Για τα παιδικά χρόνια, τον τρόπο που μπήκε στην πολιτική, τη σχέση του με την Μπέτυ Μπαζιάνα και τη μεγάλη τους διαφωνία, την περίοδο του δημοψηφίσματος αλλά και τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις, μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» του Νίκου Χατζηνικολάου

Περιγράφοντας τα παιδιά του χρόνια μίλησε για μια οικογένεια μεσαίας τάξης, σύγχρονη και προοδευτικών πεποιθήσεων ενώ ιδιαίτερη αναφορά έκανε στα αδέρφια του και στο πόσο τον επηρέασαν στην ενασχόλησή του με την πολιτική, , «με την έννοια ενός ονείρου ή της προσπάθειας που έκανα τότε εγώ ως μικρό παιδί να φτάσω τα βήματα του αδερφού και της αδερφής μου που ήταν μεγαλύτεροι»

Ο Αλέξης Τσίπρας για τα παιδικά του χρόνια

Ταυτόχρονα, στο α’ μέρος της εκπομπής, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησε για τα παιδικά του χρόνια. Οπως είπε ο τέως πρωθυπουργός, ήταν το τρίτο παιδί μιας μεσαίας οικογένειας με πολλά χρόνια διαφοράς από τα άλλα αδέρφια του. Ανέφερε ότι η μεγάλη διαφορά ηλικίας με τα αδέρφια του και το περιβάλλον τού έδωσαν τη δυνατότητα να ασχοληθεί με πράγματα με τα οποία άλλοι συνομήλικοί του δεν ασχολούνταν. Επί παραδείγματι ανέφερε ότι σε ηλικία 9 ετών «ξεκοκάλιζε» την εφημερίδα (ΝΕΑ και αργότερα και Ελευθεροτυπία) που έφερνε στο σπίτι ο πατέρας του. Είπε ότι η οικογένειά του ήταν μια δημοκρατική οικογένεια, ενώ μίλησε και για τις αριστερές παραδόσεις της οικογένειάς του από την πλευρά των παππούδων του.

«Ο πατέρας μου μετά τη Μεταπολίτευση ήταν ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ», «τα αδέλφια μου είχαν οργανωθεί στην Αριστερά, στην ΚΝΕ», είπε ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη συζήτησή του με τον Νίκο Χατζηνικολάου.

Οι καταλήψεις

Οπως είπε εν συνεχεία, οργανώθηκε σε ηλικία μόλις 14 ετών όταν (ως πρόεδρος του 15μελούς του Β’ Πειραματικού Γυμνασίου Αμπελοκήπων) πήγε να συμπαρασταθεί στις καταλήψεις του διπλανού Πολυκλαδικού. «Τότε με τσίμπησαν κάτι Κνίτες επειδή ήμουν πρόεδρος του δεκαπενταμελούς…», σχολίασε. Μάλιστα αποκάλυψε ότι η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν θέμα «διαμάχης» στα οικογενειακά τραπέζια.

Σε ερώτηση που του έγινε για το εάν εξακολουθεί να συμπαθεί τις καταλήψεις, είπε ότι σημασία έχει ποιο είναι το αίτημα, ποιος ο σκοπός, ποια η διαδικασία, «διότι καταλήψεις τώρα γίνονται και από ακροδεξιές ομάδες που πείθουν τους μαθητές να διαμαρτυρηθούν, για παράδειγμα, για το Μακεδονικό».

Ο έρωτας με την Μπέτυ και η μεγάλη του διαφωνία

Κληθείς να αναφερθεί στη μακρόχρονη σχέση του με την Μπέτυ Μπαζιάνα και στον τρόπο που γνωρίστηκαν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι «η Μπέτυ πρέπει να ήταν ερωτευμένη μαζί μου πολύ πριν από εμένα. Πριν την εντοπίσω» και αναφέρθηκε στο πρώτο τους ραντεβού που έγινε σε ένα «σκληρό ροκάδικο» στην Μιχαλακοπούλου. Αναφορικά με το γιατί επέλεξαν να μην παντρευτούν ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι δεν υπήρχε λόγος καθώς η σχέση τους ήταν μακροχρόνια και περισσότερο «μια σύμβαση ψυχική παρά νομική». «Πέρα από την αγάπη υπάρχει ένας αμοιβαίος θαυμασμός, αλληλοεκτίμηση και σεβασμός», σημείωσε ενώ τόνισε ότι η ίδια είναι πολύ αυστηρή κριτής και βρίσκει τρόπο να εκφράσει την άποψή της χωρίς όμως να υπάρχει «κρεαβατομουρμούρα». Αναφορικά με την μεγάλη τους διαφωνία, ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλυψε ότι η σύντροφός του υποστηρίζει τον Ολυμπιακό, ενώ ο ίδιος τον Παναθηναϊκό και τόνισε ότι έθεσε βέτο ως προς την ομάδα που θα υποστήριζαν τα παιδιά.

Για την περίοδο του δημοψηφίσματος

Ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε εκτενώς στην περίοδο του δημοψηφίσματος λέγοντας ότι «μας προσγείωσε σε μια πραγματικότητα δύσκολη αλλά όχι αδιέξοδη, γιατί βγήκαμε από την κρίση, τελειώσαμε τα μνημόνια». Υποστήριξε ότι οι Ευρωπαίοι έδιναν στην Ελλάδα μια προοπτική πολιτικής αυτοχειρίας, μια συμφωνία με πολύ βαριά μέτρα χωρίς χρήματα. Πρόσθεσε ότι οι χειρισμοί της περιόδου θα κριθούν από την ιστορία και τόνισε ότι η συμφωνία στην οποία κατέληξαν ήταν «η δυνατότητα να φτάσουμε στο τέλος με ένα πρόγραμμα με δυσκολίες μεν αλλά με 20 δισ. λιγότερα βάρη από αυτά που πρότειναν χωρίς χρηματοδότηση πριν από το δημοψήφισμα».

Αποκάλυψε, επίσης, ότι το βράδυ που κατέληξε στην απόφαση για το δημοψήφισμα ο γιος του είχε τα τρίτα του γενέθλια. Αναφορικά με εκείνο το βράδυ, ο τέως πρωθυπουργός είπε: «Δεν κοιμήθηκα το βράδυ, την πήρα την απόφαση το πρωί», είπε, προσθέτοντας ότι έγινε κυβερνητική σύσκεψη στις Βρυξέλλες και επέστρεψαν το βράδυ στην Αθήνα για να συνεδριάσει το υπουργικό συμβούλιο. Περιγράφει ότι η σύντροφός του μπήκε στην αίθουσα που γινόταν η συνεδρίαση και σχημάτισε στον ίδιο τον αριθμό τρία με τα δάκτυλά της. Εκείνος νόμιζε ότι ήθελε να του μιλήσει για τρία λεπτά. «Το συνειδητοποίησα μετά όταν είχε αφήσει πάνω στο γραφείο μου τρία κεράκια. Μετά συνειδητοποίησα ότι όταν βρίσκεται κανείς στην πιο δύσκολη στιγμή της ευθύνης πρέπει να βάζει ως προτεραιότητα και το προσωπικό στοιχείο», είπε ο κ. Τσίπρας.

Είμαστε σε φάση που η μεσαία τάξη συνειδητοποιεί πως έχει εξαπατηθεί

«Τώρα είμαστε στη φάση όπου αρχίζει και συνειδητοποιεί και η μεσαία τάξη ότι έχει εξαπατηθεί, αλλά όπως ο εξαπατημένος σύζυγος όταν το μαθαίνει δεν θέλει να το πιστέψει, δίνει πίστωση χρόνου», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, σχετικά με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ενώ άσκησε δριμεία κριτική για τον τρόπο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ασκούσε αντιπολίτευση. «Αν η ΝΔ σήμερα αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες, έχει να κάνει με τον τρόπο που ασκούσαν αντιπολίτευση, για τις Πρέσπες, για το μεταναστευτικό».

Αναφορικά με τα εθνικά θέματα, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι πατά σε δύο βάρκες. «Ζητά να δίνουμε συναίνεση και συνεννόηση να υπάρχει εκεί που υπάρχει και ένα πεδίο, αυτό δεν σημαίνει ότι όταν βλέπουμε φάουλ δεν θα μιλάμε. Τι συναίνεση να δώσω στην αφωνία των 72 δευτερολέπτων στον Λευκό Οίκο ή στην απουσία της Ελλάδας από την Διάσκεψη του Βερολίνου», είπε.

Τέλος, εξηγώντας γιατί ζήτησε από την κυβέρνηση να «παγώσει» η αμυντική συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι «είναι εξαιρετικά κρίσιμο ακόμα και με τους συμμάχους να μη μας θεωρούν δεδομένους και προβλέψιμους και να δίνουν ανταλλάγματα ουσιαστικής στήριξης όταν παίρνουν πράγματα που ζητούν από τη χώρα».

****

Αν και αρκετά  νεότερος ο Αλέξης Τσίπρας από τη δική μας   γενιά του Πολυτεχνείου , όμως ανήκουμε στα   μεταπολεμικά χρόνια   και λίγο- πολύ είχαμε παιδιόθεν τα ίδια ερεθίσματα, ασκούσαμε όμοιες προσλαμβάνουσες και δραστηριοποιούμαστε  πολιτικά  η πλειοψηφία,  λιγότερο ως οπαδοί και περισσότερο ως πολίτες.  Για παράδειγμα στην εποχή μου ,ήταν  αδύνατο να είσαι φοιτητής, εργαζόμενος  και ελάχιστα “ψαγμένος” ,κάτω από 30   και να μην έχεις περάσει,  έστω και ως επισκέπτης από την ΚΝΕ ή την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Πώς το έλεγαν στα χρόνια μου; “Αν μέχρι τα 30 δεν  είσαι  ΚΚΕ, είσαι  ηλίθιος. Αν παραμένεις εκεί  και μετά τα 30, είσαι …φυτό”! Στα χρόνια του Τσίπρα, μπορεί να μην είχε πια  εκείνο το βάρος της δικής μας εποχής, αλλά, πώς να το κάνουμε, ήταν και τότε καλό σχολείο η ΚΝΕ.  Αρκεί σύντομα να έπαιρνες… απολυτήριο!

Σοβαρό ρόλο, βέβαια,παίζει η οικογένεια στην όλη εξέλιξη της εν γένει  προσωπικότητας  του παιδιού και ασφαλώς συνήθως είναι καθοριστική στην πολιτική επιλογή του ατόμου.  Ο περισσότεροι Δεξιοί και συντηρητικοί ενήλικες και όχι μόνο στη δικά μου γενιά, προέρχονταν από Δεξιές οικογένειες, “βάρβαρες” πολιτικά και φυσικά  φανατικές ως τραμπούκικες και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι..  Μάλιστα , έστω κι αν δε ζήσαμε το λεγόμενο  “εμφύλιο” (δεν ήταν εμφύλιος, βέβαια,  αλλά  λαϊκή εξέγερση-επανάσταση), ο απόηχος εκείνων των τραγικών γεγονότων ήταν εκκωφαντικός στις παιδικές και εφηβικές μας ημέρες και εν πολλοίς καθοριστικός στις πολιτικές μας επιλογές.

Παράδειγμα  ο Αλέξης  Τσίπρας. Χρόνια μετά, ως παιδί -έφηβος κι   εκείνος, μπορεί , μεν, να μη εισέπραξε τόσο ισχυρούς κραδασμούς σαν τους δικούς μας  από  την παλιά εκείνη  σύγκρουση της επαναστατημένης  Αριστεράς και της  “Εθνικής” παράταξης  (μόνο τέτοια, βέβαια, “εθνική” δεν ήταν η Δεξιά του δωσολογισμού, των  κουκουλοφόρων,  των Χιτών και των Μάυδων) ,όμως οι γραμμές διαχωρισμού ήταν και τότε έντονες.  Ουδείς με οικογενειακό, ιδεολογικό  βάρος στον ώμο από το παρελθόν,  τολμούσε  να περάσει τα “εσκαμμένα,να πάει από την άλλη μεριά,  με ανώδυνη  απώλεια της ιδεολογικής, οικογενειακής  ταυτότητας. Με ό,τι αυτό  σήμαινε  και συνεπάγετο.

  Εννέα (9)  χρόνων, είπε ο Αλέξης Τσίπρας,  διάβαζε ΝΕΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.΄Αλλη εφημερίδα δεν έμπαινε στο σπίτι . “Ευαγγέλια” οι δυο αυτές εφημερίδες, μαζί με το ΠΟΝΤΙΚΙ  για έναν της προοδευτικής Αριστεράς  πολίτη.  Και για τους πιο προχωρημένους και  τα   περιοδικά (με ποικίλη, αλλά αριστερή ύλη και μάλιστα με πολλά απ΄αυτά να έχουν πρωτοκυκλοφορήσει στη δικτατορία) ,όπως  ΑΝΤΙ, ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ, ΑΓΚΑΘΙ ,ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ , ΔΙΑΛΟΓΟΣ (παρεξηγημένο, λόγω…αμερικανοπροέλευσης), ΚΟΥΡΟΣ (του Λεωνίδα Χριστάκη), ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ  κ.α  Αντίθετα, από το συντηρητικό, το δεξιοχουντικό οπαδό   που δεν είχε και πολλές επιλογές,τουλάχιστον από περιοδικά.  Συνήθως τούτος θα διάβαζε   Απογευματινή , Βραδυνή, Καθημερινή και τα ελαφριά περιοδικά ,όπως Ρομάντσο, Βεντέτα,Θησαυρό και τέτοια.

Για να πάμε στην ουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο “τύπος” που χρειάζεται η Ελλάδα για πρωθυπουργό. Που κι εμένα ως ακτιβιστή πολίτη με “συμφέρει”, μια και  μόνο με τέτοια πρόσωπα στην εξουσία μπορώ να περάσω τα “δικά” μου μηνύματα  και να εργαστώ άνετα  με το χρόνο να μετασχηματιστούν  οι κοινωνίες σε  αυτές του Φυσικού ανθρώπου. Μην είμαστε ανόητοι  σαν τους Ρουβίκωνες να  αποφαινόμαστε  με την οίηση του επαναστάτη (του γλυκού νερού) “Τί “Παπάγος τί   Πλαστήρας, ούλοι  οι σκύλοι μια γενιά”.

Απλό παράδειγμα. Ο Κουφοντίνας, όσο κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με το βαρίδι των ΑΝΕΛ,έπαιρνε ολιγοήμερες άδειες. ΄Οχι, βέβαια πως έδινε κανένας Τσίπρας εντολή να παίρνει τις άδειες . ΄Ηταν η περιρρέουσα  ιδεολογική ατμόσφαιρα τέτοια,που δε γινόταν να πούνε όχι στην άδεια.  Κι πώς να το κάνουμε;  Κι εγώ που δε θεωρώ τους “Κουφοντίνες”  πως επέλεξαν  την καλύτερη μέθοδο για να “αλλάξουν τον κόσμο” και διαφωνώ …οριζοντίως  και καθέτως με την επιλογή της ένοπλης βίας, τους  αποκαλώ πολιτικούς  κρατούμενους.Πάει και τελείωσε. Και δικαιούνται, όχι μόνο άδεια, αλλά και απονομή Χάριτος ή όπως αλλιώς θα την αποκαλέσουν. Θα μπορούσε να γίνει αυτό ποτέ,  Ρουβίκωνες και λοιποί παλικαράδες και μπαχαλάκηδες   με Κυριάκο Μητσοτάκη πρωθυπουργό της χώρας; Μην κάνετε τους “καμπόσους” και προπαντός τους  επαναστάτες  ” ξερόλες”.

Τώρα,  ο Αλέξης Τσίπρας συγκριτικά με τον  Κυριάκο Μητσοτάκη  είναι η “ημέρα με τη νύχτα”. Συγκεκριμένα: ΄Οταν ο Κυριάκος, ως παιδί, μεγάλωνε  μέσα σε μια συντηρητική   οικογένεια που είχε την πολιτική ως επάγγελμα,έναν πατέρα διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο και  μάλιστα ιστορικά βαρυνόμενο με  ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στη χώρα,αυτό του χρηματισμού του από τα Ανάκτορα   για την  Αποστασία και την προετοιμασία της δικτατορίας των στρατηγών,  αντιλαμβάνεται κανείς ποια ηθικά “δυσώδης”  ατμόσφαιρα υπήρχε σε τέτοιο σπίτι και τί ανατροφή έπαιρνε όλα αυτά τα χρόνια.

Πέρα απ΄αυτό. Κλεισμένος σε “χρυσό κλουβί” και να ήθελε από χαρακτήρα, μόνο και μόνο ,για   λόγους ασφάλειας  δεν είχε   τις ευκαιρίες ενός παιδιού μιας μέσης οικογένειας, να κινηθεί ελεύθερα,  να τρέξει στη γειτονιά, να κάνει “ζαβολιές”,να “πλακωθεί”,να  συμπεριφερθεί  ως  “τρελόπαιδο”. Ακριβώς ,ό,τι  κάνουν τα  90 στα 100 Ελληνόπουλα.

΄Εχω περιγράψει στο βιβλίο  “Οταν ήμουν δάσκαλος  των παιδιών του Γλύξμπουργκ”  τις δυσκολίες επικοινωνίας, αλλά και ελεύθερης συμπεριφοράς και συναναστροφής  ενός τέτοιου εφήβου  στο σχολικό  περιβάλλον. Είχα μαθητές μου τα 3 μεγαλύτερα παιδιά του τ. βασιλιά (Αλεξία 18, Παύλος 17, Νικόλαος 15 χρόνων,1982/83 ). ΄Ηταν φανερό πως οι “τίτλοι” βάραιναν στις πλάτες των παιδιών, τους αφαιρούσαν τον αυθορμητισμό του εφήβου,την επιδίωξη της  σκανταλιάς ,της τρέλας. “Κουμπωμένα”,μέσα κι έξω από την αίθουσα.  Όφειλαν, έτσι τα είχαν ορμηνέψει,   να συμπεριφέρονται παντού ως… Πρίγκιπες και Διάδοχος! Και είναι βαρύς σταυρός αυτό για έναν έφηβο.΄Ετσι και ο Κυριάκος. ΄Εστω κι  αν δεν ήταν  ..πριγκιπόπουλο , ήταν, όμως , γιος του  Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η πολιτική επιλογή του Κυριάκου   δεν υπήρχε περίπτωση να είναι διαφορετική από εκείνη που είχε ακολουθήσει  η οικογένεια. Από παιδί  και έφηβο τον προετοίμαζαν, αν όχι για πρωθυπουργό,  αλλά σίγουρα για πολιτικό…καριέρας. Πορεία, επομένως, προδιαγεγραμμένη με δύο κύριες,  χαρακτηριστικές “στάσεις”: Αμερικάνικο Κολέγιο και  Χάρβαρντ. Και τα δύο, πέρα από το αυτονόητο   σνομπάρισμα  του ελληνικού σχολειού και του πανεπιστημίου, σήμαιναν ταυτόχρονα και υποβάθμιση των ελληνικών σπουδών τους και εκ των πραγμάτων, έλλειψη απόκτησης μιας  πλούσιας, ελληνικής παιδείας.

 ο Κυριάκος δε φοίτησε ποτέ σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Και ως εκ τούτου και τα “ελληνικά” του (όχι μόνο ως γλώσσα), είναι  ελλιπή.    Από εκεί και πέρα  η πορεία για το Χάρβαρντ κι αυτή  υπήρξε προκαθορισμένη, αφού, όπως οι περισσότεροι γόνοι  της παγκόσμιας πολιτικής  ή της επιχειρηματικής ελίτ , εκεί κατέληγαν.  ΄Ηταν, άρα, το αναμενόμενο , επόμενο βήμα και  του Κυριάκου. Και σε αυτό το πανεπιστήμιο,ως γνωστό,  μπορούν να φοιτήσουν δύο ειδών φοιτητές. Επιμελείς σπουδαστές  με υποτροφίες ή καλή οικονομική επιφάνεια και   “γόνοι” με  πρόθυμους γονείς… δωρητές και χορηγούς.

Ο Αλέξης  Τσίπρας κινήθηκε στα παιδικά και εφηβικά το χρόνια ως φυσιολογικός  άνθρωπος  μέσα στα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας. Και  είναι κατανοητό πως δεν έγινε …πρόεδρος 15μελούς και καταληψίας,  γιατί  έβαλε στο μυαλό του να διεκδικήσει…  πρωθυπουργικό θώκο. ΄Ενα παιδί ήταν τότε!  (Φαιδρότητες και ελαφρότητες της Δεξιάς των..Μακεδονομάχων τέτοιες αναφορές στα  μαθητικά του χρόνια).

 Πολιτικοποιημένος, πάντως,  “εξ απαλών ονύχων” λόγω οικογένειας, και ως εκ τούτου από τότε “διαβασμένος” πολιτικά και μάλιστα με μαρξιστική κουλτούρα, απέκτησε  και πολιτική υποδομή  στην πράξη, που δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να  κάνει κτήμα του  ο Κυριάκος, ο οποίος, ούτως ή άλλως,  ήταν  απών από το ελληνικό “καμίνι” εκείνων των χρόνων .Και  αντιλαμβάνεται κανείς την τεράστια διαφορά, ανάμεσα τους ,όταν ακούς και  τους δυο να μιλούν. Διαπιστώνεις εύκολα, αν δεν είσαι αδαής ,πως ο ένας σίγουρα έχει διαβάσει Μαρξ και ΄Ενγκελς  και ο έτερος γνωρίζει  ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ και ΤΗΝ  ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΗΣ  ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ  από τα…εξώφυλλα.

 

΄Εχουμε  ασκήσει  σκληρή κριτική στον Αλέξη Τσίπρα στα χρόνια που ήταν αντιπολίτευση, πριν πάρει την εξουσία. Τόσο σκληρή κριτική, που πολλοί νόμιζαν πως έχουμε στο Χόμο … κόλλημα και εμπάθεια με τον Αλέξη.  Σήμερα, πιστεύω  πως οι βασικές αιτίες εκείνης  της  άπρεπης πολιτικής  συμπεριφοράς του  ,υπήρξε, πρώτα  το άπειρο της νεαρής  ηλικίας  του και ύστερα η  ταυτοποίηση  των ελληνικών κομμάτων  με τη   δημαγωγία και το  “μαυρογυαλουρισμό”. Και να ήθελε ,δε θα μπορούσε εκείνη την εποχή να είναι η εξαίρεση.

Χρειάστηκε να δώσει σκληρές εξετάσεις,να φορτωθεί το κομματικό κόστος, για  να πει ΟΧΙ στο Grexit και στη κυριολεξία να σώσει  τη χώρα από μια περιπέτεια την έκταση και την τραγικότητα της οποίας, ουδείς μπορούσε να αποτιμήσει .   Στην κυριολεξία εκείνη τη νύχτα προς το πρωί, όπως  περιέγραψε  και ο ίδιος ,που πήρε την απόφασή του να ακολουθήσει τη λογική και την ιστορική του ευθύνη, ήταν μέσα στη βαρυχειμωνιά, ένα   λαμπερό ξεκίνημα της ημέρας που προμήνυε  ήλιο και θαλπωρή. Εκεί έγινε και η μεγάλη στροφή.  Η μεταμόρφωση από ένα νεαρό δημαγωγό σε υπεύθυνο, ώριμο  και έντιμο πολιτικό.

Ο Κυριάκος Μητσάκης ούτε πρωθυπουργός θα μπορούσε να είναι σήμερα, ούτε  να κοκορεύεται  πως βγήκε στις αγορές με επιτόκιο δανεισμού κάτω από 2%, αν ο Αλέξης Τσίπρας, εκείνη την αυγή δεν  έπαιρνε την ιστορική  απόφαση της ανυπακοής στο αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος, που τον κατέστησε τον σημαντικότερο πρωθυπουργό στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου.

Και το ερώτημα είναι. Αν εκείνο το πρωινό  στη θέση του Αλέξη Τσίπρα  βρισκόταν   ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα είχε ακολουθήσει ό,τι ακριβώς επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας για τη σωτηρία της χώρας;     Στη Ιστορία  δεν μπορείς να παριστάνεις τον προφήτη. Δεν υπάρχει “αν”.  Εικάζεις  και προσομοιώνεις   μόνο. Κι αν η προσομοίωση αυτή  ταυτιστεί με τη στάση ,που επέδειξε ο  Κυριάκος Μητσοτάκης, ως αρχηγός αντιπολίτευσης στο  λεγόμενο “Μακεδονικό”, σήμερα η χώρα το πιθανότερο  να βρισκόταν μαζί με τη Αλβανία και τη Β.Μακεδονία σε σειρά  αναμονής για …υποψηφία ένταξης στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ή έστω στην ΟΝΕ   μετά από καμιά …30αριά χρόνια κατίσχυσης της  δραχμούλας . Το γνωστό,  πολύπαθο νόμισμα   της  Ψωροκώσταινας!

Λίγοι επέζησαν από το Ολοκαύτωμα. Μία από αυτούς η 89χρονη Bronia Brandman που ανατριχιάζει με την εξομολόγησή της, 75 χρόνια μετά.

Η επιζήσασα του Άουσβιτς, Bronia Brandman δείχνει το σημάδι της  AP

“Για 50 ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα. Για 25 χρόνια δεν μπορούσα να γελάσω. Και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να κλάψω. Ωστόσο θυμάμαι κάθε παραμικρή λεπτομέρεια από αυτές τις ημέρες”, είπε χαρακτηριστικά.

Αποστολή της είναι να πληροφορήσει τον κόσμο. Η εξωτερίκευση της προσωπική της εμπειρίας είναι υποχρέωσή της, όπως τόνισε, καθώς η ίδια βρίσκεται ανάμεσα στα τελευταία άτομα που έχουν επιζήσει από τα στρατόπεδα θανάτου. Η αφήγηση των όσων έζησε είναι υψίστης σημασίας, επεσήμανε, ιδίως σε μία εποχή όπου η αύξηση του αντισημιτισμού εξαπλώνεται ραγδαία, ενώ ταυτόχρονα λίγοι νέοι γνωρίζουν για το Ολοκαύτωμα.

“Το 60% των millennials, δηλαδή οι άνθρωποι ηλικίας μεταξύ 18 και 34 ετών, δεν γνωρίζουν ότι υπήρξε το Άουσβιτς. Το γεγονός αυτό είναι τόσο οδυνηρό”, ανέφερε η Bronia Brandman.

“Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας τι θα πουν οι λέξεις ρατσισμός, τι θα πει ψέμα”, είπε κατά τη διάρκεια συνέντευξης στο Μουσείο Εβραικής Κληρονομιάς του Μανχάταν.

Στεκούμενη κοντά σε μία έκθεση για το Άουσβιτς, μιλούσε και το πρόσωπό της έκρυβε καλοσύνη. Καθώς μιλούσε, ένα γκρουπ φοιτητών που είχαν επισκεφθεί το μουσείο, κάθισαν αυθόρμητα γύρω της για να ακούσουν την ιστορία της.

Η Brandman γεννήθηκε στην πόλη Γιαβόρσνο της Πολωνίας το 1931. Μεγάλωσε στο σπίτι του παππού της μαζί με τις τρεις αδερφές και τους γονείς τους. Δεν της έλειπε τίποτα στη ζωή της μέχρι που άρχισε ο πόλεμος και οι εβραϊκές οικογένειες κυνηγήθηκαν και αρπάχθηκαν από τα σπίτια και τις δουλειές τους.

Τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς της στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν ξαναείδε τους γονείς, ούτε τα αδέρφια της.

Η Brandman και οι τρεις αδερφές της απέφυγαν αρχικά τη σύλληψη από τους ναζιστές, αφού κρύβονταν και επιβίωναν με ελάχιστη τροφή. Ωστόσο στο τέλος πιάστηκαν και στάλθηκαν στο Άουσβιτς, όπου συνολικά περισσότεροι από 1,1 εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώθηκαν,

Οι συνηθέστεροι τρόποι εκτέλεσης ήταν δηλητηρίαση με αέρια σε ειδικούς θαλάμους (θάλαμοι αερίων), πυρά πυροβόλου όπλου, θανατηφόρες ενέσεις, απαγχονισμοί, θάνατοι από ασιτία.

Η πρώτη της ανάμνηση από το στρατόπεδο είναι ο Josef Mengele, ο Γερμανός γιατρός, που εφάρμοζε φρικιαστικά πειράματα πάνω σε χιλιάδες Εβραίους.

“Έπρεπε να περάσουμε εξέταση από αυτόν. Έφτασε η σειρά μας. Φορούσε λευκά γάντια. Έκανε νόημα στις τρεις από εμάς να καθίσουμε στα αριστερά, ενώ έδειξε στη Μίλα, τη μεγαλύτερη από όλες μας να κάτσει στα δεξιά. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Έτρεξα στην μεριά της”, ομολόγησε με συγκίνηση.

Η Brandman γρήγορα συνειδητοποίησε ότι είχε εγκαταλείψει τις μικρές τις αδερφές. “Αυτό σήμαινε ότι οι μικρές μου αδερφές οδηγήθηκαν σε θάλαμο αερίων ολομόναχες”.

Ο χαραγμένος στο δέρμα αριθμός που θα θυμάται για πάντα

Η ίδια και η αδερφή της Μίλα, που ήταν μεγαλύτερη κατά 8 χρόνια, οδηγήθηκαν μαζί με άλλους Εβραίους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, όπου πέρασαν την πύλη που έφερε την επιγραφή “Arbeit macht frei” (= Η εργασία απελευθερώνει). Εκεί, σύμφωνα με πληροφορίες, περίπου 33.000 κρατούμενοι μοιράστηκαν σε “θυγατρικά” στρατόπεδα και από εκεί εκμισθώνονταν σε επιχειρήσεις και βιομηχανίες, τόσο ιδιωτικές όσο και κρατικές, για χειρωνακτική εργασία. Τα χρήματα της εκμίσθωσης, φυσικά, δεν κατέληγαν στους κρατούμενους αλλά στο Ταμείο των SS.

Εκεί τα δύο αδέρφια τα διέταξαν να γδυθούν και τους ξύρισαν τα κεφάλια. Τους έδωσαν κουρέλια για ρούχα και ξύλινα τσόκαρα, ενώ στη συνέχεια τους χάραξαν τατουάζ στο δέρμα τους αριθμούς τους. Για τους Ναζιστές όσοι έμπαιναν στα στρατόπεδα δεν είχαν όνομα, αλλά αριθμό. Ο αριθμός που θα θυμάται για μία ζωή η Brandman: 52643.

“Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν απάνθρωπες. Δέκα άνθρωποι μοιραζόμασταν τα ξύλινα σανίδια που μας δίνονταν ως κρεβάτια. Οι κρατούμενοι κοιμόμασταν τόσο κολλητά μεταξύ μας , που όταν κάποιος κινούταν, έπρεπε όλοι να κινηθούμε”, θυμάται.¨

“Όσο για την υγιεινή μην το ρωτάς καν. Οι φυλακισμένοι δεν έκαναν ποτέ μπάνιο, υπήρχαν άπειρες ψείρες και πολλοί, ανάμεσά τους και εγώ, είχαμε τύφο”.

Η Brandman παρέμεινε στο στρατόπεδο θανάτου επί δύο ολόκληρα χρόνια, από την ηλικία των 12 έως τα 14. Εκείνα τα χρόνια έχασε σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειάς της και κουβαλούσε τεράστια ενοχή για τον θάνατο της Μίλα και των άλλων αδερφών της. Το μόνος κίνητρο που την κρατούσε στη ζωή, είπε, ήταν να διηγηθεί μία μέρα την ιστορία της στον κόσμο.

Βρέθηκε πολλές φορές κοντά στον θάνατο

Πολλές φορές βρέθηκε μία ανάσα πριν τον θάνατο. Μία φορά, θυμάται, ο Μένγκελε (γερμανός γιατρός του Άουσβιτς και γνωστός κυρίως για τα πειράματα που έκανε με ανθρώπους) άλλαξε τελευταία στιγμή γνώμη και αντί γι’ αυτήν έστειλε άλλον άνθρωπο σε θάλαμο αερίων. Μία άλλη φορά, μία νοσοκόμα την έκρυψε από τον διεστραμμένο γιατρό για να μην εφαρμόσει πειράματα πάνω της.

Όταν απελευθερώθηκε ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έζησε με έναν ξάδερφό της. Στο Μπρούκλιν έμαθε αγγλικά, πήγε σε γυμνάσιο και κολέγιο, έλαβε μεταπτυχιακό στον τομέα της εκπαίδευσης και έγινε δασκάλα. Το 1953 παντρεύτηκε. Σήμερα έχει δύο κόρες και δύο εγγόνια.

Μέχρι σήμερα, εξομολογείται η Brandman, είναι στοιχειωμένη από τις αναμνήσεις του Άουσβιτς. “Πώς μπορείς να μην είσαι εξάλλου;”.

Ακόμα και πενήντα χρόνια μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αισθανόταν πως δεν μπορούσε να μιλήσει για τις φρίκες που έζησε. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 που εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στο Μουσείο Εβραϊκής Κληρονομιάς ένας εθελοντής την ενθάρρυνε να μοιραστεί την ιστορία της. “Του απάντησε: Ποτέ”, παραδέχεται. “Από τότε όμως, έχω μιλήσει για τα όσα πέρασα σε χιλιάδες ανθρώπους”.

“Ακόμη δεν μπορώ να κλάψω. Είναι φρικτό”, εξομολογείται. “Κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο λόγος να ζω είναι για να μοιράζομαι την ιστορία μου”.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!