτήσω. -Τί θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερο; “Δεν εξάλειψαν την κατάρα του Ναζισμού από προσώπου γης” , απάντησε. “Δε θα έπρεπε στις μέρες μας τέτοιο φρικιαστικό φαινόμενο να ζει ούτε σαν υποψία ,παρά μόνο ως ιστορική μνήμη “!
Βλέπω τις φρικιαστικές σκηνές της ορκωμοσίας των Νεο-Ναζί στο βίντεο και ακούω τη φράση του Χρυσαυγίτη “να σκοτώσουμε τον Εβραίο” και φρίττω. Αναθυμιέμαι πάλι την πικρή κουβέντα του γέροντα ,που επέζησε της φρίκης του Ολοκαυτώματος και σκέφτομαι ακόμα πως όσο ζω, οφείλω ως ιστορικός να κρατήσω τον όρκο που του είχα δώσει τότε :- Η Ιστορία θα δικαιώσει τα εκατομμύρια θύματα του Ναζισμού. Στο υπόσχομαι. Είναι χρέος της. Αυτή θα αναλάβει το έργο που δεν έφεραν σε πέρας οι ομοεθνείς σου.
Αυτό τον όρκο ανανεώνω σήμερα, ξαναβλέποντας το βίνετο της ορκωμοσίας των Νεο-Ναζί, ενώ διαβάζω παράλληλα για το θάνατο του Βενιαμίν Καπόν.
ΔΕ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
΄