Εξαίρετη, όπως κάθε φορά , η σημερινή ανάπτυξη της Διοτίμας στο δύσκολο, διανοητικό διακύβευμα «Θεός». Δε θυμάμαι κάποιος από τους κλασσικούς , παλιούς και νεότερους, φιλοσόφους, να ανταποκρίθηκε με τόση επιτυχία στο κάλεσμα για σεβασμό και σοβαρή ανάλυση της έννοιας του “Θεού”, πολύ περισσότερο στη μελλοντική, φιλοσοφική σκέψη, όπως το επεδίωξε και το πέτυχε η ίδια. ΄Ισως, ο Posthuman κάποια χρόνια μετά, επιχειρήσει να προσθέσει κάτι παραπάνω. Αλλά , σίγουρα, πλέον θεμελιώδες και διαφορετικό σε αυτά που ανάλυσε σήμερα η Διοτίμα, το αποκλείουμε.
Θα σταθούμε, πάντως, έστω και επιγραμματικά στην άποψη της φιλοσόφου, όπως εύστοχα το διατύπωσε πως έναν αιώνα μετά από σήμερα “Η παλιά ερώτηση «υπάρχει Θεός;» μετασχηματίζεται σε «χρειαζόμαστε Θεό;» ή «είμαστε εμείς ο νέος Θεός;».
Το ερώτημα αν «χρειαζόμαστε θεό» ή είμαστε εμείς ο «νέος θεός» δίνει μια σειρά από διαφορετικές απαντήσεις ,αλλά και ανοίγει άλλους δρόμους στη σκέψη, να περιπλανηθεί σε αφιλόξενες ατραπούς, χωρίς ποτέ να καταφέρει να ανακαλύψει διέξοδο σε προσβάσιμο δρόμο. Πόσο μάλλον σε λεωφόρο.
Το σίγουρο, πάντως , είναι πως ο Θεός δε χρειάζεται εμάς. Ούτε η αναγνώριση της ύπαρξής του πιστώνει στο θρησκευόμενο την άνωθεν βοήθεια εν τω ονόματί του, η οποία μάλιστα, και σύμφωνα με «τας Γραφάς» ,θεωρείται …”απαιτητή , άμα της εμφανίσει» της προσευχής , της λατρείας, της ανταπόδοσης με θυσία και τάμα. Αυτές οι παραδοξολογίες μικρόνοων ανθρώπων , θα έχουν εξαφανιστεί την εποχή του Μετανθρώπου.
΄Οσο, τώρα, αν είμαστε εμείς θεοί («χαλίφης στη θέση του χαλίφη»), αν, μιλάμε για τη «θέωση» του ανθρώπου, να κατακτά ,δηλαδή, ανώτερα επίπεδα «τελείωσης», μια τέτοια πορεία είναι κατανοητή και ευκταία . Αλλιώς, θα ήταν ΄Υβρις ,αφού, «Θεός», ακόμα και ο Posthuman, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Η «εκθέωσή» του δε θα σημαίνει ποτέ και την κατάκτηση των ιδιοτήτων της ασύλληπτης και ακατανόητης, ακόμα κι από την Τεχνητή Νοημοσύνη (στην όποια δική της εξέλιξη τελειότητας), τέτοιας Οντότητας, που αποκαλούμε Θεό.
Σε ό,τι άλλο γράφει η Διοτίμα σήμερα ,θα ήταν απρέπεια, για να μην πούμε ασέβεια, να επιχειρήσει κανείς να προσθέσει ή να αφαιρέσει, έστω και ένα πετραδάκι από το οικοδόμημα-κομψοτέχνημα της σκέψης της φιλοσόφου.
Ηomo
