α. Απεργία πείνας και δίψας κρατούμενου για μεταγωγή στις φυλακές Νιγρίτας.
Απεργία πείνας και δίψας ξεκίνησε χθες το μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνος Χατζηαγγέλου: «Έχω δηλώσει από τις πρώτες κι όλας μέρες της σύλληψής μου πως θα υπερασπιστώ μέχρι τέλους την περήφανη αιχμαλωσία μου ενάντια σε κάθε νεκρή ελευθερία. Τα επαναστατικά καθήκοντα, οι δεσμεύσεις στον αγώνα και η στράτευση στις αντιστάσεις δεν είναι υπερφίαλες φιλοσοφικές κορόνες αλλά η απεικόνιση μιας ζωής ταγμένης στη μάχη. Τίποτα λιγότερο δεν αξίζει όσο αυτό» αναφέρει μεταξύ άλλων.
β.Σε απεργία πείνας και ο αλληλέγγυος Φώτης Τζιώτζης:
“Δηλώνω πως από αύριο, 25/12/22, ξεκινάω απεργία πείνας διάρκειας δυο ημερών σε ενδειξη αλληλεγγύης στον σύντροφο Θανο. Δυστυχώς, κάποια παλιότερα θέματα υγείας δεν μου επιτρέπουν για απεργία πείνας μεγαλύτερης διαρκείας.
Ούτε βήμα πίσω
Φωτης Τζιωτζης
Φυλακές Δομοκού”
…
Αν όλοι οι συνειδητοποιημένοι πολίτες , συμμετείχαν στον αγώνα του απεργού πείνας και δίψας, Θάνου Χατζηαγγέλου με τον τρόπο που το κάνει ο αλληλέγγυος Φώτης Τζιώτζης, οι…δημοκρατικές ύαινες δε θα είχαν όχι τη δύναμη, ούτε καν τη διάθεση να πλησιάζουν, για να ξεσκίσουν θύματα. Δε θα τολμούσαν να θεωρηθούν ως ” οι αρξάμενοι χειρών αδίκων”
Δεν καλούμε τους οπαδούς των συστημικών κομμάτων σε συστράτευση. Τούτοι είναι και θύτες και θύματα. Σε δυο ρόλους ταυτόχρονα. Το δράμα τους είναι πως δεν έχουν την ικανότητα να συνειδητοποιήσουν τέτοιες αλήθειες, αφού η αρετή της αυτογνωσίας, τους είναι ακόμα και ως λέξη άγνωστη , Αφήστε τους στην εορταστική τους ευωχία. Βρίσκονται σε καταστολή, μην τους ταράσσετε τον ύπνο του δικαίου.
Ζητάμε,όμως από τη μεγάλη εκείνη κοινότητα των ανένταχτων να κάνουν το αυτονόητο. Αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε όποιον αγωνίζεται .Σε εκείνον που νιώθει αδικημένος, ταπεινωμένος, εξοντωμένος από τις εξουσίες μιας ευνομούμενης (στα χαρτιά και τους πολιτικοκοινωνιολογικούς ορισμούς των συστημικών προφεσόρων) Πολιτείας .
Πού βρίσκονται αυτοί σήμερα; Γιατί χιλιάδες ακτιβιστές σε μια συμβολική κίνηση συμπαράστασης να μην έχουν ξεκινήσει ομαδικές εκ περιτροπής, όμοιες με του Τζιώτζη, απεργίες πείνας; Πού είναι η αλυσίδα με γερούς και σφιχτοδεμένους όλους τους κρίκους της;
Ο πολιτικός μεταμοντερνισμός έχει καταπιεί (και σύντομα ολοσχερώς ) το παλιό κίνημα του πολιτικού μοντερνισμού, που, αν μη τι άλλο, υπήρξε η αποθέωση (και καλώς ως ένα σημείο) της συλλογικής δράσης και αντίδρασης στο συντηρητισμό , αλλά και ενάντια σε κάθε είδους απομόνωση-περιθωριοποίηση και υποκειμενισμό.
Είναι καιρός να γυρίσουμε στις παλιές αξίες. Σε αυτές τουλάχιστον που εμείς οι μεγαλύτεροι ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Με πρώτη και σημαντικότερη εκείνη της μαζικής αντίστασης, αλλά και της συμπαράστασης σε αγωνιζόμενους ,κυρίως για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Και τέτοια δράση δεν αναιρεί και τα νέα ζητούμενα του μεταμοντερνισμού, με κορυφαίο εκείνο της ανάδειξης σε κεντρικό ρόλο της σημασίας της προσωπικής, της ατομικής ζωής, σε αντιπαράθεση με την οχλοκρατία , τη μαζικοποίηση, αλλά και τον ωχαδερφισμό και την ιδιωτικότητα, ως ατομισμός.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ σε αγώνες ζωής και θανάτου, όπως αυτός του απεργού πείνας και δίψας. Η ουδετερότητα και η αδιαφορία του πολίτη είναι τα ισχυρότερα όπλα της εξουσίας, για κάθε είδους επιβολή και καταστολή. Πιο ισχυρά κι από τα όπλα των πραιτοριανών τους.
.