Καλοκαίρια πριν 50-60 χρόνια. Καύσωνες και τότε. Ουκ ολίγες φορές, μάλιστα, 45αρια. Κι ας επικαλείται ως άλλοθι η εγκληματική , κυβερνητική συμμορία που δολοφονεί, κλέβει , καίει τη χώρα ( και την αφήνει για δεκαετίες μετά νεκρή) πως η κλιματική αλλαγή έφερε τις «ασύμμετρες απειλές» σήμερα ,αλλά δεν υπήρχαν χτες. Ψεύδος ασύστολο και με σκοπιμότητες ορατές.
Και τότε πήγαινε ο κόσμος διακοπές. Και τα μπάνια του στις θάλασσες έκανε και τις άδειές του στις δροσιές του χωριού και την καλοκαιρινή ραστώνη του. Και δεν τα θυσίαζε για ψύλλου πήδημα.
Ιούλιος 1965. Ο Κων/νος Μητσοτάκης , «ο κακός δαίμονας της Ελλάδας» , υποθηκεύει με την Αποστασία του το μέλλον της χώρας (ο γιος του ένα από τις συμφορές που ζούμε στις ημέρες μας) ,εξαγορασμένος από τα Ανάκτορα.
Ο κόσμος παγώνει . Χιλιάδες κόσμου και ας ήταν Ιούλης και καυτός, λένε, εκείνη τη χρονιά, κατεβαίνει στους δρόμους , για να αντισταθεί στο «βασιλικό πραξικόπημα». Το σύνθημα «Μητσοτάκη κάθαρμα» σκίζει τον αττικό ουρανό . Ακολουθούν για μέρες συγκρούσεις με την αστυνομία, οδοφράγματα, δακρυγόνα, χαλασμός μέγας!
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, με τη συνοδεία 200 και πλέον αυτοκινήτων κατεβαίνει από το Καστρί στην Αθήνα και χιλιάδες κόσμος στην κυριολεξία παραληρεί. Τα συλλαλητήρια συνεχίζονται με πείσμα και χωρίς σταματημό μέχρι που τις 21 Ιουλίου, ημέρα που στις σφοδρές συγκρούσεις διαδηλωτών και Αστυνομίας, θα σκοτωθεί ο 22χρονος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας.
Κανένα θέρος, καύσωνας, διακοπές, ξεκούραση δεν σταματά τον κόσμο. Ειδικά τη νεολαία . Και μιλάμε για την «τρελή» εποχή, της διασκέδασης, της άμεσης και ουσιαστικής επικοινωνίας, του ελεύθερου σεξ, της μουσικής των Beatles και του rock and roll . Η επαναστατημένη δεκαετία του ΄60, που όμοιά της απίθανο να ξαναζήσει ο κόσμος .
Αυτή η νεολαία δεν κάνει μόνο ανατροπή, επανάσταση στα ήθη της εποχής, δε συντρίβει το συντηρητισμό, τη θρησκοληψία και την κοινωνική υποκρισία, δεν αμφισβητεί όλα τα στερεότυπα και τους παραδοσιακούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς. Πρωτίστως δίνει,μαθήματα δυναμικής παρέμβασης και πρωτοπορίας και στα πολιτικά δρώμενα. Εκτός Ελλάδας στην Αμερική του Βιετνάμ, στη Γαλλία, με τον περίφημο Μάη του ΄68, εδώ με πολύ αίμα μάλιστα, λίγα χρόνια μετά στην επίσης ηρωική και ιστορική εξέγερση, πάλι της νεολαίας στο Πολυτεχνείο.
Θυμίσαμε εκείνες τις εποχές και τις δικές της «ιστορίες» για να κάνουμε σύγκριση με τη σημερινή. Φαντάζεται κανείς τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρωθυπουργό εκείνης της Ελλάδας του ‘60;
-Να έχει χρεοκοπήσει μέσα σε λίγα μόνο χρόνια για δεύτερη φορά την χώρα και για τουλάχιστον 50 χρόνια να έχει καταδικάσει στη φτωχοποίηση τις γενιές των Ελλήνων που έρχονται;
-Να έχει σκοτώσει χιλιάδες σε πανδημία, όπως έγινε στην πρόσφατη με τη χειρότερη διαχείριση που υπήρξε σε όλο τον κόσμο;
– Να έχει επιβάλει δικτατορικούς περιορισμούς και πολύμηνες κατ΄ οίκον φυλακίσεις ενός ολόκληρου πληθυσμού με πρόφαση τον ιό;
– Να κλέβουν ασύστολα και αντί να είναι φυλακή να κάνουν τους κατήγορους ,κατηγορούμενους;
-Να έχουν δολοφονήσει πάλι, μετά την πανδημία, εκατοντάδες ανθρώπους στην Πύλο και τα Τέμπη;
Να έχουν ,όπως χτες, κάψει την Ελλάδα και αφανίσει το 37% (!) των δασών μόλις τα τελευταία χρόνια ;
Και μετά απ΄ όλα αυτά τα εγκλήματα ( πού και πώς να τα απαριθμήσεις όλα), να βγαίνουν, μαζί με τα αχόρταγα σμήνη της «γαλάζιας ακρίδας» τους και να κουνάνε το δάχτυλο σε 7 εκατομμύρια ΄Ελληνες με το πλαστό ,της βίας και νοθείας …σαραντακατό;
ΚΑΙ «ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΦΥΛΛΟ»! ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ! ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΙΩΠΗ!
Θα μπορούσε να σταθεί ούτε για μια εβδομάδα ως κυβέρνηση αυτή η μαφιόζικη Μητσοτακική συμμορία τη δεκαετία του ΄60; Εδώ, ολόκληρη στρατιωτική δικτατορία, κράτησε λιγότερο από 7 χρόνια.
Η Μητσοτακική ξεπέρασε τα πέντε! Με μια πασιφανή στην Ευρώπη κοινοβουλευτική δικτατορία, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που κλέβει ασύστολα, σκοτώνει, καίει τη χώρα, ελέγχει όλους τους θεσμούς με πρώτο και προκλητικά τον κορυφαίο της δικαιοσύνης και δεν άνοιξε ποτέ ούτε μύτη!
Στα χειρότερα και πιο κρίσιμα σε όλους τους τομείς χρόνια ,όπως είναι τα δικά μας σήμερα, ούτε μια δυναμική διαδήλωση, ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο, πορείες, συγκρούσεις, ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Τίποτα. «΄Όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά». Σημεία των καιρών!
Μην ψάχνετε για τις αιτίες, ούτε τους ενόχους αυτής της ακινησίας του βούρκου που ζέχνει και σκορπά θάνατο. Είναι ορατά και δια γυμνού οφθαλμού. Να τα υπενθυμίσουμε, όπως τα έχουμε πλειστάκις εδώ αναλύσει.
Οι γενιές των 20,30 και 40 είναι πεθαμένες την τελευταία δεκαετία. Κανονικά ιντερνετικά, και όχι μόνο, ζόμπι. Με ένα κινητό στο χέρι, απόδειξη της παράδοσης-παραίτησης, της υποταγής στο Σύστημα, της μοναξιάς, της πλαστικής, εν τέλει ζωής, δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να συγκριθεί με τις γενιές των πατεράδων τους. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΓΕΝΙΕΣ που μεγάλωσαν από την πρώτη χρεοκοπία του 2008 μέχρι σήμερα.
Δεν τους νοιάζει, αν καίγεται ο τόπος. Κι αυτοί μαζί. Μαζόχες. ΄Αεργοι με…μεταπτυχιακό, δεν καταδέχονται πακιστανικές δουλειές, αλλά βουτάνε ακόμα και στα 40, το χαρτζιλίκι από τους παππούδες. Παραδομένοι στους μπάφους, το αλκοόλ , μόνιμοι θαμώνες στην καφετέρια ,τα μπαράκια και τα μπιτσόμπαρα, ανέραστοι, ακόμα και στα 30 τους ,άμουσοι , άσχετοι και αδιάφοροι με την τέχνη. Σε απόλυτη σύγχυση, καταστολή –λοβοτομή, διασωλήνωση, αφασία!
Να περιμένεις από τέτοια ζόμπι να βγουν στους δρόμους, να αμφισβητήσουν, να διαδηλώσουν, να συγκρουστούν με το καθεστώς; Μα, ο Μητσοτάκης , ο Μπακογιάνης, ο «Τζιτζίς» είνα τα ιδεώδη, τα πρότυπά τους. «Αβρόχοις ποσί»,με ένα όνομα και μόνο ή κάποιο ,κατώτερο και από το δικό τους μεταπτυχιακό στην αλλοδαπή ,διαπρέπουν, κατακτούν το αμερικάνικο όνειρο, κυβερνούν. Αυτούς ψηφίζουν. Είναι κατά κύριο λόγο και η συμπαγής βάση του “σαραντακατό” του Κυριάκου.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσουν. Βρίσκονται σε βαθύ κώμα. Οι γενιές που θα υποστούν τα επόμενα χρόνια, ως «θεία δίκη», τις συνέπειες της απολίτικης , του παρτακισμού, της εγωπάθειας, στάσης τους. Καταδικασμένοι σε δεινή φτώχεια, ανεργία, κοινωνικές αναταραχές, βία , χουλιγκανισμό.
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ που σήμερα έχουν καβατζάρει τα 20, 30 και 40. Ζόμπι μιας ψεύτικης ,πλαστικής, διαδικτυακής ζωής που τους επέβαλε ο καπιταλισμός-καταναλωτισμός με αντάλλαγμα το κορυφαίο και πλέον ευαίσθητο από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα . Αυτό της ελευθερίας τους, Σκλάβοι, με αμανάτι για τις «οπτικές ίνες», που τους έστησαν ως παγίδα, την ίδια τους τη ζωή!
Η τραγωδία είναι πως θα κάνουν ίδια και τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η ζοφερή εικόνα νέων ζόμπι για τα επόμενα 50 χρόνια. Αν δε γίνει σήμερα κιόλας, κάτι. Αλλά τι;
Από το συστημικό κομμάτι που υποδύεται στο θέατρο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την αντιπολίτευση , δεν υπάρχει ελπίδα. ΄Εδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν. Αλέξης Τσίπρας, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Βαρουφάκης, Ζωή, Χαρίτσηδες, είναι το επαγγελματικό alter ego του Κυριάκου Μητσοτάκη. Διαπλεκόμενη …αλληλεγγύη με τα μάτια πάντα ορθάνοιχτα να τηρούνται οι όροι του Συστήματος. Εξ ου και κόμματα του…συνταγματικού τόξου.
Τεχνητές φωνές, εκρήξεις οργής, εικονική αμφισβήτηση, φτιαχτές μάχες, για τα μάτια, το θεαθήναι. «Εσύ θα κάνεις πως με δέρνεις, εγώ θα κάνω πως πονώ».
Ουδέποτε η χώρα, σε περιόδους ειρήνης , αντιμετώπισε τέτοιες λαίλαπες πανδημία, φτωχοποίηση, εγκλήματα, σκάνδαλα μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης χωρίς να υπάρχει ΙΧΝΟΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. Πολιτικός ,κοινοβουλευτικός λόγος με αβρότητες, χωρίς ουσία και αποτέλεσμα. Απλώς για να τηρηθούν τα προσχήματα και οι παρτίδες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Κι ασφαλώς με συνεχείς και αλλεπάλληλες πανταχόθεν … καταδίκες του πολακικού ύφους! (Για τη σοβαρότητα του κοινοβουλευτισμού μας, ρε γαμώτο!) , Αυτός ήταν ο ρόλος κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Για να μη λέμε πολλά. Τί έγινε, αν η διαφθορά της κυβέρνησης σκότωσε αθώους επιβάτες στα Τέμπη; Πόσους τόνους μελάνι ξόδεψαν οι λογής Γκεμπελίσκοι και πόσο σάλιο ο Τσίπρας και ο υπόλοιπος αντιπολιτευτικός θίασος; Ε, και; Στο γάμο του Καραγκιόζη όλα. Τόσους μήνες , οι θύτες έγιναν θύματα και οι γονείς των θυμάτων κατηγορούμενοι.
Συντάραξαν την Ελλάδα διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πορείες με ευθύνη και οργάνωση της Αντιπολίτευσης; Και μέχρι να δικαιωθούν οι νεκροί και οι οικογένειές τους , να μην μπορεί καμιά «Αδειλίνη» και κανένας θρασύτατος υβριστής Παύλος Μαρινάκης και ΄Αδωνις Γεωργιάδης να ξεμυτίσουν από το γραφείο τους. Να αναλύουμε πάλι τα αυτονόητα, πασιφανή και χιλιοειπωμένα;
Άκρα του τάφου σιωπή
Στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί
Κι η μάνα το ζηλεύει
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε
Στα μάτια η μάνα μνέει
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός
Παράμερα και κλαίει
‘Ερμο τουφέκι σκοτεινό
Τι σ’ έχω ‘γω στο χέρι;
Όπου εσύ μου ‘γινες βαρύ
Κι ο Αγαρηνός το ξέρει
Υ.Γ Ας μας συμπαθήσουν οι «διαφορετικοί» της γενιάς των 20,30,40, που δεν αναγνώρισαν τους εαυτούς τους στην παραπάνω ανάλυση. Και υπάρχουν πολλοί, σίγουρα.
Οι κατηγοριοποίηση-ομαδοποίηση, η γενίκευση , εμπερικλείουν αυτόν τον κίνδυνο. Η δική μου γενιά του Πολυτεχνείου, ακούγαμε χρόνια μετά συνομήλικους, που ούτε το ραδιόφωνο της εξέγερσης δεν τόλμησαν να ανοίξουν εκείνες τις ημέρες για να μην τους ακούσουν στην πολυκατοικία, να αυτοχαρακτηρίζονται «γενιά του Πολυτεχνείου»!