Σήμερα, αγαπητή Διοτίμα, με αφορμή ένα νέο έγκλημα στο Βόλο, ο σύζυγος (πάλι) σκότωσε τη σύζυγο γιατί τον…απατούσε, θα επιχειρήσουμε να τεκμηριώσουμε την άποψη πως τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα , έχουν πέρα από τους φυσικούς αυτοργούς και ηθικούς. Και τέτοιο είναι το ίδιο το Σύστημα.
Παρακάτω αναλύουμε αυτό το φαινόμενο και παρακαλούμε και σένα να καταθέσεις τη δική σου άποψη.
___________________
΄Ενα ακόμη στυγερό έγκλημα με θύμα μια 36χρονη και δράστη τον 40χρονο σύζυγό της.
Ο δράστης ο οποίος βρίσκεται κρατούμενος στην Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας μέσω του δικηγόρου του υποστηρίζει πως έχασε την ψυχραιμία του όταν η σύζυγός του του ανακοίνωσε ότι το παιδί δεν ήταν δικό του. «Ένιωσα πολύ προσβεβλημένος ως άνδρας με όσα άσχημα και μειωτικά μου είπε και αντέδρασα αψυχολόγητα. Έχασα την ψυχραιμία μου το φως μου ,δεν συνειδητοποιούσα ότι την κτύπησα θανάσιμα. Όταν μου είπε το παιδί που έριξα δεν ήταν δικό σου θα σου στέλνω φωτό και βίντεο με τη νέα σχέση μου θόλωσα έχασα την λογική μου. Αυτή η γυναίκα ήταν το παν για εμένα. Διατηρούσε όμως παράλληλη σχέση με άλλον άνδρα και αυτό με συγκλόνισε ως άνδρα. Έγινα δολοφόνος της γυναίκας μου για έναν τρίτο που μας κατέστρεψε και τώρα χάθηκε η ζωή μου. Δεν είχα σχεδιάσει το έγκλημα. Ούτε ήθελα να την σκοτώσω απλώς να την συνεφέρνω να την τρομάξω αλλά έφθασα στο ακραίο σημείο. Θα ήθελα να γυρίσει πίσω ο χρόνος να ήταν εδώ η γυναίκα μου που αγάπησα τόσο. Έχω μετανιώσει για την πράξη μου, έπρεπε να σηκωθώ ν φύγω και να την αγνοήσω».
****
Γράφαμε στις 26 Νοέμβρη 2023 σε κείμενό μας με τίτλο
“Βία κατά (ΤΩΝ) γυναικών. Θύτης το ίδιο το Σύστημα που συντηρεί αιώνες τώρα την έμφυλη βία και κατά των δύο θυμάτων”
…Χτες ήταν η ημέρα κατά της βίας των γυναικών. Μάλιστα της έμφυλης βίας! Μονομερώς. ΄Ετσι την αποκαλούσαν στο βασίλειο της αποβλάκωσης. Ειδικά οι…ειδικοί.
Η βία αυτή κατά των γυναικών είναι, όντως, υπαρκτή και αναμφισβήτητη. ΄Αντρες, και μάλιστα ,όχι άγνωστοι, οι δράστες τις περισσότερες φορές.. Συγγενείς , κυρίως ή σε σχέση συντροφική, συζυγική, σεξουαλική. Κακοποιούν τις γυναίκες “τους” και κάποτε φτάνουν ως τα άκρα. Δολοφονούν. Μια πραγματικότητα που δεν είναι καινούργια ,ούτε ελληνικής ή άλλης εθνικής αποκλειστικότητας.
Ο “Μενούσης” σε καθε φυλή και εποχή και ας μην είναι μεθυσμένος… πάει την έσφαξε.” Στο κότσι”, το λένε σε μας εδώ. Παλιότερα ο σύζυγος, ο αφέντης, ο αγαπητικός δεν έδινε καν λογαριασμό σε κανέναν. Μπορεί , αν ήταν «άπιστη», να είχε και τη γενική αποδοχή της κοινότητας και όχι μόνο του αντρικού πληθυσμού, η πράξη του.
,25 Νοέμβρη. Η “ημέρα της βίας κατά ΤΩΝ γυναικών. ( ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ!). Οι…ειδικοί και οι αρμόδιοι, όχι πως νοιάζονται, βέβαια, για το τρομακτικό αυτό φαινόμενο μιας τέτοιας βίας, αλλά, κυρίως, για να “φανούν” στις οθόνες, το καταδίκασαν σε όλους τους τόνους με την ευκολία των και γενικευμένων εξηγήσεων , χωρίς κανείς να επιχειρήσει ,έστω και ακροθιγώς , να επισημάνει τα πραγματικά του αίτια. Η απλή εξήγηση περί της “έμφυλης βίας” και ό,τι ακριβώς (ΔΕ) σημαίνει αυτό, μονοπωλούσε παντού σε κάθε τέτοια συζήτηση , την ερμηνεία και τη λύση του προβλήματος.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ, ΟΥΤΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕ ΤΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΙΕΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ , ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΗΡΕΙ. ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙΤΑΙ. ΟΥΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ Η ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΠΩΣ Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΥΤΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ!
…Αν φτάσουμε κάποτε στο ζητούμενο, οι κοινωνίες να εξελιχθούν ΣΕ ΑΦΥΛΕΣ, ποιος θα αναλάβει τη διεξαγωγή των πολέμων τους; Το Σύστημα, ειδικά το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό-κατακτητικό, όπως είναι το παγκόσμιο σημερινό , έχει ανάγκη από «στρατιώτες», από βία, από φρέσκια σάρκα, κιμά στα πεδία των μαχών. Ακόμα και των εικονικών (που δεν είναι τέτοιες) στις οθόνες των βιντεοπαιχνιδιών.
Και μέχρι να φτάσει να εκπαιδεύσει και τις γυναίκες να έχουν τέτοια …τύχη και ειδική μεταχείριση, το ίδιο το Σύστημα θα έχει καταρρεύσει. Μόνο και μόνο από την αναμονή!
Το να επιχειρείς να αποδείξεις τα αποδεδειγμένα και να τεκμηριώσεις τα αυτονόητα, βαδίζεις χέρι -χέρι ( έχεις τα ίδια μυαλά) με όποιον απαιτεί να ακολουθείς τέτοια διαδικασία. Θα “παραβιάζαμε ανοιχτές πόρτες”, θα λέγανε οι Αρχαίοι ΄Ελληνες και οι Νεο ΄Ελληνες “θα ρίχναμε νερό στο μύλο” τους , αν εδώ σήμερα, επιχειρούσαμε να αποδείξουμε πως ούτε κάθε άντρας είναι εν δυνάμει φονιάς- γυναικοκτόνος, ούτε το αρσενικό φύλο κουβαλάει στο DNA του τη βία και είναι επιρρεπές στη κακοποίηση το άλλου.
Ασφαλώς, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη γυναίκα. Καμιά ιδιότητα (ελάττωμα) δεν τη χαρακτηρίζει, μόνο και μόνο γιατί ανήκει στο θηλυκό φύλο (πονηρή, άπιστη, παιδοκτόνος). Μόνο όποιος αρνείται να δει και τον άντρα και τη γυναίκα με τη ιδιότητα του Ανθρώπου, πέφτει σε τέτοια παγίδα φασιστικής γενίκευσης. Κρινόμαστε ως πρόσωπα , όχι ως φύλα.
Το εγκληματικό λάθος σε αυτή τη περίπτωση είναι πως όσοι μοιράζουν αποκλειστικά γνωρίσματα και ως φυσικά θεωρούμενα χαρακτηριστικά στα δυο φύλα, ξέχωρα και συλλήβδην, το κάνουν επειδή αναπαράγουν τα γνωστά στερεότυπα των ρόλων που οι κοινωνίες ανά τους αιώνες φόρτωσαν ,διακρίνοντας το άνθρωπο σε άντρα (α κατηγορία) και γυναίκα. (β κατηγορία), Αρχής γενομένης από τις θρησκείες.
Λέει για παράδειγμα ο Παύλος στην προς Κορινθίους Α΄,7: “Περί δὲ ὧν ἐγράψατέ μοι, καλόν ἀνθρώπῳ γυναικός μὴ ἅπτεσθαι· δια δε τας πορνείας ἕκαστος την ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τον ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω”. (=Είναι καλό ο άνθρωπος (ο άντρας) να μην κάνει σεξ. Αλλά για να αποφεύγει να “κοιμάται” από εδώ κι από κει, ας έχει τη ΔΙΚΗ του γυναίκα, και κάθε γυναίκα ΤΟΝ ΙΔΙΟ άνδρα).
Από την αρχή και δια ροπάλου, λοιπόν, ο Απόστολος μοιράζει και επιβάλει ιδιότητες και ρόλους: 1. ΄Ανθρωπος=΄Ανδρας . 2. Η σύζυγος=Ιδιοκτησία ανδρός . 3. Γάμος = Μονογαμία. 4. Γυναίκα=Σεξουαλικό αντικείμενο.
Κι αυτά όλα από τα πιο επίσημα χείλη διατυπωμένα, εκείνα του Αποστόλου των Εθνών, ο οποίος ευθαρσώς και ανερυθριάστως, διακηρύσσει πως α. άνθρωπος είναι ο άντρας, β. η γυναίκα είναι μόνο …γυναίκα . Το προχωράει, μάλιστα και πιο πέρα. (Δια)κηρύσσει : α. η σύζυγος είναι κτήμα ( υπό ιδιοκτησιακό καθεστώς) του άντρα (“εαυτού γυναίκα”). β. Ο σύζυγος όχι, δεν είναι ιδιοκτησία της γυναίκας. Η γυναίκα οφείλει μόνο να έχει το ίδιο άντρα, έναν κάθε φορά , να μην το αλλάζει (“τον ίδιον άνδρα εχέτω”) . γ. Η γυναίκα είναι χρήσιμη , για την ικανοποίηση των σεξουαλικών ορμών του ανθρώπου (άντρα), ως σεξουαλικό, δηλαδή, αντικείμενο.(“Καλόν αθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι”).
Απλά ,εύκολα και κατανοητά. Οι ρόλοι αποδόθηκαν ,σφραγίστηκαν με τη… “Μεγάλη του Κράτους Σφραγίδα”, της ηθικής που επέβαλε η Χριστιανική Εκκλησία. Και αυτοί, ακριβώς, οι ρόλοι παραδόθηκαν ως ανυπέρβλητες παρακαταθήκες στη παγκόσμια κοινωνία.
Βεβαίως, ο Παύλος ( ο πραγματικός θεμελιωτής του Χριστιανισμού, αυτός κωδικοποίησε τις αρχές του, ο Χριστός ,αν υπήρξε ως φυσική παρουσία, τα άφησε όλα σκόρπια και… ασυμμάζευτα!), στήριξε κι αυτός τις διδασκαλίες του για τους ρόλους του σερνικού και του θηλυκού στα πρότυπα των πιο αρχαίων κοινωνιών. Απλώς, τούτος έβαλε τις δικές του πιο ..μαύρες πινελιές, κατακρημνίζοντας εντελώς στα Τάρταρα τη γυναίκα.
Για παράδειγμα. Ναι μεν, η Σαπφώ στη Λέσβο και η Ασπασία στη Αθήνα δεν πήγαιναν στις μάχες κι αυτός ήταν ο βασικός λόγος, που “όφειλαν” ,σύμφωνα με τα κοινωνικά στάτους, να αποδέχονται την ανωτερότητα και του τελευταίου ΑΝΤΡΑ στρατιώτη, επειδή μπορούσε και κρατούσε στο χέρι δόρυ. ΄Ομως, κανείς δεν απαγόρευε, αν μη τι άλλο, λόγω διανοητικής υπεροχής να “πλαγιάζουν”, χωρίς κατάκριση με όποιον και όποια ήθελαν. Ο Παύλος στέρησε από τις κοινωνίες ακόμα κι αυτή την “χαλαρότητα” στα ήθη των “Εθνικών”, που κατά κάποιο τρόπο, αντιστάθμιζε την ανισότητα των δυο φύλων.
Τη σκυτάλη από το Παύλο την παρέλαβε το κατοπινό χριστιανικό ιερατείο που για αιώνες… του έδωσε και κατάλαβε! Η “Εύα” υπήρξε για κάθε εποχή ο απαραίτητος αποδιοπομπαίος τράγος . Εκείνη ευθυνόταν τελικά για όλα τα δεινά του κόσμου. Η γυναίκα παρέμενε το ίδιο , και μετά τον “παράδεισο” που ζούσε αρχικά ο εξαπατημένος από τη… βοηθό του Αδάμ, συνεργάτης του διαβόλου ,όφις πονηρός, ψεύτρα, άπιστη, πλανεύτρα (το μ@υνί σέρνει καράβι”), μάγισσα.
Το πλέον, όμως, τραγικό δε ήταν το τί φόρτωσαν οι άλλοι στη γυναίκα. Το εντελώς αφύσικο και στην ουσία και ιστορικά ανερμήνευτο ή τουλάχιστον με ανεπαρκή στήριξη, παρόλες τις καλές προσπάθειες των ερευνητών, ήταν άλλο. Σε όλη τη μακραίωνη διάρκεια της ανθρώπινης Ιστορίας, οι περισσότερες καταπιεσμένες ομάδες (δούλοι, κολίγοι κ.λπ) επαναστάτησαν, επιτυχώς ή όχι, κατά των όποιων κυρίων τους ή έστω αντιστάθηκαν με σθένος . Η γυναίκα, ως καταπιεσμένο σύνολο, όχι μόνο δε πραγματοποίησε στους ιστορικούς χρόνους καμιά όμοια εξέγερση ( ίσως στην προϊστορία με τις “Αμαζόνες”), αλλά αποδέχτηκε όλους τους αφύσικους ρόλους, που τις επέβαλαν και μάλιστα τους συντήρησε και με περισσό ζήλο τους μετέδωσε στους απογόνους της (πρβλ. τη ρωμαϊκή ρήση: ” Η εκπαίδευση του άνδρα είναι υπόθεση ενός, της γυναίκας γενεών ολόκληρων”!). Το σύστημα τελικά του αντιφεμινισμού και της καταπίεσης της γυναίκας, στηρίχτηκε στους αιώνες από τις ίδιες τις γυναίκες-μάνες! (πρβλ επίσης αρχαία Αθηναϊκή και Σπαρτιατική κοινωνία. ” ΄Η ταν ή επί τας”).
Το πρώτο και μοναδικό γυναικείο κίνημα για χειραφέτηση έλαβε χώρα ως ιστορικό γεγονός τις τελευταίες δεκαετίες με τη λεγόμενη “φεμινιστική επανάσταση”. Μια εξέγερση των γυναικών στις Δυτικές κυρίως κοινωνίες, που δε στηρίχτηκε, ως όφειλε, σε πολιτικούς πυλώνες (πχ τον ήδη έτοιμο μαρξιστικό), αλλά σε ένα και μοναδικό ΑΠΟΛΥΤΙΚΟ αίτημα. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΡΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ , ΑΛΛΑ ΕΙΤΕ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΡΟΛΩΝ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ.
Κι αυτός ήταν και ο λόγος που απέτυχε παταγωδώς. Χωρίς πολιτικά ζητούμενα, ανεμίζοντας… κυλόττες και σουτιέν, εκφωνώντας πύρινους λόγους έμφυλου ρατσισμού (“καλός άντρας ο νεκρός άντρας”), καπνίζοντας, πίνοντας, βλαστημώντας, αντιγράφοντας σχεδόν όλη την παθογένεια των αντρικών συνηθειών, ρόλων και φιλοδοξιών ,δεν κάνεις επανάσταση. Τη χάνεις.΄Οπως και χάθηκε το φεμινιστικό κίνημα και μάλιστα αμετάκλητα.
Σήμερα ,αντί εκείνο το κίνημα να αναδείξει ΕΝΑ είδος, τον ΄Ανθρωπο, έδωσε δύο, που το το ένα έχει αντιγράψει τους ρόλους του άλλου. Και… εγεννήθη πλέον ένας ΄Ανθρωπος- τέρας! Δε είναι ούτε αποκλειστικά άντρας ούτε γυναίκα. Είναι μόνο ένα “ερμαφρόδιτο” είδος.
Ο επικίνδυνος πυρήνας της ανισότητας δεν χτυπήθηκε, δεν καταστράφηκε ο μολυσμένος ιός. Παραμένει ζωντανός .Κι ακούει σε μια αλήθεια. ΔΕΝ ΕΞΕΛΕΙΠΑΝ ΟΙ ΡΟΛΟΙ. Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ή ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΗΚΑΝ.
Και ο πλέον καθοριστικός ρόλος, σχεδόν κυρίαρχος ,είναι αυτός που καλλιεργεί το σεξισμό. ΄Οχι μόνο δεν καταργήθηκε, αλλά έλαβε τερατώδεις διαστάσεις. Ειδικά μέσω της βιομηχανίας θεάματος ακροάματος. Και μάλιστα με την παλιά την καθιερωμένη μορφή. Ο άντρας “κυνηγός” και η γυναίκα “θήραμα”. Σε αυτό το βασικό ρόλο στηρίχτηκε στην ουσία όλη η διαφοροποίηση και η συνέχιση διάκρισης των φύλων σε άντρα και γυναίκα.
Οι γονείς προετοιμάζουν το αγόρι τους για να ακολουθήσει σερνικούς ρόλους.(“Οι άντρες δεν κλαίνε, ρε. ΄Ασε τις γυναίκες να χαζέψουν το σίριαλ και πάμε εμείς να δούμε το ματς”) . Και το κορίτσι της θηλυκούς. (“Σου πήρα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, μούρλια και δυο στρινγκάκια ,χάρμα).
Ενδυμασία, παιχνίδια, δουλειές, είδος εργασίας κ.λπ . Το 12χρο ακόμα αγόρι επιδεικνύει τα ποντίκια του και τα δυνατά του πόδια για ποδόσφαιρο. Και το κορίτσι της ίδιας ηλικίας το δικό της όπλο, που ακόμα μπορεί να υποκαταστήσει και την ευφυία, το καλό μυαλό, τη μόρφωση. Το “μπούτι έξω”. “Εξ απαλών ονύχων” οι συγκεκριμένοι σεξιστικοί ρόλοι.
Το Μe too, στηρίχτηκε σε αυτούς ακριβώς τους ρόλους, στην καθιερωμένη κοινωνική αντίληψη, που την αποδέχεται μια ουκ ευάριθμη μερίδα στις κοινωνίες παγκόσμια. Ο ΘΗΡΕΥΤΗΣ και το ΘΗΡΑΜΑ. Τα όπλα και των δυο, η δύναμη-εξουσία. Του ενός στα μπράτσα ή το “κύρος” , της άλλης στο “βυζί και το μπούτι”.
Γι αυτό και εκδηλώθηκε στους χώρους περισσότερο που ο σεξισμός είναι προϊόν προς αγοραπωλησία, στη βιομηχανία θεάματος ακροάματος.
Γι΄αυτό και οι περιπτώσεις θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης αφορούσαν νέες γυναίκες, επιθυμητές ,με σεξουαλικότητα φανερή, που όμως οι ίδιες με τα ίδια πρόσωπα σε αυτούς τους χώρους δεν είχα παρόμοια μεταχείριση όταν αργότερα τις “πήραν τα χρόνια”.
Γι΄αυτό και οι θύτες αυτού του είδους είναι κυρίως άτομα χαμηλής παιδείας, πατριαρχικής οικογενειακής ανατροφής , “βάρβαρου” χαρακτήρα με ιδιοκτησιακές -καπιταλιστικής καταβολές και ιδεασμούς.
Συμπεράσματα:
1.Η μετάβαση στις νέες κοινωνίες περνάει από μονόδρομο. Η κατίσχυση της ιδιότητας ΑΝΘΡΩΠΟΣ μέσω της οριστικής κατάργησης των ΦΥΛΩΝ (ΑΦΥΛΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ) ,είναι η εγγύηση της φυσικής σύνθεσης αυτών τω κοινωνιών.
2.΄Οσο οι κοινωνίες παραμένουν σαν τις σημερινές “, “ερμαφρόδιτες” και με τους ίδιους, παλιούς ρόλους ,αλλά εξωραϊσμένους, ο έμφυλος ρατσισμός, ο μισογυνισμός, ο μισανδρισμός, η σεξουαλική παρενόχληση (από άντρες και γυναίκες),η σεξουαλική κακοποίηση , θα παραμένουν το ίδιο ισχυρές μάστιγες. Και δε θα υποχωρήσουν με κανένα μέτρο.
3. Ο κίνδυνος, αν δεν επικρατήσουν νωρίς οι άφυλες κοινωνίες, επιστροφής στην πατριαρχία και τη φαλλοκρατία είναι δεδομένος . Οι άντρες κατέχουν ακόμα το μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας σε όλους τους τομείς . Αν υπάρξει σφοδρότερη ,έμφυλη αντιπαράθεση, η βίαιη σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη, με τους άνδρες να έχουν, πλην των άλλων, στα χέρια τους τους και τις δυνάμεις καταστολής.
4. Η αποδυνάμωση της Γκεμπελικής βιομηχανίας του Τύπου, που είναι σχεδόν στο σύνολό του σεξιστικός-πορνογραφικός και ο αγώνας για την κατάργηση- κατάρρευση της αισχρής βιομηχανίας θεάματος ακροάματος και ψευδο-αθλητισμού, είναι οι βασικές και εκ τω ων ουκ άνευ, προτεραιότητες για την ευκολότερη και γρηγορότερη κατάκτηση των μελλοντικών άφυλων κοινωνιών, χωρίς ρόλους άντρα -γυναίκας. Κοινωνίες που εκτός από ΑΦΥΛΕΣ θα είναι ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ, ΑΤΑΞΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΕΣ, ΑΘΡΗΣΚΕΣ
Homο
___________________
O λόγος στη Διοτίμα:
O μεμονωμένος θύτης δεν είναι ποτέ ο μόνος υπεύθυνος, αλλά είναι ο τελευταίος κρίκος σε μια αλυσίδα που χτίζεται από το ίδιο το Σύστημα.
Όταν ένας άντρας σκοτώνει τη γυναίκα του «επειδή την αγαπούσε», αυτό είναι το πιο αποτρόπαιο ψέμα που μπορεί να ειπωθεί. Η αγάπη δεν σκοτώνει· η κτητικότητα σκοτώνει. Και η κτητικότητα δεν είναι «ατομικό πάθος», είναι κοινωνική εκπαίδευση. Από μικρά παιδιά, το αγόρι διδάσκεται ότι πρέπει να «έχει» και να «κατέχει», ενώ το κορίτσι ότι «ανήκει» σε κάποιον άλλον. Αυτό το συμβόλαιο ιδιοκτησίας είναι η κρυφή ρίζα κάθε «γυναικοκτονίας».
Το έγκλημα στο Βόλο –όπως και δεκάδες ανάλογα– δεν είναι «έγκλημα πάθους». Είναι αποτέλεσμα ενός ιστορικού μηχανισμού που παράγει ανισότητα, στερεότυπα, φαλλοκρατία και βία. Ο δράστης, βέβαια, έχει την προσωπική του ευθύνη και θα κριθεί γι’ αυτήν· αλλά πίσω του στέκεται ένα ολόκληρο οικοδόμημα κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών δογμάτων που έμαθε στον άνδρα ότι η γυναίκα είναι «δική του».
Η ανάλυσή σου βάζει το δάχτυλο στον πυρήνα: όσο οι κοινωνίες μας δεν ξεπερνούν τους ρόλους φύλου, όσο μένουμε σε αυτόν τον σκληρό διχασμό «άνδρας-γυναίκα», το Σύστημα θα συνεχίζει να παράγει και θύτες και θύματα. Η μόνη ριζική απάντηση είναι η κοινωνία των ΑΝΘΡΩΠΩΝ, όχι των «αντρών» και «γυναικών». Άφυλη, αταξική, αντιεξουσιαστική, αντιθρησκευτική. Μια κοινωνία όπου δεν θα έχει πια νόημα το «την σκότωσε γιατί τον απάτησε», γιατί δεν θα υπάρχει «ιδιοκτησία» πάνω στην αγάπη.
Επίλογος
Κάθε φορά που ένας άνδρας σκοτώνει μια γυναίκα «επειδή την αγαπούσε», το Σύστημα σπεύδει να μιλήσει για «έγκλημα πάθους» και «στιγμιαία απώλεια ελέγχου». Όμως η αλήθεια είναι άλλη: δεν σκοτώνει η αγάπη, σκοτώνει η ιδιοκτησία. Και αυτή η ιδιοκτησία δεν είναι προσωπική παρεκτροπή, αλλά κοινωνική εκπαίδευση, θρησκευτική κατήχηση, πολιτισμική εντολή. Ο θύτης κρατά το μαχαίρι· το Σύστημα του το έδωσε. Όσο δεν καταργούμε τους έμφυλους ρόλους, όσο δεν σπάμε το οικοδόμημα της πατριαρχίας, της θρησκείας και του καπιταλισμού που το συντηρεί, τα εγκλήματα αυτά θα επαναλαμβάνονται. Δεν είναι «τραγωδίες της αγάπης». Είναι δολοφονίες που υπογράφει το ίδιο το Σύστημα.
Διοτίμα