Τους ΄Ελληνες στην ιστορική τους πορεία στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, αν τους διακρίνει ένα κυρίαρχο (ανάμεσα σε πολλά άλλα) χαρακτηριστικό, είναι ο…ραγιαδισμός τους. Το ίδιο , ως εθνικό κουσούρι πια, ακολουθεί τις περισσότερες γενιές μέχρι σήμερα.
Το ραγιαδισμό τα λεξικά τον ορίζουν ως “η νοοτροπία του ραγιά, το πνεύμα υποταγής και αποδοχής της δουλείας ή της εξάρτησης. Δουλοφροσύνη, υποτακτικότητα». Είναι κι αυτά . Ακόμα περισσότερο, όμως, ίσως και χειρότερο από την «απλή» υποταγή, ως απαραίτητο συμπλήρωμα του ορισμού, είναι η κατάσταση αναξιοπρέπειας, επακόλουθο της υποταγής και της παράδοσης σε σημείο, μάλιστα που να θεωρείται αρετή, προσόν η δουλοφροσύνη ,η υποταγή και δικαίωμα (!) να πολεμάς και να προδίδεις εκείνους που δε θέλουν και δεν είναι ίδιοι σαν κι εσένα.
Αν δεχτούμε την ελληνική φυλή, ως ενιαία και ως συνέχεια από την αρχαιότητα (βολική κατάταξη φυλών και εθνών ,που δεν έχει ιστορική βάση για όλες τις χώρες και τα έθνη του κόσμου) η επανάσταση του 1821, δεν είναι η συνέπεια μιας (σχεδόν) για τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς στους Οθωμανούς, αλλά η πρώτη (και μοναδική) μετά από πολλούς αιώνες. Αρχής γενομένης από την υποταγή της ελληνικής γης στους Ρωμαίους, αργότερα στους Βυζαντινούς ,για να ολοκληρώσουν την κατάκτηση οι Οθωμανοί.
Εξεγέρσεις σε όλους αυτούς τους αιώνες της κατοχής από αυτοκρατορίες του ελλαδικού χώρου, αντίστοιχες για παράδειγμα στη Δακία (σημερινή Ρουμανία) ειδικά των Γερμανικών φύλων στις περιοχές πάνω από τον Ρήνο, που δεν υποτάχτηκαν ποτέ στη Ρώμη, όμοιες αντιστάσεις δεν υπήρξαν στο δικό μας εδαφικό χώρο. Η επανάσταση του 1821,ήταν η πρώτη γενικευμένη εξέγερση για την απελευθέρωση και την ίδρυση εθνικού κράτους. Οι τότε μεγάλες Δυνάμεις, με πρωτοστατούσα την τσαρική Ρωσία, ήταν εκείνες που ξεσήκωσαν για τους δικούς τους λόγους τους Ραγιάδες.
Αλλά και σε αυτή την όντως μεγάλη εξέγερση , δε συμμετείχε ομοθυμαδόν η “φυλή”, το ΄”Εθνος”,όπως το ορίζουμε σήμερα. Ούτε μπορεί κανείς ,αν θέλει να είναι δίκαιος ιστορικά, να πει πως οι ΄Ελληνες μόνοι τους απελευθέρωσαν και ίδρυσαν μια μικρή Ελλάδα ,λίγα χρόνια μετά. Το αίσιο τέλος εκείνη της επανάστασης φέρει τις υπογραφές πάλι των Μεγάλων Δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας.
Ασφαλώς, η επανάσταση του 1821,δεν υπήρξε, αμιγώς κοινωνική, όπως η Γαλλική ,αν και επηρεάστηκε από εκείνη. ΄Ηταν μια ΚΥΡΙΩΣ εθνική επανάσταση, αλλά με πολλά στοιχεία κοινωνικής εξέγερσης. Κι αυτό, φάνηκε αμέσως μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης του νεοσύστατου κράτους από τον Ιωάννη Καποδίστρια (διάβαζε Τσάρος). Η σκληρή αντικοινωνική πολιτική και η ανελευθερία , δρόμους που διάλεξε ο πρώτος κυβερνήτης,της μικρής Ελλάδας, έφεραν τη σύγκρουση με τη λαϊκή βάση. Και κατέληξε, όπως ήταν αναμενόμενο. στην εκτέλεση του δικτάτορα από τυραννοκτόνους και όχι δολοφόνους για προωπικές διαφορές (!), όπως η εθνικιστική ιστορία των κρατικιστών χαρακτηρίζει τους επικεφαλής του σχεδίου για μια καθαρή πια΄ κοινωνική εξέγερση των Ελλήνων.
.
Κι αν εκείνη η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, δεν είχε το αναμενόμενο από τους επικεφαλής επαναστάτες αίσιο τέλος, ήταν γιατί, όπως πολλές φορές συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, προδόθηκαν από εκείνους που τους υποσχέθηκαν στήριξη, για να ικανοποιήσουν τα δικά τους συμφέροντα. ΄Αγγλοι και Γάλλοι εν προκειμένω .αθέτησαν τις υποσχέσεις τους για βοήθεια μετά την εκτέλεση του δικτάτορα και ακολούθησαν τη δική τους πολιτική, αφού πρώτα παράδωσαν στην εκδικητική βία του συστήματος τους πρωταγωνιστές ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΥΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΦΑΝΕΡΑ ΠΛΕΟΝ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ.
Χρόνια,μετά, το κίνημα του 1909 στο Γουδί, που κάποιοι χαρακτηρίζουν «κοινωνική επανάσταση» στην πραγματικότητα ήταν ένα κίνημα στρατιωτικό (“χούντα”) , που ναι, μεν, αργότερα είχε και τη λαϊκή στήριξη, όμως δεν έπαυε να είναι ένα πραξικόπημα. Και θα λέγαμε, με όλες τις εύλογες ιστορικές επιφυλάξεις, περισσότερο έβλαψε παρά ωφέλησε τον τόπο. Ο κύριος λόγος είναι πως από εκείνη την εποχή και μετά εγκαινιάστηκαν οι συχνές επεμβάσεις του στρατού στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Απο εδώ και ύστερα, αν θέλουμε, χωρίς παραμορφωτικούς, κυρίως με δεξιούς -εθνικιστικούς φακούς και χρώματα, να βλέπουμε το ιστορικό γίγνεσθαι της χώρας , ο πιο σημαντικός σταθμός στις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού , γνήσιες κοινωνικές εξεγέρσεις των Ελλήνων, υπήρξε εκείνος του Ανταρτοπόλεμου από το 1941 μέχρι το 1949. Η πρώτη φάση ΚΑΙ με “εθνικά” γνωρίσματα (αντίσταση κατά ξένων κατακτητών στην περίοδο της Κατοχής), ως το 1944.
Με τη λήξη της Γερμανικής κατοχής μέχρι το τέλος της λαϊκής αυτής εξέγερσης το 1949 . βλέπουμε καθαρά πια τον κοινωνικό της προσανατολισμό και χαρακτήρα ,αφού σκόπευε στην ανατροπή του Συστήματος και την κατάκτηση της εξουσίας από τους εξεγερμένους, λαϊκούς αγωνιστές. Μια μεγάλη στιγμή στην Ιστορία του τόπου, που όμοιά της στην Ελλάδα δεν υπάρχει.
Και είναι αναγκαίο εδώ να τονίσουμε πως σε εκείνο το μεγάλο λαϊκό κίνημα , που οι στρατευμένες ή ανιστόρητες πένες χαρακτηρίζουν .ΕΜΦΥΛΙΟ(!), η λαϊκή συμμετοχή υπήρξε και μεγάλη και αυθόρμητα επαναστατική. Το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, έστω και αν δεν πήρε τα όπλα ,έβλεπε όχι με απλή συμπάθεια, αλλά με αγωνία και προσμονή την εξέλιξη του Αντάρτικου αγώνα.
Δεν υπήρχε ελληνική οικογένεια, άλλωστε, που να μην είχε ένα δικό της (κάποτε και όλα τα μέλη της) να συμμετέχει σε εκείνη τη μεγάλη αντίσταση . Την ελπίδα και τον αγώνα των Ανταρτών με τίμημα την ίδια τη ζωή τη δική τους και των κοντινών ανθρώπων τους για το χτίσιμο ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από τα δεινά, κοινωνικά αρρωστήματα του καπιταλισμού.
Είναι μια αλήθεια, όπως πολλές άλλες που η Δεξιά ΜΥΘιστορία δεν την έθαψε απλώς, αλλά και την κατασυκοφάντησε. Ακόμα χειρότερα πλην αυτήςτης Δεξιάς, ακόμα και τμήματα της Αριστεράς να φτάσουν στο σημείο εξομοίωσης των ιδεολόγων επαναστατών με τους ΠΑΛΟΥΚΩΤΕΣ ΚΕΦΑΛΙΩΝ, Δεξιούς Χίτες και Μάυδες . Το ιστορικό αυτό αίσχος συνεχίζεται ως σήμερα και με ανθρώπους της «τέχνης» οι οποίοι είτε από άγνοια ή και σκοπιμότητες (μικροοικονομικές κυρίως) αποφαίνονται πως τελικά …”στον ΕΝΦΥΛΙΟ ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΝΑΝΕ»)!
΄Οχι ,ασφαλώς! Σε καμιά περίπτωση η Ιστορία δεν εγκαταλείπει εκείνον τον απλό ΄Ελληνα Αντάρτη (πατέρα και παππού των σημερινών Ελλήνων) στα νύχια της μνησίκακης και παρανοϊκής μυθιστορίας της Δεξιάς. Θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα για τον ιστορικό, αλλά και για όσους αμφισβητούν μια τέτοια ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
΄
Ο κύκλος των λαϊκών κινητοποοιήσεων με επαναστατικές αναφορές (και στόχο) στην κατάλυση του εκάστοτε καθεστώτος των ημερών τους, κλείνει με την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 . Η αντίσταση των φοιτητών κατά της χούντας των συνταγματαρχών στην αρχή , λίγο μετά έγινε αντίσταση ενός μεγάλου τμήματος (όχι, πάντως, του μεγαλύτερου, πολλώ μάλλον στο σύνολό του) του ελληνικού λαού, που έστω κι αν δε συμμετείχε ενεργά στην κατάληψη του εκπαιδευτικού ιδρύματος, συμπαραστάθηκε με κάθε τρόπο και περισσότερο με την αγωνία του για την τύχη των ελεύθερων πολιορκημένων του Πολυτεχνείου. Ειδικά με την ανακοίνωση των πρώτων νεκρών και τραυματιών των τριών εκείνων ημερών, η αγωνία έγινε αγανάκτηση , αποστροφή και μίσος για τους “Ντερτιλήδες” που δε δίστασαν να υπογράψουν τις θηριωδίες τους με αίμα Ελλήνων.
΄Ηταν μια εξέγερση χωρίς πάτρωνες και προστάτες. Με πρώτα τα κόμματα που όχι μόνο δεν τη στήριξαν και απείχαν, αλλά την πολέμησαν κιόλας. Μια πηγαία, αυθόρμητη λαϊκή αντίσταση, που, αν μη τι άλλο, εξιλέωσε τον ελληνικό λαό για το ραγιαδισμό και την υποτέλεια που έδειξε στους δικτάτορες .Και όχι μόνο στη διάρκεια του Απριλιανού καθεστώτος . Για το ιστορικό του παρελθόν που δεν ευτύχησε, δυστυχώς, να επι- ανα)δείξει πολλές άλλες, όμοιες μεγαλειώδεις στιγμές,. Αν και οι συνθήκες υπήρξαν πάντα ώριμες σε αυτή τη χώρα με τον τρόπο που οι εξουσίες της κάθε φορά αντιλαμβάνονται τη βούληση και τα δικαιώματα αυτού του λαού.
Υ.Γ. Μπορεί ο κύκλος των εξεγέρσεων στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας να έκλεισε στο Πολυτεχνείο. Αλλά ,ως σήμερα.
“Αύριο” δεν είναι καθόλου σίγουρο για το Σύστημα πως δε θα βρει μπροστά του νέες λαϊκές εξεγέρσεις. Το ίδιο συνεχίζει, όπως και τα παλιότερα, να δημιουργεί, τις συνθήκες τέτοιων αντιστάσεων. Στην Ελλάδα, όπως επανειλημμένα τονίζεται εδώ, αυτή την ώρα χτίζεται (έχει φτάσει ως τη μέση) ένα καθεστώς -τερατούργημα με τέτοιες αντιλαϊκές συμπεριφορές , από τον πνιγμό 700 αθώων μεταναστών, τη δολοφονία των επιβατών στα Τέμπη και τη δολοφονία νέων ανθρώπων που το μόνο τους σφάλμα ήταν πως γεννήθηκαν Ρομά, ως την οικονομική εξαθλίωση και την φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού (με εξαίρεση τη «γαλάζια ακρίδα») που αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα ξεσπάσει. Το προκλητικότερο όλων, ακόμα και από αυτές τις ίδιες τις δολοφονίες είναι πως η κυβερνητική συμμορία όχι μόνο συνεχίζει (σαν να μη συνέβη τίποτα) να κυβερνά, αλλά επαίρεται και εξαίρει κιόλας τα εγκλήματα των πραιτοριανών της που οσημέραι θα γίνονται ανοσιουργήματα. Το καθεστώς του Όργουελ πυργώνεται μπροστά στα μάτια, ακόμα κι εκείνων που δε θέλουν ή δεν μπορούν να το δουν!
Είναι επιτακτική πια η ανάγκη να συνειδητοποιήσει την τραγικότητά του ο ίδιος ο ελληνικό λαός και να αντίδράσει. Ευχόμαστε ΧΩΡΙΣ ΑΙΜΑ, επειδή το αίμα φέρνει άλλο και ανεξέλεγκτα σε τέτοιες στιγμές. Το Σύστημα αν δε θέλει να κάνει χαρακίρι οφείλει να διορθώσει την πορεία του. Να αντιληφθεί πως ήρθε η ώρα να απαλλαγεί από τους αχυρανθρώπους του ,που οδήγησαν τη χώρα σε πραγματικό κατάντημα-αδιέξοδο
Φοβούμαστε, όμως, πως οι εξουσίες δε συνετίζονται. Και “η Ιστορία διδάσκει τούτο μόνο. Πως οι ανιστόρητοι, τίποτα δε διδάσκονται από την Ιστορία”. Επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη τα οποία, όμως στο τέλος πληρώνουν οι ίδιες οι κοινωνίες, που ανέχονται εξουσιαστές και κάποτε τους προσκυνούν.