Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Επιχειρεί να μαζέψει τις «ρουκέτες» Μητσοτάκη για τα ελληνοτουρκικά
εφυσν.
Πλήθος ερωτημάτων και αντιδράσεων είχαν προκαλέσει οι αναφορές του πρωθυπουργού σε υποχωρήσεις ενόψει της έναρξης συζητήσεων και διαπραγματεύσεων με την Τουρκία.
Παρά το γεγονός ότι ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου μπήκε αμέσως σε κίνηση προκειμένου να διορθώσει τα κακώς κείμενα, η αντίδραση της αντιπολίτευσης ήταν σφοδρή με το θέμα να φτάνει στη Βουλή.
Σήμερα τα κάστανα από τη φωτιά ανέλαβε να βγάλει ο υπουργός Εξωτερικών απαντώντας σε ερώτηση του κόμματος Σπαρτιάτες, με τον Γιώργο Γεραπετρίτη να μας λέει, εμμέσως πλην σαφώς, ότι «λάθος καταλάβατε».
Κληθείς να απαντήσει ποιες είναι οι «υποχωρήσεις» ο κ. Γεραπετρίτης σημείωσε ότι «η κυριαρχία είναι απόλυτη, ενιαία και αναφαίρετη, και ως εκ τούτου, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, δεν επιδέχεται οποιασδήποτε παραχώρησης-συρρίκνωσης».
Εκείνο που ανέφερε ο πρωθυπουργός, είπε ο κ. Γεραπετρίτης, «είναι ότι σε μία συζήτηση, η οποία θα ανοίξει με τη γείτονα, και η οποία προφανώς και δεν μπορεί να αφορά τα θέματα κυριαρχίας, υπάρχει περίπτωση να υπάρξουν κι ορισμένες αποκλίσεις από την αρχική μας σχέση, η οποία όμως απόκλιση, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να είναι επιζήμια για τα εθνικά μας θέματα ούτε μπορεί να αφορά θέματα κυριαρχίας. Άρα, η λογική είναι ότι σε μία συζήτηση μπορεί να υπάρξουν κάποιες αποκλίσεις από την αρχική μας γραμμή. Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι μία συζήτηση ακριβώς αυτό ενέχει: Το στοιχείο της συζήτησης, ώστε σε κάποια στιγμή να μπορέσει να υπάρξει μία κοινή πλεύση, μία σύζευξη. Αυτό, εξάλλου, θα μπορούσε να συμβεί και στο διεθνές δικαστήριο εάν οψέποτε η διαφορά αγόταν ενώπιόν του. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει οποιαδήποτε παραχώρηση σε σχέση με θέματα κυριαρχίας».
Η επίμαχη δήλωση Μητσοτάκη
«Είναι προς όφελος της Ελλάδας να επιλύσει με δίκαιο τρόπο και με γνώμονα τα διεθνές δίκαιο να λύσει τη μεγάλη διαφορά με την Τουρκία; Η απάντηση είναι ναι. Οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις που μπορεί να αποτελούν την αφετηρία της διαπραγμάτευσης. Είμαστε μακριά από αυτό το σενάριο και θα είχαν ρόλο και η Βουλή και τα κόμματα. Πράγματι η Τουρκία ήταν πολύ επιθετική τα τελευταία χρόνια όπως το καλοκαίρι του 2020. Και κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους. Έχω υποχρέωση να διερευνήσω αν υπάρχει ένα παράθυρο. Μπορεί και να μην υπάρχει τελικά».
***
Επιτέλους! Σπάζει ο πάγος ανάμεσα σε Ακροδεξιο-Ναζιστική Δεξιά και την …από σπόντα Αριστερά. Κοινό σημείο συνάντησης, επαφής και συμφωνίας τα ελληνοτουρκικά, όπως διαμορφώθηκαν στη νέα ατζέντα Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το αρραγές μέτωπο της εθνικοφροσύνης μετά τη λιποταξία της Μητσοτακικής Δεξιάς, εκφράζουν πλέον αμιγώς οι Νοσταλγοί του Καιάδα, οι βυζαντινές αλοιφές και οι ιδιοκτήτες των βακούφικων από το ΄ Αξιον ΄ Ορος.
Ασφαλώς, στην ίδια ομάδα από αριστερά πλευρά τούτοι, παίζουν και άλλα γνωστά ονόματα, εντός και εκτός Βουλής, όπως τα παραδοσιακά εθνίκια Νίκος Κοτζιάς, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γιάνης Βαρουφάκης και Ζωή Κωνσταντοπούλου . Αφήσαμε τελευταίο το ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα σύνθεση στην Ομάδα, που όπως όλα δείχνουν, τα μέλη της εθνικοφροσύνης υπερτερούν των πατριωτών με… το ζόρι.
Τί βλέπουν τα ματάκια μας και τί θα δουν ακόμα!
ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ
….
Στ η στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν’ κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
– Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια
– Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
– Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
– Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
– Φοβούμαι σ’, αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.
– Εχτές βραδίς επήγαμε πέρα στον Αί-Γιάννη,
κι εθύμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι».
Και παρεμπρός που πήγανε, κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο,
τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος!»
Τ’ άκουσε πάλι η Αρετή κι εράγισε η καρδιά της.
«Άκουσες, Κωσταντάκη μου, τι λένε τα πουλάκια;
– Άφησ’, Αρέτω, τα πουλιά κι ό,τι κι α θέλ’ ας λέγουν.
– Πες μου, πού είναι τα κάλλη σου, και πού είν’ η λεβεντιά σου,
και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ’ όμορφο μουστάκι;
– Έχω καιρό π’ αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου».
Αυτού σιμά, αυτού κοντά στην εκκλησιά πρoφτάνoυν.
Βαριά χτυπά τ’ αλόγου του κι απ’ εμπροστά της χάθη.
Κι ακούει την πλάκα και βροντά, το χώμα και βοΐζει.