Απαράδεκτη για ΚΚΕ η αναγόρευση Μενέντεζ εν μέσω πολέμου στην Ουκρανία
Απαράδεκτη σε μια περίοδο που μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία με την καταδικαστέα εισβολή της Ρωσίας και την ενεργή συμμετοχή των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ που ευθύνονται και αυτοί για τον πόλεμο και τα δεινά του λαού τη Ουκρανίας χαρακτηρίζει η ΤΕ Πανεπιστημίων – Έρευνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ την απόφαση του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) να αναγορεύσει σε επίτιμο διδάκτορα τον Ρόμπερτ Μενέντεζ, γερουσιαστή και πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ.
***
Η αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα, οποιουδήποτε σε οποιοδήποτε κλάδο της επιστήμης, δηλαδή, η απόκτηση τέτοιου τίτλου αβρόχοις ποσί , είναι επιστημονικό σκάνδαλο! Σαν να απονέμεις δίπλωμα από ωδείο σε πρακτικό, πανηγυριτζή οργανοπαίχτη για τις σπουδές και τις άριστες επιδόσεις του στη … θεωρία της μουσικής και τις νότες. Ένα αυτό.
Από την άλλη, για δείτε και βγείτε από τα ρούχα σας, έστω και κι αν βρίσκεστε σε… παραλία με μαγιό, την ανακοίνωση του ΚΚΕ. Ασεβείς, όπως πάντα οι συστημικοί του Περισσού, καπηλεύονται για άλλη μια φορά τους αγώνες των παλικαριών του ιστορικού ΚΚΕ . Και ξεστομίζουν αμετροπείς κουβέντες ,που προσβάλουν βάναυσα και υποτιμούν την ιδεολογία και τις θυσίες των Μπελογιάννηδων.
Ισαποστάκηδες, φανατικοί, κρυπτοπουτινικοί από την πρώτη στιγμή της εισβολής στην Ουκρανία του Νέου Χίτλερ της Ρωσίας, ούτε λίγο ούτε πολύ στην ανήθικη πολιτική αντίληψη των σφραγιδοφυλάκων του ΚΚΕ ,την ευθύνη που έχει ο θύτης στο έγκλημα ,την ίδια έχει και το θύμα. Μια ισοπεδωτική ταύτιση με το ΝεοΝαζί τέρας της Μόσχας, που μόνο η Χρυσή Αυγή και οι ακροδεξιοί του Πάνου Καμμένου ακολούθησαν στη χώρα μας.
Αν κάποτε ήταν εύσημο και τιμή να φέρεις τον τίτλο “κομμουνιστής”, σήμερα είναι όνειδος και ΄Υβρις να λες πως ψηφίζεις τους γραφειοκράτες Σταλίνες του Περισσού.(*) Πείτε μου ένα λόγο που θα μπορούσε σήμερα κάποιος να σεμνύνεται πως είναι οπαδός της παλινόρθωσης του σταλινισμού .Κι ακόμα χειρότερα,αν δεν καταδικάζει καθαρά και ξάστερα τα σοβιετικά εγκλήματα .
Ο Κομμουνισμός ως ιδεολογία, δεν άγγιξε στο ελάχιστο το σύστημα που επέβαλαν ο Στάλιν και οι συνεγκληματίες του αμέσως μετά την επικράτηση της ρώσικης επανάστασης των Μπολσεβίκων. Αυτή είναι η διαπίστωση της Ιστορίας. Τις άλλες ερμηνείες τις αφήνουμε να τις διαχειριστούν, εντεύθεν και εκείθεν, παραταξιακοί “ιστορικοί”.
Είναι πέρα από ανόητο και ιστορικά ανήθικο να βγάζεις από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας τους σκελετούς του Βιετνάμ για να ισοφαρίσεις τους 700.000 νεκρούς πρόσφατα στη Συρία και τα εκατομμύρια των προσφύγων, με αρχιτέκτονα των εγκληματία πολέμου Ρώσο δικτάτορα. Για να μην αναφερθούμε στην Τσετσενία, τη Γεωργία, την Ουκρανία. Αλλά και τα αναρίθμητα θύματα του Ρώσου αρχινονού στο εσωτερικό της χώρας.
Αν δεν είσαι ανεγκέφαλος και φανατικός, ως οπαδός, είσαι σίγουρα “Προκρούστης”. Τραβάς τις διαχρονικές ,αρχέγονες και αναφαίρετες ανθρώπινες αξίες κάθε φορά στα μέτρα που απαιτούν τα ιδεολογήματά σου.
Κρίμα που δεν αντιλαμβάνεσαι πως το ίδιο κάνει και ο Κασιδιάρης. Φρονεί και συμπεριφέρεται σαν ελόγου σου. Και σε καμιά περίπτωση δε σου δίνει η Ιστορία συχωροχάρτι, γιατί εσύ, ως ΝεοΣταλίνας, θεωρείς, χωρίς να είναι, αντίπαλό σου ένα ΝεοΝαζί. Τα άλλα, που λες περί διαχωριστικών γραμμών και χάσματος είναι ιδεασμοί, ιδεοληψίες και αυταπάτες του χειρίστου είδους.
___________________
(*) Βασίλης Ραφαηλίδης:
Για την Αριστερά έγραφε: “Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει ένα κόμμα τυπικά “ελληνοχριστιανικό” και ως εκ τούτου εξόχως λαϊκίστικο. Συντηρεί την ελπίδα για μια “καλύτερη ζωή” εδώ στη γη, ερήμην κάθε ιστορικής και φιλοσοφικής συνιστώσας, ερήμην του μαρξισμού, ερήμην της θεωρίας, ερήμην των πάντων εν τέλει. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο χριστιανισμός: Προσφέρει ελπίδα στους απελπισμένους. Και μαζί με το ΚΚΕ παίζει βασικό ρόλο στον περιορισμό των αυτοκτονιών”.
Στη “Μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού”, ο συγγραφέας αναφέρεται στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης: “Ήταν μια καλή μητέρα για όλους εμάς του κομμουνιστές του κόσμου όλου, που την αγαπήσαμε, άλλοι από κομματικό καθήκον, άλλοι από ηθική υποχρέωση και άλλοι από κεκτημένη ταχύτητα εξαιτίας της αγάπης μας για τον Μαρξ. Έπρεπε να σκοτώσουμε τη μάνα μας όσο ήταν ακόμη νέα και αναμάρτητη […] Δυστυχώς, τη σκοτώσαμε όταν έγινε 74 ετών και είχε πολύ αμαρτήσει”.