Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ .ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ (4ο, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Αν ο πολιτικός  πολιτισμός, όπως τον περιγράψαμε στα προηγούμενα κείμενα, έχει αυτή τη μορφή και τη διάσταση, εν ολίγοις, αν αφαιρεθούν  και οι τέσσερεις “εξουσίες” από τα χέρια του ανθρώπου και παραδοθούν στην προγραμματισμένη γι΄αυτή τη δραστηριότητα “Μηχανή”, συνεπακόλουθα θα επηρεαστούν και μάλιστα καταλυτικά όλες οι μορφές πολιτισμού,   κάθε είδος του.  Δε θα υπάρχει τομέας δραστηριότητας  στον οποίο  δε θα μεταγγιστεί το νέο ,ζωογόνο αίμα από τις  φλέβες του Ρομπότ.

Παιδεία, δικαιοσύνη, οικονομία, τέχνη, θρησκεία, όλοι οι χώροι, παντός αισθητού και επιστητού  ανεξαιρέτως,  θα ανατραπούν από το σημερινό τους βάθρο που αιώνες έχουν την αποκλειστικότητα κατοχής. Νέοι, εντελώς διαφορετικοί, αγνώριστοι  πολιτισμοί  θα ανθίσουν , ολόφρεσκοι και δυνατοί. Και θα είναι όλοι τους   γεννήματα και καρποί  αυτού ακριβώς του επίσης νέου ,  υγιούς και εύρωστου πλέον πολιτικού πολιτισμού.

Φτάνει, όπως επανειλημμένα τονίσαμε πριν, ο προγραμματισμός  του να έχει ανατεθεί σε  πρόσωπα,  που έχουν  τα εχέγγυα, την έξωθεν καλή μαρτυρία και το ηθικό ανάστημα για να αναλάβουν ένα τόσο σημαντικό  έργο. Αλλά από μόνα  τους και τούτα δε φτάνουν.  Χρειάζεται, ωσαύτως,  υποδομή, γνώση, ειδίκευση, αρμοδιότητα για να τους ανατεθεί  και να φέρουν σε αίσιο πέρα το μέγα τούτο εγχείρημα του προγραμματισμού της Μηχανής.

Και φυσικά, δεν είναι της παρούσης οι λεπτομέρειες για  την παρουσίαση της  επιμέρους σύστασης ενός τέτοιου  προγράμματος.  Ούτε είναι δύσκολο, αν τηρηθούν οι διαδικασίες και οι προϋποθέσεις, που ορίσαμε, τα μέλη αυτά  της “ομάδας των σοφών” να δουλέψουν επιτυχώς,  καθένας στον τομέα του, πάνω στα επί μέρους συστατικά του προγράμματος.

Μια, όμως,  θα είναι η δεσπόζουσα, η κορυφαία,  η “εκ των ων οκ άνευ” αρχή στη φιλοσοφία της δημιουργίας και της ολοκλήρωσης ενός  τέτοιου , χωρίς προηγούμενο,  προγράμματος.  ΄Ολο το “εποικοδόμημα” θα στηρίζεται στις βασικές, τις αναλλοίωτες, τις αρχέγονες και διαχρονικές, τις φυσικές, δηλαδή,  ανθρωποκεντρικές  αξίες, όπως η ελευθερία και η αξιοπρέπεια το ατόμου,  η ισότητα ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας, η απονομή δίκαιης “δικαιοσύνης” ,η παροχή  σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις των βασικών αγαθών της ζωής.   Είναι  οι αξίες των επαναστάσεων στην ιστορία, που δεν επικράτησαν τελικά, είναι οι βασικές αρχές    που υπάρχουν, έστω  και στη θεωρητική τους μορφή  στα περισσότερα Συντάγματα του κόσμου.

Πέρα, όμως,  από τις παραπάνω ,αξεπέραστες αυτές αρχές που είναι αυθεντικά και αναντικατάστατα  “δώρα” της Φύσης, συνοδοί, μάλιστα του κορυφαίου δώρου της  που είναι  ο ΝΟΥΣ, υπάρχουν πολλές και το ίδιο κορυφαίες αρχές, που στους αιώνες  για διάφορους λόγους είτε εξαφανίστηκαν ,είτε έχασαν τη φυσική τους σύσταση, τροποποιήθηκαν, μεταλλάχτηκαν εντελώς και σήμερα  κι αν υφίστανται, είναι  παραμορφωμένες  και άρρωστες. Αυτές οι φυσικές αρχές που μάλιστα συμπλέκονται και συμπλέουν με  τις κυρίαρχες,    είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να ενταχθούν επίσης στο νέο πρόγραμμα, δίπλα, ακριβώς, από τις βασικές ,ανθρωποκεντρικές  αξίες, που ορίσαμε. Συγκεκριμένα:

• ΄Εθνος,  κράτος, πατρίδα, φυλή,  γλώσσα.  Θεσμοί των κοινωνιών, που  δεν έχουν θέση και δεν μπορούν να (συν)υπάρξουν  στις νέες κοινωνίες, τους  καινούριους  πολιτισμούς. Μια θα είναι η  “πατρίδα” για όλους :  Ο  κόσμος ολόκληρος , χωρίς σύνορα,  διακρίσεις, “σημαδούρες” κάθε είδους.  Και  ανεξάρτητα από ράτσα, χρώμα, καταγωγή, προέλευση , θέση.
• Ιδιοκτησία. Ο χειρότερος κι από αυτόν του ΄Εθνους-κράτους θεσμός των κοινωνιών. Η αιτία των περισσοτέρων δεινών του ανθρώπου και παράλληλα ο πλέον αφύσικος και αντιφατικός. Να οικειοποιείσαι κάτι που ούτε το δημιούργησες, ούτε σου ανήκει, ούτε   δικαίωμα έχεις   να το κατέχεις, ως φυσικό και καθολικό  “κτήμα”. Στην ιδιοκτησία πάνω στηρίχτηκε και ο πλέον  αφύσικος θεσμός, αυτός της “οικονομίας της Αγοράς” και του χρήματος, που κατάργησαν τη φυσική,  ιστορική οικονομική αρχή πως “καταναλώνεις ό,τι παράγεις”.  Είναι η  αρχική, η οικιακή  μορφή της οικονομίας. Και σε αυτή θα καταλήξουν οι νέες κοινότητες τω ανθρώπων  , χωρίς  ιδιοκτησία,  χρήμα, τράπεζες,  “Μέσα παραγωγής” σε χέρια λίγων  ,μισθωτή, εξαρτημένη εργασία,    “υπεραξία” , κατανάλωση. ΄Οσο  κι αν φαίνεται στις δικές μας ημέρες παράξενο, ως εξωφρενικό,  η επαναστατική αλλαγή στον τρόπο διατροφής του ανθρώπου θα είναι από το κυρίαρχο μέλημα του αυριανού ανθρώπου.  Και  αυτή η  επανάσταση θα δώσει αλυσιδωτές ευκαιρίες  να βρουν λύση   άλλα ,χρονίζοντα προβλήματα, όπως η πείνα και οι αρρώστιες που μαστίζουν  σήμερα ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη σε κοινωνίες “ευημερίας” και μη. Αν η διατροφή του ανθρώπου  εξασφαλιστεί μέσω ενός προσιτού σε όλους και αποτελεσματικής  διατροφικής αξίας προϊόντος  (σκεύασμα), θα παύσει πλέον η “τροφή”   να ανήκει στους λίγους και ευνοημένους κα να έχει καταστεί πλέον είδος απόλαυσης αντί  ανάγκης.  Πέρα από το γεγονός πως η  καθολική και  ελεύθερη  προμήθεια και  η κατοχή   ενός τέτοιου σκευάσματος,  θα λύσει το πρόβλημα της πείνας-δίψας, παράλληλα θα καταπολεμήσει  πλήθος ασθενειών που  είναι συνέπεια κακών διατροφικών συνηθειών. Εν τέλει, ίδια η ιδιοκτησία, η οικονομία της Αγοράς  με τις  παρενέργειές τους θα δεχτούν  ισχυρό  και  εξοντωτικό  πλήγμα με τέτοιου είδους επαναστατική  επινόηση-εφεύρεση.
•    Γάμος, οικογένεια.  Η φύση όρισε δύο φύλα  με τα ανατομικά τους χαρακτηριστικά   να υφίστανται δευτερευόντως και την ιδιότητα του Ανθρώπου κυρίαρχη. Και τα καθιέρωσε  ως  γνωρίσματα ,όχι ως διαφορές. Οι κοινωνίες στους αιώνες, όπως κακοποίησαν τόσες και τόσες φυσικές ιδιότητες, δεν άφησαν  ανεπηρέαστη κι αυτή τη βασική αρχή πως άντρας και γυναίκα είναι ΄Ανθρωπος.  Και μοίρασαν σε ένα  έκαστον ρόλους, που η φύση ούτε τους επέβαλε ούτε τους  αναγνωρίζει.΄Ετσι, ο ΄Ανθρωπος παρουσιάζεται πια όχι με αυτή του την κυρίαρχη και μοναδική ιδιότητα, αλλά εκείνη του αρσενικού και θηλυκού. Και ο κάθε φύλο, έχει προγραμματιστεί κοινωνικά, για να αναλάβει συγκεκριμένους ρόλους.  Ο γάμος, η οικογένεια, είναι ένας από τους πολλούς τέτοιους ρόλους.  Και είναι και τούτος μια παράμετρος της ιδιοκτησίας. Με δέλεαρ την τεκνογονία ,επιβάλλεται επίσημα και δια ροπάλου  η  κατοχή του ενός από τον άλλο, σε βάρος της ιδιότητας του ανθρώπου. Μάλιστα, για την εξασφάλιση της κληρονομικής μεταβίβασης της  ιδιοκτησίας επιβλήθηκε  ο θεσμός της μονογαμίας, που είναι ακριβώς στον αντίποδα της φυσικής πολυγαμίας.  Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικός από τη φύση και μόνο  ως διακρινόμενος από την κοινωνία  σε ρόλους άντρα και γυναίκα ,είναι αφύσικα  μονογαμικός. Οι  μελλοντικές κοινωνίες  θα είναι άφυλες. Και δε σημαίνει αυτό πως θα εκλείψουν τα ανατομικά χαρακτηριστικά, αλλά οι ρόλοι, που με τη σειρά του ,κάτι τέτοιο, συνεπάγεται  πρωτίστως την κατάργηση του θεσμού του γάμου και της οικογένειας. Η κοινότητα η ίδια, συλλογικά, θα διασφαλίζει τη ανατροφή του παιδιού, το οποίο δε θα είναι κτήμα του γονιού, αλλά μέλος της ευρύτερης οικογένειας της κοινωνίας. Η πορεία σε αυτή τη μορφή άφυλου  πολιτισμού  θέτει, όμως,  ως προϋπόθεση τη  θεραπεία με τα χρόνο  μιας δεινής αρρώστιας  που έχει προσβάλει και κατατρύχει  μέχρι σήμερα τις κοινωνίας. Πρόκειται για το σεξισμό. Η συνεχής, αποκλειστική  και   μανιώδης  ενασχόληση με το σεξ. Τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης και το σεξουαλικό είναι τα πιο ισχυρά στον άνθρωπο, επειδή έχουν να κάνουν με την επιβίωσή του. Κι αν οι αυριανές κοινωνίες  καταφέρουν να καταστείλουν  την πείνα -δίψα,  η έλλειψη των οποίων οδηγεί σε ασθένειες, θα  κατανικήσουν επίσης και το σεξισμό με τη καταστολή ομοίως της υπερλειτουργίας  (σεξισμός) του συγκεκριμένου ενστίκτου   και την επαναφορά του στα κανονικά και φυσιολογικά του επίπεδα.
• Θρησκεία. Ο Μαρξ χαρακτήρισε   τη  θρησκεία  “όπιο του λαού”. Αποχαύνωση, παράλυση, παραίτηση. Και είναι,  ακριβώς,  αυτό. Λοβοτομή του Νου, ο οποίος  είναι παράλληλα  και Ego, “διαιτητής”   και έχει αποστολή να καθοδηγεί την προσωπικότητα στο φως και την αλήθεια.    Τα ιερατεία της   ευνουχίζουν   αυτά τα χαρακτηριστικά,  στερούν  το φως  της αλήθειας και οδηγούν  τους  φορείς της σε ατραπούς  κακόβατους,  σε σκοτεινά και φοβιστικά  σοκάκια.   Η θρησκεία  καμιά σχέση δεν έχει  με αυτό που η φιλοσοφία αποκαλεί θεό,  ασύλληπτο  όν.  Μάλιστα η θρησκευτική πίστη , υποβιβάζει την έννοια του θεού,   αφού  του αποστερεί τις ιδιότητες που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο ον. Κι αν μη τι άλλο,  σε καμιά περίπτωση δε  διακρίνεται από  τέτοιες ανθρωποκεντρικές ιδιότητας , όπως   κατασκευάζονται οι θεοί από τα ιερατεία.    Η ενασχόληση και η έρευνα  τέτοιου ζητήματος   είναι θέμα και αντικείμενο της φιλοσοφίας, όχι της θρησκείας.  Η ύπαρξη θεού  ή όχι , δεν έχει να  κάνεις  με  δογματικούς περιορισμούς,  ευαγγέλια, ηθική, τρόπο ζωής.  Αντίθετα, δεν είναι πίστη, επανάπαυση,   παραίτηση,  αλλά  αναζήτηση, αγώνισμα, πορεία.  Αν υπάρχει ή  όχι θεός, αν έφτιαξε  όσα βλέπουμε και δε βλέπουμε ή, αν ήταν   έτσι  από πάντα   και ουδείς  χρειάστηκε να τα  δημιουργήσει ,  δεν περιμένουμε  τις αφέλειες της Γένεσης  και των λοιπών “θεόπνευστων” κειμένων να μας το αποκαλύψουν .  Και η ύπαρξη του Θεού  δεν έχει να κάνει με απολαβές, αμοιβές, αλισβερίσια και άλλους είδους πάρε-δώσε. Η ακροβασία του μυαλού  πάνω σε ένα τέτοιο τεντωμένο σκοινί, είναι περισσότερο παιχνίδι,  χόμπι,  αλλά και  τέχνη, ποίηση, ανυστερόβουλη παράδοση και περιήγηση  σε διαφορετικούς κόσμους,  έξω από τα  ανθρώπινα σύνορα. Οι μελλοντικές κοινωνίες πρωτίστως και αποκλειστικώς  θα είναι ΑΘΡΗΣΚΕΣ.